Dagur - 16.04.1947, Síða 3

Miðvikudagur 16. apríl 1947
DAGUR
3
ÍÞRÓTTASÍÐAN
RITSTJORhJjjÓNAS JÓNSSON
Skíðamót Akureyrar
1947
Því lauk sl. sunnudag með boð- legustu göngumenn í sveit K. A.,
göngu á skíðum.
Þessa móts var nokkuð minnst
í síðasta blaði Dags og verður því
rninna hér en ella. En mótið í
heild var óvenju skemmtilegt og
mætti margt uín það segja.
Annan páskadag var veður og
færi ágætt og aðstaða öll góð.
Mótstjóri, Hermann Stefánsson,
hafði búið svo undir, að mjög
miklu starfi var hægt að Ijúka
samkv. strangri áætlun þennan
dag. Hvað eina gekk rösklega
(nema ef vera skyldi ganga kepp-
enda upp brekkuna, en þeir gera
ráð fyrir að vera því fljótari nið-
uf, sem þeir fara hægar upp — og
er því vorkunn!) Og margar
brautirnar voru bæði erfiðar og
langar. — Stökkbrautin á Breiða-
lijalla á eftir að skapa stökk-
mönnum Akureyrar þá dirfsku
(spyrnuna) sem þá helzt virðist
hafa vantað í keppni við annarra
landshorna menn.
Vegna ósamræmis í áður birt-
um skýrslum um árangur í viss-
um greinum, átti að fylgja hér
endurbætt útgáfa, en rúmið leyf-
ir það ekki. En leiðrétta þarf mis-
ritun þá, að 1. maður í svigi
drengja, 13—16 ára, hefir verið
talinn Óskar Eiríksson. En 1.
rnaður í þeim flokki varð Krist-
inn Jónsson K. A. — á sama tíma.
Síðastl. sunnudag hófst svo
síðasta grein mótsins: boðganga á
skíðum. Mættu 4 sveitir til
keppninnar: í. G. A., í. M. A.,
íþróttafél. Þór og K. A. — í
hverri sveit voru 9 keppendur.
Evrstu 3 yngri en 17 ára, gengu 1
km. hver, næstu 3, 17—20 ára, 2
km. og 3 síðustu, . yfir 20 ára,
gengu 3 km. hver. Eleildarvega-
lengd sveitar var því 18 km. Var
lagt af stað rétt sunnan við
Íþróttahús Akureyrar, gengið
upp um túnin að norðan og nið-
ur sunnar — 1 km. hring.
K. A. tók forustuna þegar í
upphafi. Þar næst kom í. M. A. —
og þá Þór. í. G. A. dróst þegar
nokkuð aftur úr. Eftir nál. 6
km. komst Þór á undan I. M. A.
og hélzt röðin svo til loka.
Vann K. A. gönguna glæsilega.
Tími: 103 mín. 49 sek.
Næst var Þór. Tími: 109 mín.
40 sek.
Þriðji í. M. A. Tími: 113 mín.
04 sek.
Tími í. G. A. var nál. 127 mín.
15sek.
Þíðviðri var, en þó mugguhríð
öðru hvoru. Færi ekki gott, nema
þeim, sem vel hafði tekizt að
smyrja. Sást það greinilega, að
þar voru göngumennirnir ekki
jafnsjallir. Vissulega voru glæsi-
enda þekktir kappar eins og t. d.
jngumeistarinn Guðm. Guð-
mundsson, og snillingurinn
Magnús Brynjólfsson, en í öil-
um hinum sveitunum komu og
fram mjög álitlegir göngumenn,
þótt ekki séu nefndir hér. En
sýnilega gengu skíði þeirra
sumra mjög illa.
Keppnin var mjög skemmtileg
og var það fjöldi áhorfenda, sem
naut hennar. Auðsjáanlega lang-
aði yngri drengi til að vera með
— og mátti sjá 6—10 ára sveina
þjóta eftir slóðinni á sínum litlu
skíðum, þegar hinir stærri voru á
bak og burt. — Gaman væri að
taka næst 3 yngri en 13 ára í 500
m. sprett til að byrja með — hvort
sem göngunni yrði svo lokið af 3
köppum yfir 30 ára — eins og
sumir vilja! Ekki veit eg hvað
þeir ættu að ganga langt.
Bezti tími göngumanna í
kverjum aldursflokki var sem
hér segir:
F!dri en 20 ára: 1. Guðm. Guð-
mundss., K. A., 14 mín. 29 sek.
2. Þórarinn Guðinundss., I. M.
A„ 16 mín. 51 sek.
3. Magnús Brynjólfsson, K. A„
16 mín. 41 sek.
17—20 ára: 1. Friðrik Guð-
mundss., K. A„ 11 mín. 15 sek.
2. Júl. B. Jóhanness., Þór, 11
mín. 48 sek.
3. Sig. Samúelsson, Þór, 11
mín. 58 sek.
Yngrien 17 ára: 1. Friðjón Ey-
þórsson, K. A„ 5 mín. 41 sek.
2. Bragi Erlendsson, í. M. A„
5 mín. 45 sek.
3. Birgir Sigurðsson, Þór, 5
inín. 52 sek.
Gangan hófst stundvíslega kl. 4.
Skíðaráð Akureyrar á skilið að
fá þakkir fyrir skemmtilegt mót
og rösklega framkvæmd.
Á Norefjell
Rödkleiva
°9
Ferðasögubrot úr Noregsför.
Eftir Guðmund Guðmundsson.
(Eins og mörgum mun kunnugt,
dvaldi Guðm. Guðmundss., ásamt
fleiri skíðaköppum íslands, við, skíða-
nám í Noregi um tíma í vetur. Einnig
hafði verið ráðgert að sumir þeirra
tækju þátt í 50. Holmenkoll-mótinu í
göngu og stökki, en það fórst fyrir,
meðfram vegna ónógs undirbúnings af
hálfu þeirra, sem um þetta áttu að sjá,
fyrir hönd skíðamannanna — lítillar
æfingar þeirra sjálfra og slæmrar að-
stöðu til þjálfunar í þessum greinum,
þar sem þeir dvöldu. Guðm. hefir sent
íþróttaþættinum ýtarlega frásögn um
ferð sína, dvöl í Noregi og keppni þar
í Norefjell-mótinu, en vegna þrengsla
birtist hér aðeins nokkur þáttur úr frá-
sögn þessari. — Ritstj.).
Við komum að fjallinu (Nore-
fjell) síðla dags, eftir að hafa ferð-
ast í járnbrautarlest allan dag-
inn, þarna var fyrir bíll á „belt-
um“ til að aka okkur upp á fja.ll-
ið, en þar áttum við að gista á
fjallahóteli, sem lá um 750 metra
yfir sjó, takið eftir því, 750 metra
yfir sjó. Ef við ættum fjallahótel,
sem stæði 750 metra yfir sjó, þá
væri gaman að vera skíðamaður á
íslandi.
Fyrst, þegar við komum að
Norefjell, fórum við auðvitað að
skyggnast um eftir brunbraut-
inni. En við sáum ekkert, nema
skóg, endalausan skóg, og svo rétt
eigðum við húsin ofan við skóg-
inn. í einu þeirra áttum við að
búa. Við vissum líka, að í þessum
skógi var örmjó renna, sem lá í
ótal sveigjum og beygjum niður
snarbratta fjallshlíðina, Eftir
þessari rennu áttum við að bruna
á fullri ferð, og hætta öllu, til að
r.á sem beztum árangri, og setja
okkar ástkæra ísland á bekk með
þeim þjóðum, sem senda sína
fræknustu skíðamenn til að
spreyta sig á erfiðasta bruni Ev-
rópu. Ferðin upp að hótelinu
með bílnum gekk vel. Vegurinn
upp lá í ótal beygjum, og mun-
um við hafa verið um 50 mínút-
ur upp að hótelinu, en þar biðu
okkar hlý og góð rúm og framúr-
skarandi góður matur. Við fór-
um snemma að hátta, því að við
vorum þreyttir eftir ferðalagið.
Næsta morgun vorum við
snemma á fótum og fórum að at
huga braunbrautina. Við geng-
um beint út frá hótelinu, og neð-
an við okkur lá brunbrautin. En
\ ið sáum aðeins svo sem 50 metra
af henni, síðan byrjaði skógur-
inn, og þá lá brautin í ótal beygj
um niður í gegnum skóginn. Við
horfðum nokkra stund á þá
norsku bruna niður, áður en við
hættum okkur af stað. Þar sem
við byrjuðum var fyrst að fara
niður í djúpt gil, og upp úr því
yíir mjóan skafl, og svo niður af
háum skafli, en næst tók skógur-
inn við, með örmjórri braut, það
mjórri, að varla var hægt að
„plægja“. Síðan kom vinkil-
beygja til hægri fram af hengju,
svo að maður varð að beygja í
loftinu, er farið var fram af, þá
opnaðist brautin lítið eitt, síðan
voru tvær beygjur í miklum
bratta og íramundan var gult
f’agg, en það merkir hættu. Við
slöðvuðumst til að sjá, hvað við
tæki, og fyrir neðan var hengi-
flug, ,svo sem 70 metra löng braut
og svo mjó, að ekki var viðlit að
taka nema eina beygju og sleppa
sér svo. En fyrir neðan var smá-
hæðótt brekka. Ekki var hvíldin
þó löng. Við tók snarbrött brekka
með portum. En þarna var braut-
in frekar opin, en afar brött.
Þessu næst komum við niður í
örmjótt kletta-gil, sem stóð í
miklum bratta. Við reyndum að
„bremsa“ það sem við gátum of-
an við klettasundið, og s-íðan lét-
um við hvína niður á milli klett-
anna. Þetta var löng brekka og
afar brött og ferðin var orðin
ískyggilega mikil. En loksins
komum við fram úr sundinu og
,,bremsuðum“ eins og við gátum,
því að aftur var framundan gult
ftagg og liætta. Við stoppuðum
aftur og vorum fegnir, því að
fæturnir voru svo að segja stopp
\egna þreytu. Nú horfðum við í
annað sinn fram af hengiflugi.
En nú var bara glærasvell fram
undan, og ekki um annað að gera
en að renna sér beint fram af, því
að þetta var aðeins meteisbieið
braut, og svo auð jörð á báða
bóga, en fram af fórum við og
síóðum. Strax neðan við svell-
bunkann tók við vinkil-beygja til
vinstri og ef maður ekki náði
beygjunni renndi maður sér
beint út í skóg. Síðan fórum við
niður langa, en ekki mjög bratta,
brekku, með „portum" í, eftir
það fór að styttast í mark, en það
sem eftir var af brautinni skipt-
ust á brattar en mislangar brekk-,
ur með smá öldum og seinasti
spölurinn í markið var eins og
maður renndi sér á þvottabretti.
Við æfðurn í brautinni í 4 daga,
og okkur gekk frekar vel, aðal-
ltga var það þreytan í fótunum,
sem olli okkur áhyggjum, því að
l. jarnfæri var í allri brautinni, og
þess vegna mikil ferð, og mesti
vandinn að tempra ferðina það
i/.ikið, að hún væri viðráðanleg,
því að annar stók skógurinn við
manni, og hann skilaði engum
ómeiddum til baka, það voru
daglegir viðburðir, að menn slös-
uðust, og stundum fleiri en einn
á dag. Þær þjóðir, sem þátt tóku
í bruninu höfðu allar fleiri
mönnum á að skipa en við: U. S.
A. 7, Svíþjóð 11, Frakkland 8,
Danmörk 7 og Noregur 60 menn,
en ísland aðeins 2. Enda kom sér
betur að hafa marga menn í
fyrstu, því að alltaf voru menn að
slasast á æfingum.
Við reyndum að fara varlega á
æfingunum til þess að við gætum
komizt í keppnina, því að ekki
höfðum við varamennina.
Loksins rann hinn mikli dagur
upp, 5. marz. Menn fóru snemma
á fætur. Alltaf streymdi fólkið
upp með brautinni, og allir biðu
•æppninnar með óþreyju. Þarna
var kominn Ólafur krónprins,
eð fríðu föruneyti, og honum
fylgdu myndatökumenn, og kvik-
rnyndarar. Startið var upp á fjall-
inu, um 1 km. ofar en hótelið, en
skammt frá hótelinu eða ofan við
gilið og skaflinn, sem áður er
íninnst á, voru sett svö „spyldu-
rort“, er merkja skyldu að maður
ætti að „bremsa“, áður en fSrið
fram af skaflinum ofan í skóginn,
en þetta var álitinn hættulegasti
staðurinn í brautinni. Alla æf-
ingardagana voru menn að helt-
ast úr lestinni. Danirnir voru all-
ir hættir við keppnina og tveir
Svíar höfðu slasast og einn
Bandaríkjamaður. ICl. 1 var bvrj-
að stundvíslega, og hver fram af
oðrum af stað úr marki. Við
heyrðum óminn af hljóðfæra-
slættinum upp, og sáum fánana
blakta og við vissum að meðal
þessara fána var okkar fáni, ís-
lenzki fáninn, sem blakti nú í
fyrsta skipti við rætur Norefjells.
Vonandi á hann eftir að blakta
þarna miklu oftar, sem tákn ís-
lands, á meðan íslenzkir skíða-
menn reyna sig á erfiðasta bruni
Evrópu. Ásgrímur fékk rásnúm-
er 57. Eg sá hann renna af stað og
liverfa fram af brúninni. Eg von-
aði, að honum lánaðist að standa.
En nú nálgaðist röðin mig óð-
fluga. Eg var númer 65, og þar
kom, að eg stóð á startinu, og svo
var byrjað að telja 3, 4 o. s. frv„
eg spyrnti í báðum fótum „nú“
sagði ræsirinn, og sleit snúruna,
og um leið fór klukkan af stað,
fyrst var ferðin lítil, en jókst
fljótt. Eg þeystist áfram. Brátt sá
eg efstu „portin“ svo að eg tók að
„bremsa". Svo ko mgilið og skafl-
inn og allt gekk vel. Næst kom
skógurinn, og eg reyndi að
„bremsa“. Svo kom gilið og skafl-
hengjuna, og nú fram af. Fór eg
á fleygiferð, og sveif í loftinu, og
lenti eftir ca. 20 metra stökk. Eg
stóð svolitla stund, en svo kom
snarbeygja, og þar datt eg, en
stóð fljótt á fætur, og áfram. Eftir
þetta gekk allt vel. Eg „brems-
aði“ við klettasundið, og eins við
svellbunkann. Alltaf nálgaðist
eg markið. Meðfram brautinni
var alls staðar fullt af fólki, oar
alls staðar dundi við „Hæja ís-
land, Hæja lsland“. Loks kom
markið. Eg renndi mér beint af
augum niður í markið, því að eg
gat ekki „bremsað“ meira vegna
þreytu í fótunum. Þegar í markið
kom, frétti eg að Ásgrímur væri
ekki kominn. Hann hafði dottið,
lent út í skógi o ghætt. Alls múnu
hafa startað um 80 keppendur,
en 65 komu að marki. Meða!
þeirra, sem keyrðu sig „út úr“
var Sverre Johansen, sá sem vann
brunið í St. Moritz í vetur. Nú
var eg áðeins einn eftir til að
verja heiður íslands í sviginu
næsta dag.
Þegar allt var búið í Nroefjell
settumst við í bílana og ókum í
áttina til Oslo, því að svigið átti
að fara fram í „Rödkleiva“,
skammt fyrir ofan Osló daginn
eftir. v
Svigdagurinn, 6. marz, rann
upp með sólskini, en kulda. Við
fórum snemma upp í „Röd-
kleiva", því að eg ætlaði að kynna
(Framhald á 6. slðu).