Alþýðublaðið - 21.07.1967, Síða 13

KÓMÍwKgsBÍO]
íslenzkur texti.
OSS £17 í Bahia
Ný ofsaspennandi OSS 117 mynd
1 litum og Cinemascope segir
frá baráttu við harðsvíraða upp-
reisnarmenn í Brasilíu.
FREDERIK STAFFORD.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð innan 16 ára.
Kverisami
píanistinn
Víðfræg og snilldarvel gerð
amerísk gamanmynd í litum.
PETER SELLERS.
PAULA PRENTISS.
fslenzkur texti.
Sýnd kl. 5 og 9.
ÖKUMENN!
Látið stilla í tíma.
Hjólastillingar
Mótorstillingar
Ljósastillingar
Fljót og örugg þjóri“
usta.
BÍLASKOÐUN &
SIILLING
Skúlagötu 32
Sími 13-100.
ÓTTAR YNGVASON, hdl.
BLÖNDUHLfD I, SfMI 2129Ó
VIÐTALST. KL. 4—6
MALFLUTNIHGUk LÖGFRÆÐISTÖRP
Trúlofunarhrfngar
Sendum gegn póstkröfu.
Fljót afgreiðsla.
Guðm. Þorsteinsson
gullsmlður
Bankastræti 12.
AU6LÝSID
í Alþýðublaðtnu
traust, hvíslaði hann einlægur.
Alls ekkert sjáffstraust. Hún
þarf sífellda uppörvun. Gagn-
rýni særir hana djúpt.
Áður en ég gat svarað kall-
aði Trish á mig innan úr setu-
stofunni og James leit aftur að-
varandi á mig.
Trish var í hvítum kjól og
með ítalskt hálsmen, er kostaði
fimm hundruð pund. Hún lá á'
sófanum, brosti til mín eins og
deyjandi svanur og bað um glas.
Ég leit á hana. Veslingurinn,
sem skorti sjálfstraust' og klígj-
aði við gagnrýni, leit út eins og
dýrlingur á málverki eftir Ra-
fael. Andlit hennar var rólegt
og áhægjulegt.
— Við höldum veizlu í kvöld,
sagði hún og hló. — Sagði Jim-
my þér það. Alvöru veizlu —
ekki þara fáeina kunningja. Eg
íiringdi heiíln^ikið með'aJn, þú
varst ekki heima í gær, elskan.
Komstu ekki voða seint? Það
koma fjörutíu í mat og svo
ætlum við að dansa í rósagarð-
inum.
— Það er hollt að fara í
sund um miðnætti, sagði Jam-
es-.
í fjarveru minni í gær, sem
Trish minntist hvað eftir ann-
að á, hafði hún ákveðið að halda
stórveizlu. Lúcíana sá um mat-J
inn.
— Þú getur hvílt þig, elsk-
an, sagði Trish Ijómandi.
Ég þagði meðan við snædd-
um_ matinn sem samanstóð af
fjórum ostategundum og kexki
Við borðum alltaf svona fyrir
veizlu, sagði James og bauð mér
ost eins og hann væri steik. Ég
var glorhungruð og ákvað að
fara í eldhúsið og fá mér ein-
hverja næringu seinna. Og auk
hungursins þjáðist ég af
taugaóstyrk. Bob hlaut að vita,
að mig langaði — nei, hann
hlaut að langa að sjá mig aft-
ur! Kom ekki karlmaður til
stúlku eða hringdi til hennar
eftir það sem við liöfðum átt
saman í gærkvöldi? Það fór
hrollur um mig og ég gat ekki
einbeitt mér að því að hlusta
á samræmur hjónanna. — Ég
hrökk við, þegar ég heyrði nafn
mitt nefnt.
— Þú iætur þig dreyma, Júl-
ía, sagði James. Ég var að segja
þér ástæðuna fyrir boðinu. Þetta
er trúlofunarafmælið okkar. —;
Fyrir ellefu árum sagði Trish
„já‘“.
— Ég gleymi því aldrei. Það
var eftir frumsýningu, James
Manstu það?
— Ég gæti endurtekið hvert
orð.
Þau horfðust í augu og ég
leit á þau með fyrirlitningu og
virðingu. Þau voru furðuleg.
Trish borðaði álíka mikið og
spörfugl og hún virtist hafa
gleymt því að hún var reið við
mig. Hún fór að tala um þessa
frumsýningu, sem hafði farið
fram fyrir eilefu árum. Þá hafði
James unnið mikinn sigur í ein-
hverju hlutv'erki. Mér fannst
þetta mest líkjast endurminn-
ingum gamals leikara um gamalt
leikhús sem löngu var búið að
rífa. Mér leiddist leikhústál.
Trish og James sátu þarna og
Suzanne EbeL
ÚTÞRÁ
OGÁST
töluðu um löngu liðin afrek
Jamesar og um klappið —
Trish sagði dreymandi að hann
hefði verið svo utan við sig
eftir þennan mikla sigur. Hann
hafði ekki vitað hvert hann var
að halda. Hann var hugsjóna-
maður og hann hafði alltaf lang-
að til að gera eitthvað mikið á
sviði. En þetta kvöld hafði Ter-
ence de Witt fyrst boðið honum
að leika í sögulegri kvikmynd.
— Og þetta kvöld sagði hún
„já.” Júlía, bætti James við og
barði í borðið. Hún brosti blíð-
lega til hans og bað mig um glas
af ísköldu vatni.
Þegar ég kom aftur inn hafði
tilfinningarnar lægt og þau voru
farin að tala um Terence de
Witt.
Ég fér. aftur inn í eldhúsið.
Stúlkurnar voru að þvo upp og
Lúcíana sat á stól við gluggann
og horfði út. Hún sagði mér
ek-ki að fara út svo ég settist
við hlið hennar. Þarna þurfti ég
ekki að hlusta á sögur sem mér
hundleiddist og ekki að sitja við
fætur frægra leikara og lita upp
aðdáUnaraugum.
— Ég hef ekki heyrt frá Bob,
stundi ég. — Hvers vegna hefur
hann ekki hringt? Á ég að spyrja
Trish hvort honum sé boðið í
kvöld?
— Spurðu hana ekki, sagði
Lúcíana hvasst. — Hún vill að
allt snúist um hana. Talaðu al-
.drei um sjálfa. þig við hann.
Þetta virtist gott ráð en ég
var eirðarlaus. — Mér líður illa.
Dagurinn er svo langur. Hvað á
ég að gera.
— Ekkert; hann kemur; hún
brosti þreytulega og ég skamm-
aðist mín fyrir að hlaupa og
biðja um ráðleggingar hjá
henni, sem hafði staðið upp á’
endann frá því sex um morgun-
inn og eldað mat fyrir fjörutíu
manns.
— Marcello var í garðinum.
Ég ætlaði að segja þér það.
— Ég veit það. Hann fór til
Rómar.
Átti ég að minnast á að hann
bað mig um að gæta hennar?
Hún virtist svo döpur að það
myndi gera hana enn daprari.
í þess stað spurði ég í hvaða
kjól hún ætlaði að vera í
kvöld.
— Ég læt ekki sjá mig. Ég er
aðeins eldabuskan.
— Hættu þessu. Það er þraut
leiðinlegt.
Hún endurtók fýlulega að
hún vildi ekki láta sjá sig og
bauð mér konfektmola. Svo til-
kynnti hún mér að það væri
pizza í ofninum. Það birti yfir
henni meðan ég borðaði.
— Engar áhyggjur. Hann kem-
ur í kvöld, sagði hún. — Hún
hringdi til hans mjög seint í
gærkvöldi. Ég varð að finna núm-
erið — þú varst nýkomin heim.
Hún hafði áhyggjur og var reið
yfir greininni. Hvað sagði ég
ekki. Fyrst reið, svo elskuleg
.... Hann kemur og þú hittir
hann. Farðu í fínan kjól, vertu
sæt. Allt fer vel.
— Já, sagði ég.
Hópur manna voru í rósa-
garðinum að setja gólf yfir
stéttina. Ég var fegin að losna
frá ritvélinni og hugsunum mín-
um og fór til að horfa á þá.
Þeir komu með undirlag og yfí
irlag og skipuðu ákaft fyrir. —
Þeir hlógu og töluðu hástöfum
saman og einn þeirra steig í
rósabeðið á stórum járnbentum
skónum. Æðisgengið vein heyrðí
ist frá svölunum þar sem Trish
hafði auga með rósunum.
Þegar búið var að leggja gólf-
ið fægði maður í hvítum vinnu-
galla það. Hinir mennirnir
hengdu upp ljósker eins og Bob
fannst svo ljót upp í tré. Blá-
og hvítröndóttar sólhlífar voru
borð birtist þakið hvítum dúk-
um. Þetta var skemmtileg ring-
ulreið og enn skemmtilegri
vegna valdastríðs milli Lúcíönu
sem líktist gyðju í gráu pilsi og
með hvíta svuntu og þjóninum,
sem líktist storki og birtist af
og til eins og gestur úr Undir-
heimum. Lúcíana sigraði.
Hún bað mig um aðstoð við-
víkjandi borðskreytingunni og
þarna var ég að vafsast með rós-
ir og liljur sem minntu mig á
Midge. Loks var allt eins og
það átti að vera og ég fór upp
til að skipta um föt. Eftir að
ég kom úr baði horfði ég á föt-
in mín og velti því fyrir mér
á hvað Bob litist bezt, Mig
skorti allt sjálfstraust á þess-
ari stundu. Ég hafði alltaf haft
nægilegt sjálfstraust áður fyrr,
viss um að ég lit'i vel út, að ég
fengi að ráða, að ég myndi
skemmta mér, að öllum litist vel
á mig. En núna var þetta allt
horfið. Kossar Bobs höfðu rænt
mig sjálfstraustinu.
— Hvað viltu, hafði Lúcíana
spurt. Ég vildi vera hjá honum
og vera „hans.” Gamaldags og
21.
samt siung.
Ég tók fram kjól, sem ég hafði
keypt mér á ísóla með Lúciönu,
kjól úr hvítu baðmullarefni
skreyttur með útsaumi eins og
skírnarkjólar gjarnan eru. í slík-
um kjól hefði ég aldrei verið í
Manchester. — Þú ætlar þó ekki
að vera í þessu, hefði pabbi
spurt og sent mig upp á loft til
að fara í bleikan silkikjól ísaum-
aðan með perlum sem kostaði
hann þrjátíu pund og leit út
fyrir að hafa kostað enn meira.
En pabbi var ekki hér og
smekkur minn hafði breytzt. Ég
setti enga há’lsfesti á mig og
burstaði hár mitt fram á ennið,
notaði lítið af snyrtivörum og
of mikdð af ilmvatni. Þegpr
byrjað var að spila fór ég niður.
Ég horfði á liljurnar, sleit
eina og stakk henni í hár mitt,
ltnt í spegiiinn, tók liljuna úr
aftur og leit enn í spegilinn.
Erkiengillinn sjálfur stóð við
hlið mér.
Heimsins mest selða sinnep,
og auðvitaS kemur þaS frá
ALUR S.F. — SÍMI: 1 3051
úlí 1967 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ 13