Alþýðublaðið - 01.06.1968, Blaðsíða 11

Framhiiidssaga ©ftlr
lÖRGU 3ÚMSB&TTMM
TeHchiíigar efUr
mmm lar.
— Og svo hann Ófeigur, sagði
telpan.
— Iss, þig dreymdi það bara,
sagði drengurinn og kyngdi síð-
asta bitanum.
— Er mamma komin heim?
spurði hann og leit á mig. Ég
tók sérstaklega eftir því, að
hanrt spurði ekki um pabba
sinn.
11. KAFLI.
Hver er morðinginn.
Um nóttina hélt ég áfram að
hugsa.
Gvendur vildi lítið sem ekkert
tala við mig.
Ég vissi vel, hver ástæðan var.
Nefnilega það, að Bjössi var
næstum sloppinn úr varðhald-
— Nei, sagði ég. En amma
ykkar er heima.
— Iss, hún amma, sagði telp
an.
— Ég þarf að fylgja ykkur
niður og láta hana taka við ykk
ur, sagði ég. — Svo hringi ég í
lögregluna og læt vita, að þið
séuð komin fram. Eiginlega hefði
ég átt að hringja löngu fyrr, en.
— En þú vonaðir, að við hefð
um séð eitthvað, lauk drengur
inn við setninguna.
Hvorugt þeirra er illa gefið.
Þau skildu mig bæði og það fyrr,
en Gvendur hefði gert.
—• Við sáum ekkert nema hann
Ófeig, sagði telpan.
— Og það var bara draumur,
sagði drengurinn.
Svo fór ég með þau niður til
ömmu sinnar ov beið eftir því að
hann Gvendur kæmi heim.
inu.
Þeir höfðu álitið, að hann væri
sekur og handtekið hann. Eng
inn maður hafði látið blekkjast
af þessu „í gæzluvarðhaldi með
an verið er að sanna fjarvistar
sönnun hans.“
Ég ekki heldur.
Og nú var Bjössi að renna
þeim úr greipum og þeir vissu
ekkert um það, hver morðinginn.
var.
Þeir höfðu nefnilega verið
sannfærðir um það frá upphafi,
að Bjössi væri morðinginn og
nú urðu þeir að borga fyrir
heimsku sína.
Þeir höfðu leitað að sönnunar
miiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiB
20
imiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiii1
gögnum, sem gætu sannað sekt
hans en alveg gleymt að leita
að því, sem sannað gæti sekt ann
arra og árangurinn var sá', að
þeir urðu að sleppa „morðingj
anum" úr haldi og eiga engan
eftir.
Ég var sífellt að hugsa um í-
búðina og hvað það hefði verið,
sem hafði stungið mig svo og
fengið mig til að halda, að ég
gæti ef til vill fundið eitthvað
spor til að fara eftir.
En ég mundi það bara ekki.
Gat það verið, að Ófeigur væri
morðinginn?
Og hvernig átti ég svo sem að
fara að því, að vita, hvort hann
væri það eða ekki?
Húsmœður t
Óhreinindi og blettir, svo
sem filubleltir, eggja-
bleltir og blóðblettir,
hverla á augabragði, ef
notað er HENK-O-MAT í
forþvottinn eða til að
leggja i bleyti.
Síðan er þvegið á venju-
legan hátt úr DIXAN.
HENK-O-MAT, ÚRVALSVARA FRÁ
_ Kaxao-,
JZ'- »i,ch-’ ^gelb-
Blutfie^en •
usw.
llte?hSCJ,mitteí -
aktiv g^erJSrPSlSch^j
Það var til einskis fyrir mig,
að segja við hann Gvend, að
Magga litla hefði séð Ófeig í í-
búð Magdalenu, en að Siggi
hefði sagt, að það væri bara
draumur einn.
Ekki gat ég beðið Ófeig' um
að tala við mig. Það hefði að
eins vérið heimskulegt.
Gvendur hringdi rétt fyrir hálf
fimm og sagðist eklci búast við
að koma fyrr en um sexleytið.
Kannski ekki fyrr en klukkan
átta.
Það getur hvorki komið eitt né
neitt fyrir á svona stuttum tíma,
hugsaði ég og tók upp símann.
Það var rétt að komast að því
strax, hvort Magga litla hefði
haft rétt fyrir sér eða ekki.
Ég hringdi beint á skrifstof-
una til hans Ófeigs,
— Sæll, sagði ég og vissi þó
raunar ekki, hvort ég átti að
þúa hann eða þéra.
Mér kom heldur ekki neitt
annað til hugar. Það var engin
spurning, sem ég gat spurt
Gvend sem einhver annar hafði
ekki spurt á undan mér, annað
hvort fulltrúar eða rannsóknar-
lögreglumenn.
Ekkert.
Og þetta var í fyrsta skipti,
sem mér tókst að gera eitthvað
upp á eigin spýtur í þessu máli.
Það hafði verið allt öðru vísi
heima. Þar þekkti ég alla.
En hérna, þekkti ég engan.
Og þó.
Var ekki fólk alltaf fólk og
og hafði frk. Maple í Agathe
Christie reyfurunum ekki, ein
mitt leyst öll sín vandamál út
frá fólki, sem hún hafði kynnzt
í litlu þorpi?
Og þá, loksins þ, vissi ég,
hver lausnin var.
Þegar Ófeigur sagði — Hver
er það?, svaraði ég.
— Ég. heiti Jóhanna, sagði ég
og hjartað barðist um í brjósti
mér. Ég er konan hans Guðmund
ar rannsóknarlögreglumanns.
Mig langar til að tala við þig.
— Ég veit ekki til þess, að við
höfum um neitt sérstakt að tala,
sagði Ófeigur og hann reyndi að
hlæja. — Hvað heldurðu að mað
urinn þinn segði, ef hann vissi,
að þu hringir í karlmenn og seg
ist verða að tala við þá?
—• Ég veit það ekki, sagði ég.
Eg held hins vegar, að þú vitir
vel hvað ég á við, þegar ég segi
þér, að ég verð að fá að tala
við þig á stundinni út af
Bjössa.
Hann þagði augnablik og
spurði svo:
„Ertu ein?“
— Ég verð ein til klu.kkan tíu
í kvöld, svaraði ég, vel vitandi
þess, að þetta var lýgi.
— Þá kem ég rétt fyrir sjö,
sagði Ófeigur. — Ég kemst ekki
fyrr. Við Dísa erum að fara er-
lendis á morgun.
Og það var nú það.
Að vísu gat vel verið, að Ó-
feigur hefði aðeins samþykkt að
var velviljaður Friðrikku og
tala við mig, vegna þess að hann
Bjössa.
Mér fannst samt einhvern
veginn að svo væri ekki.
Ég var dálítið hrædd og þó
vissi ég með sjálfri mér, að ekk
1. jú
ert gæti komið fyrir. Yrði
Gvendur kominn heim myndi ég
fá hann til að þegja meðan ég
talaði við 'Ófeig. Ef hann yrði
ekki kominn, myndi ég treysta
á' að hann kæmi í tíma, ef.
Já, ef hvað?
Ég veit ekki enn, hvað ég hélt
hélt, að kæmi fyrir. En ég mundi
mmm
mí im
E&m
TEGMMM
láá
, sm?
m
m
L_=_J
JM
Það er smekks-
atriði
hitt er staðreynd
að allt er þetta
úrvalskaffi.
Þess vegna eru
allar tegundirnar
svona hressandi.
O.JDHNSON
& KAABER
VEIJUM ÍSIENZKT <H) iSLENZKAN IDNÁD
ií 1968 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ lí