Alþýðublaðið - 13.09.1967, Blaðsíða 13

Ný dönsk mynd, gerð eftir hinni
umdeildu metsölubók Siv Holms
„Jeg en kvinde“.
Bönnuð börnum lnnan 16 ára.
Sýnd kl. 9.
BÍLAKAUP
15812 — 23900
Höfum kaupendur að flest-
um tegundum og árgerðum
af nýlegum bifreiðum.
Vinsamlegast látið skrá bif-
reiðina sem fyrst.
BÍLAKAUP
Skúiagöiu 53 við Rauðará
Símar 15812 - Z390G.
Serves 8
MASHED
POTATO
...made from White-Meat Idahos!
* -fc
Olnkranar,
Tengikranar,
Slöngukranar,
Biöndunartæki.
Burstafell
byggingavöruverzlun
Rcttarholtsvegi S.
Síml S 88 40.
Loftið í stofunni var kvelj-
andi heitt. Myra gekk út að |
glugga, sem lá að garðinum. — |
Þarna hafði hún gengið um fyr- á
ir tveim kvöldum og falið sig jj
í kjarrinu. Hafði hún séð ljós l
í íbúð Ralphs eða annars staðar. |
Hún varð að komast að því! |
Hún snéri sér frá glugganum 1
eins og til að flýja hugsanirnar, \
sem ásóttu hana.
— Hvað er að? Fenella virti i
hana fyrir sér með hálflukt |
augun.
— Að? Vonnie þóttist vera i
undrandi, gekk að borðinu og i
tók epli úr silfurskálinni. — i
Ekkert! 1
— Ekki svo? spurði Fenella \,
hæðnislegá. — Ég hélt að þú
hefðir séð draug Felix frænda
eins og þú rakst frá glugganum!
Ég ræð þér til að flytja á hótel
eins og þér var boðið áður en
þú verður taugahrak.
— Ég er komin og hér verð
ég! Vonnie beit í eplið.
— Mér fannst rétt að ég sæi
um þetta fyrir þig. Fenella laut
áfram, dró til sín öskubakkann
og slökkti í sígarettunni þar.
Frændi er seigur, hann deyr
ekkí í bráð og það breytir öllu.
Honum væri sama, þó að þú
byggir á hóteli í nágrenninu.
Auk þess er ég hér og eins og
ég hef sagt þér, nægir honum
að hafa mig. Við erum góðir
vinir og höfum verið það í mörg
ár.
— Þá er víst kominn tími til
að ég kynnist honum betur,
sagði Vonnie blíðlega.
— Gerðu það sem þér hent-
ar! Ég veit bara það, að ef ég
kæmi í hús, þar sem væri ný-
búið að fremja morð og mér
væri boðið að búa á hóteli,
myndi ég ekki hika við að
þiggja boðið.
Það lá í augum uppi, að Fen-
ella vildi ekki hafa hana. En
hún var komin og hún ætlaði að
vera í mánuð.
Hún borðaði eplið og fór fram
í eldhús til að henda kjarnan-
um. Áður en *hún gerði það,
varð henni litið út um bakdyrn-
ar. Einihver stóð í horninu milli
eldhússins og dagstofugluggans.
Vonnie leit út og sá að það var
Rhode.
Gluggar dagstofunnar voru
opnir og hún gat heyrt það sem
lögregluforinginn og Joss Ashlyn
voru að segja.
Inni í dagstofunni kveikti
Fenella sér í annarri sígarettu.
Það voru fjórir stubbar í ösku-
bakkanum.
—• En þær spurningar hjá
lögreglunni! sagði hún reiði-
lega. — Hlægileg tímasóun, að
koma hingað og trufla okkur.
Því yfirheyra þeir ekki þessa
svokölluðu vini Felixar frænda?
Eða — bætti hún drafandi við,
vini Joss frænda, fyrst menn
álíta að ætlunin hafi verið að
drepa hann. Kannski hann hafi
lánað einhverjum peninga og
reynt að rukka þá inn, en
skuldunauturinn hefur ekki get-
að borgað, fyllst örvæntingu og

Suzanne Ebel:
iiiniii tiiiiii
— Ef svo væri hefði Joss
frændi sagt lögreglunni það.
— Hann er oft undarlegur.
Hann er harðjaxl en hann er
líka raungóður. Kannski hann
kunni vel við viðkomandi og
geti ekki fengið af sér að kæra
hana.
Það var gengið niður stig-
ann. Fenella settist upp.
— Ert það þú, Ralph? hróp-
aði hún. — Við erum hérna
inni.
Dyrnar opnuðust og Fenella
sá, að Ralph hélt á frakkanum
sínum.
— Hvert ertu að fara?
— Út að fá mér ferskt loft.
En það lítur út fyrir að það
verði rigning. Hann reyndi að
gera sér upp kátínu um leið og
hann gekk fram í forstofuna.
Eins og honum lægi á að kom-
ast í burtu.
—Vertu kyrr, hvæsti Fenella.
Lögreglan vill kannske tala við
þig líka!
— Eg hef ekki meira að segja.
— Eg ekki heldur og Myra
og Joss frændi enn minna. En
þeir yfirheyrðu okkur samt aft-
ur! Af hverju spyrja þeir ekki
vini Felixar frænda?
— Þú heldur þig við sama
heygarðshornið! Ralph henti
frakkanum á stól og settist á
borðbrúnina. — Þeir vita ekki
enn á hvern grunurinn fellur
fyrst, en þú getur treyst því, að
það verður eitt okkar. ..
— Þú líka?
Hann brosti til hennar. —
Kannske ég líka. Þó að þeir
hugsi minnst um mig. Það er
engin minnsta ástæða til að ég
vilji gera öðrum hvorum frænda
þínum mein. Ég er aðeins leigj-
andi hér.
Fenella leit á hann og augu
hennar virtust hafa skipt um lit,
svo dökk og áköf voru þau.
— Ertu aðeins leigjandi, elsk
an? spurði hún lágt. — Aðeins
leigjandi, sem hefur engan á-
huga fyrir fjölskyldu minni?
Það varð smáþögn. Ekkert
þeirra hreyfði sig um stund.
Það eina sem heyrðist var tif
klukkunnar á arinhillunni. Þá
stóð Ralph á fætur.
— Ég ætla að láta þig vita
það Fenella, að þetta morð
kemur mér ekki við, sagði hann.
— Reyndu að skilja það!
Einhverjar sterkar tilfinning-
ar tengdu þau saman. Það vissi
Vonnie, Kannsko ást eða óvin-
átta,
Ralph kveikti í sígarettu og
spennan var rofin.
Um leið og hann tók upp
kveikjarann sinn, sagði hann: —
Það er voðaleg tilhugsun, að
hefði aðeins eitthvert okkar ver
ið heima, hefði verið unnt að
bjarga lífi frænda þíns. Það er
víst þetta sem menn kalla glett
ur örlaganna, að enginn skyldi
vera heima á þessari stundu.
Annars hefðu menn heyrt fallið
— heyrt glasið brotna,
En það hafði einhver verið
heima — það hafði verið ljós í
vinnustofunni. Hver hafði kveikt
það? Rhoda? Ef til vill var hún
of hrædd yfir iþví, sem gerzt
hafði til að viðurkenna að hún
hafði komið fyrr heim en hún
sagði.
Þær heyrðu dyr opnaðar, fólk
tala saman, gengið yfir parket-
gólfið og svo útidyrnar opnaðar
og lokað aftur.
,Ralph leit út um gluggann og
það mátti heyra á rödd hans,
þegar hann tók aftur til máls,
að honum hafði létt mjög.
— Þeir eru farnir! Og töl
uðu ekki við mig, Fenella!
— Þeir koma aftur, sagði Fen
ella. — Treystu því. Þeir koma
aftur og spyrja þig spjörunum
úr. Og guð veri þér náðugur,
ef þú svarar ekki alltaf eins
- Ég geri það. Ég svara
nefnilega sannleikanum!
—• Það er víst vissara fyrir
þig! hvæsti hún og leit til hans
mikilvægu augnaráði, sem Vonn
ie skildi ekki vel.
Joss gamli kom inn. Köttur-
inn elti hann og þegar hann
settist stökk kötturinn upp í
fang hans og fór að mala.
Vonnie leit á hann. Þrátt fyr
ir að hann var svona stór og
sterklegur sást greinilega að
hann var rneð hjartveiki. Áfall
gæti riðið honum að fullu.
Kannske myndi þessi sorgarleik
ur verða afdrifaríkur fyrir hann.
— Hvað vildi lögregluforing-
inn núna, Joss frændi? spurði
Fenella.
— Spyrja, hvort ég hefði
nokkurn tímann farið með ó-
kunnuga inn í vinnustofuna og
boðið þeim upp á glas. Ég sagð
ist aldrei hafa gert það.
— Og þó svo hefði verið þá
vissi enginn um ofnæmið?
— Þegar ég kom af sjúkrahús
inu fréttist það víst almennt.
Ég vann þá við málverk af ein
um í konungsættinni svo blöðin
skrifuðu um það. Hann virtist
IMMMMMMMMMMMMMlé'.
skyndilega bæði gamall og beygð
ur. — Ég hélt að ég ætti enga
óvini. Mér virðist hafa skjátlazt.
Fenella stökk á fætur. — Þú
átt enga óvini, Joss frændi. Hún
tók blíðlega um breiðar axlir
hans. — Ef einhver hefur reynt
að myrða þig hlýtur það að
hafa verið geðsjúklingur.
— Ég held enn að þú ættir
að fara á hótel, Myra, sagði
hann. — Þessar yfirheyrslur taka
víst engan endi.
— Einhvern tímann hljóta
þeir að hætta að yfirheyra þig,
sagði Vonnie. — Það eru tak
mörk fyrir öllu.
— Ekki þegar Vachell lög-
regluforingi á í hlut, sagði Fen
ella illgirnislega. — Þegar hann
hefur lokið við allar spumingarn
ar byrjar ha.nn bara upp á nýtt.
Þetta er þriðjugráðu yfirheyrzla.
Hrein og bein grimmd.
— Þú ert óréttlát núna, sagði
Joss frændi ásakandi. — Hann
GJAF&BRÉ F
prA *UNOLAUGARSJÓOl
skAlatúnsheimilisino
NETTA BRÉF ER KVITTUN, EN PÓ M1KIU
FREMUR VIDURKENNING FTRIR STUON-
ING VID GOTT MÁLEFNI.

mustard
13. september 1967 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ