Dagblaðið Vísir - DV - 30.12.1983, Qupperneq 20

20
DV. FÖSTUDAGUR 30. DESEMBER1983.
Sérstæð sakamál — Sérstæð sakamál — Sérstæð sakamál — Sérstæð sakamál
WORÐAF
MISGÁMMiI
o »
Bart Cochran þótti hinn dagfarsprúðasti maður. Hér kemur hann til
réttarhaldsins i fylgd með lögreglumanni.
Þetta var mjög sérstakt mál. Þaö
heföi auðveldlega getaö fallið í
gleymsku óleyst. Þegar dómurinn var
loks felldur í LaGrande í Oregon þann
24. júni 1983 þakkaöi dómarinn kviö-
dómnum fyrir úrskuröinn og saksókn-
ari þakkaöi rannsóknarlögreglunni
fyrir iramúrskarandi vinnu.
Þetta byrjaöi allt einn kaldan
laugardagsmorgun í febrúar 1983 í
bænum LaGrande, sem er lítill há-
skólabær í austurhluta Oregonfylkis.
Er einn íbúanna leit út í gráa morgun-
skímuna klukkan hálfsjö þennan
morgun sá hann hvar ung kona sat á
grasflötinni í Candy Cane garðinum.
Af fatnaöi hennar dró hann þá ályktun
aö þama væri á ferðinni skokkari sem
væri aö hvíla sig eftir átökin. Þaö var
ekki ósennileg ályktun því garöurinn
var mikiö notaöur til íþróttaiökana og
skokkarar fóm þar um í flokkum jafnt
kvölds sem morgna.
Hálfri klukkustund síðar varö þess-
um íbúa aftur litiö út um gluggann.
Hann sá þá ungu konuna sitja enn á
sama stað í sömu stellingum. Höfuö
hennar hékk fram á bringuna og þaö
leit helst út fyrir að hún heföi ekkert
hreyft sig þennan tíma. Hann fór þá aö
gruna aö konan heföi slasast vegna
þess aö enginn myndi sitja kyrr í hrá-
slaga morgunsins nema sá sem til-
neyddur væri. Þegar hann skoðaöi kon-
una betur í sjónauka sá hann aö hár
hennar var blóðugt og aö blóð haföi
lekið niöur eftir fötum hennar. Hann
geröi því þegar ráöstafanir til að kalla
til lögreglu og sjúkrabíl og hljóp
sjálfur út í garöinn meö ábreiöu. Þegar
hann kom á staðinn sá hann aö konan
var alblóöug af sámm sem hún haföi á
höfði en virtist þó vera með lífsmarki.
Engin átök, ekkert
morövopn, engin skilríki
Lögregla og sjúkralið mættu á staöinn
innan nokkurra mínútna. Læknirinn
staöhæföi strax aö konan heföi hlotiö
áverka af bitvopni sem bariö haföi
verið meö í höfuö hennar. Hann sagöi
einnig aö æöaslátturinn væri mjög
veikur og aö þaö gengi kraftaverki
næst aö hún skyldi enn vera á lífi eftir
allanblóömissinn.
Sjúkrahúsinu var tilkynnt um at-
buröinn áöur en sjúkrabíllinn lagöi af
staö frá slysstaðnum til þess aö læknar
gætu veriö tilbúnir að taka á móti
sjúklingnum. Jafnframt vom lögreglu-
varöstjórar beðnir aö koma á vettvang.
Þegar þeir komu á slyssstaöinn var bú-
iö aö giröa staðinn af meö köðlum til aö
varna forvitnum áhorfendum aögang.
Lögreglumenn gengu um á milli þeirra
og spuröu hvort einhver heföi heyrt
eitthvaö um nóttina eöa séö til manna-
ferða sem gætu tengst þessum atburöi.
Þeir fengu einungis neikvæö svör.
Á meöan þaulleituöu aðrir lögreglu-
menn svæöiö þar sem konan haföi leg-
iö. Þeir fundu ekkert eggvopn sem gæti
hafa verið notaö til aö veita konunni
höfuösárin sem hún bar. Þeir tóku eftir
aö þaö var ekkert á svæöinu sem benti,
til þess aö þar heföu fariö fram átök.
Enginn persónuskilríki höföu verið
á konunni eöa í námunda viö hana.
Hún hafði heldur ekki boriö á sér neitt
peningaveski eöa buddu. Þaö þurfti þó
ekki aö vera neitt óeölilegt þar sem
hún var klædd eins og hún hefði veriö
aö skokka í garðinum og undir slíkum
kringumstæðum ber fólk ekki á sér
fjármuni.
George Johnson lögreglustjóri kom
á vettvang ásamt varðstjórunum O.
Rourke og Button til aö stjóma rann-
sókn málsins. Þeir gáfu sínar fyrir-
skipanir og héldu síðan á sjúkrahúsiö.
Þar var þeim sagt aö konan væri á lífi
en væri mjög hætt komin. Ekki var
óhætt aö reyna aö yfirheyra hana enda
var hún ekki meö meövitund þá stund-
ina. Þeir fengu þær upplýsingar aö hún
væri um tvítugt, meö brúnt hár og brún
augu, um 160 sentímetrar á hæö og 60
kíló aö þyngd. Lögreglumennirnir
fengu aö skoöa föt hennar í því skyni aö
geta gefið á henni nákvæmari lýsingu.
Grasþökurskoðaðar
í smásjá
Lögreglumennirnir gengu út frá því
aö konan heföi veriö háskólanemi,
enda var algengt í hópi þeirra aö fara
út snemma á morgnana til að skokka.
Þegar voru geröar ráöstafanir til aö
kanna þaö á stúdentagörðunum hvort
einhvers væri saknaö. I fyrstu var ekk-
ert sem kom í ljós þess efnis en álitið
var aö það kynni þó aö skýrast síðar
enda voru aöeins nokkrar klukku-
stundir liönar frá því aö atburðurinn
haföi gerst. En ráöstafanir voru þegar
gerðar til aö kanna stúdentagarðana
til þrautar og athuga hvort einhver
þar kannaöist við lýsingu á konunni.
Þó var talið aö þetta kynni aö vera
erfiðleikum bundiö þar sem fjöldi
námsmanna var fjarverandi yfir helg-
ina og engin kennsla.
Svo ákafir voru lögreglumenn i leit að morðvopninu að þeir skriðu i gegnum holrœsi til að leita af sér allan grun.
Leit í námunda viö vettvangsstað-
inn bar engan árangur. Árásarmaöur-
rnn haföi greinilega haft árásarvopnið
á brott með sér og ef fórnarlambiö
hafði veriö meö veski þá var þaö einnig
horfiö. Lögreglumennirnir skáru því
stórar þökur af grasflötinni þar sem
konan fannst til aö setja þær í nákvæm-
ari rannsókn. Ef til vill mætti finna þar
meö smásjárskoöun hárlufsu, tau-
þræði eöa eitthvaö þaö sem varpað
gæti ljósi á málið.
Síöar þennan dag kom tilkynning til
lögreglunnar frá sjúkrahúsinu um aö
konan væri látin. Höfuösárin voru aö
vísu alvarleg en taliö var aö hægt heföi
veriö aö bjarga lífi hennar meö
skuröaögerö ef ekki heföi komið þaö til
aö h'kamshitinn var oröinn of lágur.
Læknar töldu aö konan heföi legiö á
grasflötinni í nokkrar klukkustundir
áður en hún fannst.
Skokkari á ferli
um miðja nótt
Þessar upplýsingar komu lögregl-
unni nokkuö á óvart. Konan fannst
klukkan hálfsjö um morguninn og ef
hún haföi veriö slegin til ólífis í höfuöiö
nokkrum klukkustundum áður gat ekki
staðist aö hún hefði verið aö skokka í
garöinuin. Þaö fer enginn út aö skokka
um miöja nótt í niðamyrkri. En hvaö
var hún þá aö gera í garöinum á þess-
umtíma.
Lögreglan stóö uppi ráðþrota. Hún
vissi engin deildi á hinni látnu, ekkert
morðvopn, engar vísbendingar. Þó
bundu menn vonir við aö einhver kynni
aö gefa sig fram þegar fréttir tækju aö
berast út síðar um daginn og einhver
kannaðist viö lýsinguna á konunni.
Sem betur fór brást sú von ekki. Síö-
degis fékk lögreglan upphringingu frá
konu sem sagöist hafa veriö aö hlusta á
útvarpsfréttir af atburöinum. Af lýs-
ingu á konunni og fatnaði hennar taldi
hún að um vinkonu hennar gæti veriö
aö ræða. „Eg hef reynt að hringja til
hennar eftir aö ég heyröi lýsinguna í
útvarpinu en hún hefur aldrei svarað.
Þó ætti hún aö vera heima á þessum
tíma,” sagöi konan í símann.
Lögreglan bauöst þegar til að sækja
konuna og fara meö hana á sjúkrahús-
iö til þess aö hún gæti borið kennsl á
líkið. Varðstjóramir Button og
O’Rourke sóttu hana í bíl nokkrum
mínútum síöar. Hún sagöi þeim aö ef
hér væri um aö ræöa þá konu sem hún
héldi, þá væri þaö samstarfskona
hennar, Dana Lynn DuMars, 21 árs
gömuL Þær unnu saman á veitingastað
og höföu báöur verið viö vinnu fram
eftir síðustu nóttu. „Þegar ég heyröi
fréttirnar af atburöinum fyrst flaug
mér Dana strax í hug,” sagöi konan
viö lögreglumennina. ,Jín ég hef beöiö
þess heitt og innilega aö þaö væri ekki
rétt.”
Rétt hugboð
Þegar komiö var á sjúkrahúsið kom
í ljós aö hugboð konunnar var rétt. Hin
látna var Dana Lynn DuMars. Þaö tók
vinkonu hennar langan tíma aö jafna
sig eftir áfalliö þar til hún gat svarað
frekari spumingum lögreglumanna.
Loks gat hún greint frá því að þær
heföu verið aö vinna saman á veitinga-
staðnum fram til klukkan þrjú um
nóttina. Dana átti ekki bíl og því var
hún vön aö skipta um föt á vinnustaðn-
um og skokka heim til sín, en hún bjó í
námunda viö garðinn þar sem hún
fannst eftir árásina. „En í nótt kom
kærasti minn til að sækja mig í vinn-
una og við buðum Dönu að keyra hana
heim. Hún þáöi það og viö keyrðum
hana heima aö dyrum. Við horfðum á
eftir henni inn í húsiö og sáum engan
annan á ferli,” sagöi konan.