Alþýðublaðið - 02.08.1967, Qupperneq 13

Vitskert veröld
(It is a mad mad world).
I-Ieimsfræg og snilldar vel gerð
amerísk gamanmynd í litum og
panavision.
Endursýnd kl. 5 og 9.
ÍSLENZKUR TEXTI.
Tálbeitan
Ný ensk stórmynd í litum með
íslenzkum texta.
SEAN CONNERY.
GINA LOLLOBRIGIDA.
Sýnd kl. 9.
Undir tíu fánum
Sýnd kl. 5.
nýtt&betra
VEGA
KORT
SMURSTÖÐIN
Sætúni 4 — Síml 16-2-27
Blllinn er Bmurðór IlJÓft «f W,
8eUmn aUar tcgnaair rf ttmnrolítf
Ofnkranar,
Tengikranar,
Slöngukranar,
Blöndunartæki.
Burstafell
bygglneavöniverzlun
Réttarholtsvegl 3.
Siml 3 88 40.
SERVÍETTU-
PRENTUN
SÍMI S2-101.
á' tölurnar og átti erfitt með að
einbeita augunum.
Það var barið aftur að dyr-
um og ég fór til að opna. Ég
leit á úrið mitt og sá að það
var komið að miðnætti. Engi-
spretturnar suðuðu. Ég var
löngu búin að opna gluggánn.
Hann' kom inn og stakk glasi
í hönd mér og brosti til mín.
— Búin?
Ég kinkaði kolli stirð eftir
setuna. Hann virtist ekki undr-
andi. Það var andstyggilegt af
honum að álíta iþig jafn dug-
lega og ég var.
— Hver urðu úrslitin? Hann
var líka með glas, með viskí
og ísmolarnir klingdu þegar
hann hreyfði glasið. Hann leit
á mig.
— Ekki sem bezt, því miður.
— Ég bjóst við því.
— Við eigum lítið inni í
bankanum núna, þegar við erum
búin að borga allt.
— Ég bjóst ekki heldur við
því.
— En peningarnir fyrir samn-
ingsrofin, sagði ég hugsunar-
laust.
— Það var lóðið.
Við störðum hvort á annað.
Það var heitt' inni og mollu-
legt, en úti var svalt og ég
starði á þennan sögulega mann,
sem hafði leikið alla konunga
heimsins.
— Það hlýtur að vera einhver
leið! sagði ég.
Hann þagði um stund og leit
niður fyrir sig. — Já, sjálfsagt,
sagði hann og rétti úr sér. —
Það er leið til Edinborgar. Hlýt-
ur að vera leið; ég veit að ég
breyti rétt.
Ég reis á fætur, mig verkj-
aði í axlirnar og ég snart hand-
legg hans. Hann brosti sinu
fallega brosi til min. Allir per-
sónutöfrar góðs leikara voru í
brosinu, hann kunni að sigra,
að halda því sem hann vann, að
kvelja og gleðja.
13. KAFLI.
— Vaknaðu!
Þetta var rödd, sem ég hafði
ekki heyrt í tvo daga og Lúcí-
ana stóð við rúmið mitt, þegar
ég opnaði augun. Kaffiilminn
lagði um herbergið.
— En hvað þú séfur. Þú ihlýt'.
ur að hafa verið dauðþreyyt.
— Dásamlegt að sjá þig aft-
ur. Ég fór fram úr rúminu og
út 'á svalirnar. Það var sólar-
laust og skýjað en afar kyrrlátt.
Lúcíana kom og settist við hlið
mér. Hún var klædd í gráa kjól-
inn sinn með klút ibundinn um
hárið.
— Ég hef saknað þín, sagði
ég.
— Ég veit af hverju þú ert
þreytt. Þú hefur unnið of mikið
af mínum verkum.
— Auðvitað ekki. Ég hef
pressað fáeinar sítrónur. Nico-
létta stóð sig vel- Þú átt ekki
að skamma 'hana, sagði ég svo,
þegar ég sá svipinn á andliti
hennar. — Hún er óstundvís og
taugaóstyrk en hún býr til góð-
an mát. Þú átt alls ekki að
skamma hana.
— Ég lofa því ekki.
— Það veit ég.
— Af hverju ertu þreytt?
2. ágúst 1967 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ 13
spurði hún.
— Ég var ekki að vinna fyrir
Trish, heldur James. Fram yfir
miðnætti. Mig verkjar um all-
an skrokkinn.
— Lét hann þig vinna við
fimleika? flissaði Lúcíana.
Ég 'hló lika, en ég sagði henni
ekki, hvað ég hafði verið að gera
fyrir James- Það var einkamál
og kom ekki öðrum við. Um leið
og ég fór að horða hófust á-
hyggjurnar. Ég hugsaði líka um
Bob. Ég var slöpp.
— Þú þjáist enn af ástarsorg,
sagði Lúcíana, sem hafði virt
mig fyrir sér með krosslagðar
hendur.
Ég nennti ekki að neita. — Já.
Það er líkt tannpínu, ég reyni
að segja.við sj'álfa mig, að ég
hafi ímyndað mér þetta allt.
Konur gera það gjarnan. Við
hugsum ekki um annað en ást.
Maðurinn var í sínum rétti með
að elska mig ekki- Eins og þú
vitir ekki allt um það.
— Ég hélt kannski . . .
— Þú hefúr þekkt Alexander
hjónin í margar vikur. Þú hefur
séð Bob Lane hér kannski oftar
en ég get ímyndað mér. Þú hlýt-
ur að vita, að hann var ástfang-
inn af ihenni, sagði ég eins og
mig langaði til að láta særa mig.
— Allir menn, sem hingað
koma hafa einhvern tímann ver-
ið ástfangnir af henni, sagði hún
áhugalaust.
— Það er nútíminn, sem máli
skiptir, Og ég ætla ekki að elta
hann á röndum. Við skulum
hætta að tala um þetta-
— Þú ert hugrökk. Gott.
— Þú lætur eins og þú værir
mamma mín, sagði ég fýlulega
vegna þess að þessar umræður
ýfðu upp sársaukann.
Hún sagði að sér fyndist hún
vera það.
— Ég geri ekki ráð fyrir að
þú viljir segja mér neitt af þín-
um högum, sagði ég illskulega.
— Ég get það ekki, en þú ert
einstaklega elskuleg við mig og
ég er þér afar þakklát, sagði
hún, stökk á fætur og kyssti mig.
Þegar ég var orðin ein, hugs-
aði ég fyrst um Bob .og svo um
James. Eða ég ákvað réttara sagt
að hætta að hugsa um Bob, þó
hugur minn vildi ekki úm ann-
að hugsa. Það var annað með
James. Hann var hugsjónamað-
ur. Hanh var leiðtoginn, maður,
sem ég vildi fylgja fúslega eins
og svo margir aðrir-
Allt var eins og ég hafði skilið
við það 'á skrifstofunni. Ég velti
því fyrir mér, hvort þorpsstúlk-
unum hefði verið bannað að
þrífa. Það leit út líkt og lög-
reglan hefði innsiglað allt eft-
ir morð eða gestgjafinn eftir
veizluhöld. í stað óhreinna glasa
og sígarettustubba var þar rit-
vél samlagningarvél, pappírs-
miðar og endalausar talnaraðir.
Ég lagaði til, þurrkaði af borð
inu og fór út í garðinn tii að
tína blóm. Vindurinn bærði ekki
trjálaufið, fuglarnir sungu ekki.
Ég leit á húsið. Þetta var ekki
sama húsið, sem ljómaði af tón-
list og ljósum á kvöldin. Þetta
var ekki hús Jamesar og Trish.
Þetta var hús reist á steini, snert
af eyðingu aldanna, ryki og
regni. Það minnti mig á Lúcí-
önu-
Ég reyndi að vinna, en hafði
engan áliuga. Ég gat ekki hugsað
um tölurnar, sem dönsuðu fyrir
augum mér. Ég sat með 'hend-
urnar í kjöltu mér og hugsunin
um Bob Lane ásótti mig. — Ég
hafði átt lítið. Nú átti ég ekk-
ert.
Ég heyrði fótatak á marm-
arastéttinni og hróp:
— Halló! Hver er heima?
Ég fór inn til að taka á móti
Midge. Hún var í rósrauðum
sjiffonkjól með klút um hálsinn.
Hún opnaði ihverja hurðina á
fætur annarri og gægðist inn.
— Ó, Júlía! Hún-a! Hvar er
Trish?
— Ekki komin á fætur.
— Þá tala ég ekki við hana.
Ég þekki reglurnar, við verðum
að varðveita fegurðina, elskan,
sagði hún og hló glaðlega- — Ég
veit hreint ekki hvað ég ætla að
gera, svo ég bið þig bara fyrir
skilaboð til hennar. Komdu og
talaðu við mig meðan ég mála
mig. Ég hraðaði mér svo hing-
að að ég steingleymdi augnskugg
anum.
Ég fór inn í setustofuna, en
þar settist hún á stól og hóf að
róta í risastórri basttösku- Hún
náði í silfurlitt hylki og hóf að
mála augnalok sín og gretta sig
framan í handspegil.
— Þetta er rétt hjá Trish. Ég
ætti að sofa meira. Ég er eins og
gömul kerling. Hvernig gengur,
elskan? Mig langaði að segja
Trish að Bob ætlar að hringja
í dag út af greininni. En hvað
þeir gera mikið úr sér þessir
blaðamenn. Ég 'hitti hann í Róm
í gær- Ég flaug þangað og hitti
hann. Ég hef ekki frétt hvernig
allt gengur, en þú?
Hún lagði frá sér augnskugg-
ann og leit á mig. — Ég hélt eig-
inlega að þú værir skotin í hon-
um. Ég er dálítið sniðug að geta
mér til um hver er hrifin af
hverjum. Sjötta skilningarvitið,
þú veizt og í gær . . . ég skil,
ihvernig þér líður. Hann er sæt-
ur, mér fannst það að minnsta
kosti í gær. Og svo ók hann mér
heim á hótelið.
Gerði hún þetta viljandi? Ég
vissi það ekki- Hún var glaðleg
og augu hennar ljómuðu eins
og hún hefði fægt þau með brún
um skóáburð.
— Þarna er eldabuskan elsku-
leg! sagði !hún allt í einu. —
Hún er með glös.' Heldurðu að

paghetti
sauce mix

Þa3 tekur ítölsku kokkana 4 stund-
ir, en yffur affeins 15 mínútur a3
laga ekta ítalska spaghettisósu, ef
þér notiff sósuduftiff frá
ALLT TIL SAUMA