Dagblaðið Vísir - DV - 16.12.1982, Síða 16

16
DV. FIMMTUDAGUR16. DESEMBER1982.
Spurningin
Borðarðu hangikjöt á jólun-
um?
Omar Olafsson iönverkamaður: Já, ég|
geri þaö. Eg hef alltaf gert þaö hingaö
til. Meöan þess er neytt í hófi er engin
hætta.
Einar Knútsson flugvirki: Nei, ég á
ekki von á að borðá það um jólin. Það
veröur alla vega ekki á borðum heima
hjá mér. Ég borða þaö þá ekki nema
mér veröi boöið í mat.
Hope Knútsson iðjuþjálfi: Eg mundi
ekki leggja íitla fingur á það. Þaö veld-
ur krabbameini og sykursýki og ég tel
það eitrað.
Ásrún Davíðsdóttir: Já, alltaf og er
ekkert hrædd við það. Eg held að ekki
sé hættulegt að borða það einu sinni til
tvisvar á ári. En ég trúi alveg þessum
rannsóknum, ef maður borði alltof
mikið af þessu geti þáð verið slæmt.
Sigurður Olafsson söngvari: Hvort ég
geri og það er hollt í hófi. Það eru engin
jól nema sé hangikjöt. Eg fæ kjötið frá
Sambandinu og það er reykt héma í
bænum.
Inga Einarsdóttir (Snúlla) sjúkraliði:
Já, já. Það er bara þjóðlegur siöur. Eg
er búin að eiga öll mín börn og þarf
ekki að óttast neitt.
Lesendur Lesendur Lesendur Lesendur
Nýsamtökádöfinni:
Félag forræðislausra feðra
— karlmenn misrétti beittir í jaf nréttismálum, segir f ráskilinn faðir
Kristinn Grétar Jónasson (5818—9588)
skrifar:
Karlmenn eru beittir miklu misrétti í
jafnréttismálum. Það er staðreynd,
því miður. Eg hvet því alla karlmenn,
sem þess óska, til þess að hafa sam-
band við mig um stofnun samtaka, er
hafa þaö aö markmiði að fá fram jafn-
rétti í misrétti því sem karlmenn eru
beittir: Félag forræöislausra feðra:
FFF. Karlmenn... þiö eigið kannski
börn eins og ég? Þið eigiö kannski
böm, sem þess óskuðu, eins og mín, aö
fá að búa hjá pabba... en fengu ekki...
og hver er ástæðan? Jú, ef konan er
ekki geðsjúklingur eða eiturlyfjasjúkl-
ingur þá fær hún undantekningarlaust
bömin ef til skilnaðar kemur.
Islendingar, við teljum okkur búa í
landi jafnréttis. Er það? Því kemur þá
fram í skýrslum að margfaldur meiri-
hluti fráskilinna kvenna fær bömin?
Hvar eru bömin okkar, karlmenn?
Er ekki kominn tími til þess að við
stöndum saman? Saman getrnn við
áorkað miklu. Nýlega voru þessu gerð
nokkur skil í útvarpi kl. 8. Kom þar
fram maður frá Félagsmálastofnun og
fullyrti að um jafnrétti væri að ræða.
Eg hringdi og kvaö þetta ósannindi hin
mestu. Fréttamaður gerðist „diplo-
mat” og kvað þaö mín orð á móti hans.
Ég sagöi svo ekki vera, heldur okkar
karlmanna allra sem eigum um sárt
að binda vegna óréttlætis og gamalla
úreltra heföa og Félagsmálastofnunar
(kerfisins).
Það hringdu fleiri á eftir og tóku í
sama streng og ég. Karlmenn, stönd-
um því saman. Við vitum hverju verð-
ur svarað hverjum einstökum. „Jú,
þessum fáu orðum: „Þetta, já það var
óvenjulegt og einstakt.” Þeir geta ekki
svarað okkur öllum þessum orðum ef
viö stöndum saman margir sem ein
heild.
Karlmenn kúgaðir
Konur hafa löngum barist fyrir
sama kaupi og viö karlmenn og haft
Umfóstureyðingar:
Deyðum
ekki
manns-
líf að
óþörfu
Anna Kristjánsdóttir hringdi:
I Miklarumræðureigasérnústaðum
ifóstureyðingar; mál sem ekki ætti að
þurfa að verða þrætuefni.
Það er svo mikið miskunnar- og
menningarleysi aö deyða mannslíf að
óþörfu. Án þess að líf móöur sé í hættu,
' eða þá að líklegt sé að bamið fæðist illa
vanskapaö eða vangefið, ætti fóstur-
eyðing ekki að fara fram.
Ýmsar konur hafa skrifaö dag-
blöðunum bréf þess efnis að fóstureyð-
:ingu eigi að framkvæma samkvæmt
óskum konunnar sem í hlut á. Ég segi:
Látið konum ekki eftir þann rétt,
heldur á hann að vera í höndum
ábyrgra lækna.
Deyðum ekki mannslíf að óþörf u.
m >
„Það er svo mikið miskunnar- og
menningarleysi að deyða mannsHf
að óþörfu," — segir Anna Kristjáns-
( dóttir.
nokkuö góðan árangur af erfiöi sínu og
er það vel. Við karlmenn látum ennþá
kúga okkur í þessum málum. Þegar ég
skildi gekk ég fyrir sálfræðing hjá
Félagsmálastofnun og svo gerðu
sömuleiðis börn mín og fyrrverandi
kona. Að sjálfsögðu voru börnin látin
koma í fylgd konunnar. Við mig var
rætt. Og við konuna og börnin var rætt,
aö sjálfsögðu ekki þegar ég var við-
staddur.
Niðurstaðan: Konan hæf, þá fær hún
bömin. Þá vitum við það. Allt eins og
venjulega. Ég gerðist svo djarfur, svo
uppreisnargjam aö spyrja af hverju.
Jú, hún er ekki talin geðveik. Hún er
því hæf. Er ég ekki hæfur eins og hún?
„Jú, jú, en þú ert karlmaður og því
ekki eins hæfur.” En börnin hafa ein-
dregið óskað eftir að fá að búa hjá mér.
„Það kemur okkur ekkert við. Við
leggjum ekki í vana okkar aö spyrja
börnin.” Em þau ekki komin á skóla-
skyldualdur? „Jú, jú, þetta er bara
vani. Auk þess eiga þau eldri systkin
frá fyrri skilnaði og að sjálfsögðu er
betra, að okkar áliti, að hafa öll bömin
saman.” „Þau eru nokkuð eldri.”
„Þaðskiptir engu.
Auk þess sagði ég s jálfur að hún væri
hæf. Það hefði ég aldrei átt að gera því
konan fyrrverandi sá sér leik á borði
og sagði að ég væri ekki hæfur. Annars
voru viðtökumar á Félagsmálastofn-
un mjög góöar og-ég þar fræddur nokk-
uð um hvað okkur feðrum kæmi lítiö
við hvað yrði um böm okkar ef viö
skildum. Nú, böm mín sá ég ekki í 1/2
ár, þar sem mér var meinaður aðgang-
ur að þeim, þrátt fyrir óskir lögfræð-
inga beggja, mín- og hennar. Hvað
heföi gerst ef ég hefði haldið bömum
mínum frá konunni? Blaöagreinar?
Uppþot?
Loks fékk ég börnin til mín, eftir
hótun um málsókn og eftir 6 tíma veru
(virðist vera lögboðin) sögðu þau mér
þetta: „Þú ert ekki vondur maður, eins
og mamma segir. Við viljum vera hjá
þér, pabbi, alltaf. Megum viðþað?” Já
að sjálfsögðu, bömin mín. Nei, segir
kerfið. Þaueraennaðspyrja, vondauf,
þó er einhver von...? Nei, segir kerfið.
Eg veit að ég er ekki einn um þetta,
hvar eruð þið hinir? Viljum við berjast
fyrir bömin okkar?
Ef þiö hafið áhuga á aö standa að
stofnun þess félagsskapar, er ég
minntist á í upphafi þessa bréfs, þá
skrifið: Kristinn Grétar Jónasson,
Post restante (biðpóstur) Aðalpósthús-
ið í Reykjavík, 101 Reykjavík.