Dagur - 11.06.1947, Blaðsíða 2

2
DAGUR
Miðvikudagur 11. júní 1947
MINNING ÞEIRRA LIFIR
Brynja Hlíðar
lyf jafræðingur
Á borðinu fyrir framan mig
liggur 16 ára gömul bekkjar-
mynd frá Menntaskólanum á
Akureyri, og mér verður undar-
lega innanbrjósts, er eg lít á
hana. ÖIl eru þau breytt nú and-
litin,og tvöbekkjarsystkinin.jrau
Brynja Hlíðar og Friðgeir Óla-
son, sé eg aldrei frarnar í þessu
líFi.
Uppi á veggnum sé eg mynd af
hópi með hvítar húfur. Það eru
14 ár síðan það var. Víð liéldum
upp á 10 ára stúdentsafmælið
1943, um það bil hálfur bekkur-
inn en fleiri gátu ekki komið.
Það voru samt dásamlegir dagar.
Svp ætluðu allir að mæta í 20 ára
afmælið, — en nú er það um
seinan. Það bekkjarmót verður
öðruviísi en ætlað var, því að nú
er Brynja horfin. Það gerði
miklu minna til, þótt það hefði
verið eitihvert okkar hinna. Nei,
Brynju mátti sízt vanta, því að
um hana þótti öllum vænst.
Þess er getið í íslandssögunni,
að umrenningur nokkur, 'mjög
umtalsillur, þóttist geta fundið
öllum mönnum á landinu eitt-
livað til foráttu — nema þremur,
er hann nefndi.
Þetta var á 17. öld, og ekki veit
eg hvort nú, á 20. öldinni, eru á
landi hér fleiri en þrír réttlátir,
en hitt er eg fullviss um, að
Brynja Hlíðar var ein af þeim
örfáu, sem enginn gat sagt nema
gott um, allir töluðu vel um og
öllum var hlýtt til.
36 ár er ekki löng ævi, en þó
auðnaðist Brynju að vinna
margt gott verk á þeim stutta
tíma. Allt var það unnið í kyrr-
þey, og skal því ekki haft hátt
um það hér. En sá, sem gefur sig
á tal við einhverja litlu skáta-
stúlkuna, getur lesið í augunum
hennar miklu fegri eftirmæli en
á pappír verða skráð.
Viðhorf Brynju til lífsins var
á þann veg, að hún hefði kosið að
lifa lengi, ef hún hefði mátt. Það
var hörmulegt, hvernig fór. En
hitt veit eg, að Brynja var trú-
kona, og hún hafði sízt allra
nokkra ástæðu til að óttast dauð-
ann. — og líf er eftir þetta líf.
Mér finnst í fullu samræmi við
líf og starf Brynju, að ekki sé
einungis kveðinn sorgaróður í
hennar minningu, heldur sé
glaðzt yfir fagurri ævi og göfugu
lífsstarfi góðrar konu og því eigi
gleymt, að „lukkan hún er eilíf,
þótt hverfi um stund.“
Kæra gamla bekkjarsystir.
Hafð/i hjartans jrakkir fyrir
tryggð og vináttu margra ára, og.
guð veri með þér, þar sem þú
ert. Áður en óralangt líður, verð-
ur allur bekkurinn kominn yfir
um til Jnn, og á 100 ára stúdents-
afmælinu mætum við öll.
Órn Snorrason.
Hún var borin og barnfædd
hér á Akureyrfhinn 9. nóv. 1910,
elzla barn og einkadóttir lijón-
anna Guðrúnar og Sigurðar
Hlíðar .yfirdýralæ'knis og alþing-
ismanns. Að afloknu stúdents-
prófi frá Menntaskólanum á Ak-
ureyri lagði hún stund á lvfja-
fræði og lauk prófi í þeirri grein.
Hún tók að sér forstöðu Jyfja-
búðar Kaupfélags Eyfirðinga í
ágúst 1938. Mörgun mun líklega
hafa virzt svo, sem það væri ekki
kvenmannsmeðfæri að taka að
sér það fyrfrtæki, sem þá var til-
tölulega nýlega á fót komið. Það
mun þó allra mál, sem til þekkja,
að vart hefði því betur fainast
undir stjórn annarra. Brynja
Stefán Sigurðsson
deildarstjóri
Kveðja frá Skíðastaðamönnum.
Fyrir nokkrum vikum dvaldi
fámtnnur hópur fólks af Akur-
eyri í páskaleyfi sínu að Skíða-
stöðum, hinurn kyrrláta og
bjarta fjallaskála, sem nokkrir
áhugamenn á Akureyri reistu
fyrir 16 árum síðan. Á meðal
þessa fólks var ungur maður, hár
og nettvaxinn, fríður sýnum,
bjartur á brá, brosmildur á svip
og prúðmenni hið mesta í fram-
‘göngu. Leyndi það sér ekki að
þar fór góður drengur. Þessi
ungi maður var Stefán Sigurðs-
son, sem veitti forstöðu einni af
verzlunardeildum Kaupfélags
Eyfirðinga á Akureyri. Hann
hafði verið þarna efra mörgum
stundum síðari árin, einn af
þeim fáu, sem alltaf, frá því að
hann kom í Skíðastaðafélagið,
hlúði vel að skálanum, hélt uppi
félagslífi þar og merki því, sem
þessi fámenni hópur manna, á
sínum tíma, hugðist reisa með
byggingunni þeirri. Ýmsir þeirra
eru nú hættir störfum þar að
mestu, enda veita annir lífsins,
au'kin ábyrgðarstörf og alvara
mun verið hafa ágætlega að sér
og hvað það snertir fyllilega
starfinu vaxin, en hún var einnig
hamhleypa *við störf, árvökul og
ástsad 'sem húsbóndi/lipur og að-
laðandi viðskiptavinum, og bar
hag fyrirtækisins fyrir brjósti,
svo sem lnin sjálf ætti það. Sæti
hennar verður vandskipað og er
Kaupfélagi Eyl'irðinga að henni
hm mesta eftirsjá.
Brynja Hlíðar var hög og list-
gefin. Stundaði hún myndlist í
hjáverkum og náði þar, sjálf-
menntuð á þeim sviðum, furðu-
legum árangri Annars helgaði
hún kvenskátahreyfingunni
mestallar tómstundir sínar og
var þar, sem annars staðar, af-
kastamikil og ósérhLí&in. Hefir
skátafélagsskapurinn orðið fyrir
miklu áfalli við sviplegt fráfall
hennar. Allir þeir hinir mörgu,
sem af Brynju Hlíðar höfðu
nokkur kynni munu sammála
um að hún hafi verið hin mesta
tápkona og drengur hinn bezti.
Vinir hennar, samstarfsmenn og
félagar kveðja hana með söknuði
og trega, og minnast með þakk-
la ti mannkosta hennar og góð-
vildar.
líðandi stundar, sumum jreirra
lítið tóm þartil. Aðrireruog
fluttir til fjarlægra staða, eða
horfnir sjónum vorum með öllu,
fyrir þeim stormsveipum, sem
burtu bera til æðri heima. —
Stefán átti mörg handtök þarna,
og umgengni hans þar og reglu-
semi, var fyrirmynd. Hann unni
lífinu og starfinu. Hann unni
fegurð íslenzkrar náttúru, tign
fjallanna og víðfeðmi öræfanna.
Þess vegna undi hann sér vel að
Skíðastöðum, þar sem ríkir ,,frið-
ur, tign og ró“. Ef til vill hetir
honum verið sú hneigð að ein-
hverju leyti í blóð borin. Hann
fæddist í faðmi og heiðríkju
blárra fjalla, var dóttursonur
hinna þjóðkunnu hjóna Stefáns
Einarssonar bónda að Möðrudal
á Fjöllum og konu hans Arnfríð-
ar Sigurðárdóttur, sem gerðii
þann garð.frægan um áratugi.
Þeir, sem þekktu Stefán í Moðru-
dal munu eiga . erfitt með að
hugsa sér hann bónda annars
staðar en einmitt þar; Svo samof-
ið virtist eðli lians vera þeim að-
stæðum, sem þar hljóta að móta
skaphöfn manna og lífshætt.i. En
þó mun Stefán yngri engu rninni
arf hafa þegið í vöggugjöf frá
hinni góðhjörtuðu konu, Arn-
fríði ömmu sinni, og föður-
frændum sínum.
sem orðin eru. Hitt var vitað, að
framtíðin brosti við honúm fag-
urri og bjartari nú en nokkru
sinni fyrr, er hann var þar með
okkur. En einnig þau rök, sem
binda „hjarta að hjarta og hönd
við hönd" reynást haldlaus til að
hrinda skapadóminum mikla þá
hann skal uppkveðinn verða.
Hitt getum við verið viss um, að
þessi maðui~hefir verið við því
búiiin nú þegar, að leggja í þessa
hinztu för sína, sem leiddi liann
fram fyrir Drottins dóm. Svo er
um alla góða drengi.
Við Skíðastaðamenn kveðjum
þig, Stelán, og þökkum þér unn-
in störf þar og ánægju.legar sam-
verustundir. Við vottum ástvin-
um þínum innilega samúð.
Þ.
IN MEMORIAM.
Fyrir nokkrum vikum 'síðan sá
eg Stefán í síðasta sinn. Hann var
þá á förum til útlanda í fræðslu-
og skemmtiferð, og kom bros-
andi til að kveðja mig. F.kki
grunaði mig þá, að þetta væri
hinzta handtak okkar, né heldur
að heimkoma hans yrði með
þeim hætti, sem raun varð á. En
maðurinn er nú eitt sinn dauð-
anum ofurseldur, og enginn veit,
hvenær hann kann að bera að
höndum. Menn gista ékki alltaf
þann stað, sem þeir ætlá sér.
Þannig fór um Stefán. Hann var
á heimleið úr þessari ferð, þegar
hann fórst í flugslysinu 29. maí
síðastliðinn.
Það féll í minn hlut að vinna
um skeið undir stjórn Stefáns
Sigurðssonar, og þá kynntist eg
honum vel og eigindum þeim,
sem mér finnst, að mest hafi eín-
kennt persónuleika hans. Betri
yfirboðara er naumast hægt að
hugsa sér, og aldrei varð eg þess
var í samstarfi okkar, að hann
væri yfirmaður minn. Það, sem
rnér fannst einkum einkenna
viðmót hans og daglega fram-
komu, var feimniskennd, hlé-
drægni og hnitmiðuð kurteisi.
Veic eg ekkert, sem honum var
jafn fjarri skapi, sem það að láta
á sér bera eða trana sér fram fyrir
aðra. Engu að síður var hann
jafnan glaður og kátur í vina-
hópi og naut sín þá vel, þótt
hann liins vegar skyggði aldrei á
aðra. Var hann sérstaklega góð-
u r ferðafélagi, og hann ferðaðist
mikið og hafði af því óblandna
ánægju. Fannst mér hann sér-
staklegá næmúr á ýmislegt það í
náttúrunni, sem menn veita yfir-
leitt gkki athygli, og fegurð
hennar var honum sífellt undr-
unarefni. Eg ferðaðist að vísu
ekki mikið með Stefáni, en
nokkuð þó, og á þeim ferðalög-
um komu í ljós hinar sömu eig-
indir, sem eg áður nefndi. Aldrei
brást honum kurteisin, þótt
hann umgengist aðeins okkur fé-
laga hans, og frá honum stafaði
alltaf' einhver snyrtimennska,
sem aldrei lét á sjá, hvernig sem
ástatt var. En þótt hann væri dul-
ur og hlédrægur, gat þó ekki hjá
því farið, að þeir, sem kynntust
honum, sæju, hvern mann hann
hafði að geyma. Honum var líka
ótnilega ungum trúað fyrir erf-
iðu og ábyrgðarmiklu starfi, sem
Frá komu „Atla" til Akureyrar
En það átti ekki að liggja fyriri
hinum unga manni að verða
bóndi á ættarsetri sínu austur á!
fjöllunum' né annars staðar.
Hann fluttist með foreldmm sín-|
um hingað til Akureyrar á ferm-
ingaraldri. En heldur ek'ki hér
var honum ætlað langt starf. Enj
hann var trúr í því þá stund, sem
hann hafði yfir að ráða.
N ú er hann horfinn úr okkar!
hóp. Engan þann, sem með hon-
um var að Skíðastöðum um sl.
páskahelgi mun hafa »runað, að
hans biði á.næstunní þau örlög,
Efri myndin sýnir mannfjöldann á Torfunefi, er „Atli" lagðist þar
að með lík farþega og flugmanna úr Héðinsfirði. Neðri myndin er af
bílalestinni á leið upp Grófargil til kirkju.