Dagblaðið Vísir - DV - 19.12.1992, Qupperneq 27

LAUGARDAGUR 19. DESEMBER 1992.
sagöi mér, aö allt sem ég myndi væri
úr eigin reynsluheimi.
Einhverjar sterkustu minningarn-
ar voru frá lífi mínu í Rússlandi.
Aldrei mátti ég heyra neitt sem líkt-
ist hjölluhljómi án þess aö muna þaö
líf. Sá ég sjálfa mig sitja á sleða, og
við hhð mér var maður. Bæði vorum
við dúðuð í skinnfeldi enda nistings-
kuldi. Langt í fjarska sá ég hús og
stefndum við að þeim. Sleðinn rann
á miklum hraða yfir snæviþakta
jörðina, og stöðugt khngdi í bjöllu
sem fest var á sleðann. Þessa sýn sá
ég oft og fleiri sem ég tengdi lífi mínu
í Rússlandi. Árið 1991 fór ég í dá-
leiðslu hjá miðlinum Ray Wilhams,
og í dásvefninum sagði ég honum frá
þessu lífi mínu í Rússlandi. Gaf ég
upp nafn og sagði frá heimihshögum
mínum og lífi í smáatriðum. Ég virt-
ist vera vel inni í landsmálum, og
kom í ljós að það sem ég sagði stóðst
fuhkomlega. Þarna fékk ég mörgum
árum síðar staðfestingu á að það sem
ég sá sem barn var óhrekjanlegt.
Nunna í New Orleans
Önnur sterk forlífsminning er frá
lífi mínu sem nunna í New Orleans
í Bandaríkjunum. Þessi forlífsminn-
ing sem ég hef haft frá bamæsku er
mér mjög kær, trúlega hefur mér lið-
ið vel og verið hamingjusöm sem
nunna. í sýnum mínum sá ég
klaustrið og umhverfi þess sem var
afar fahegt. í klaustrinu miðju var
kapeUa með Maríulíkneski, og þar
við hhðina var gosbrunnur. Við þetta
Maríulíkneski lá ég oft á bæn.
Það vUdi svo til að þegar ég kom
til New Orleans sá ég klaustrið og
þekkti það strax úr sýnum mínum.
Mig langaði að ganga um gamal-
kunna gangana og sérstaklega lang-
aði mig til að fá að sjá Maríulíknesk-
ið aftur. Það reyndist því miður ekki
hægt því það var búið að breyta
klaustrinu í bókasafn, og hafði það
verið gert fyrir 300 árum. En ég
komst aö því að reglan var enn við
lýði og hefði aðsetur í byggingu þar
skammt frá. Ég fór þangað og fékk
að tala við abbadísina, og sagði henni
sem var að mig langaði ósköp mikið
tU að fá að sjá Maríulíkneski sem ég
væri viss um að tilheyrði klaustrinu.
Abbadísin varð mjög undrandi á bón
minni, en bað mig um að lýsa líkn-
eskinu. Ég gerði það eins vel og mér
framast var unnt, og varð abbadísin
æ meira undrandi á svip og spurði
mig hvemig ég vissi um líkneskið.
Ég sagði henni að ég hefði séð það í
forlífssýnum nokkuð oft, og í fyrsta
sinn sem bam. Abbadísin horfði
lengi á mig, en sagði svo að því mið-
ur gæti hún ekki leyft mér að sjá
Ukneskið. Eingöngu nunnur hefðu
aðgang að þeim hluta klaustursins
þar sem líkneskið væri. Því var ekki
um annað að gera en hhta ákvörðun
abbadísarinnar, þó mér þætti það
súrt.
Ég gat ekki talað um forlífssýnir
mínar við neinn fyrr en ég var nítján
ára gömul og fór á fund hjá Sálar-
rannsóknarfélagi íslands. Þar hlust-
aði ég á fyrirlestur um forlífsreynslu
og ég get ekki lýst þeim feginleika
sem ég fann til þegar ég komst að
því að fleiri en ég upphfðu minningar
frá fyrri lífum og væru jafnsann-
færðir um að hafa lifað áður.
Hafsteinn Bjömsson
Þegar ég fluttist til Njarðvíkur árið
1968 varð ég virkur félagi í Sálar-
rannsóknarfélagi Suðurnesja. Þá má
segja að ég hafi í fyrsta sinn á ævi
minni gefið mig heUshugar að and-
legum málum, og um tíma var ég
meðal annars sitjari hjá Hafsteini
Björnssyni miðli. Ég lærði mikið af
Hafsteini, og segja má að í Njarðvík
hafi ég fyrst komist í návígi við það
starf sem beið mín síðar í lífinu.
Svo vildi til að ég lánaði Sálarrann-
sóknarfélaginu eitt herbergi í húsi
mínu undir fundi Hafsteins. Ein-
hvem veginn kom það af sjálfu sér
að ég gerðist sitjari hjá honum. Að
öðru leyti sinnti ég hæfileikum mín-
um ekki beint, heldur starfaði með
öðmm og fyrir aðra.
Hafsteinn nefndi það oft við mig
að hann væri ánægður með mig sem
sitjara. Einnig talaði hann um hæfi-
leika mína, en var afar þohnmóður
við mig og sagði að minn tími kæmi.
Ég yrði tílbúin tíl starfa þegar mér
væri það ætlað. Þrátt fyrir orð Haf-
steins var ég enn ekki tUbúin að horf-
ast í augu við þá staðreynd að ég
hefði mikla dulræna hæfileika. Samt
gat ég ekki neitað því að ég opnaðist
öll, og ýmiss konar reynslu mér áður
ókunna bar fyrir mig.
Hafsteinn varð var við þetta, og
hvatti mig og leiðbeindi eftir bestu
getu. Einu sinni spurði Hafsteinn
mig hvort ég vUdi ekki fara inn fyrir
hvítu súlurnar. Ég hélt að hann væri
að spyrja mig hvort ég vUdi yflrgefa
jarðMð, og svaraði glöð í bragði að
víst vUdi ég það. Þá brosti Hafsteinn
á sinn góðlátlega hátt, hristi höfuðið
og sagðist ekki hafa verið að spyrja
hvort ég vUdi deyja. Hann hefði átt
við annað sem ég myndi skUja síðar,
þegar hæfileikar mínir hefðu þrosk-
ast mun meira. Löngu síðar skUdi
ég hvað Hafsteinn átti við. Þegar
hann féU í trans og yfirgaf líkama
sinn fór hann inn fyrir hvítar súlur
sem voru einhvers konar helgitákn
og inn á annað tilverusvið, þar sem
hann dvaldist á meðan á fundunum
stóð. Hafsteini hefur veriö ljóst að
fyrir mér ætti að liggja að tengjast
öðru tilverustigi á þann hátt sem nú
er orðið, en vitað sem var að til þess
var ég ekki tUbúin á þessum tíma.
Ámilli
tannanna á fólki
Einhvem veginn hef ég haft sUk
áhrif á suma samferðamenn mína,
að þeir hafa snúist öndverðir gegn
mér og oft misskUið framkomu mína.
Eftir mikla íhugun tel ég mig vita
ástæðu þessa. Mér hefur frá barn-
æsku reynst erfitt að kyngreina fólk,
fyrir mér er sál bara sál hvort sem
hún er í líkama konu eða karls. Þetta
gerir það að verkum að ég umgengst
bæði kynin á sama hátt, og sUkt hef-
ur fólk vUjað misskUja og túlka á
annan hátt en það er meint. Einnig
neita ég því að þurfa að biðjast afsök-
unar á sjálfri mér og geng því tUtölu-
lega bein í baki og brosi tíl þeirra sem
ég mæti á göngu minni. Virðist það
fara í taugarnar á sumum.
Það hafa komið tímar í M mínu
þar sem ég hef óverðskuldað lent á
miUi tannanna á fólki, og um mig
hafa verið sagðar sögur sem eru upp-
spuni frá rótum. Fyrst í stað tók ég
slíkt nærri mér, en lærðist með árun-
um að fyrirgefa þeim sem hlut áttu
að máli.
Þegar tveir stjórnarmenn úr Sálar-
rannsóknarfélagi Suðumesja
ákváðu að ég væri óhæf til að vera
sitjari vegna þess að ég væri í Kanan-
um, þá skUdi ég strax hvað að baki
lá og fyrirgaf þeim. Töldu þeir það
nálgast guðlast að kona eins og ég
væri sitjari hjá þeim merka miðh
Hafsteini Bjömssyni. Ég tók þetta
ekki illa upp og svaraði því til að
sjálfsagt væri að víkja bæði sem sitj-
ari og einnig úr félaginu, fyrst þeim
væri þannig innanbrjósts. Það var
ekki fyrr en síöar að ég komst að því
að þetta hafði verið gert að Hafsteini
forspurðum. Hann hringdi í mig og
spurði hvers vegna ég hefði ekki
mætt á síðasta fund hjá honum. Þeg-
ar ég sagði honum ástæðuna, varð
fátt um svör en ég heyrði að þungt
var í honum. Sagðist hann aldrei
hafa tekið þátt í shku og bað mig
lengst aUra orða að koma aftur. Því
neitaði ég hins vegar því ég vUdi
ekki skapa úlfúð innan félagsins.
Viðbrögð Hafsteins við þessu upp-
hlaupi voru lýsandi dæmi um per-
sónu hans. í stað mín fékk hann konu
sem var bandarísk í aðra ættina, og
varð hún sitjari hjá honum. Stjómar-
mennina tvo vUdi hann ekki lengur
hafa með sér í starfi.
Stuttu síðar fór ég til New Orleans
í sumarfrí. Fann ég þá að þetta mál
var mér enn ofarlega í huga, svo ég
skrifaði Hafsteini og bað hann um
að taka stjórnarmennina í sátt þar
sem ég vissi hversu mikUs virði þeim
var að fá að starfa með honum. Skrif-
aði ég að þar sem ég væri búin að
fyrirgefa þeim þá bæði ég hann um
að gera sUkt hið sama. Mér til mikUl-
ar gleði varð Hafsteinn við bón
mimú, og greri um heUt milU hans
og stjómarmannanna tveggja.
Með tveimur enskum miðlum. Konan heitir Queenie Nixon, stórkostlegur ummyndunarmiðill, þ.e. andlit framlið-
inna geta mótast á hennar.
ICELANDIC
WATERFALLS
sem beðið hefu
ð eftir
Þessi bók hefur að geyma 270 fallegar litmyndir af íslenskum fossum. Gerð er góð
grein fyrir hverjum fossi í fróðlegum texta, m.a. nefndar gönguleiðir að fossinum
og sagt frá þjóðsögum og sögnum er tengjast honum. Bókinni er skipt niður eftir
sýslum með kortum er sýna staðsetningu fossanna. Eftirmála ritar dr. Jón Jónsson
jarðfræðingur. íslenskir fossar er 352 bls. með texta bæði á íslensku og ensku.
I SKUGGSJÁ
£ BÓKABÚD OLIVERS STEINS SF.