Dagur - 16.09.1998, Qupperneq 4

20-MIÐVIKUDAGUR 16. SEPTEMBER 1998
SDwýtr
LÍFIÐ í LANDINU
Tímaþj óíurmn á hvíta tj aldinu
Tímaþjófur Steinunn-
ar Sigurðadóttur er nú
kominn á breiðtjöld
kvikmyndahúsanna í
nýrri gerð Frakka. ís-
lensk skáldsaga hefur
ekki orðið að alþjóð-
legrí kvikmynd síðan
Svíargerðu Sölku
Völku eftirLaxness.
Steinunn situr á sínum skálda-
stóli á Selfossi og hrærist lítt
þótt kvikmyndin Voleur de vie
eftir Tímaþjófinum hennar hafi
haldið innreið í Evrópskan
menningarheim á Feneyjarhátíð-
inni. Nú er hún á öllum helstu
tjöldum í París, frá Champs
Elyseés til Les Halles. Dómar
um myndina hafa verið upp og
ofan en bókin jafnan fengið
góða einkunn. Sagan kemur nú
út öðru sinni í Frakklandi sam-
tímis því að myndin fer í dreif-
ingu og Steinunn efast ekki um
að þetta stækki lesendahóp sinn
erlendis. En hvað segir hún sjálf
um myndina?
„Mér fannst þetta vera góð
mynd, athyglisverð, en sérkenni-
leg og ólík öllu öðru.“ Hún segir
að höfundarnir hafi tekið saman
skemmtilega Ieyniþræði i sögu
sinni og dregið fram. Myndin er
að hluta til samkvæmt bókinni,
síðan koma viðbætur og breyt-
ingar kvikmyndagerðarmann-
anna sem Steinunn er sátt við:
„Eg skrifaði ekki handritið, bað
ekki um það og gerði engar at-
hugasemdir við það þegar ég sá
það.“ Hún bætir við að þegar
hún sá loks myndina hafi hún
„orðið hrærð“. Sandrine
Bonnaire er „ótrúleg leikkona"
að sögn Steinunnar, en hún
ásamt Emmanuelle Béart sem
Ieikur hina systurina eru burðar-
ásar myndarinnar.
Þung?
Steinunn segist geta skilið þá
sem finnst myndin „þung“.
Maður spyr sig eftir að hafa
horft á hana: „Hvað var þetta?“
segir Steinunn og hlær, því
henni finnst það ekki endilega
neikvætt.
Utkoma myndarinnar hefur
fengið gríðarlega athygli í Frakk-
landi og nú eru veggspjöld uppi
um alla París; „jú, það er góð
auglýsing fyrir mig,“ segir Stein-
unn sposk, þótt nafn hennar sé
ekki með allra stærsta Ietri fer
ekki milli mála hver kom öllu af
stað.
Frakkar fjármögnuðu þetta
500 milljóna króna myndverk að
öllu leyti, stór styrk-
ur kom frá
menntamála-
ráðuneytinu.
Steinunn
segir að Film par Film sem gerði
myndina sé vel kynnt fyrir sér-
stæðar gæðamyndir, til dæmis
myndina sem gerð var eftir „Oll-
um heimsins morgnum11. „Þetta
eru fagmenn fram í fingurgóma
og hafa staðið við allt sitt gagn-
vart mér og gott betur.“ En fékk
hún stóran hluta af þessum
hálfa milljarði fyrir sig sem bók-
arhöfundur?
„Eg fékk þokkalega borgað fyr-
ir að sitja og gera ekki neitt.“
TímaJjjófur fer víða
Myndin á eftir að kynna Stein-
unni og bókina. Þótt dómar um
myndina séu frekar neikvæðir
(mjög neikvæðir í Liberation,
eins og Dagur hefur sagt frá,
heldur betri í til dæmis Le
Monde), þá hjálpar hún við að
dreifa bók-
inni víðar. „í Frakklandi vita
miklu fleiri hver ég er en ella,“
segir Steinunn sem gert hefur
grein fyrir sér og sínum verkum
í sjónvarpi og víðar. Þá er bókin
að koma út í stóru kiljuupplagi í
Þýskalandi, einnig í Tékklandi
og Danmörku. „Eg naut þess
heiðurs að fá umsögn í Spiegel í
Þýskalandi," segir Steinunn og
bætir við hlægjandi, „og er þar
með kominn í íslenska Spiegel-
gengið með Einari Má, Björk og
Kára!“
Tímaþjófurinn - kvikmyndin -
verður sýnd í Háskólabíói fyrir
jól.
Emmanuelle Béart og Sandrine
Bonnaire fá fína dóma.
Voleur de vie“ fær
miMa athygli
99
Tímaþjófurinn (Voleur de vie - eins
og myndin heitir) hefur fengið gríð-
arlega umfjöllun í Frakklandi. Aug-
lýsingar hanga um París þvera og
endilanga og Paris Match og Premi-
ere, sem eru mjög útbreidd tímarit,
hafa sýnt henni mikinn áhuga.
Frakkar eru mikið bíófólk og fjöldi
hefur fengið nasasjón af myndinni
og sögunni.
Voleur de vie var beðið af mikilli
eftirvæntingu og talað um hana sem
einn af „événements de la rentrée",
viðburðum haustsins. Dómarnir
hafa verið heldur neikvæðir. Þess er
nú beðið hvort aðdráttarafl kven-
stjarnanna Emmanuelle Béart
(Alda) og Sandrine Bonnaire (systir-
in, Alma, sem nú heitir Olga) nægi
til að bæta fyrir það.
Tónninn í dómum er á þá lund að
mönnum finnst myndin þung, hún
minni á gamaldags skandinavíska
vandamálamynd, ekki sé nægilega
gefið í skyn, heldur að tilfinningum
og boðskap sé nánast þröngvað upp
á áhorfandann. Handritið þykir ekki
gott. Hins vegar er almenn hrifning
með leikkonurnar í aðalhlutverkun-
um, Bonnaire og Béart. Télérama,
gríðarlega útbreitt frétta- og sjórn-
varpsrit segir um þær: „Emmanuelle
Béart og Sandrine Bonnaire eru frá-
bærar. Viðkvæmar og þrjóskar.
Grimmar og særðar. Yndislegar."
Og þótt gagnrýnandi Le Monde sé
ekki ýkja hrifinn af myndinni víkur
hann góðu að Steinunni Sigurðar-
dóttur: „Myndin er byggð á nor-
rænni skáldsögu (hinum stórgóða
Tímaþjófi eftir íslenska rithöfundinn
Steinunni Sigurðardóttur, sem
Flammarion hefur nú endurútgef-
ið).“
Liberation flaskar illa á heima-
vinnunni eins og Dagur hefur skýrt
frá, telur söguna danska. Aðrir fara
góðum orðum um bókina og þykir
ekki öllum ástæða til að geta þess að
Steinunn sé íslensk, rétt eins og all-
ir eigi að vita hver hún er.
Eg segi pass
Skoðanaleysi er böl. Þar
sem ég sit og skrifa
þessa grein er ömurleiki
þessarar staðreyndar
mér fullljós. Þessa dag-
ana hef ég nefnilega
ekki skoðun á neinu.
Það væri í sjálfu sér í
ágætu lagi (sumum
þætti það meira að segja
blessunarleg tilbreyting)
nema vegna þessa dálks
sem mér ber samvisku-
samlega að fylla.
Ég gæti vitaskuld haft
skoðun á kynlífi Bill Clintons
en ég nenni því ekki. Vitleysan í
því máli öllu er svo yfirgengileg
að það dregur verulega af
manni við hvern fréttatíma.
Mikið á hann Jón Bald-
vin minn bágt að þurfa
að hýrast innan um
þessa heimsku Kana
sem geta ekki rætt
stjómmál án þess að
bæta tittlingi inn í um-
ræðuna. Gáfaður og
framsýnn stjómmála-
maður á betra skilið, en
hann átti heldur aldrei
að fara út í þessa sendi-
herravitleysu heldur ger-
ast leiðtogi sameiningar-
sinna. Þá gæti maður
með góðri samvisku rennt hýru
auga til þeirrar hreyfingar.
Svo gæti ég vitanlega skrifað
um Keikó en það mál er nærri
því clintonískt í allri sinni vit-
MENIUINGAR
VAKTIN
„Ég hefekki
skoðun á
neinu. Kannski
vegna frétta
síðustu vikna
sem hafa aðal-
lega byggst á
sögum afkyn-
llfí valdamikils
súkkulaði-
drengs og líðan
útslitins hvals."
leysu. Bein útsending sjón-
varpsstöðva frá komu Keikós
var langdregið barnaefni og
ekkert meira en það. Þegar
klökkir landsmenn komu síðan
á skjáinn, fullir stolts, þá fannst
manni engin sérstök ástæða til
að gleðjast yfir vitsmunalífi
landans.
Loks hvarflaði að mér að
velta því upp í þessum pistli af
hverju reykingafólk er yfirleitt
svo miklu skemmtilegra en hin-
ir sem ekki reykja. En ég þar
sem ég reyki ekki óttaðist ég að
í þeirri umfjöllun yrðu áberandi
rökviliur svo ég held að ég Iáti
þær hugleiðingar bíða.
Ég hef ekki skoðun á neinu.
Kannski vegna frétta síðustu
vikna sem hafa aðallega byggst
á sögum af kynlífi valdamikils
súkkulaðidrengs og líðan útslit-
ins hvals. Ég segi pass.