Dagur - 18.10.1997, Blaðsíða 7

LAUGARDAGUR 18. OKTÓBER 1997 - VII
MINNINGARGREINAR
„Húmar að kveldi
hljóðnar dagsins ys."
Þegar mér barst sú frétt að kveldi
1. okt. sl. að hún „Ella hans
pabba", eins og við hálfsystur
nefndum hana ætíð okkar á milli,
væri farin og ekki Iengur hér á
jörð, þá hljóðnaði og húmaði í
hug mér og hjarta nokkra stund.
Eg kynntist Ellu fyrir u.þ.b. 36
árum, þegar hún Ella frá Hraun-
koti og hann Kalli frá Húsabakka,
sem er fósturfaðir minn og hefur
gengið mér í föðurstað og ég ætíð
nefnt „pabba“, slógu saman reit-
um sínum og hófu búskap á
Húsavík. Þau komu með ungling-
ana sína með sér í búskapinn,
Ella hann Ingólf og pabbi hana
Oddu. Fljótlega eignuðust þau
svo sína litlu Ingibjörgu Maríu
svo heimilið var stórt í byijun og
Elín Þórólfsdóttir
ég var sannarlega talin ein af íjöl-
skyldunni og Ella tók ætíð sveita-
konunni mér opnum örmum
hvort sem ég kom ein eða með
bónda og börn meðferðis. En við
vorum ekki einu gestirnir þar á
bæ. Þar var harla gestkvæmt,
frændgarðurinn stór og vinirnir úr
sveitinni margir og man ég oft
stundir í hópi margra og góðra
gesta við matar- eða kaffiborð
EIlu. Það er ekki kúnst að setja
nóg af diskum og bollum á borð
en það er meiri kúnst að hafa mat
til að setja á þá alla og metta fjöl-
da manns. Oft datt mér í hug að
hún hlyti að eiga einhveija Hók-
us-Pókus aðferð í pokahorninu til
að bregða fyrir sig, þegar margir
komu óviðbúið.
Ella var einstök húsmóðir, hag-
sýn með afbrigðum, lagin og vel
virk, gat gert svo mikið úr litlu,
hvort það var matargerð, pijóna-
eða saumaskapur, að stundum
stóð maður dolfallinnn og hugs-
aði: „Hvemig er þetta hægtr1" Það
var sama hvert augað leit, alls
staðar blasti við röð og regla,
natni lögð í allt og engin fljóta-
skrift á neinu, nógur tfmi fyrir
allt, ekki bara til að vinna verkin,
heldur líka til að sinna gestum,
spjalla af glettni og léttleika og
hjartahlýju. Þau pabbi reistu sér
fljótlega stórt og fallegt hús við
Fossvelli á Húsavík, þar sem þau
bjuggu Iengst af. Ella lét ekki sitt
eftir liggja við að koma upp heim-
ili þar og gera það þannig að öll-
um, heimafólld og gestum leið
þar ætíð vel og fundu sig vel-
komna hvort sem um stuttan eða
langan tíma var að ræða. Sjálfsagt
var að rétta hendi og skjóta skjóls-
húsi yfir gest ef með þurfti, viku-
tíma eða meir. Mig langaði stund-
um að spyrja Ellu hvort hún væri
á sér samning um að hennar sól-
arhringur væri lengri en annarra,
slfku kom hún í verk fannst mér
að með ólíkindum var.
Þó var hún alls ekki heilsu-
hraust, en um það talaði hún
aldrei, í mesta lagi að hún væri
með gigtarsting, ef maður spurði.
Við eigum líklega flest þá ósk okk-
ur sjálfum og öðrum til handa að
lifa vel og lengi og trúlega er Iífið
aldrei of langt ef heilsa er fyrir
hendi. En við hljótum líka að óska
þeim sem þjást friðar, að þrautum
linni og verði aflétt. Fyrir mörgum
árum kenndi Ella þess sjúkdóms
fyrst sem nú sigraði að lokum.
Hún barðist þá og bar hærri hlut
og hún barðist nú „en eigi má
sköpum renna." Megi guðs kær-
leikur umvefja hana. Hún Iifði
vel, sönn og sterk alla ævi og þan-
nig trúi ég að hún hafi lagt upp í
ferðina til fyrirheitna landsins. -
Lands Ijóss og friðar. - Að leiðar-
lokum þakka ég fyrir allt, sem
hún gaf mér og mínum, sérstak-
Iega þó hve góð hún var pabba
ætfð. Hann Iifir hana nú, háaldr-
aður. Eg bið guð að gefa þeim
pabba, Ingibjörgu og Ingólfi og
fjölskyldum þeirra, styrk og kær-
leik á erfiðum tímum. Guð geymi
ykkur nú og ætíð.
Ragnhild Hansen
Haukur Hreggviðsson
Haukur Hreggviðsson fæddist
á Vopnafirði 9. maí 1948.
Hann lést á Sjúkrahúsi Reykja-
víkur í Fossvogi fimmtudaginn
2. október síðastliðinn.
Foreldrar hans eru Hreggvið-
ur Ágústsson, f. 16. maí 1916,
d. 31. janúar 1951, og Guðrún
B. Emilsdóttir, f. 23. október
1928, stjúpfaðir hans er Sigur-
jón Friðriksson, f. 29. ágúst
1928, bóndi í Ytri-Hlíð, en þau
Guðrún gengu í hjónaband 2.
mars 1952 og ólst Haukur upp
hjá þeim.
Eftirlifandi systkini Hauks
eru börn Guðrúnar og Sigur-
jóns: Friðrik, Emil, Hörður,
Þórný og Erla. Einnig synir
Hreggviðs: Agúst, Hólmgeir og
Þorsteinn.
Haukur var tvíkvæntur, fýrri
kona hans var Stefanía Þor-
grímsdóttir, skilin 1990. Þeirra
börn eru: Asa, gift Halldóri A.
Guðmundssyni, Sigurjón
Starri, sambýliskona hans er
Elísabet Lind Richter, Guðrún
og Hreggviður Vopni. Barna-
barn Hauks, óskírð Hreggviðs-
dóttir, f. 15. maí 1997.
Eftirlifandi eiginkona Hauks
er Cathy Ann Josephson, þau
gengu í hjónaband 12. ágúst
1995 og bjuggu í Ytri-Hlíð.
Haukur lauk námi í vélvirkj-
un frá Iðnskóla Suðurnesja árið
1975 og starfaði við þá iðn.
Útför Hauks fór ffarn laugar-
daginn 11. október síðastlið-
inn.
Pabbi minn.
I dag mun ég fylgja þér áleiðis
í þína hinstu ferð og langar því
að skrifa þér þessar línur.
Nú er að baki erfiður tími veik-
inda þinna og þjáninga og eftir
sitjum við og veltum fyrir okkur
tilgangi lífsins. Af hverju þú
fékkst ekki lengri tíma hér í
þessu lífi? Eða er ef til vill ekkert
fengið með því? Ber lífið kannski
tilganginn í sjálfu sér, án tillits til
tíma eða árafjölda?
Eg hef, pabbi minn, alltaf frá
því að ég var lítil verið svo hrædd
við dauðann; að hann væri svo
hræðilegur og ekkert verra gæti
gerst en að einhver mér kær eða
þá ég sjálf, dæi.
Nú hefur þú sýnt mér og
kennt að dauðinn er ekki slæm-
ur, að hann er hluti af lífinu. Eg
hef upplifað hringrás lífsins sem
hefst er við fæðumst í þennan
heim. Það finnst okkur eðlilegt.
Nú skil ég að dauðinn er hinn
hlutinn og að hann er líka eðli-
Iegur.
Hins vegar er sárt að þú sért
farinn. Ýmsar minningar leita á
hugann og sú sem er mér kærust
er minningin um litlu stelpuna
sem læddist á dimmum nóttum
upp í til pabba og sofnaði í hlýj-
unni og örygginu sem að faðmur
hans veitti. Þetta gafst þú mér.
Að lokum kveð ég þig með
þessum orðum:
I dag skein sólin inn um glugg-
ann, sendi hlýjan geisla, birtu á
andlit þitt og ég sá það í nýju
ljósi, sólarljósi.
Þín dóttir
Ása
„Mikill er sá maður, sem ekki
glatar bamshjarta st'nu"
Mensíus
Okkur hjónin langar að kveðja
kæran frænda og vin, með þessum
orðum, sem okkur þótti fara vel
við Hauk. Minningarnar fljúga og
maður kímir við tilhugsunina um
sögurnar sem streymdu látlaust af
vörum þessa stóra, kraftmikla,
svipþunga manni, ekki sjaldan við
matarborð þar sem bráð hans var
komin á diskana. Hláturinn og
glampi í auga hans, sem sá meira
en mann gat grunað. Hann Hauk-
ur vissi ekkert hvað hann ætlaði að
verða þegar hann yrði stór, hugur-
inn flaug hátt og víða, ósjaldan
heim á Vopnafjörð, þar sem rætur
djúpar toguðu hann til sín aftur og
aftur og nú er haukur kominn
heim. Við sendum kveðjur okkar
til ættingja Hauks og allra er hann
syrgja, megi hann í friði fara.
Emmi og Silla
Valborg Hjálmarsdóttir
Valborg Hjálmarsdóttir var
fædd 1. maí 1907 á Breið í Lýt-
ingsstaðahreppi og lést á Sjúkra-
húsi Sauðárkróks þann 27. sept-
ember síðastliðinn. Foreldrar
hennar voru Rósa Björnsdóttir
fædd 3. apríl 1971, dáin 24.
september 1955 og Hjálmar Sig-
urður Pétursson, fæddur 12.
september 1866, dáinn 30. des-
ember 1907. Valborg var yngst
níu systkina sem öll eru látin
nema Björn. Þau eru í aldursröð:
1) Efemía Kristín, 2) Petrea, 3)
Pétur, 4) María, 5) Elísabet, 6)
Steingrímur, 7) Björn og 8) Sól-
borg.
Þann 17. júní 1928 giftist hún
Guðjóni Jónssyni, fæddur 27.
janúar 1902, dáinn 30. júlí
1972, bónda og oddvita á
Tunguhálsi í Lýtingsstaðahreppi.
Hann var sonur hjónanna Sigríð-
ar Sigurðardóttur og Jóns Ein-
arssonar. Fósturforeldrar Guð-
jóns voru Guðrún Þorleifsdóttir
og Sveinn Stefánsson.
Valborg og Guðjón eignuðust
sex börn og eru fimm þeirra á
lífi. Þau eru í aldursröð: 1) Val-
geir, f. 17. janúar 1929, d. 21.
desember 1981, 2) Auður, f. 6.
júlí 1930, 3) Garðar Víðir, f. 23.
ágúst 1932, 4) Guðsteinn Vignir,
f. 5. maí 1940, 5) Hjálmar Sigur-
jón, f. 15. mars 1943 og 6) Stef-
án Sigurður, f. 17. mars 1952.
Útför hennar fór fram frá Sauð-
árkrókskirkju þann 11. október
síðastliðinn.
Með fáeinum línum langar
mig að minnast elskulegrar
ömmu minnar, Valborgar Hjálm-
arsdóttur frá Tunguhálsi í Lýt-
ingsstaðarhreppi. A kveðjustund
leitar hugurinn til baka þegar ég
sit og hugsa og allar góðu minn-
ingarnar koma upp í hugann.
Mér hlýnar um hjartaræturnar
þegar ég hugsa um hversu vel þú
reyndist öllum, bæði mönnum
og dýrum. Eg var aðeins nokk-
urra ára þegar ég var send í sveit-
ina til þín er afi kom í kaupstaða-
ferð til Akureyrar og ég fór með
honum til baka og sumrin á
Tunguhálsi urðu fleiri og fleiri
og ég hlakkaði alltaf jafn mikið
til að koma til þín. Amma mín,
ég man alltaf hvað þér þótti vænt
um dýrin þín öll, kýrnar, hestana
Blesa, Rauð, Litla Rauð og
Grána og svo hundana og hæn-
urnar. Þetta voru allt eins og
góðir vinir þínir og ef farga þurfti
einhveijum skepnum baðst þú
þeim Guðs blessunar. I eldhús-
inu dvaldir þú oftast við matar-
gerð og bakstur og í búrinu var
alltaf tunna með slátri sem gott
var að komast í og fá sér mysu
þegar heitt var í veðri og við vor-
um úti á túni að hamast í hey-
skapnum. A sumrin var gesta-
gangur mikill á Tunguhálsi og þú
tókst á móti öllum af rausnar-
skap og hlýju og lagðir þig fram
um að allt það besta væri borið
fram. A hauítin þegar göngur
nálguðust varst þú í nokkra daga
að útbúa nesti handa gangna-
mönnunum, baka og sjóða og
allt var sett í töskur sem settar
voru á hestbak og smalahundun-
um gleymdir þú ekki, þeir fengu
sérstakt nesti.
Amma giftist Guðjóni Jónssyni
bónda og bjuggu þau rausnarbúi
að Tunguhálsi og þótti þeim báð-
um mjög vænt um jörðina sína
því voru það þung spor er þau í
sameiningu tóku þá ákvörðun að
flytja á Sauðárkrók og eftirláta
sonum sínum tveim jörðina en
amma bar sorgir sínar í hljóði.
Amma og afi voru mjög samtaka
með allar sínar ætlanir og þótti
mjög vænt hvoru um annað og
var hann burt kallaður frá henni
allt of snemma en nú hefur hún
hitt hann að nýju því amma trúði
því að annað líf biði okkar og við
myndum hittast á öðrum slóð-
um. Þegar ég hitti þig í síðasta
skipti nú á haustdögum varst þú
orðin mjög máttfarin og sagði
mér að hún færi nú að styttast
hjá þér þessi jarðvist og ég sagði
þá við þig að það yrði tekið vel á
móti þér er þú kæmir yfir móð-
una miklu og þú hlóst og mér
fannst eins og þú kviðir því ekki,
þú varst tilbúin. Elsku amma, ég
vil að lokum þakka þér fyrir allt
sem þú kenndir mér og allar
skemmtilegu stundiranar sem
við áttum saman. Eg sendi börn-
um hennar og þeirra fjölskyldum
inniiegar samúðarkveðjur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta
skalt. (V. Briem)
Valborg María Stefánsdóttir