Dagur - 09.05.1998, Side 18

HL- LAUGARDÁGVR 9. Ití A f 1996
POPPLÍFIÐ t LANDINU
Tötrastúlkan
Tori Amos, eöa Myra Ellen Amos, eins og „íslandsvinurinn"
heitir fullu nafni. Komin með nýja og áleitna plötu.
Prestdóttirinn og að einum fjórða indíáninn Tori Amos
hefur með sinni ljúfsáru söngrödd og sérstæðum pí-
anóleik, skapað sér nokkuð einstakan feril á þeim sjö
árum eða svo er hún hefur verið á stjái. Hún sló strax í
gegn með fyrstu plötunni sinni undir eigin nafni,
Little Earthquakes 1991 og er nú svo komið að í Bandaríkjunum
einum hefur hún selt þá plötu og hinar tvær sem á eftir hafa
komið, í um átta milljónum eintaka. Henni var strax í upphafi
líkt við hinar ýmsu tónlistarkonur, t.d. hina skosku Kate Bush og
hina kanadísku Joni Mitchell. Mun sitthvað vera til í því, en með
sínum djarfa hætti í textasmíðum (sem sumir hafa hreinlega
kallað dónalega), einföldum en oftar en ekki djúpstæðum laga-
smíðum, hefur henni hins vegar ótvírætt tekist að móta sinn eig-
in stíl. Þótt hún hafi ekki verið lengur að en raun ber vitni segir
eitt frægt tilfelli kannski alla söguna um það hve vel henni hefur
tekist að skapa sinn eigin stíl og hefur haft greinileg og djúpstæð
áhrif. Þar er auðvitað átt við Alanis Morrisette, sem ekki aðeins
þykir feta í fótspor Tori hvað tónlistarsköpun snertir, heldur þyk-
ir líka hafa sótt í smiðju til hennar hvað varðar hina ytri ímynd
(þó deila megi reyndar um það). Imynd Tori Amos þykir einmitt
hafa átt sinn þátt í framgangi hennar, sem frjálsrar og óháðar
ungrar en jafnframt reiðrar konu, sem klædd er nánast í „tötra“ -
gamlar gallabuxur og þunnan bol. Hljómar kannski ekki hrífandi
en hefur samt haft áhrif. Nú er svo komin út fjórða plata þessar-
ar 35 ára gömlu „tötrastúlku" og nefnist gripurinn From the
choir girl hotel. Þar kennir ýmissa grasa, ljúfra sem kraftmeiri
laga, þar sem textarnir fjalla meðal annars um þá bitru reynslu
höfundarins að hafa misst fóstur fyrir rúmu ári. Er því án efa á
ferðinni áhrifarík skífa sem vert er að gefa gaum, rétt eins og
fyrri verkum Tori Amos.
Eins og vera ber þegar vorið er
komið og sumarið er að nálg-
ast, eru hinir fjölbreytilegustu
tónleikaviðburðir um alla Evr-
ópu farnir að taka á sig mynd.
Flestir þekkja stórhátíðir á borð við Hró-
arskelduhátíðina í Danmörku (sem í ár
verður að venju glæsileg með u.þ.b. 150
þátttakendum) Glostonbury, T in the
park, Reading o.fl. hátíðir í Englandi, sem
mjög eru að jafnaði áberandi og hafa
fengið mikla umQöIIun. Um þessar hátíðir
og aðrar verður kannski fjallað hér síðar,
en til að bijóta aðeins upp formið nú, er
ekki úr vegi að minnast á stórviðburð fyrir
unnendur þyngra rokksins, en hann mun
fara fram í Milton Keyns Ball í Englandi
20. júní nk. og kemur að nokkru í stað
Gamla rokkkempan Ozzy verður á fullri ferð i sumar á Milton
Keynes...
hinnar margfrægu Donningtonhá-
tíðar, sem legið hefur niðri í að
minnsta kosti tvö ár. Það er sjálfur
„myrkrahöfðinginn" Ozzy Osbour-
ne sem m.a. verður þar í aðalhlut-
verki og má segja að um framhald
af Ozz-fest sé þama að ræða.
Asamt gömlu félögunum í Black
Sabbath mun Ozzy verða þarna í
sviðsljósinu ásamt mörgum af
helstu nöfnunum í harðara rokk-
inu. Þarna verða einnig Foo
fighters, Dave Grohl og hans kumpánar,
Pantera, Soulfly, (nýja sveitin hans Max
Cavalera fyrrum söngvara hinnar brasil-
ísku Sepultura) Slayer og Fear factory á
aðalsviði dagsins, en á öðru sem sérstak-
lega er merkt tímaritinu vinsæla Kerrang
verða svo nöfn á borð við Coal Chamber,
Life of agony og Human waste project.
Fyrir gamla „þungarokksblesa“ sem sakn-
að hafa Donnington en vilja áfram kom-
ast á eitthvað spennandi er þetta því kjör-
inn valkostur.
Bonn/e Raitt lætur nú að sér kveða með nýrri
plötu eftir fjögurra ára h!é.
Marglofuð
merkiskona
Hin framúrskarandi og margrómaða
tónlistarkona frá Bandaríkjunum
Bonnie Raitt, hefur ekki í um Ijögur ár
sent frá sér nýja plötu, eða frá því að
Longing in their hearts sá dagsins Ijós.
Hún hefur þó aldeilis ekki setið auðum
höndum heldur verið dugleg við að
halda tónleika á þessum tíma og koma
fram með öðrum og/eða spila með
þeim inn á plötur. I hópi þessara lista-
manna eru til dæmis Robert Cray,
Buddy Guy, John Lee Hooker, Dr.
John, Pops Staples og Maria Mudaur.
Allt þekktir listamenn í blús, rokk, sál-
ar og/eða sveitatónlist. Bonnie er
margverðlaunuð fyrir sín verk, hefur
t.d. fengið Grammyverðlaun oftar en
einu sinni og sem „Slidegítarleikari"
(leikið á gítarinn með gler- eða málm-
hólki á fingrum þeirrar handar sem
hvílir á gítarhálsinum) er hún auðvitað
margverðlaunuð og viðurkennd sem
einn sá færasti á því sviði. Bonnie hef-
ur svo meðfram öllu ofangreindu sank-
að að sér hugmyndum fyrir njju plöt-
una og unnið hana í rólegheitum. Hún
hefur nú litið dagsins ljós og ber heitið
Funddamental. Þar kennir ýmissa
grasa að vanda, blús, rokk, sveitarokk
og allthvaðeina, eins og oftast áður, en
nú þykir henni að mati margra gagn-
rýnenda hafa tekist einkar vel upp. Er
það gleðiefni ef rétt reynist, því fáir eru
hressilegri en Bonnie Raitt á þessum
vettvangi þegar að hún er í stuði. Sér
til fulltingis á plötunni við lagasmíð-
arnar hefur hún m.a. Los Lobos, John
Hiatt, JB Lenoir auk þess sem allavega
eitt laganna er samið af Bonnie með
hinum látna blúskóngi WiIIie Dixon.
Horfin á braut
Eins og fram hefur komið í frétt-
um á síðustu vikum hafa verið
að kveðja þetta líf frægar persónur
sem tengjast tónlistinni á ýmsan
hátt. Þar er átt við sveitatónlistar-
söngkonuna Tammy Wynette, sem
Iést úr blóðtappa, Lindu McCartney
og loks trommuleikarann Cozy
Powell, sem lést eftir að hafa ekið
bifreið sinni á tré fyrir nokkrum
vikum. Með fullri virðingu fyrir
konunum tveimur og þeirra að-
standendum, verður fráfall Powells að teljast
öllu meiri missir fyrir tónlistina en þeirra. Var
Cozy Powell fallinn
aldur fram.
Það
legt
hann tvímælalaust einn af betri og
virtari trommurum rokksins og af
mörgum talinn einn af fáum sem
náð hafði að móta sinn eiginn stíl.
Cozy Powell gerði garðinn frægan
með ófáum stórsveitum, m.a.
Rainbow, Michael Schenker
group, Black Sabbath o.m.fl. Síð-
ast var hann svo ásamt fleiri góð-
um mönnum með blúsgítarhetj-
unni Peter Green í sveitinni
Splinter. A sínum tíma valdi
Powell á milli tónlistarinnar og að
verða kappakstursmaður, en sem
slíkur þótti hann mjög efnilegur.
verður því að teljast nokkuð kaldhæðnis-
hvernig andlát hans bar að garði.
frá fyrir