Dagblaðið Vísir - DV - 19.09.1986, Page 30

42
SMÁSKÍFA VIKUNNAR
CUTTING CREW- (IJUST) DIED
IN YOUR ARMS (VIRGIN)
Léttur smellur eftir réttri
formúlu, auðmeltur og fljót-
gripinn en vandaður engu að
síður. Vanir menn.
AÐRAR GÓÐAR
M.C. MIKER „G“ & DEEDJAY
SVEN - HOLIDAY RAP
Ákaflega sérkennilegt lag en
feiknvinsælt og það er svosum
ekki erfitt að skilja það, sum-
arfluga sem glymur um bað-
strendur Evrópu, sambland af
léttu spjalli og söng, umræðu-
efnið sumarfrí, sól og sjór.
Pottþéttur smellur.
FIVE STAR - RAIN AND SHINE
(TENT)
Ég hef verið alveg gáttaður
á því hvað langt þessi innan-
tómu diskófönk lög þeirra
Pearson systkina hafa náð að
undanfömu en hins vegar yrði
ég ekkert hissa þótt þetta lag
næði langt. Að vísu nær það
kannski ekki eins miklum vin-
sældum á diskótekunum
vegna þess að þetta er lag í
rólegri kantinum en fyrst og
fremst gott popplag með góðri
laglínu.
JAKI GRAHAM - BREAKING
AWAY (EMI)
Hér er annað gott popplag,
létt yfirbragð, engin átök, allt
rennur liðugt, dæmigerð dæg-
urfluga, góð meðan hún
endist. Saxófónninn skemmti-
legur.
HIPSWAY - LONG WHITE CAR
(MERCURY)
Það er skemmtilegur leti-
tónn yfir þessu lagi, einsog
það sé á mörkunum að söngv-
arinn nenni yfirhöfuð að
syngja. Lagið vinnur þó á og
í því er þrælgott gítarsóló
uppá gamla móðinn. Lagið
annars í heildina nokkuð
gamaldags.
RAIN AND TEARS - I HAD A
FRIEND (MCA)
Hér er það innihald textans
sem skiptir meginmáli, verið
að vara við þeim ófögnuði sem
fylgir dópneyslu en það
skemmir ekki fyrir þessum
ágæta texta að honum fylgir
ágætt lag í þéttum takti með
fönkyfirbragði.
MISSKILNINGUR VIKUNNAR
FARLEY „JACKMASTER"
FUNK - LOVE CAN’T TURN
AROUND (LONDON)
Ég sem hélt að það væri eitt-
hvað í þetta varið. En þar
skjátlaðist mér, innantómar
diskóbarsmíðar út í gegn.
-SþS
FÖSTUDAGUR 19
Van Monison - No guru, no method, no teacher
Gamli soný Gráni
Leiðir okkar Morrisons hafa ekki
legið saman fyrr. Þegar þessi goðsögn
kom fram á sjónarsviðið var ég fimm
ára gamall. Síðan eru liðin mörg ár.
Kynslóðabilið olli þvi að ég þekki
Morrison þennan aðeins af afspum.
Hann er alræmdur fyrir að fara sínar
eigin leiðir í öllu. Ég hef til að mynda
aldrei hlustað á plötuna Astral weeks,
sem taldist tímamótaverk árið 1969.
No guru, no method, no teacher er
tuttugasta og fyrsta plata þessa um-
deilda tónlistarmanns. Ekki hef ég
hugmynd um hvemig einlægir aðdá-
endur hans taka henni. Fyrstu kynni
mín af kappanum segja mér að
minnsta kosti að þama fer maður sem
veit sínu viti. Þetta er í alla staði vön-
duð plata. Hljóðfæraleikur er framiír-
skarandi og er saxófónleikarinn
Richie Buckley þar í aðalhlutverki.
Tónlistin er hrífandi og full af nýjum
hugmyndum. Textar Morrisons em að
auki betri en gengur og gerist. Meira
er ekki hægt að krefjast. Sérstaða
Morrisons meðal jafhingja sinna í tón-
listarheiminum er engin tilviljun.
Sé það haft í huga að þessi náungi
hefur lifað og hrærst í tónlistarheimin-
um í rúm tuttugu ár er ótrúlegt að
ekki skuli vera komið tómahljóð í
skrokkinn. En á No gum.... er að finna
merki þess að Morrison sé byrjaður
að líta yfir farinn veg. Fyrsta lag plöt-
unnar, Got to go back, er til dæmis
fullt af nostalgíu um æskustöðvar
hans í Orangefield. „Ég sat við
gluggann í skólastofúnni, horfði út og
lét mig dreyma" syngur hann- með
sinni tregafullu röddu og tárin blika
á hvörmunum. Að þessu leyti er ekki
fráleitt að álykta að karl sé um það
bil að renna sitt skeið á enda. En svo
lengi sem hann hefur eitthvað nýtt
fram að færa í tónlist og textum, eins
og á þessari plötu, heldur hann sér-
stöðu sinni í tónlistarheiminum. Það
er engin spuming.
Ég vona allavega að sá gamli sé
ekki að guggna, loksins þegar leiðir
okkar liggja saman.
-ÞJV
Easterfiouse - Contenders
í skjaldborg réttsýni
Easterhouse er kvintett frá Man-
chester á Englandi sem starfað hefúr
í tæp þrjú ár. Fyrsta smáskífan kom
út í fyrra en hljómsveitin vakti fyrst
eftirtekt í upphafi þessa árs með laginu
Whistling in the Dark. Fjögurra laga
plata um málefni N-írlands, Inspirati-
on, fylgdi í kjölfarið og var útilokuð
frá útvarpsspilun í BBC vegna boð-
skapar textanna. Contenders er fyrsta
breiðskífa Easterhouse, kom á markað
í júni síðastliðnum og hefur síðan ve-
rið ofarlega á óháða listanum í Bret-
landi.
Easterhouse leikur kröftuga rokk-
tónlist, gædda seiðmögnuðum krafti,
er leysist þó fyrst úr læðingi eftir tölu-
verða hlustun. Ekki er unnt að bera
kennsl á einhlíta áhrifavalda en menn
hafa fundið sveitinni stað miðja vegu
milli Joy Division og U2 og get ég
fallist á þann samanburð en hlýt að
bæta við Clash, einkum þó vegna
skýrra og pólitískra texta. Whistling
in the Dark er mest afgerandi af verk-
um plötunnar, kynngimagnað rokklag
samið í kjölfar hins langvinna námu-
mannaverkfalls í Bretlandi árið 1985.
Yfirbragðið er hrátt og ögrandi, í fullu
samræmi við umfjöllunarefnið, lag-
línan ekki flókin en það var Satis-
faction ekki heldur! 1969 er eitt af
lögum Irlandsplötunnar og laglínan
er ein sú fallegasta á plötunni, hófst-
illt lagasmíð en eitraður texti. Önnur
lög eru seinteknari, en seiðandi and-
rúmsloft Cargo of souls og Estates er
sterkt og áhrifaríkt.
Hljóðfæraleikur Easterhouse er
hefðbundinn og hrár, hvass gítarleikur
einkennandi og trommuleikur einkar
öflugur. Lítið er um skreytingar í út-
setningum, útkoman er því fremur
dökkt en að sama skapi heilsteypt
verk. Textasmiðurinn Andy Perry er
hinn ágætasti söngvari og hæfir vel
hinum róttæku óvægnu ádeilum tex-
tanna.
Contenders er óður til verkalýðs-
stéttar í Bretlandi og Easterhouse
reynir að varpa ljósi á auma tilveru
imdirmálshópa, dulda ánauð þess í
ómennsku umhverfi færibandaverk-
smiðja, vonlitla baráttu við ríkiskerfið
og blekkingar og sviksemi sem svo-
kallaðir málsvarar þeirra á stjóm-
málasviðinu beita. Það fer ekki á milli
mála að Easterhouse fylgir róttækri
jafnaðarstefnu og vinnubrögð Verka-
mannaflokksins í Bretlandi eru
hljómsveitarmeðlimum síst að skapi.
Samskipti almúgamannsins við flokk-
inn er áberandi umfjöllunarefni á
plötunni og þó menn geti greint á um
boðskap textanna hljóta þeir að teljast
athygli verðir fyrir alla sem sækjast
eftir innsýn í þjóðfélagsástand í um-
heiminum. Liðsmenn Easterhouse em
að sönnu óvægnir í gagmýni sinni en
þeir forðast að mestu hvimleiða notk-
im slagorða, með fjölbreyttum efrii-
stökum, þar sem manneskjan og
kringumstæður hennar em sýndar frá
ýmsum hliðum.
Easterhousemönnum er greinilega
Ijóst að þeir muni ekki falla í kramið
hjá öllum þorra popppælara og starfs-
menn BBC em sannarlega ekki einu
óvildarmenn þeirra í bresku popplífi.
Barátta fyrir hugsjónum er harðvítu-
gust allra átaka, segir í einum tex-
tanna og í Get back to Russia er
spjótum beint að pólitískri siðmenn-
ingu Breta, þar sem reynt er að steypa
alla í mót værukærrar hófsemi.
Contenders er efalítið tormeltur biti
í háls þeirra er unna slípaðri afþrey-
ingartónlist og platan er ekki þægileg
áheymar, síður en svo. Helsti galh
hennar er skortur á blæbrigðum í
lagasmíðum og útsetningum og gerir
það heildina nokkuð einlita. Það
breytir því ekki að þessi fyrsta plata
Easterhouse er sterk, tónlistin kröftug
og oft magnþrungin, textamir beittir
og það sem e.t.v. er mest um vert, vekja
til umhugsunar um samfélag og sam-
skiptaflækjur manna. Það era kannski
ekki svo lítil meðmæli með plötu á
þessum tímum marklausrar fjölda-
framleiðslu í poppinu.
Skúli Helgason.
Bob Dylan - Knocked Out Loaded
Allt með kyrrum kjörum
Það er af sem áður var þegar það
taldist til stórtíðinda í poppheiminum
að Bob Dylan gæfi út plötu.
Nú laumar Dylan frá sér plötu við
og við og það er vart að menn verði
varir við að hann sé á lífi.
Plötur hans sjást aukinheldur
sjaldnar og sjaldnar í toppsætum vin-
sælda- og sölulistanna og vissulega
má Dylan muna fífil sinn fegri. Það
er einna helst þegar út koma söfn af
gömlum plötum meistarans að kau-
pendur taka við sér.
Skýringar á þessu em vafalaust
margþættar, tónlist Dylans hefur róast
með árunum og hvassi tónninn í text>
unum er orðinn að golu. Og þar sem
hann var hvað skarpastur áður fyrr í
gagmýni sinni á þjóðfélagið, fjallar
hann nú um trúmál og önnur mál sér
hugleikin.
Það að gamla baráttuhetjan skyldi
gerast væminn trúboði, hefur eflaust
átt sinn þátt í vinsældahruni Dylans
og skiptir þá einu hvort hann tekur
góða spretti inná milli, fólk hefur ekki
trú á honum lengur.
Og á þessari nýju plötu sinni -
Knocked Out Loaded - er Dylan á
svipuðum miðum og á síðustu plötum,
tónlistin frekar á rólegri nótunum,
engin átök, allt slétt og fellt.
Við og við bregður fyrir göinlum
sprettum, einsog í laginu You Wanna
Ramble, en þess á milli dettur allt í
dúnalogn.
Dylan er samt alltaf Dylan og bara
gamalkunnug röddin kemur manni í
ákveðna stemmningu. Texta semur
hann enn betur öðrum mönnum, burt-
séð frá því um hvað þeir fjalla og
hversu tilbúnir menn em til að gútera
boðskapinn.
Þessi plata er eflaust kærkomin við-
bót í safri hörðustu Dylan-aðdáenda
en hræddur er ég um að fáir nýir kau-
pendur hætist í hópinn.
-SþS-