Dagur - Tíminn Akureyri - 11.02.1997, Qupperneq 5

iDíigur-'QItmrrat
Þriðjudagur 11. febrúar 1997- 17
VIÐTAL DAGSINS
Pólitík hefur engin áhrif á ráðninguna
Knútur Bruun er formaður safnráðs Listasafns íslands. Safnráð fer yfir umsóknir um starf forstöðumanns Lista-
safns íslands og gefur menntamálaráðherra umsögn sína.
Safnráð Listasafns ís-
lands veitir mennta-
málaráðherra um-
sögn um þá sem
sækja um stöðu for-
stöðumanns Lista-
safnsins. Knútur
Bruun, formaður
ráðsins, telur að um-
sagnirnar hafi engin
áhrif á samstarf inn-
an safnsins.
Samkvæmt lögum um Lista-
safn íslands þarf viðkom-
andi aðili að hafa mjög
góða þekkingu og menntun á
sviði myndlistar annars vegar
og hins vegar er gerð krafa um
að viðkomandi hafi mikla
reynslu í safnamálum, til dæmis
verið starfandi við listasöfn,“
segir Knútur Bruun, formaður
safnráðs Listasafns íslands.
Viðtöl í vikunni
Níu umsóknir bárust um stöðu
forstöðumanns Listasafns ís-
lands og mun safnráð Lista-
safnsins fara yfir umsóknirnar
og veita umsögn. Það er
menntamálaráðherra sem tek-
ur lokaákvörðun um ráðning-
una og er búist við ákvörðun
hans síðar í þessum mánuði.
Safnráðið er þegar búið að hitt-
ast á einum fundi og fara yfir
umsóknirnar og mun það eiga
viðtöl við umsækjendurna í
þessari viku. Ráðherra fær um-
sagnir ráðsins í framhaldi af
því.
Knútur segir að náin sam-
vinna eigi sér stað milli safn-
ráðs og forstöðumanns Lista-
safnsins. í safnráði sitji fimm
aðilar, tveir tilnefndir af Sam-
bandi íslenskra myndlistar-
manna, einn er tilnefndur af
starfsmönnum í safninu og svo
situr forstöðumaður safnsins í
ráðinu. Fimmti aðilinn, formað-
ur ráðsins, er skipaður af
menntamálaráðherra án til-
nefningar.
Góð samvinna
„Safnráðið fer yfir öll málefni
sem varða safnið, fylgist með
sýningum, rekstri og íjármálum
safnsins en auðvitað ekki dag-
legum rekstri. Það gerir auðvit-
að fyrst og fremst forstöðumað-
ur og aðrir starfsmenn. Safn-
ráðið er þó skipt að hluta í
tvennt þannig að þessir tveir
fulltrúar myndlistarmanna og
forstöðumaður eru innkaupa-
nefnd safnsins. Formaður og
fulltrúi starfsmanna koma ekki
að innkaupum á myndverkum,“
útskýrir Knútur.
- Hefur safnráðið þá mestu
völdin hvað varðar starfsemi
safnsins?
„Ég myndi snúa því við og
halda því fram að það væri for-
stöðumaður safnsins. Ef ágrein-
ingur kemur upp þá er hann
leystur innan safnráðs. í þessu
safnráði sem ég hef starfað í
hefur verið ákaflega góð sam-
vinna, bæði innan ráðsins og
við forstöðumann," segir Knút-
ur.
Hann hefur verið formaður í
tæp tvö ár og er skipaður til
þriggja ára. Hann segir að
starfið sé ekki mjög annasamt,
haldnir séu reglulegir fundir
einu sinni í mánuði allt árið og
svo sé hann stundum kallaður
til þegar um er að ræða sérstök
verkefni.
Mætasta fólk
sem sækir um
- Setur það safnráðið ekki í erf-
iða aðstöðu að þurfa að taka af-
stöðu til umsækjendanna með
því að gefa þeim umsagnir?
„Það finnst mér ekki. Það er
alls konar möguleikar til í því.
Það er ekkert vitað með hvaða
hætti við gefum okkar umsagn-
ir. Þegar margir sækja um er
alltaf svo að sumir eru mennt-
unarlega séð og aldurslega séð
hæfari en aðrir. Það er okkar
skylda og við eigum að geta
gefið þessa umsögn. Síðan ræð-
ur auðvitað menntamálaráð-
herra í starfið. Safnráðið vinnur
auðvitað með þeim aðila af full-
um heilindum og gagnkvæmt,
vona ég. Þetta er allt hið mæt-
asta fólk sem sækir um,“ segir
hann.
Knútur segir að pólitík muni
ekki hafa nokkur áhrif á ráðn-
ingu forstöðumanns þó að bæði
hann og menntamálaráðherra
séu sjálfstæðismenn. Umsækj-
endurnir séu „verulega pólitískt
ólitaðir." Þar að auki sé ekki
um annað að ræða en að ráða
algjörlega út frá faglegum
grundvelli. „Þetta er mikilvægt
safn. Ég er handviss um að
þarna ráða engin annarleg
sjónarmið,“ segir hann.
Forstöðumaður Listasafns ís-
lands er ráðinn til fimm ára og
er hægt að endurnýja ráðning-
una einu sinni. Viðkomandi get-
ur því setið sem forstöðiunaður
í tíu ár alls.
-GHS
Landlausir á mölinni
Aðalsteinsson
Það var athyglisverð frétt í ijöl-
miðlum hér á dögunum, en hún
gekk út á það í meginatriðum
að nú ætla skotveiðimenn að
fara að færa út kvíarnar og
kreijast þess að fá aðgengi að
ríkisjörðum fyrir veiðar. Telja
þeir þetta mikið jafnréttismál
þar sem þeir séu landlausir á
mölinni í Reykjavík og geti
hvergi skotið úr byssum sínum
og ef þeir fari eitthvað út á land
til að skjóta þá sé eins víst að
einhver bóndadurgurinn komi
og reki þá burt.
Jæja, ekki öðru vísi, eftir
þessari lýsingu er augljóst að
þarna er mikið misrétti á ferð-
inni. Aumingja Reykvíkingarnir.
Þarna er sem sagt verið að
meina þeim að draga björg í bú
og seðja soltna munna barna
sinna og kvenna, því eftir þessu
eru þeir að stunda þessar veið-
ar til að geta lifað af þegar stór
hluti þjóðarinnar er undir fá-
tækramörkum og berst í bökk-
um. Svona var dæmið lagt upp.
Ég bý á ríkisjörð, og ég verð
að segja það að ég var ekki
hrifinn af hugmyndinni. Svo er
annað, ég er ekki hrifinn af
þessum svokölluðu skotveiði-
mönnum sem vaða um landið
bara til að veiða veiðanna
vegna, en ekki vegna þess að
þeir séu að veiða til matar. Ég
heft hitt fyrir skotveiðimann
sem vildi endilega gefa mér
nokkrar gæsir. Ég vildi þær ekki
af því ég nenni ekki að matbúa
gæsir og sagði kurteislega við
hann að ég vildi ekki fara að
taka veiðina frá honum og af-
þakkaði boðið. En hann bað
mig endilega að taka nú nokkr-
ar gæsir því hann væri búinn að
skjóta svo margar að hann vissi
ekkert hvað hann ætti að gera
við þær. Og ég einfeldningurinn
spurði, en til hvers varstu þá að
skjóta þær. Þær voru í fínu færi,
maður, sagði skotveiðimaður-
inn.
Mér kom í hug frásögn úr ís-
lendingasögunum þegar hin
frækna hetja Þorgeir Hávarsson
hjó smalann saklausan vegna
þess að hann stóð svo vel til
höggsins.
Það vill nú svo vel til að ég er
ekki alveg ókunnugur skotveið-
um og hef stundað þær frá
blautu barnsbeini. Mér var inn-
rætt það í æsku að það væri
ljótt að drepa dýr í tilgangsleysi
en hins vegar ekkert athuga-
vert við að veiða sér til matar ef
maður þyrfti þess og þessi fróð-
leikur endist mér enn.
Ég get ekki leynt andúð
minni á þeim skotveiðimönnum
sem ég hef séð til, t.d. á rjúpna-
veiðum sem skjóta alltaf fimm
skotum í einu úr byssum sínum
ef þeir eru að skjóta á rjúpna-
hóp, fyrir utan það að það er
ólöglegt að vera með þannig
byssur á veiðum. Svo hlýtur það
að vera nokkuð dýr gikkfingur
á þeim mönnum sem geta ekki
stillt sig um að tæma byssuna ef
þeir á annað borð hleypa af
henni. Það er líka ljóst að þetta
eru ekki mennirnir sem lifa
undir fátækramörkuiþ því þetta
er rándýrt sport.
Hins vegar þekki ég menn
sem fara í rjúpu og gæs eins og
það er kallað og veiða sér í
matinn. Þessir menn koma að
máli við bændur og biðja um
leyfi til veiða og fá það í flestum
tilfellum og ég veit til þess að
sömu mennirnir koma ár eftir
ár á sama staðinn til að veiða
og una því vel. Þessir menn
krefjast þess ekki að þeir verði
lögleiddir inn á jarðir bænda til
að svala drápsfýsn sinni.
Ég velti því líka fyrir mér
hvað Reykvíkingar mundu segja
ef við bændur reyndum að láta
lögleiða það að við mættum
tjalda í fallegum húsagörðum f
Reykjavík þegar við komum
þangað, eru þetta ekki leigulóð-
ir að mestum hluta.