Alþýðublaðið - 04.11.1966, Blaðsíða 13

Msðurmn frá
Istanbul
Amerísk-ítölsk CinemaScope Iit-
mynd.
Sýnd kl. 9.
Bönnuð börnum innan 12 ára.
'iml 5024'
Sumarnéttin
brosir
gOHMERNATTENS
iinuutfnMH
€A/ £fíOr/SK MOMED/E
MED
EVA
DAHIBECK
gunnar
bjornstrand
JACOBSSON
harriet
ANDERSSON
.MflRMT
CARIOUIST
Sýnd kl.
larl
G.45 og 9.
Kulle
Upp með hendur
eða niður með
buxurnar.
Bráöskemmtileg: og fræg ný
frönsk gamanmynd.
ÍSLENZKUR TEXTI.
Aöalhlutverk leika 117 strákar.
Bönnuö börnum.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bifreiðaesgendur
aprautum og rétturr.
Fljót afgreiðsla.
BifreiðaverkstæirTið
VESTURÁS H.F.
SAöarvús 30, sími 35740.
AuglpB í Alþýðublaðinu
vinna mikið, en þótti jafnframt
efnileg.
Hún var í tvö ár á vinnustofu
í Kensington og eftir það fékk
hún stöðu sem aðstoðarljós-
myndari á lítilli vinnustofu í
West End.
Myndin af bóndakonunni olli
úrslitum í starfsferli hennar því
við verðlaunaafhendinguna hitti
hún Daniel Hagen sem lengi
hafði verið tízkuljósmyndari.
Hann var miðaldra og liæð-
inn, dálítið hranalegur í fram-
komu, en mikill listamaður, —
góðhjartaður og elskaði eyðslu-
sömu konuna sína, þó hann yrði
að viðurkenna að mikið skap
hans væri í þann veginn að
eyðileggja starfsferil hans.
Ríkum og fögrum konum
fannst hæðnisleg framkoma
hans aðlaðandi um stundarsakir,
en þegar lengra leið, neituðu
þær að borga fyrir móðganir
hans.
Hagen vissi að nú var upp
runnin stundin fyrir liann að
fá sér ungan og aðlaðandi fé-
laga. Félaga, sem bæði væri dug-
legur og kurteis og Candy var
reiðubúin að leggja fram afgang-
inn af arfi sínum til að kaupa
sig inn í fyrirtæki Hagens.
Dan Hagen var hrifinn a£
Candy. Hún hafði hæfileika, var
aðlaðandi og mjög kurteis og
tillitssöm.
Peningarnir, sem hún vildi
leggja fram var lág upphæð í
hans augum, en það skipti engu
máli. Hann hafði ekki annan
áhuga á þessum peningum en
þann, að hún myndi vinna bet-
ur sem félagi hans en sem
starfskraftur.
Eftir smástund varð hún sér-
fræðingur i myndatöku í heima-
húsum og til þess þurfti hún að
hafa bifreið. Þessa vinnu elsk-
aði hún, því að þar með sá hún
alls konar umliverfi og kynnt-
ist urmul af fólki.
Henni fannst hún líka hafa
fullkoniið frjálsræði, þegar hún
fékk að fara af stað í litla bíln-
um sínum snemma morguns og
aka að einhverju húsi til að
taka mynd af frægum manni.
Fólkið, sem hún kynntist var
venjulega elskulegt, en stund-
um kom þó fyrir, að hún átti
að taka myndir af fólki, sem
var annað hvort leiðinlegt eða
leit á 'hana með lítilsvirðingu.
Samt vann hún alltaf sitt starf
eins vel og henni var unnt og
lét sig hlakka til ökuferðarinn-
ar til London.
Eric Garret hafði hentað vel
í þennan ramma. — Eric elsk-
aði lífið tilbreytingu og spenn
ing, en leiddist atvinnuleysi og
athafnaleysi — og alvara. Fyrst
hafði hún skemmt sér við að
sjá hvernig hann ýtti frá sér
öllum leiðindum og reyndi að
losa sig við þau og hvernig
hann valdi alltaf milliveginn.
En þegar hún mjnntist þeirra
stunda aftur, skildi hún, að það
var veikleiki hans, sem hafði
náð hámarki með hvarfi hans.
Eric hafði hrifizt af öðru and-
liti, hlátri annarrar, og fórnað
Candy.
ÞRIÐJI KAFLI.
í þrjá daga minntist hún
ekki einu orði á það, sem gerzt
hafði, en fjórða daginn sat hún
inni á einkaskrifstofu Daniels
Hagens, þegar síminn hringdi.
Það var Roger Saxon.
— Ég var svo heppinn að fá
miða á nýja ameríska söngleik-
inn, sagði hann. — Ég vona, að
þér komið með í kvöld?
— Kærar þakkir — en ....
— Farið nú ekki að telja mér
trú um að þér hafið lofað yður
annað.
— Ég lief ekki gert það. . .
— Komið þá með! Tveir vinir
mínir eru nýkomnir fr New York
og segja að þetta sé afburða
skemmtiiegt verk og þér megið
ekki eyðileggja fyrir mér
skemmtunina með því að segja
nei!
Hann var svo ákafur, að hún
lét undan og hann sagðist
myndu sækja hana klukkan hálf-
sjö.
Þegar hiín hafði lagt á> sá
hún, að Dan hallaði undir flatt
og horfði á hana brosandi.
— Svo Candy er boðin út!
— Já, því ekki það?
— Það gleður mig, svaraði
hann. — Þú hefur syrgt allt of
lengi og það er kominn tími til
að þú skiljir, að þú ert ung,
lagleg og aðlaðandi fyrir lif-
andi menn, sem ekki eru síður
skemmtilegir og elskulegir en
Eric Garrett var. Ég verð nú að
játa, að mér leizt aldrei á hann.
— Eric er ekki dáinn, sagði
hún.
Dan Hagen bærði ekki á sér.
Hann sat þarna með hönd undir
kinn og starði á andlitsmynd af
indverskri prinsessu í sarí og
með demant á enninu og hann
hætti ekki að horfa á myndina,
þótt hún spyrði:
— Ég geri ráð fyrir að mér
hafi ekki misheyrzt?
— Þér misheyrðist ekki. Eric
er lifandi og hann er kvæntur.
Hann skellti upp úr.
— Þetta er ekki fyndið, Dan,
ekki fyrir mig.
— Fyrirgefðu, vina mín, auð-
vitað er það ekki fyndið fyrir
þig, en það verður það með tím-
anum! Ég var alltaf sannfærður
um að þessi ungi spjátrungur,
sem þú hreifst svo af, væri ekki
þess virði að þú eyddir þínum
tíma í hann. Segðu mér frá
þessu.
Nú sagði hún honum frá því
sem Roger Saxon hafði sagt
henni — og þegar hún hafði
lokið máli sínu, sagði Dan :
—- Þetta var leitt, þín vegna,
vina mín. Ég veit, að þetta hef-
ur verið mikið áfall fyrir- þig,
en þakkaðu guði fyrir. að þú
varðst ekki konan hans! Eric
Garrett og hans líkar vita ekki
hvað ást og tryggð eru. Það er
slæmt fyrir þig núna, en einn
góðan veðurdag þakkarðu guði
fyrir, að hann skyldi forða þér
frá þeim örlögum að giftast hon-
um.
Dr. Saxon sagði eitthvað svip-
að......
— Er hann læknir? >
— Nei, vísindamaður.
— Nú, menntamaður. Hvern-
ig lítur hann út?
— Hávaxinn, hvassleitur, —
dökkhærður, heiðvlrður að sjá,
vingjarnlegur.
— Maður, sem hver stúlka
veit að hún getur treyst, brost
Dan.
— Gættu þín nú! Menn eru
ekkí alltaf það, sem þeir líta út
fyrir að vera.
— Ég hef svo sem fengið að
kenna á því, svaraði hún ró-
lega — og hvarf aftur til vinnu
sinnar.
Efasemdir Candy hurfu þeg-
ar hún hitti Roger Saxon. Hann
minntist ekkert á þeirra fyrstu
fundi og allt öryggisleysi hvarf
henni.
Þetta var skemmtilegur söng-
leikur og hann þakkaði henni
fyrir kvöldið, þegar hann
kvaddi hana.
— Má ég bjóða yður út aft-
ur? spurði hann. \
— Mjög gjarnan, svaraði hún
hreinskilnislega.
FJÓRÐI KAFLI.
Candy vissi hve miklu það
skipti að vera vel klædd í starfi
sínu og í vinnutímanum var hún
gjarnan í dragt í litum sem
klæddu hana — dimmrauð eða
dimmgræn, blágræn eða topaz-
litri.
Þegar hún fór til Ross hjón-
anna var hún í grárri dragt með
bronzlitum uppslögum og með
bronzlitan flauelshatt.
Húsið stóð upp á hæð og þar
var útsýni yfir grænan skóg, sem
teygði sig að þorpinu. í fjarlægð
grillti í hæðir og dali og lengst
sást blátt strik — South Downs.
Húsið sjálft var nýtízku villa
á tveimur hæðum og þakið var
úr grænum tígulsteinum. í gætt-
inni stóð kona og hélt á skál með
appelsínum.
— Góðan daginn, sagði hún
og andlit hennar ljómaði a£
brosi. — Eruð þér ungfrú Rue?
Ég er Anna Ross. Gjörið svo vel
að koma inn fyrir, ég ætla að
gefa börnunum appelsínur.
Hún var óvenjulega aðlaðandi
þessi kona með stuttklippt kast-
aníubrúnt liár, uppbrett nef og
æskuglóð í andliti og hreyfing-
um.
Candy gekk inn í húsið og
lienni virtist sem a.m.k. tíu-tólf
börn væru fyrir innan dyrnar,
vinstra megin við útidyrnar.
— Krakkar, krakkar, var sagt
bak við hana og hún hrökk
við.
— Ég vona að ég hafi ekld
gert yður hrædda, sagði frú
Ross hlæjandi. Ég gle.vmdi því
að heimilishaldið hérna getur
verið kvíðvænlegt því að það er
hægt að fara hérna inn — hún
benti á herbergið, sem börnin
voru að leika sér í — og komið
var út hinum megin. Hún bentl
á dyr að baki sér. — Það er
innangengt úr einu herbergi i
annað alla þessa álmu.
Hún fylgdi Candy inn í dag-
stofu, sem var máluð í fölgult
og silfurliti, þannig, að þar var
bjart jafnvel á rigningardegi.
— Ég bjóst ekki við að ljós-
myndari liti svona út, sagði frú
,Ross.
— Candy hló. — Urðuð þér
fyrir vonbrigðum?
— Nei, guð hjálpi mér; ég
varð stórhrifin. Þér eruð hæðl
fallegri og yngri en ég átti von
á. Ég vildi að Justin væri heima,
en hann fór til borgarinnar til
að tala við útgefanda sinn. Hún
leit á Candy. — Eruð þér gift?
— Nei.
— Hvernig hafið þér farið að
því að sleppa? Eða eruð þér
bara svona gáfuð? Það er betra
að gifta sig ekki en fá mann,
sem er fastur í sínum eigin hugs-
anagangi og getur ekki um ann-
að hugsað -en slg og sitt lág-
kúrulega hlutskipti í lífinu.
Max, bróðir minn, þér eigið
eftir að hitta hann — hann kem-
ur hingað í dag — er vanur að
segja: Sé ástin fjötrar, vil ég
enga ást.
Ef til vill var það líka betra,
hugsaði Candy biturlega. Hún
hafði misst ástina of snögglega
til að vera fær um að dæma.
Eftir matinn komu börnin út
á svalirnar. Þau voru fjögur.
Tvær ljóshærðar telpur og tveir
drengir með sama, kastaníu-
brúna hárið og móðir þeirra.
Candy horfði á þau og reyndi
að muna livað þau hétu.
Elzta telpan var í bláum kjól.
Hún hét Sylvia; sú minni o£ lag-
legri hét Selrena. Eldri drengur
inn hét Max, eins og móðurbróð-
ir hans og sá yngsti hét Fabian.
Þeir mynduðust ekki jafú vel
og móðir þeirra, og- voru satt
að segja hcldur ólaglegir, en
þeir voru jafn glaðlegir "og-að-
laðandi og hún.
4. nóvember 1966 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ