Dagblaðið Vísir - DV - 19.12.1992, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 19. DESEMBER 1992.
Sérstæö sakamál
Ákærður fyrir að
myrða dóttur sína
Blake Richardson.
Þann 20. janúar 1986 kom Blake
Richardson, þá íjörutiu og sex ára,
fyrir rétt á Englandi, sakaður um
að hafa myrt dóttur sína. Ákæran
var byggð á atriðum sem rann-
sóknarlögreglufulltrúinn Hugo
Allan gerði grein fyrir þegar hann
kom í vitnastúkuna, en frásögn
hans var í meginatriðum sú sem
hér fer á eftir.
Kom ekki
heim úr skóla
Klukkan hálfsjö að kvöldi 12. júlí
1985 var hringt til lögreglunnar í
Mosley í Birmingham. í símanum
var Verena Richardson, fjörutíu og
eins árs, en hún bjó við Benacre
Road í Mosley. Tilkynnti hún að
dóttir hennar, Annabelle, hefði
ekki komið heim úr skólanum
þennan dag, en venjulega væri hún
komin heim stundarfjórðungi yfir
fjögur. Frú Richardson sagði að
hún hefði hringt til nokkurra
skólasystkina dótturinnar til að
spyijast fyrir um hana, en sér hefði
verið sagt að nemendumir hefðu
verið sendir heim í hádeginu vegna
verkfaUs kennara. Þá hefði hún
hringt til mannsins síns fyrrver-
andi, Blakes Richardson, til þess
að spyrja hann hvort hann hefði
heyrt í dóttur þeirra. Hann hefði
þá sagt sér að Annabelle hefði kom-
ið tii hans fyrr um daginn og að
hann hefði eitið henni nær alla leið
heim að dyrum hjá henni þegar
klukkuna vantaði fimmtán mínút-
ur í þijú.
Staðfesting fæst
Rannsóknarlögreglan yfirheyrði
nú Blake Richardson. Hann skýrði
þá frá því að dóttir hans hefði
hringt til hans og spurt hvort hún
mætti koma til hans. Hefðu þau
hist heima hjá honum um eittleytið
og borðað hádegisverð saman. Þá
hefði hún spurt hann hvort hann
vildi gefa henni tuttugu pund svo
að hún gæti keypt sér lítið hljóm-
flutningstæki af þeirri gerð sem
ganga má með.
Blake Richardson sagðist hafa
svarað því játandi og hefði hann
síðan ekið dóttur sinni að verslun
í Birmingham og beðið fyrir utan
í bláum Ford Sierra-bíl sínum með-
an hún keypti tækið. Hefði klukkan
þá verið tuttugu og fimm mínútur
gengin í þijú.
Lögreglan leitaði til afgreiðslu-
manns verslunarinnar og minntist
hann þess bæði að hafa afgreitt
stúlkuna og séð bláan bíl af Ford
Sierra-gerð bíða fyrir utan á með-
an. Þá kom tíminn sem afgreiðslu-
maðurinn nefndi heim og saman
við þann sem Blake Richardson
hafði nefht.
Ekki bar
þó öllu saman
Akærandinn í málinu, Aistair
Madden, beindi þeirri spumingu til
Hugos Allan rannsóknarlögreglu-
fulltrúa hvers vegna Richardson
hefði verið handtekinn.
„Þótt menn okkar gengju milli
húsa við Benacre Road og spyrðu
hvort einhver hefði séð Blake Ric-
hardson koma akandi með dóttur
sína tókst ekki að finna einn ein-
asta sem það hafði séð. Voru þó
margar húsmæður á ferð þama um
götuna á þessum tíma,“ svaraði
Allan.
Aftur á móti kom fram vitni sem
hafði lesið um máhð í blaði. Það
sagðist hafa séð unga stúlku, sem
svaraði til lýsingarinnar á Anna-
belle, stíga inn í bláan Ford Sierra-
bíl á þjóðveginum nærri Chad Val-
ley.
Vitnið, Conor McArdle, kom í
vitnastúkuna og endurtók þar
framburð sinn. Hann hélt fast við
að hann væri viss um klæðnað
stúlkunnar, merki og lit bílsins og
að á númeraplötunni hefði staðið
bókstafurinn B. En B var einmitt á
fmna á númeraplötu bíls Richard-
sons.
Breyttfrásögn
-vitnivantar
Lögreglan bað Blake Richardson
að gera grein fyrir ferðum sínum
umrætt síðdegi. Hann svaraði þvi
þá til að hann hefði farið til tveggja
fyrirtækja í viðskiptaerindum.
Fyrirspumir hjá þeim leiddu í ljós
að þangað hafði hann komið, en
ekki síðdegis umræddan dag held-
ur fyrir hádegið.
Richardson breytti nú framburöi
sínum. Hann kvaðst hafa verið
þreyttur og illa upplagður um-
ræddan dag og því hefði hann tekið
sér fri eftir hádegið. En þar eð hann
óttaðist að missa starfið kæmi það
í Ijós hefði hann sagt ósatt til um
hvenær hann hefði farið í fyrirtæk-
in tvö. í raun hefði hann ekið út
fyrir borgarmörkin, á friðsælan
stað, þar sem hann hefði leyst
krossgátur fram eftir degi.
Lögreglan lýsti eftir vitnum sem
hefðu séð hann á umræddum stað,
en enginn gaf sig fram þótt hann
segðist hafa verið þar í um tvo tíma.
Gamaltmál
rifjað upp
Þetta var þó ekki eina ástæðan
til þess að lögregluna gmnaði að
Blake Richardson hefði myrt dótt-
ur sína.
Verena, fyrrum kona hans, hafði
skýrt frá því að Blake hefði fyrrum
verið kennari í Northampton. í
apríl 1979 hefði hann verið sakaður
um að hafa áreitt fimmtán ára
stúlku kynferðislega. Þá hefði verið
fallið frá ákæru því talið hefði ver-
ið að ásökunin ætti ekki við rök
að styðjast. Maður hennar hefði þó
hætt störfum við skólann í október
það ár og þau hefðu síðan flust til
Mosely þar sem hann hefði fengið
það starf sem hann hefði nú. Ver-
ena dró ekki dul á að hún teldi að
maöur hennar fyrrverandi hefði
verið sekur um það sem á hann var
borið í Northampton og jafngilti
brottflutningurinn þaðan í raun
viðurkenningu á því.
Saksóknaranum var vel ljóst að
þar eð engin ákæra var birt hafði
þetta mál enga lagalega þýðingu í
tengslum við ákæruna fyrir morðið
á Annabelle. Hann lagði hins vegar
nokkrar spumingar um það fyrir
Blake Richardson í réttinum, aug-
ljóslega til að sýna að hann væri
vel líklegur til þess sem hann var
nú sakaöur um.
Nánari skýringar
Blake Richardson gaf þá skýr-
ingu á því að hann hefði farið frá
Northampton að hann hefði verið
orðinn þreyttur á kennslu og laun-
in hefðu verið lág.
Ræða veijanda þótti ekki góð og
hann gerði líka mistök. Hann lýsti
þvi hve mjög ákærða hefði þótt
vænt um dóttur sína. Nefndi hann
hljómflutningstækið í því sam-
bandi.
Saksóknara tókst að hagnýta sér
þessa sögu með því að láta að því
liggja að tækið hefði verið gjöf sem
hefði í raun verið ætlað að að lokka
Annabelle.
Á fjórða degi réttarhaldanna
tókst verjanda loks að vinna dálít-
inn sigur er hann fékk vitnið Conor
McArdle til að viðurkenna að hann
hefði séð það sem hann sagðist
hafa séð til Blakes Richardson og
Annabelle er hann hefði ekiö þeim
hjá á um eitt hundrað kílómetra
hraöa. Eftir nokkrar harðar spum-
ingar viðurkenndi McArdle að lýs-
ingu sína á klæðnaði Annabelle og
bflnum hefði hann í raun haft úr
blöðunum.
Óvæntendalok
Þegar fimmti dagur réttarhald-
anna rann upp var komið að veij-
anda að draga saman i lokaræðu
það sem hann vfldi segja við kvið-
dómendur. Þótti hún ekki sérstak-
lega sannfærandi.
Saksóknarinn lét hins vegar ekki
deigan síga og sagði ekkert að
marka stóran hluta framburðar
Blakes Richardson. Ljóst mætti
vera að hljómflutningstækið hefði
verið gjöf sem gefin hefði verið í
þeim tilgangi að fá Annabelle upp
í íbúð föðurins, þar sem hann hefði
ætlað sér að „gera eitthvað". Þótt
ekkert lík hefði fundist væri ljóst
að Annabelle væri látin því annars
hefði hún fyrir löngu skflað sér
heim. Lík hennar hefði hins vegar
ekki fundist. En dáin væri hún því
faðir hennar hefði myrt hana.
Hver úrskurður kviðdómenda
hefði orðið í þessu mjög óvenjulega
sakamáh skal látið ósagt. En hann
var aldrei kveðinn upp. Og ástæðan
var sú að „likið“, Annabella, gaf sig
fram. Var hún bráðlifandi og við
bestu heilsu.
Sögulok
Anabelle Richardson sagði að
hún hefði ákveðið að stijúka að
heiman og fara til London. Hún
hefði beðið foður sinn um að gefa
sér peninga tfl að kaupa hljóm-
flutningstækið litla, en í raun hefði
hún aldrei ætlað að kaupa það,
aðeins að útvega sér fé til ferðar-
innar. Hann hefði hins vegar boðist
til að aka henni í verslun þar sem
slík tæki vom seld og til að vekja
ekki grunsemdir hans hefði hún
þegið það boð. Hefði hún hugsað
sér að selja tækið þegar hún kæmi
til London og það hefði hún svo
gert.
í London sagðist Annabelle hafa
tekið upp nýtt nafh og síðan fengið
starf á hamborgarastað. Það hefði
svo verið fyrir hreina tilviljun að
hún hefði séð dagblað þar sem sagt
var frá þvi að faðir hennar væri
fyrir rétti, sakaður um að hafa
myrt hana.
Eftir að Blake Richardson var
látinn laus skýrði hann frá því að
gamla ákæran í Northampton hefði
verið hefnd skólastúlku sem hann
hefði gefið lága einkunn. Ýmsir
hefðu hins vegar litið þannig á að
hann væri sekur um að hafa sýnt
stúlkunni kynferðislega áreitni.
Þetta hefði gert sér erfitt að halda
áfram kennslunni og því hefði
hann ákveðið að segja lausu starf-
inu og flytjast til Mosley.
„Því miður var konan mín meðal
þeirra sem töldu mig sekan,“ sagði
Richardson, „og það leiddi tfl skfln-
aðar okkar. Óg það var einmitt af-
staða hennar til þess máls sem
fyllti hana grunsemdum í þetta
sinn svo hún tók afstöðu með þeim
sem héldu mig nú sekan um að
hafa myrt Annabelle. Ég er búinn
að fyrirgefa Annabelle að hafa
blekkt mig og hlaupist að heiman,
enda gat hún vart séð fyrir að það
hefði þessar afleiðingar."