Dagur - 22.06.1944, Blaðsíða 6

6
DAGUR
Fimmtudagur 22. júní 1944
#/fm
sre&}/v#£m
(Framhald).
vitjunartíma. Hvað mætti eg gera fyrir yður, herra lögreglufor-
ingi, til þess að launa yður þann greiða?“
Reinhardt svaraði ekki. Honum lék forvitni á að vita með hverju
Preissinger vildi launa lífgjöfina.
„Milljón krónur?“ sagði Preissinger.
Reinhardt brosti.'
„Fimm milljónir?"
Reinhardt greip lítinn rýting af skrifborði sínu og handlék hann
í sífellu.
„Ef til vill,“ hélt Preissinger áfram, ísmeygilega, „eruð þér ekki
ánægðir með peningagreiðslu, — þar sem gjaldeyririnn er svo óstöð-
ugur um þessar mundir, — en eg hefi ráð á öðrum meðulum, — til
dæmis gæti eg yfirfært eina kolanámu á nafn yðar------“
Höndin krepptist um rýtinginn og hann stöðvaðist. — „Þér met-
ið líf yðar ekkf mikils ,skilst yður það ekki? Þér virðist ætla yður að
fórna hluta af eigum yðar til þess að bjarga því. Sjáið þér ekki
hvað þetta er heirnskulegt? Þegar þér eruð dauður, eigið þér alls
ekki neittl" /
„Ætlið þér að gera mig að ósjálfbjarga beiningamanni?“ hróp-
aði Preissinger. „Er mahni ekki sýndur neinn þakklætisvottur? Er
samvinna og auðsveipni einskis metin?“
„Nei. Og má eg benda yður á, að það er heppilegast fyrir yður að
tala á lægri nótum. Það er á móti lögunum að bjóða þýzkum for
ingja mútur.“
„Hvað viljið þér fá mikið?“ vældi Preissinger, honum ofbauð
ruddamennskan.
„Allt.“
„Allt. . . .?“ Preissinger gapti af undrun. „Eg hefi mörgum fyrir
að sjá, — konu, fjölskyldu, — heimili. Kunnið þið enga miskunn að
sýna? Ætlið þið að taka gullplúmbuna úr tönninni á mér, — hluta
af mínu eigin holdi?"
„Viljið þér ekki reyna að hugsa skynsamlega, góði maður? Hvaða
aðstöðu hafið þér til þess að bjóða fram nokkurn skapaðan hlut?
Sjáið þér ekki, að þegar þér eruð úr sögunni eignumst við allt sem
þér látið eftir yður?“
Lev Preissinger fannst ísköld hendi vera lögð yfir höfuð sér og
læsa fingrunum inn í mjúkan heilann. Líf! Líf! hugsaði hann, — Eg
verð að fá að lifa! Reinhardt var dauðinn, svarti dauði með silfur-
lita einkennishnappa. Lev Preissinger barðist fyrir lífinu, eins og
sært dýr. Hann leitaði í huga sér að von, — von um vörn, björg.
Hvað vildu þessir menn? Eitthvert fórnardýr? Nú gilti að hugsa
og álykta af stillingu? Hver gat talist viðunandi fórnardýr? — Því
ekki það? Því skyldi hann ekki vera maðurinn? Honum var lítið
eitt rórra innanbrjósts.
„Janoshik," sagði hann og leit á lögregluforingjann, „Janoshik
drap liðsforingjann. Hann játaði það fyrir okkur í fangaklefanum.
Mér hefði raunar verið ljúfast að láta það kyrrt liggja, og ljúka
þessum málum án þess að segja yður frá því, lierra lögregluforingi,
en nú hafið þér lokað öllum öðrum leiðum til frelsis fyrir mig. Eg
verð þess vegna að segja yður allt af létta. Þar hafið þér morðingj-
ann. Frá þessari stundu verð eg að telja mig úr haldi, sem gisl, og
vænti þess að þér gerið skyldu yðar í málinu.“
Lögregluforinginn brosti. Hann kunni að meta óþokkann, sem
lét einskis ófreistað sér til bjargar þegar í óefnið var komið. „Jæja,
— þar sem ér von, þar er líf, eru það einkunnarorð yðar, herra
Preissinger? Og hvernig ætlið þér svo að sanna þessa ákæru yðar?“
„Eg heyrði játningu mannsins. Ef hann neitar eru þati mín orð
gegn hans neitun. En þér verðið að muna, að menn eins og Janos-
hik hata alla yfirboðara, - allt vald, — mig og mitt vald ekki síður
en yður og yðar aðstöðu. Slíkir menn eru á moti öllum aga, — a
móti öllu skipulagi, og reyna að.grafa undan því. Janoshik hafði
einn gislanna tækifæri til þess að drepa Glasenapp. Og þar að
auki. ... “
Preissinger þagnaði, hann heyrði fótatak uti á ganginum, og svo
rak Monkenberg höfuðið inn úr dyrunum. „Gruber liðsforingi er
kominn aftur, hr. lögregluliðsforingi," sagði hann.
„Gott, látum hann koma strax.“
Dyrunum var hrundið opnuni og Janoshik var færður inn í her-
bergið, úfinn og óhreinn. Gruber gekk að skrifborðinu og skellti
hælunum. „Eg leyfi mér að tilkynna yður, herra, að við höfum lok-
ið leitinni."
„Réttu mér bréfið!“
„Leyfi mér að tilkynna, herra, að við fundum alls ekki þetta bréf.
Með yðar leyfi, held eg að þetta hafi verið haugalygi, hreinn upp-
spuhi. Þarna var ekkert bréf frá Glasenapp."
„Nú, svoleiðis." Reinhardt hvæsti af reiði. „Einn lygalaupurinn
til! Hverjir halda tékknesku hálfvitarnir að við séum? Hjúkrunar-
félag eða mæðrastyrksnefnd, ha? Og þið hafið ekkert fundið, ekki
tangur né tetur! Monkenberg! Gruber! Burt með þessa tvo — í
gapastokkinn! Og sýnið þeim enga miskunn. — Enga miskunn,
sagði eg!“
(Framhald).
&
Innilegar þakkir til allra þeirra er sýndu mér vinsemd á
sjötugsafmæli mínu 8. júní síðastliðinn.
ÁRNI STEFÁNSSON, Akureyri.
ÓSKILAHROSS
Bleik hryssa og rauður foli, sennilega 3—4 vetra, óafrök-
uð, og líklega ómörkuð, eru í óskilum hér í hreppi, og verða
seld sem annað óskilafé, verði þeirra ekki vitjað innan 3ja
vikna frá útkomu þessarar auglýsingar.
HREPPSTJÓRl HRAFNAGILSHREPPS.
Vegna sívaxandi heimsendinga,
og örðugleika við innheimtu, eru það vinsamleg
tilmæli vor til viðskiptavina vorra, að þeir greiði
heimsendingar strax við móttöku.
KJÖTBÚÐ K' E' a
Auglýsið í DEGI
IÐUNNAR-SKÓR
eru glæsilegasta tákn þeirrar undraverðu
framfara, sem orðið hafa nú síðustu árin
í íslenzkum iðnaði. —
Iðunnar-skór eru nú beztu skórnir, sem
fáanlegir eru í landinu. — Þar fer saman
lágt verð og gæði.
SKINNAVERKSMIÐJAN I Ð U N N.
ÍÍÍSÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍSÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍSÍÍÍSÍÍÍÍSÍÍSÍÍÍÍÍÍÍÍSÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍSSÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍ*51
ATHYGLIVIÐSKIPTAVINA VORRA
skal vakin á því, að vér munum eigi fá jarðepli ijj
hér eftir, fyrr en ný uppskera kemur á markað.
Ennþá eigum vér nokkur hundruð sekki. — Út-
gerðarmenn og aðrir, sem vildu tryggja sér jarð-
epli til sumarsins, ættu því að kaupa þau strax.
■ ■ r
KJOTBUÐ K' E' A
SÍ$SS$$$ÍS$$S$SSS$$Í$SSSS$$S<«$$$Í$Í$$$C$$$ÍÍÍÍ$Í$$S4ÍJÍÍ$S$$$Í$$S$Í$$$$$$Í$Í$«
FOKDREIFAR.
(Framhald af 4. síðu).
stríðsfanga í uppbót, en þessu fróð-
lega útvarpi frá höfuðborg lýðveldis-
ins var hœtt rétt í þann mund er sá
lestur átti að hefjast. Engin skýring
fékkst á þessu dularfulla fyrirbrigði
og afsakanir voru treglega gefnar. En
dagskrá hinna sameinuðu þjóða hefir
ennþá ekki heyrst hér. Telja sumir,
að forráðamenn útvarpsins hafi þarna
komizt nœst því að ná heimsmeti út
hingað.
SJÁLFAN þjóðhátíðardaginn
varð spariþulurinn fyrir því
óhappi að lenda á „dauðum mikró-
fón“ á Þingvöllum og flytja skýringar
sýnar á athöfninni í hann. Þetta var
nátúrlega heldur léleg skemmtun fyr-
ir þá, sem úti um land búa og höfðu
vænst þess að fá nákvasma lýsingu á
því sem gerðist á aðal hátíðarsvæð-
inu. Þótt hrellingar spariþulsins, eins
og hann lýsti þeim sjálfur síðar, hafi
óneitanlega verið talsvert spaugilegar,
vegur það þó tæpast upp ó móti því,
að fjölmargir urðu fyrir vonbrigðum
vegna þess hve útvarp frá Þingvöllum
var ófullkomið. Er erfitt að trúa því,
að vandað hafi verið til undirbúnings
þess svo sem skyldi, fyrst svo óhönd-
uglega tókst til með framkvæmdina.
gÍÐAN ÞETTA skeði hafa menn
búið við hinar venjulegu útsend-
ingarstöðvanir „af óviðráðanlegum
^prsökum", eða „vegna smávegis bil-
unar“. Slíkt er að vísu daglegt brauð
hér. En undarlegt má það þó heita,
að þeir, sem að staðaldri hlýða á er-
lent útvarp kannast ekki við að hafa
heyrt getið um slíkar truflanir á út-
sendingum erlendra stöðva, nema af
völdum hernaðaraðgerða. Nú skal því
ekki neitað, að slíkt hafi komið fyrir
hér, auk heldur af völdum „hernaðar-
aðgerða“ í salarkynnum útvarpsins
sjálfs, en varla skýrir það hinar tíðu
„smávægilegu bilanir". Væri þetta
ekki tilvalið efni fyrir formann út-
varpsráðs næst þegar hann þarf að
lofa hlustendum að heyra sinn „sjálf-
glaða mærðartón", sem Tómas skáld'
Guðmundsson segir að fari honum
svo einstaklega vel?
Hátíðarmerkin.
jgLÖÐ í Reykjavík og útvarpið hafa
sagt frá því, að hátíðarmerkin (úr
málmi), sem fengin voru frá Ameríku,
hafi komið til landsins nokkru fyrir
þjóðhátiðina. Munu þau hafa verið
seld í Reykjavík og á Þingvöllum í
síðastliðinni viku. Hér sóust engin
merki, nema pappamerki, — ein tutt-
ugu málmmerki munu þó hafa komið
hingað til bæjarins og ein 80 eru
væntanleg til viðbótar! Menn vilja
gjarnan kaupa málmmerkin og eiga
til minja um 17. júní, eins hér og í
Reykjavík. En hátíðarnefndin í
Reykjavík er söm við sig. Fyrst mæl-
ist hún til þess, að „fólk utan af
landi“ sæki ekki þjóðhátíðina, síðan
ályktar hún að engir óski að eiga
minjar um hana nema Reykvíkingar!
Hér er of langt gengið. Við eigum jafn-
an rétt á að fá þessi merki eins og
Reykvíkingar, — viljum og getum
greitt fyrir þau eins og þeir. Það hlýt-
ur að vera krafa okkar, að okkur
verði gefinn kostur á að kaupa hlut-
fallslega jafn mörg merki og á böð-
stólum hafa verið í Reykjavík að
undanförnu.
DAGUR
* .
fcest keyptur i
Verzl. Baldurshaga,
Bókaverzl. Eddu og
Bókabúð Akureyrar