Alþýðublaðið - 23.01.1969, Side 5

MINNING:
Valgerður Vigfúsdóttir
23. janúar 196» — ALÞYÐUBLAíJIÐ 5
(d. 12: 1. 1969)
Valgerður var fædd 21. nóv. árið
1901 á höfuðbolinu Staðnrfelli á
Fellsströnd. Hún var dóttir hjón-
anna Maríu Jóhannesdóttur og Vig-
fúsar Hallgrímssonar. Þá bjó stór-
búi á Staðarfelli afi hennar, liéraðs-
höfðinginn Hállgrímur Jónsson.
Heimilið- var vel efnunr búið á
þeirra tíma ' mælikvarða og góðu
vikið að öllurn, sem þar bar að
garði. Enda jörðin htunnindajörð,
eggjataka ! eyjunum, hrognkelsa-
og selaveiðar stundaðar frá búinu.
A þessum stað ólst Valgerður. upp
lítil stúlka og !ék sér undir féllinu
í æskunnar árdegissól. Túnið nær
niður að ströndinni og heim að
bænum berst ómur frá öldunið í
fjörunni. Það er alkunna hversu
mjög umhverfi og aðstæður bernsku
áranna móta og mynda skaphöfn
manna og bernskuheimilið mun
ætíð hafa staðið mjög skýrt fyrir
hugskotssjónum Valgerðar, enda
við það tengdar Ijúfustu minning-
ar æskunnar. Orlögin höguðu þann-
ig málum, að það átti ekki fyrir
henni að íiggja að dveljast lang-
dvölunt að Staðarfelli. Hallgrímur
afi hennar dó að lokinni nierkri og
vinnusamri ævi. A þessum tíma
höfðu foreldrar Valgerðar slitið
samvistum. Fluttist þá móðir henn-
ar, María, til Olafsvíkur með dótt-
lir sína og Ólafíu Sveinsdóttur,
ömmu mína, scm Hallgrímur á
Staðarfelli liafði tekið í fóstur. Þar
sá María dóttur sinni og fósturdótt-
ur sinni farborða af hagsýni og
viturleika við kröpp kjör og var
clugnaði hennar við brugðið.
Árið 1917 flytzt Valgerður til
Reykjavíkur og lióf nám í Kvenna-
skólanum. Hún hafði í vöggugjöf
lilotið góðar gáfur og var að eðlis-
fari athugiil og skýr í hugsun. Árið
eftir veiktist hún af berktum og
varð að clveljast á. hæli um hríð.
Þótt henni bÖtnuðu berklarnir,
náði hún sér aldrci futlkomlega og
átti við vanlieil.su að stríða upp frá
því og til ævitoka. Hún bar sig þó
ætíð vet og duldi veikindi sín fyr-,
ir öðrum. Hún gekk að ýmsum
störfum og réðst um árabil sem
ráðskona til Aiexanders Valentínus-
sonar, valinkunns hagleikssmiðs.
Alexander var glaðvær maður og
á heimili lians komu margir gestir.
Þar var hún þar til Alexander dó
og gæti ég trúað að þau ár hafi
vcrið björtust ! ævi hennar, cftir
að ihún komst til futlorðinsára.
F.ftir þetta vann hún mikið við
verzlunarstörf og allt fram á síðasta
dag. Vinnu sína stundaði hún meira
af vitja og ósérhlífni en mætti.
Aðgerðariaus gat hún ekki hugs-
að sér að vera og samvizkusemin
var með eindæmum. Valgerður var
viðkvæm og hjartahlý. Hún var
trygglynd vinum sínum og þakklát
fyrir ajlt, sem henni var vel gert.
En mest hugsaði hún um að hlúá
að öðrurn eins og í liennar valdi
stóð. Sá, sem eignaðist vináttu lienn-
ar, glataði henni ekki nema fyrir
eigin tilverknað. Flún var ein af
þeim, sem með góðvitja og fórn-
arlund gera tífið fagurt. F.g man
eftir Völtu allt frá mínúm fyrstu
bernskudögum, því foreldrar mín-
ir bjuggu í sama húsi og hún,
þegar ég fæddist og þar hjó ég til
sex ára aldurs.
Má því segja, að vinátta okkar
hafi hafizt þegar við fæðingu mína,
ög rofhaði hún aldrei eftir það;
Hún var alla líð tryggur vinur for-
eldra minna og okkar systkinanna
og var hún okktir börnunum sér-
staklega göð. Þegar hún kom í
heimsókn átti hún það iðulega til
■ að rifja upp hugljúfar endurminn-
ingar lrá a'skudcigum-' mi'iium og
var þá . oft hrosað að mínum
bernskubrekum.
i
Það, er erfitt’ að meta hver er
mestur og hver hefur varið lífi
s!nu réttast. Það er ekki enditega
sá, sem stendur með geislabaug
frægðarinnar og allra augu beinast
að, sem vinnur stærstu sigránh. Með
augum góðviídarinnar og í tjósi
kærleikans sjast afrek mannanna
bezt.
Svo dylst oft lind. undlr bergi blá
og brunar. tárlirein skugga falin
þótt veröldin sjái eigi vatnslind þá
í vitund guðs hver dropi er talinn.
Með þessum fátæklegu kveðju-
orðum vil ég sýna Völlu hinztu
virðingu og þakka fyrir þann ein-
staka velvilja og umhyggju, sem
hún sýndi mér, systkinum mínum.
og foreldrum.
Þegar starfsorkan er þrotin og
hreystin liorfin er gott að fá hvíld.
Ef líf er eftir þetta líf, þykist ég
þess fullviss, að handan móðunnar
miklu muni taka þéí, Valla mín,
opnum örmum sá, .sem stýrir
hnatta her og himinsins gætir
stjórnarlaga.
Guðmundur Þórðarson.
yAIira meina báiA
t Borgarfirði
LEIKFÉLAGIÐ GRÍMNIR í
Stykkishólmi hefur að undan
förnu sýnt gamanleikinn
„Allra meína bót“ víða á
Snæfellsnesi við ágæta að-
sókn og u’ndirtektir. Um
næstu helgi verður leikurinn
sýndur í Borgarfirði, á laug-
ardag kl. 3 og 8,30 síðdegig
í Borgarnesi og kl, 4 síðdegjs
á sunnudag í félagsheimilinu
Logalandi í Reykholtsdal.
Þessi leikur er eftir Pat-
rek og Pál og hefur verið
sýndur með tónlist Jóns Múla
víða um land á undanfömum
árum, én fyrst var leikurinn
sýndur í Reykjavík undir
leikstjórn Gísla Halldórsson-
ar með Brynjólf Jóhannesson
1
í aðalhlutverkinu. ,
Leikstjórn hjá Grírrmi í
Stykkishólmi hefur [ með
höndum Sævar Helgasoh úr
Keflavík, en séra Hj alti' Guð
mundsson stjórr.ar 5 níanna
hljómsveit sem leikur á sýn
ingunum. Aðalleikendurmr
eru: Njáll Þorge rsson, Jóa
Sv. Pétursso'n, Friðrik R.
Guðmundsson, Jósefína Pét-
ursdóttir og Gunnleifur: Kjart
ansson.
„Allra meina bót“ hefur nú
verið sýr.t 5 sinnum í Stykk
ishclmi og 5 siirnum annars-
staðar á Snæfellsnesi og í Döl
um.
Myndin er úr sýningu Grímu
is.

Aronskan og útvarpsráð
Tómas Karlsson, aðstoðarrit-
stjórinn sem framleiðir versta
óþverrann ! stjórnmálaskrifum
Tímans, birtir þessa daga dálk
eftir dálk um afgreiðslu útvarps-
ráðs á Aronsmátinu. Sat Túmas
í ráðinu sem varamaðúr, þegar
málið var afgreitt og ætti því að
þekkja það, þótt skrif hans beri
þess ekki vott.
Benedikt Grondal, formaður
útvarpsráðs, tá í inflúenzu, þegar
umræddur fundur var hajdinn,
og mætti því ekki. Tillagan um
að endurtaka samtalsþáttinn um
aronskuna var felld af því að
þrír sjálfstæðismenn og einn
kommúnisti sátu hjá, og hún
fékk aðeins tvö atkvæði fram-
sóknarmanna.
Nú bregður svo við, að Tómas
Karlsson hefur upp harðvítugar
árásir á Renedikt fyrir þetta mál,
og hverfur það algerlega í skugg-
ann, að sjálfstæðismenn og komm
únisti réðu úrslitum þess. Er þetta
gott dæmi um drengilegan mál-
flutning og réttsýni Tómasftr
Karlssonar, að hann ræðst fyrst
og fremst á þann útvarpsráðs-
mann, scm ekki var viðsladdur!
Tómas gagnrýnir þau fundar-
sköp, sem farið er eftir í útvarps-
ráði. Hann hefur setið fjölda-
marga fundi sem varamaður, en
ekki haft fvrir því að spyrjast fyr-
ir um, hvaða fundareglutn sé
fylgt i ráðinu. Þarf hann þó ekki
að fara lengr.a en til aðalritstjóra
síns, Þórarins Þórarinssonar, sem
liefur setið árum saman í útvarps-
ráði og þekkir vel starfsaðíerðir
þess.
Tómas fylgir yfirleitt þeirri
regtu að skrifa fyrst skammir og
svívirðingar um menn og málcfni,
og kynna sér staðreyndir síðar.
Er því rétt að upplýsa, hver er
regla útvarpsráðs um afgreiðslu
mála með atkvæðagreiðslu. Þessi
regla er byggð á langri hefð og
befur ekki verið véfengd af út-
varpsráðsmönnum árum sarnan,
þótt skrifleg fundarsköp hafi
aldrei verið sett fyrir ráðið.
Reglan er þessi:
Til þess að atkvæðagreiðsla sé
lögleg afgreiðsla máls, verður
helmingur útvarpsráðsmanna (nú
minnst 4) að taka þátt í atkvæða-
greiðslúnni. Sitji menn hjá, telj-
ast þeir ekki taka þátt í atkvæða-
greiðslu, nema fram fari nafna-
kall.
Þetta er sama regla og giidir í
þingsköpum Alþingis, en Tómas
kannast líklega ekki heldur við
þau, þótt hann hafi verið um-
svifamikill þingfréttaritari í mörg
ár.
Þegar efni er boðið til flutn-
ings í útvarpinu, hefur samkvæmt
þessari reglu verið talið, að það
hljóti ekki stuðning, c£ minna en
helmingur ráðsmanna taka þátt í
atkvæðagreiðslu um það. Þannig
hafa mörg hundruð mál verið
afgreidd. árurn saman, og hafa.
útvarpsráðsmerm ialdrei yéfengt
þá afgreiðslu.
Það hcfur komið fram, að
Bencdikt GröndaL licfði greitt
atkvæði með framsóknarmönn-
um, ef hann hefði verið á fund-
inum, sem fjallaði um aronskuna,
Þetta Jtefði Tómas getað fengið
að vita nteð einu símtali. Það er
því næsta furðuleg ónáttúra, að
hann skuli snúa árásum sínum
aðallega að Benedikt', en nefna
varla sjálfstæðismenn og komm-
únistann, sem réðu uirslitum
málsins. .
wwwwwwwwwwwwwwwww»wwww«wwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwv