Alþýðublaðið - 30.03.1967, Page 13

Sumarið með
MONIKIJ
Ein af beztu myndum Ingmar
Bergrmans.
Harriet Andersson
Sýnd kl. 9.
— Furðufuglinn —
Sýnd kl. 7.
FJÖUÐjANjSAFjRÐj
5EQJRE
j I
EINANGRUP<ÍIARG1JER
FIMM ÁRA ABYRGÐ
Söluumboð:
SANDSALAN S.F.
Elliðavogi 115.
Sími 30120. Póstbólf 373.
SVlassey
Ferguson
DRÁTTARVÉLA
og GRÖFUEIGENBUR
Nú er rétti tíminn tii að
láta yfirfara og ger& við
vélamar fyrir vorið.
Massey Ferguson-við-
gerðaþjónustu annast
Vélsmiðja
Eysteins Leifssonai
hf.
Síðumúla 17.
sími 30662.
☆
SERVÍETTU-
PRENTUN
SÍMI S2-101.
Framhaldssaga eftir Astrid Estherg
ÉG ER SAKLAUS
— Það má nú segja, sagði
Ulrik og leit grunsemdaraugum
á Hákon. Hafði hann komið
vegna Merete? Hann leit af
henni og kynnti Jensen bókara.
—• Þú hefur vitanlega ekki
fundið listana? spurði hann Mei
ete. Hún hristi höfuðið. —
Nei ...
Gegnum gluggann sá Merete
þá ganga eftir stígnum að verk-
smiðjunni Ulrik var álíka glaður
og skólastrákur, sem fær óvænt
frí. Hann benti og útskýrði. Et
hún hefði aðeins getað gengið
við hlið hans ... til þess að
hlusta á rödd hans.
— Nei, ég er ekki morðingi!
Hún kipptist við. Hafði hún
talað upphátt? Hún leit skelf-
ingu lostin á Jensen. En hann
var niðursokkinn í skjöl sín.
Hvern gat grunað að Ulrik og
Hákon þekktust? Og að Hákon
kæmi til Ulrikslundar? En hvem
ig hafði henni komið til hugar
að hún gæti flúið þetta allt?
Það var barnalegt af henni
Enginn flýði örlög sín.
Samt hafði fundur hennar og
Hákons fært henni eitthvað. Það
var í undirmeðvitund hennar.
Hún varð að skilja, hvað það
var. ,
— Hvaða lista var liann að
tala um? spurði Jensen.
Merete sagði honum það.
— Það er víst rétt, sem Olui
segir að ég verði að gæta mín
betur, sagði hún áhyggjufull. Nú
var hún farin að trúa því að
yfirnáttúruleg öfl væru til.
Hvers vegna hefðu þessir hlutir
annars gerzt? Bílslysið dómurinn
— týndu listarnir.. . Og koma
Hákons.
— Svo Oluf hélt það? spurði
Jensen.
Merete kinkaði kolli.
Hún beið eftir því að hann
hlægi sínum þurrlega hlátri, en
hann þagði aðeins.
Það var barið að dyrum og
Per kom inn.
— Vilduð þér tala við Oluf
gamla Jensen? spurði hann. —
Hann ba_ð mig um að sækja
yður.
Farið þið bara, hugsaði Mer-
ete. Það var gott að fá að hugsa
í friði. Eitthvað var það sem
hún vissi undir niðri, en hvað
var það? Hún gat ekki munað
það. Það líktist þoku, sem tók
á sig undarlegustu myndir.
Hún varð fyrir vonbrigðum þeg
ar henni tókst ekki að muna
það.
12. K A F L I .
Loksins var komið kvöld.
Hvorki Ulrik, Hákon né Jens-
en höfðu komið til baka. Mer-
ete hafði ekki unnið neitt til
fulls. Samt var hún þreytt. Það
var erfitt að rifja upp eitthvað,
sem ekki virtist unnt að muna.
Ef hún aðeins vissi hvað það
var. Líkami hennar var heitur
af spennu og þreytu. Hún gat
ekki hugsað sér að borða með
Lousie og hinum. Lousie myndi
strax fara að spyrja hana, hvað
væri að.
Hún sótti sundbolinn sinn og
fór að vatninu. Það var dálítið
kalt enn. Veturinn hafði verið
harður og vorið svalt.
Þegar Merete var búin að
synda frá ströndinni heyrði hún
10
hundgá. Tarzan kom hlaupandi
og gelti hátt. Hann hljóp fram
og aftur á ströndinni.
— Hvað er að Tarzan? hróp-
aði Merete. — Ég er að koma!
Rólegur! ‘
Hún synti að landi en hún
hafði ekki enn komizt að strönd
inni þegar Ulrik kom hlaupandi
og á hæla hans Hákon Gram.
Tarzan heyrði til þeirra og
hljóp geltandi til móts við þá.
— Hvað er að? Er einhver
að drukkna? hrópaði Hákon.
— Sennilega, svaraði Ulrik.
Svo nam hann staðar. Skær-
blár sloppur lá á ströndinni.
Merete átti hann. Hann leit út
á vatnið og sá hana synda til
lands.
Ulrik stóð hreyfingarlaus og
fann ekki að Tarzan flaðraði upp
um hann. Léttirinn yfir að hún
lifði var stórkostlegur. Ef hún
hefði nú drukknað....
Hákon Gram kom til Ulriks
um leið og Merete reis á fætur
og stiklaði yfir steinana að
ströndinni. Vatnið lak af henni
og sundbolurinn var eins og
límdur við hana. Hákon flaut
aði viðurkennandi.
— Duglegur hundur! sagði
hann við Tarzan. —• Gott hjá
þér! Það hefði verið slæmt að
missa af að sjá þetta.
Ulrik varð ofsareiður. Hann
leit illilega á Hákon og opnaði
munninn til að hreyta í hann
illindum en áttaði sig í tíma.
Tarzan hljóp til Merete og
flaðraði upp um hana dinglandi
rófunni og geltandi af gleði.
Þegar hún laut niður og tók
upp sloppinn sleikti hann hana
í framan með langri tungunni.
— Svei Tarzan, sagði hún
brosandi. Hún þvoði sér í fram
an. — Af hverju gerir hann
þetta? spurði hún Ulrik.
— Hann vildi sýna okkur
hve vel þú ert vaxin sagði Há-
kon.
Merete gretti sig. Hana lang
aði til að segja við Hák.on að
hann gæti sleppt þessum
heimskulegu gullhömrum en
þegar hún leit framan í Ulrik
þagnaði hún. Hann leit út^fyr
ir að hata hana!
— Af hverju .... ?
Orðin voru hvísli líkust
Hafði Hákon svikið liana og
sagt Ulrik allt?
— Tarzan hefur sjálfsagt á-
litið að þú værir að drukkna,
sagði Ulrik. — Hann hagar sér
líka svona þegar ég er í vatn
inu, en hann hefur aldrei fyrr
verið hræddur um annan mann.
— Ekki einu sinni um Lou-
ise? spurði Merete.
Ulrik varð hneykslaður á
svipinn þegar Hákon fór að
þurrka henni á bakinu.
— Farðu og klæddu þig. Við
förum að borða, sagði hann ó-
vingjarnlega.
Merete flýtti sér. Ulrik var
reiður við hana.
X hvaða átti hún að fara? Hún
varð að reyna að punta sig
fyrst gestir voru. En gestur-
inn var nú raunar aðeins Há-
kon og hana langaði ekki til að
snyrta sig fyrir hann. Hann átti
það ekki skilið. Ulrik sá neld
ur ekkert nema Louise. Því
skyldi hún fara í fallegan kjól?
Þegar hún gekk yfir túnið sá
hún Per skríða út um glugga
á þakinu. Hvað var hann eigin
lega að gera þar?
Louise, Ulrik og Hákon sátu
úti á svölunum með kokkteil-
glas þegar Merete gekk hikandi
inn. Átti hún að bíða í borð-
stofunni þangað til þau kæmu
þangað. Tarzan lá við hlið Ul-
riks og kom upp um hana með
því að dingla rófunni.
Hákon kom auga á hana.
— Loksins kemurðu .. !
Hún varð að fara út á sval-
irnar. Hún settist og Ulrik
hellti kokkteil í glas hennar.
Þegar hann rétti henni glasið
fann hann að fingur hennar
voru kaldir. Hann langaði til
að taka um hendur hennar og
verma þær. Hann leit á hana
og reyndi að vera kæruleysisleg
ur. Aðskornir kjólar hlutu að
vera sem skapaðir handa henni.
Hvílíkur vöxtur! Ef Hákon hefði
aðeins ekki séð hana í sund-
bolnum!
— Má ég ekki bjóða þér í
mat á morgun í bænum’ spurði
Hákon Ulrik. — Og ykkur vit
anlega líka, Merete og Louise.
— Gjarnan, sagði Ulrik og
Louise kinkaði kolli.
— Ef það er mikið að gera
getur Merete tekið strætisvagn
inn, sagði Louise.
— Það get ég vel, sagði Mer-
ete. Með sjálfri sér hugsaði hún
að hún skyldi svo sannarlega
sjá svo um “að hún missti af
strætisvagninum".
— Það kemur ekki til mála,
sagði Ulrik. — Merete verður
okkur samferða.
— Það get ég ekki, sagði Mer
ete.
— Yifcleysa góða barn. sagði
Louise. — Ulrik treystir Jensen
fullkomlega. Hann hefur verið
hér svo lengi.
En Ulrik treystir mér alls
ekki, hugsaði Merete bit.ur.
13. K A F L I .
Merete lagði af stað á und
an hinum undir því yfirskyni
að hún ætlaði í búðir. Hún
gekk eirðarlaust um götumar
og leit í gluggana meðan hún
beið þess að hún myndi hvað
það var, sem hún hafði gleymt.
Var það eitthvað viðvíkjandi
búðarferðum?
Hvað var Ulrik að gera? Hann
var sjálfsagt með þeim hinum.
Hún gekk áfram. Var þetta
eitthvað viðvíkjandi fötum?
Hún lokaði augunum augnablik
og reyndi að einbeita huganum.
En þar var aðeins tóm. Var það
imyndun ein eða varð hfín að
muna eitthvað áríðandi?
Sennilega skjátlaðist henni.
Hún hélt áfram sínu eirðar-
lausa rápi. X einum glugganum
var mikið af kjólefnum og mun-
strum, í öðrum dragtir. 1
þriðja glugganum voru nylon-
undirföt.
Hún gekk inn. Hana vantaði
þunna, saumlausa sokka. Það
var ekkert út á smávegis hé-
gómlegheit að setja. Afgreiðslu
stúlka gekk til hennar en Mer
ete gat ekki einbeitt sér.
Hún starði á ungu stúlkuna
og hlustaði. Hún lieyrði karl-
mannsrödd innan af skrifstof-
unni. Þar var einhver að þakka
fyrir daginn í dag og lofa að
koma bráðlega aftur.
Merete skalf af æsingi. Hún
laut yfir borðið.
— Hvei" er þarna inni? avísl
aði hún.
— Það er umferðasati með
sokka og nærföt, sagði ai-
gréiðslustúlkan undrandi.
— Hvað heitir hann9
— Vilhelmsson. Hvers vegna
spyrið þér?
— Ég .. . ég verð að hitta
hann. Hvernig lítur hann út?
— Þér getið séð það sjálfar!
30. marz 1967
ALÞÝÐUBLAÐH) J3