Dagur - 24.02.1944, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 24. febrúar 1944
DAGUR
7
I BIFREIÐA- |
rafgeymar'
í heildsölu og smásölu.
SKRIFSTOFUMAÐUR
Ungur maður, helzt með verzlunarskólaprófi, getur
fengið framtíðaratvinnu við landssímastöðina hér.
Eiginhandar umsóknir, þar sem getið er aldurs og
menntunar, sendist undirrituðum fyrir 28. þ. m. —
Símastjórinn á Akureyri, 17. febrúar 1944.
GUNNAR SCHRAM.
jKAUPFÉLAO EYFIRDIN6A j
5 Véla- og varahlutadeild. «

IDUNNAR-SKðFATNADUR
er viðurkenndur af öllum
ÓDÝR ELDIVIÐARKAUP!
KOKS
á 180 kr. smálestin
laiidsmöimum fyrir gæði.
€
«
«
!
€
«
€
«
€
«
€
€
«
f
SPORTSTAKKAR
með amerísku sniði.
Einnig
kaupfélag EYFIRÐINGA i
lAA
POKABUXUR
á unglinga og fullorðna.
< >
i >
Vcfiiaðarvönideild
&»+»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»^»»**'»*~*e**<***>^
/ bók sinni wn íslenzkar
skemmtanir segir Ólafur heit-
inn Davíðsson, er hann ræðir
um sundkurmáttu íslendinéa,
að hann þekki ekki neinar surtd-
listir eða listir á surtdi, sem sér-
kennileéar séu íyrir íslendinéa.
— ,pó má,“ seéir hann, „minn-
ast á að troða marvaðann“. Lýs-
ir hartn þeirri sundaðferð á þá
leið, að þá hreyíi sundmaður-
irm fæturna mjöé hratt, en þeir
eru aðeins niður í vatninu upp
að hnjám. — „Eí marvaði er á
þessa leið, og möguleéur eftir
þessari lýsinétf1, bætir hann
við, „þá er enéinn efi á því, að
harm er íslertzk list. En eg er
hræddur um, að hartn sé ekki
allra meðfæri og jafnvel ekki
éóðra surtdmanna".
Júnéfrúrsund (jómfrúrsurtd),
ef suM skvldi k«lla> þekki «4
ekki í útlöndum. Sundmaður-
inn liééur á bakirtu, eins oé á
venjuleéu baksundi, kreppir
fæturna inn urtdir sié °é éterutir
út hrtén. Því næst tifar hann
fótunum út frá sér oé dreéur þá
aftur inn undir sié á víxl. Ekki
er junéfrúrsund neitt hraðsund,
en þó skilar sundmarmium svo-
lítið áíram. Aftur er áéætt að
hvíla sié á junéfrúrsundi, því að
það er alveé áreynslulaust."
★
mæla fram með hundasundi,
því að það er allra sunda erfið-
ast oé ekki eins falleét oé hin,
en þó er óneitanleéa betra að
kurma hundasund en ekkert
sund, oé ekki er sá alveé að baki
dottirm, sem dettur í vatn, eí
hann kann það.“
„Loksins má éeta um hunda-
sund, því að það er þjóðleét
surtd, eftir þvi sem eé kemst
næst. Sundmaðurinn liééur ská-
hallur í vatninu oé krafsar svo
fram fyrir sié, bæði með hönd-
um oé fótum. Bezt er að halda
finérunum saman oé beyéja þá
dálítið, en þó er það ekki óhjá-
kvæmileét. Aftur verður sund-
maðurinn aö vera eamtaka með
höndum oi fótum- Bkkl vil
Vestfirzkur stórbóndi sigldi
til Kaupmannahafnar. Þar
kynntist harm manrti, sem Brun
hét.
Nokkrum árum síðar sá
bóndi þennan sama mann í
Reykjavík, þekkti harm, en
mundi óéjörla, hvað hann hét,
en mirmti þó, að það væri eitt-
hvert litarheiti. Bóndi éekk til
marmsins, tók ofan oé saéði
kurteisleéa: .,Góðan daéirm,
herra Grön.“
,jNaín rrútt er Brun,“ svaraöi
tdnn.
„Ó, fyriréefið þér“ saéði
bórtdi, — „eg er nefnileéa lit-
blindur.“
★
Löéfræðinemi úr Reykjavík
dvaldi sumarlanét úti i sveit og
trúlofaðist þar. Sendi hann vini
sínum oé skólabróður syðra svo-
hljóðandi símskeyti: ,fir trúloí-
aður, sendu okkur heillaskeyti.“
Samdægurs fékk hann svar-
skeyti írá vini sínum, og hljóð-
aði það á þessa leið:
„Þekki ekki urmustu þína.
Þekki aðeins þié- Get því hvor-
uéu ykkar óskað til haminéju.“
★
Saéa frelsisins er saéan um
tákmarkarúr á valdi valdhaf-
atrna.
(Woodrow Wilson).
★
Hún: Kysstu rrúé svona aítur
oé eé er þín um aldur og æfi!
Hmn: Bé þakka aðvörunina.
Fokdreifar
(Framhald af 4. síðu).
sín, því að hann hefir ekkert pláss
fyrir þau, lóta þau með líkri tilfinn-
ingu og þeir, sem yrðu að selja börn
sín hæstbjóðanda". Eftir þessu að
dæma eru það alger eindæmi, sem
hvergi þekkjast nema á því vonda
landi, íslandi, að góðir málarar þurfi
að selja verk sínl! — En verst er þó
farið með aumingja Laxness. Hann
fær ekki nema ca. 20 þúsund króna
„heiðurslaun" árlega af almannafé,
ofan á allar þær tekjur, sem þessi rit-
höfundur — sem sagður er af fylgis-
mönnum sínum á góðum vegi með að
hljóta heimsfrægð, — hlýtur að hafa
af ritverkum sínum utan lands og inn-
an, og mó ætla, að ekki séu neitt
smáræði. — „Halldór Kiljan Laxness
verður að leggja á sig þýðingar og
önnur ritstörf til að geta lifað“, and-
varpar H. P. „H. K. L. situr við þýð-
ingar, kannske það versta, sem hent
getur sjálfstætt skáld“, bætir hann
við. — Matthías gamli Jochumsson
og Steingr. Thorsteinsson voru ann-
ars langafkastamestu og snjöllustu
þýðendur, sem þjóðin hefir enn eign-
azt. Ogurlega hlýtur það að hafa ver-
ið óheppilegt fyrir skáldskap þeirra
að öðru leyti(l), og rak þó ekkert
eftir þeim, nema áhuginn einn, því að
naumast munu þeir hafa haft nokkrar
verulegar tekjur af þýðingum sínum í
þann tíma. Hvílíkir heimskingjar að
vera að leggja þetta á sig að nauð-
synjalausu!
„Vinnan" um vinnuna.
J|ÉR BER ALLT að sama brunni:
Vinnan á vettvangi hins daglega
lífs og almennu lífsbaráttu er böl,
áþján, niðurlæging, sem ekki er bjóð-
andi neinum sæmilegum manni.
Skáldið og listamaðurinn á að vera
fínn „sérfræðingur“, sem aldrei snert-
ir á neinu, nema sinni allra þrengstu
„sérgrein“. Hann á að vera feitt og
makrátt goð á öruggum stalli ríflegra,
opinberra styrkja, slitinn úr öllum
tengslum við daglegt líf og baráttu
fjöldans. Skyldi list og speki þeirra
Stephans G. Stephanssonar, Bólu-
Hjálmars og annarra slíkra „púls-
hesta“ hafa vaxið að dýpt og mann-
legum skilningi, ef þeir hefðu aldrei
þurft að dýfa hendi sinni i kalt vatn,
— aldrei þurft að „hræra, steypa og
keyra á hjólbörum úr grunninum?“
Og það er „blað alþýðunnar“, sem
svona talar, „byltingarsinnaður rit-
höfundur og öreigi“, sem svona hugs-
ar. Og því fer fjarri, að hann sé einn
um þó hitu. Þetta er raunar grunn-
tónninn í skrifum flestra þeirra
manna, sem eru nú á dögum að reyna
að teyma alþýðuna í landinu burt frá
allri skynsamlegri athugun og eðli-
legu mati lífsverðmætanna.
ÚR ERLENDUM BLÖÐUM
(Framhald af 3. síðu).
Þýzkalands mundu í slíku tilfelli
geta haft mikið að segja.
Þýzka þjóðin er farin að finna
hatrið og heiftina sem brennur
í rjúkandi rústum hinna her-
teknu landa, — hótanir um
hefnd frá gjörvallri Evrópu. —
Hún finnur vaxandi þunga
sóknarinnar að austan.
En þrátt fyrir þetta finnst
flestum Þjóðverjum þeir verða
að renna skeiðið á enda. Sjá enga
leið aðra en þrauka. Bandamenn
hafa ekki boðið Þjóðverjum upp
á neina kosti aðra en skilyrðis-
lausa uppgjöf. Það er erfitt að
gera sér í hugarlund, að Þjóð-
verjar taki þeim kostum, fyrr en
vopnavald þeirra hefir gjörsam-
lega verið brotið á bak aftur.
Ástandið nú er því þannig, að
hvað sem öllu öðru líður, finnst
þeim þeir verða að þjappa sér
saman, og tefja eins lengi og
framast er unnt, komu þess, sem
allir vita þó að er óhjákvæmi-
legt, en það er annar heimsósig-
ur Þýzkalands á hálfrar aldar
skeiði.