Alþýðublaðið - 01.09.1967, Qupperneq 3

I Eyrbyggju sögu segir:
„í þann tíma kom lit Geirríð-
ur, systir Geirröðar á Eyri og
gaf hann henni bústað í Borgar-
dal fyrir innan Álftafjörð. Hún
lét setja skála sinn á þjóðbraut
þvera og skyldu allir menn ríða
þar í gegnum. Þar stóðu jafnan
borð og matur á’, gefinn hverj-
um er hafa vildi af slíku þótti
hún hið mesta göfugkvendi“.
Á veitingahúsinu Röðli ræðut
ríkjum Helga Marteinsdóttir
veitingakona. Helga gengur
alltaf um á íslenzkum búningi
og minnir að mörgu á Geirríði
í Eybyggju sögu. Hún hefur vér-
ið við veitingastörf mestan Iiluta
ævi sinnar og ailtaf viljað gera
allt fyrir gesti sína.
— Hvenær fékkst þú veitinga-
leyfi, Helga?
— Það mim hafa verið árið
1934 og ég hef alltaí verið með
veitingar síðan. Ég seldi fæði
áður en ég kom suður til Reykja
víkur. Á Kleppjárnsreykjum var
ég ráðskona í eitt og hálft ár en
þá fór ég aftur til Reykjavíkur
og rak þar matsölu. Það var
gaman að vinna við mötuneyti
safnaðanna, en þar var ég frá
1932 til 1933. Gísli Sigurbjörns-
son í Ási var forstöðumaður fyi’-
' ir mötuneytinu. Það var í fran-
ska spítalanum og þar borðuðu
oft á fjórða hundrað manns á
dag Þá skrældum við 2 og Vz
poka af kartöflum, Já, það var
skemmtilegt. Nú svo fór ég að
Eiði og rak þar skemmtistað fyr-
ir sjálfstæðismenn. Þá sótti ég
um veitingaleyfi og fékk það ár-
ið 1934. Um haustið 1934 setti
ég upp matsölu, þar sem verzl-
unin Hamborg var til húsa á
Laugaveginum. Ég seldi þar mat
og kaffi. 1944 til 1946 var ég með
Hótel Norðurland. Þar var mest
að gera á sumrin, en við höfðum
allar árshátíðarnar á veturna,
enda var veitingasalurinn stór
og vistlcgur.
—Er ekki gjörólíkt að reka
hótel og skemmtistað?
—Jú, það er ólíkt. Allt annað
að hafa gestina allan sólarhring
inn eða bara part úr degi.
—Hvað gerðirðu, þegar þú
komst til Reykjavíkur. Helga?
—Ég sá um rekstur á "Skeif-
unni„ og svo var ég seinna með
matsölu, sem hét „Bjarg" á
Laugaveginum, þar sem Hús
gagnaverzlun Guðmundar Guð-
frú Helga Martcinsdóttir á heimili sínu.
mundssonar er núna. Þar var
gott að vera. Þeir komu allir
til mín blessaðir piltarnir úr
Sjómannaskólanum. Þeir eru
góðir drengir.
Svo tók ég við Vetrargarðin-
um. Það var vínlaust hús eins og
Þórskaffi og ég rak það í nokkur
ár. Ég seldi innréttingarnar þar
þegar ég keypti Röðul.
—Hvaða ár var það, Helga?
—Það var árið 1959. Þá keypti
ég innréttingarna hér. Ég hafði
Röðul fyrst á leigu, en fyrir fjór
um árum vildi Ingimar Jónsson
selja hann og ég keypti húsið
ásamt Ragnari tengdasyni mín-
um.
—Hafði hann verið við veit-
ingahúsarekstur áður?
—Nei, ég fékk hann vist út í
þetta, góða mín. Hann er dugn-
aðarmaður, hann Ragnar.
—Þið hafið mikið verið með
skemmtikrafta Helga. Ég sé hér
á veggjunum 58 myndir af mis-
munandi skemmtikröftum. -Hafa
þeir allir verið hér?
—Já. ég sé eftir því að ég fór
ekki að safna þessum myndum
fyrr. Þeir liafa verið fleiri en
þetta. Það er umboðsmaður okk
ar í Kaupmannahöfn sem ræður
þá í samróði við hann Ragnar.
Við erum að fá nýjan skemmti.
kraft núna 7. september. Söng-
konu, sem ku vera afbragðs góð.
Fólk vill hafa skemmtikrafta.
Við höfum ekki verið með neina
í mánuð og alltaf er verið að
spyrja: „Hvenær koma skemmti-
kraftar aftur?“
—Er ekki gífurlegur viðhalds-
kostnaður á svona stað?
—Jú, það má nú segja. Við
verðum að halda öllu vel við hér
og hreinsa mikið. Fólk vill hafa
staðina snyrtilega og hreina.
Fyrst er é£ kom hingað, náði
salurinn alveg inn í horn. Mér
fannst hann of langur og ég
lét þilja af þar bar. — Hann
Skúli Norðdahl sá um útlitið.
Sjáðu þessa skemmtilegu lampa.
Þetta eru koníaksflöskur sem
botninn' er tekirtn úr. Mér þykir
vænt um hrafnana á veggn-
um. Á hinum barnum okkar er
sjónvarp. Það er vinsælt enda
hafa fleiri staðir fengið sér sjón
varp síðan. Hérna er danssalur-
inn okkar og þarna er hljóm-
sveitin. Núna er hljómsveit
Hrafns Pálssonar. Hún er mjög
vinsæl. 1. október kemur svo
aftur hljómsveit Magnúsar Ingi-
marssonar. Með henni eru tveh’
söngvarar, Þuríður Sigurðardótt
ir og Vilhjálmur Vilhjálmsson.
Hljómsveit Magnúsar er afskap-
lega vinsæl. Ég vildi fá að hafa
opið á hverju kvöldi til klukkan
1. Ég hef alltaf verið fylgjandi
frelsinu og á móti bönnum og
höftum. Þessar reglugerðir eru
bara til að brjóta þau.
—Sækir ungt fólk mikið
Röðul?
—Bæði ungt og gamalt. Við
hleypum engum inn, sem ekki
er 21 árs. Ég hef alltaf lagt
mikla áherzlu á það. Röðull er
afskaplega vinsæll staður, stund
um of vinsæll liggur mér við að
segja. Það er takmarkað hvað
er hægt að hleypa mörgum inn.
Hingað kemur gott fólk. Unga
fólkið er yndislegt, afar elsku-
legt og gott. Við höfurn alltáf
fengið gott fólk til okkar.
—Hvaða matur er vinsælastur
lijá ykkur, Helga?
—Það er Röðuls special. Röð-
Viðtal við Helgu Marteinsdóttir
uls special er brauðsn'eið með
ferns konar áleggi. Humar, rækj
um, skinku og salati, nautasteik
með lauk og spældu eggi. Við
kaupum brauð, sem er sérstak-
lega bakað fyrir okkur. Mjög
stór brauð, því þessi sneið er
risastór. Þetta er heil máltíð.
—Hafið þið mikið árshátíðar
hér?
Fyrst þegar ég kom var mik-
ið beðið um að fá húsið á leigu.
Ég tók þá ákvörðun að leigja •
það ekki út. Ég ætlaði að hafa
alltaf opið fyrir mína gesti og
mér virðist það vinsælt.
—Hverju þakkar þú, að rekst-
urínn géngur SVöha vel?
—Því að ég hef alltaf verið
heppin með fólk. Ég hef gott
starfsfólk, sem leggur sig
fram og vill allt fyrir mig gera.
Sumir hafa veriö hjá’ mér allt
frá byrjun, en flestir í mörg ár.
— Þú ert héma alltaf á kvöld.
in?
—Já, ég kem hingað um þrjú
Ieytið og fer ekki fyrr en síðust.
Ég gíeti aldrei farið og skilið
fólk eftir inni. Ég borga lika
út reikninga og starfsfólkinu,
svo panta ég inn mat og tóbak.
—Ertu þá ekki þreytt á kvöld-
in?
—-Ég? Nei, ég hef alltaf vcrið
heilsuhraust. Guðsgjöfin er nð
vera frískur.
!