Alþýðublaðið - 17.03.1967, Blaðsíða 13

=^""----= Siml 80184»
IVIaðurinn með
andEifin tvö.
Hörku spennandi kvikmvnd.
Paul Massie
Dawn Addams
sýnd kl. 7 og 9.
Bönnuð börnum.
Skot í myrkri
Snilldarvel gerð ný amerísk gam
anmynd í litum.
íslenzkur texti.
Peter Sellers
Sýnd kl. 6.45 og 9.
Síðasta sinn.
FJÖLIDMN • ÍSAFIRDI
SErURE
EINANGRU'-ííARGLER
FIMM ÁRA ABYRGÐ
Söluumboð:
SANDSALAN S.F.
Elliðavogi 115.
Sími 30120. Pósthólf 373.
ÍVlassey
Ferguson
DRÁTTARVÉLA
og GRÖFUEIGENDUR
láta yfirfara og gera við
vélamar fyrir vorið.
Massey Ferguson-við-
Nú er rétti tíminn til að
gerðaþjónustu annast
Vélsmiðja
Eysteins Leifssonar
hf.
Síðumúla 17.
sími 30662.
SMURÍ BRAUD
SNITTUR
BRAUÐSTOFAN
Vesturgötu 2?.
Simi 16012.
.
Framhaldssaga eftir Asfrid Estberg
ÉG ER SAKLAUS
ar í gamla daga. En hún gæti
látið hárið vaxa. Ætli Ulrik
fyndist hún kvenleg ef hún
fengi hnút í hnakkann?
Hana langaði til að verja sig fyr
ir þessara óréttlátu ákæru hans
Louise sæi fyrir sér með því að
að huigsa um heimilið á Ulriks-
*— Það er hægt að vera kven-
leg þó unnið sé á skrifstofu,
sagði liún.
— Auðvitað, sagði Louise. —
Það er einmitt það sem er svo
aðdáunarvert. Svo er það heppi-
legt að til skuli vera margar
kvengerðir. Það hafa ekki allar
áhuga á að hugsa aðeins um
heimili. Flestar vilja vinna úti.
Það sést á umræðum í dönskum
kvenfélögum.
— Það er vinna að sjá um
heimili, sagði Merete. Hún var
að því komin að bæta við að
lundi en 'hætti við það.
— Það er satt! sagði Louise.
— Ef þú bara vissir hvað það er
mikið sem rnaður þarf að vita!
Eins og ég hefði alltaf verið á
skrifstofu og aldrei stigið fæt-
inum inn á heimili, hugsaði Me-
rete reið. Ætli það sé ekki erf-
itt að komast hjá þvi að vita
hvernig á að bugsa um heimili
fyrir stúlku, sem er alin upp í
stóru húsi með garði? Hún bafði
svei mér hjálpað til bæði úti og
inni. Og foreldrar hennar höfðu
hvorki eldabusku né garðyrkju-
mann.
Það var léttir fyrir hana þeg-
ar máltíðinni var lokið.
— Viltu ekki setjast út á sval-
irnar og hvíla þi'g? spurði ,Lou-
ise. — Þangað til þú átt að fara
aftur á skrifstofuna . . .
— Takk, ekki núna. Ég verð
að fara niður, sagði Merete. —
Það er margt sem ég þarf að
gera.
Hún vildi losna við LouiSe og
allan samanburð við hana. Það
var betra að vera ein eða á skrif-
stofunni hjá Jensen. Ef hún væri
borin saman víð hann hlaut það
að verða henni i hag.
Ulrik elti Merete með augun-
um. Hann dáðist að grönnum lík-
ama hennar og löngum fótleggj-
unum . Hún liktist veðhlaupa-
hesti og var jafn viðkvæm og
önnur verðlaunadýr. En eitthvað
hlaut samt að hafa komið henni
úr jafnvægi.
Ilún flýði eins og hrætt folald.
Svona hafði Birthe Eliassen lika
verið stundum. Sérstaklega síð-
ustu vikurnar. Hún þagði alltaf.
Hún sagði naumast orð hvorki
við borðið eða á skrifstofunni.
Hún hafði verið ein, farið í lang
ar gönguferðir eða setið ein á
herbergi sínu oig horfið um leið
og hún gat það með góðu móti.
Ætli Merete yrði eins? Var það
einmanaleikinn á Ulrikslundi
sem gerði þær svona?
— Eru skrifstofustúlkur allt-
af svona? spurði Louise. — Það
er ókurteist að stinga af strax
eftir matinn alveg eins og sultur
inn einn hefði rekið þær að borð
inu.
— Ég veit ekki. Það er undar-
legt að Merete skuli líka haga sér
svona sagði Ulrik og hristi höf
uðið.
— Þær koma fram við mig
eins og ég væri ráðskona í mat-
söluhúsi, sagði Louise óvenju
heiftúðug. — Það er blátt áfram
— blátt áfram særandi.
— Þú átt ekki að hugsa um
þær svona mikið sagði hann. —
Ég vona að Merete verði áfram.
Það er erfitt að skipta oft um
einkaritara.
— Það er hægt að sjá það á
4
Merete að hún er dugleg, sagði
Louise.
— Finnst þér það? Hvernig?
— Hún geislar frá sér dugn-
aði og krafti. En svo er hún líka
lagleg. Finnst þér það ekki?
Ulrik hrökk við. Spurningin
kom honum á óvart.
— Jú, hún er þokkaleg, taut-
aði hann.
— Hún hefur andlit sem maður
gleymir ekki, sagði Louise hugs-
andi. — Mér fannst ég hafa séð
hana fyrr. Ég man bara ekki
hvar.
— Kannske hún sé lík ein-
hverjum sem þú hefur séð í kvik
mynd, sagði Ulrik.
— Kannské. Eiginlega er hún
lík Katherine Hepbum. En finnst
þér ekki undarlegt að hún skuli
hafa tekið sér vinnu þar sem hún
hefur ekki not fyrir allt það sem
hún kann?
—Jú, það er það. En hún var
kannske yfir sig þreytt og vildi
flytja upp í sveit til að hvíla
táugarnar. Það er stundum erf-
itt að búá í Kaupmannahöfn.
— Veslingurlnn. Hún et eitt-
hvað taugaóstyrk. Kannske hún
hafi elskað mann, sem ekki kunni
að meta hana og . . .
Ulrik hló. — Þú ert svo róm-
antísk, sagði hann.
— Já, ég er það. Og mér finnst
það synd Merete vegna. Kona,
sem orðið- hefur fyrir vonbrigð-
um í ástum leitar uppbótar á það
sem hún hefur misst. Ég er viss
um að það fer fyrir Merete eins
og fór fyrir Birt'he Eliassen.
— Ég ætlaði einmitt að fara
að spyrja þig, hvað hefði gengið
að henni, sagði Ulrik. — Hún
var svo glaðvær og dugleg fyrst
en gjörbreyttist svo hún varð
blátt áfram hálf skrýtin.
Louise leit á hann með aðdá-
unar og þó jafnframt ásökunar-
brosi.
— En hvað þið karlmennirnir
eruð blindir, sagði hún. — Það
er sjálfsagt ekki rétt af mér að
segja það við þig, en hún er far-
in og þú hittir hana sjálfsagt
aldrei aftur . . . eða ætlarðu að
heimsækja hana?
— Ég veit ekki einu sinni hvar
hún á 'heima, sagði Ulrik.
— Þá skiptir það engu máli
þó ég segi það hreint út. Hún
varð ástfangin af þér og hélt því
meira að segja fram að þú hefð-
ir kysst hana. Ég átti í erfiðleik-
um með að róa hana.
— Bölvuð lygi! hrópaði Ulrik.
— Ég vissi það, sagði Louise
hlæjandi. — En hún sagðist ætla
að svipta sig lífi því þú hefðir
svikið hana. Og hún hataði mig.
— Af hverju í ósköpunum? Þú
varst alltaf svo elskuleg við hana
— En hvað þú ert heimksur,
vinur minn. Skilur þú ekki að
hún var afbrýðisöm. Hún hafði
komizt að því að ég var meira
fyrir þig en bara ráðskona. Ó,
hvað það var erfitt að eiga við
hana!
Ulrik gekk fram og aftur um
gólfið. Skyndilega nam hann
staðar og tróð í pípuna sína. —
■Hvílík salga!
— Af hverju sagðirðu mér það
ekki? Ég hefði reynt að tala hana
til.
Louise yppti öxlum. — Hvern-
ig átti ég að geta það? Þá hefði
ég brugðizt trúnaðartrausti henn
ar. Auk þess hafðir þú svo mik-
ið að gera. Ég vildi ekki leggja
mínar áhyggjur á þig líka. En ég
þjáðist. Hún sagði mér að það
væri talað um okkur. Það eru
ékki beint falleg orð sem þeir
nota um „hjákonu“ hér uppi í
sveit, sa'gði Louise bitur.
— Hvernig geta aðrir vitað . .
Augu Louise fylltust af tárum.
— Þeir Vita það, hvíslaði liún.
— En hvað getum við gert?
sagði Ulrik. — Það er ekki einu
sinni hálft ár síðan maðurinn
þinn dó.
Louise laut höfði og þerraði
tárin varlega á brott.
— Það væri betra, ef við trú-
lofuðum okkur, sagði hún lágt.
Þá finndist mér ég ekki svona
.. svona .... Ekki tók við af
orðunum.
Hann fann til með henni og
tók um axlir hennar.
— Auðvitað opinberum við
trúlofun okkar strax og það er
hægt, sagði hann. — En Andr-
és, maðurinn þinn, var vinur
minn. Mér finnst það ekki passa
að ég giftist ekkju hans hálfu
ári eftir lát hans.
Ennþá síður hafði það passað
að gera eiginkonu hans að ást-
mey sinni, hugsaði hann. Hvað
hafði eiginlega gengið að hon-
um? Louise hafði verið niður-
beygð af sorg, þegar hún kom
til Ulrikslunds, en dugleg og
hugrökk. Hann tók hendina til
sín og fór út úr stofunni.
Louise kreppti hnefana. Hann
hafði ekki tekið hana í faðm
sér, ekki kysst hana. Hve lengi
átti þessi dauði maður að standa
á milli þeirra. Hún hafði leikið
þetta hlutverk sitt til einskis. U1
rik hafði frestað trúlofun þeirra
þó hún hefði eiginlega skorað
á drengskap hans. En hann
skyldi giftast henni. Fljótt! Hún
varð að vera örugg um hann.
En hann var alltaf frjáls eins
og dýrin í skóginum. Einu sinni
hafði hún álitið að hann hefði
fullmikinn áhuga fyrir Birthe
Eliassen. Hann sagði, að hún
væri „hressandi” og var leiðín-
legur við Louise nokkrum sinn-
um.
Bros lék um varir hennar. Það
hafði verið auðveldara en hún
hafði búizt við að losna við Bir-
the Elyiasen. En í hennar stað
hafði Merete komið — tauga-
óstyrk, ljót, undarlega aðlað-
andi. Hættulegri en hefði hún
verið falleg. Hvern karlmann
hlaut að langa til að rannsaka
livað bjó á bak við þetta harða
yfirborð. Einhvern veginn grun
aði mann óbyrgðan eld.........
Louise 'hristi höfuðið. Það
hefði verið betra að halda Bir-
the Eliassen áfram. Hún var
venjulegri en Merete. Ulrik varð
að trúlofast henni bráðlega, þó
það passaði ekki. Louise gretti
sig. Auðvitað myndi fólk tala
en það skipti engu máli. Hvaða
máli skipti kjaftagangur og
slúður? Þegar hún væri frú á
Ulrikslundi réði hún!
Merete gekk yfir að álmunni,
sem herbergi hennar var í. —
Henni leið vel þar. Hún hafði
dagstofu með fallegu sófasetti
og lítið svefnherbergi. Þrösk-
uldurinn milli herbergjanna var
svo hár, að hún hafði margsinnis
hrasað um hann. Innra herbergiö
var svefnherbergi hennar. Rúm-
ið var breitt og skreytt alls kon-
ar útskurði og það var himinn
yfir því ! Mjallhvítar gardínur
og fallegt snyrtiborð gerði her-
bergið mjög kvenlegt.
SERVÍETTU-
PRENTUN
*
17. marz 1967
ALÞÝÐUBLAÐIÐ |3