Dagur - 13.10.1948, Síða 6

6
D A GUR
Miðvikudaginn 13. október 1948
^★-^★-^★-^★-^-^★-^★-^★-^★-^★-^★-^★-^★-^★-^★-^★-^★-KA-K
MAGGIE LANE
Saga eftir Frances Wees
48. DAGUR.
(Framhald).
,,Eg kenni í brjósti um það.“
„Kennir í brjósti um ríka fólk-
-ið? Hvernig er það hægt?“
„Ætlarðu að fara þangað aft-
ur?“ spurði Elísabet.
„Nei. Eg ætla. . . . eg verð kyrr
hér hjá ykkur, að minnsta kosti
einhvern tíma. Hvernig lízt þér á
það?“
Elísabet svaraði, alvarleg á svip:
„Eg vil ekki að þú farir burtu,
mamma. Mömmur eiga alltaf að
vera heima hjá börnunum sínum.
í bókunum gera þær það alltaf.
Og auðvitað," hélt hún áfram,
„eiga litlar stúlkur líka alltaf
pabba í bókunum. Kannske er
það bara þegar maður á ekki
pabba, sem mömmurnar verða að
vera heima?"
„Stundum er það þannig,“ svar-
aði Maggie og handlék lokka
dóttur sinnar.
„Jæja,“ sagði Ellen, „nú sezt
þú Elísabet mín á þinn stað og
borðar þinn mat, eða eg tek til
minna ráða. Pabbi þinn er dáinn.
Ef hann væri það ekki, mundi
hann stjórna hér í staðinn fyrir
mig'. Margar litlar stúlkur misstu
pabba sinn í stríðinu. Og margar
litlar stúlkur geta ekki verið allt-
af hjá mömmu sinni, af því að
þær eiga engan pabba.“
Elísabet settist aftur í stólinn
sinn. „En nú ætlar mamma að
vera hérna hjá mér lengi,“ sagði
hún hróðug.
Seinna spurði Ellen eftir því,
hvað hefði komið fyrir. „Þú ert
ekki hér í skyndiheimsókn,"
sagði hún. „Eitthvað sérstakt
hefir komið fyrir.“
Maggie svaraði ekki strax.
„Þú veizt, hvernig eg hefi jafnan
litið á svona fólk,“ sagði hún.svi.
„Eg hélt alltaf að það þyrfti aldr-
ei að hafa neinar áhyggjur og
ekkert gæti orðið því til þyngsla.
Peningarnir væru eins og varn-
armúr í kringum það. Mér var
vissulega vorkunn, að hugsa
þannig."
„Já, þú hafðir fyllsta rétt til
þess,“ sagði Ellen.
„En það er samt ekki satt. Mér
er nær að halda, að einmitt vegna
peninganna sé auðveldara að ná
sér niðri á þeim en á fólki eins og
okkur og okkar líkum. Mig lang-
aði til að hefna mín á þessu fólki,
ekki endilega þessari fjölskyldu,
heldur á þessari stétt manna. Og
þó var mér sama, þótt það bitn-
aði á þeim. Nema...."
„Nema hvað?“
„Þau eru svo ósjálfbjarga. Þau
eru eins og ungar, gem komast of
snemma úr egginu. Eg þoldi það
ekki lengur, og ákvað að fara.“
,.Gaztu ekki náð þér niðri á
kvenpersónunni ? “
Maggie hristi, höfuðið. „Þau
þekktu hana,“ sagði hún. „Töl-
uðu oft um haria og eg held að
allir hafi verið hræddir við hana.
Hún er hræðileg manneskja. Eg
þorði aldrei að koma svo nærri
henni, að eg gæti talað við hana.
Tií að byrja með var eg að vona,
að við myndum hittast af tilvilj—
un, óundirbúið, því að hún
mundi þá hafa þekkt mig. Eg
mundi hafa minnt hana á mig. En
eftir að eg var búin að heyra sitt
af hverju um hana, kærði eg mig
ekki um að hitta hana. Hún trúði
mér ekki, þegar eg sagði henni
sannleikann fyrir tíu árum. Og
ef eg hefði talað við hana núna,
mundi hafa komið sögunni af stað
og fengið fólk til þess að trúa því,
að eg væri alltaf að gera kröfur
um peninga og framfæri. Og svo
var alltaf sá möguleiki fyrir
hendi, ef lagðar væru fram sann-
anir, að hún fengi Elísabetu
dæmda í sína umsjá. Hin börnin,
sem komu frá Englandi, eru alveg
undir umsjá hennar. Eg heyrði
Carver-fjölskylduna oft tala um
það. En hvað sem í hefði korizt,
mundi eg aldrei láta þann kven-
mann ná tangarhaldi á Elísa-
betu.“
Ellen Wilson horfði rannsak-
andi á frænku sína. „Mér skildist
á bréfunum þínum,“ sagði hún,
„að þér geðjaðist vel að eldri
bróðirinum, Anthony. Eg hefi
lesið margt af því, sern hann hef-
ur skrifað, og eg verð að segja, að
mér geðjast mjög vel að því.
Maður skyldi ekki ætla, að hann
væri spilltur ríkismannssonur.“
Maggie svaraði engu.
„Geðjast þér ekki vel að hon-
um?“
Eftir andartaks þögn sagði
Maggie: „En hvað þýðir það fyrir
mig, að láta mér lítast vel á heið-
arlegan og góðan mann?“
Ellen stóð á fætur og hagræddi
gluggatjöldunum. „En hvað ætl-
astu fyrir nú?“ spurði hún.
Maggie andvarpaði. „Eg veit
ekki: Það er óleyst vandamál. En
nú er að minnsta kosti búið að
borga húsið hérna, og það er
mikils um vert.“
„Eg hefi stöðugar áhyggjur af
því, hvað þú mundir taka til
bragðs, ef eg félli frá,“ sagði Ell-
en.
„Allt þetta rika fólk, og öll þau
tækifæri ,sem það hefir til þess að
koma góðu til leiðar og hjálpa
þeim, sem bágt eiga, jafriast eng-
an veginn á við þig eina, Ellen
frænka."
(Framhald).
Okkar lijartkæri eiginmaður, faðir, tengdafaðir og afi,
PALL G. JÓNSSON,
fyrrum bóndi að Garði í Fnjóskadal, sem andaðist 2. október
sl., verður jarðsunginn fimmtudaginn 14. þ. m. — Athöínin
hefst með húskveðiu að hcimili hins látna, kl. 11 f. h. — Jarðað
verður að Draflastöðum.
Elísabet Árnadóttir. Ásrún Pálsdóttir.
' . Ásmundur Pálsson. Jón G. Pálsson.
Garðar B. Pálsson. Líney Árnadóttir og börn.
Þökkum innilega auðsýnda samúð við andlát og jarðarför]
móður okkar,
ABELÍNU BJARNADÓTTUR.
Sérstaklcga þökkum við fólkinu í Skjaldarvík og kirkjukór
Garðskirkju.
Böi •n hinnar látnu.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiMiiiiKiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiii. piiiiii
Fra iarnaveradarnefnd }
Öllum börnum og unglingum á Akureyri á aldrinum í
12—16 ára ber að hafa aldursskírteini. Skírteini þessi er i
hægt að fá á Lögregluvarðstofunni. i
Að gefnu tilefni skal það tekið frarn, að börn og i
unglingar innan 14 ára aldurs mega ekki selja blöð eða |
bækur, nema með fengnu leyfi barnaverndarnefndar. i
Blaðsöluleyfi fást í barnaskólanum. i
I MMMMMMMMMMMMMMIMMMMMMMI
MIMMIIIIIIIIIIIMIIIIIMMMI
IMMMMMMMMMMMMMMMMMIMMMMMI.
........Illllllllllllllllll........
IÐUNNAR-skör
þykja
SMEKKLEGIR,
STERKIR,
ÓDÝRIR.
Fást í öllum kaupfélögum landsins.
Skinnaverksmiðjan IÐUNN
AKUREYRI
"llllllMIMtllllllllllllMIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIMIIIIIIIIMIIIIIIIMIIMIIIMIMIIIIIIIMIIIIIMIMIIIIIMIIIIMIIIIIIIIMMIIIIIIIIIIIIIMIf
Kjölfar Rauða drekans
Eftir GARLAND ROARK
Myndir eftir F. R. Gruger
Fræg skáldsaga um
ævintýri og hetjudáðir
MYNDASAGA DAGS — 18

„Eg clska þig, Teleia.“
„Við förum að leita að fjársjóðinum,“ sagði Ralls.
Hún fleygði byssunni útbyrðis.
RALLS tók mig loksins trúanlegan, að eg hefði ekki
átt nokkurn þátt í því, að skipshöfnin hafði yfirgefið
hann. Eg var sjálfur leiður og reiður yfir því, og eg sendi
Sidneye línu um það. Eg fékk Carter bréfið og sagði:
„Fáðu hollenzka keisaranum þetta."
Nokkrum mínútum síðar gekk eg um borð í „Flores"
og kallaði á Teleiu. Hún kom brátt upp úr káetunni og
bauð mér inn með sér. Samtalið við hana gekk stirðlega,
þangað til eg þreif um axlir hennar og sagði: „Eg elska
þig, Teleia.“
„Eg veit það, Sam,“ sagði hún, en hún komst aldrei
lengra, því að baki okkar heyrðist rödd: „Afsakið,
Mijnheer.“ Eg sneri mér við og sá hvar Van Schreeven,
faðir hennar, stóð í dyfunum.
„Við fengum bréf frá yður,“ sagði hann. „Og við höf-
um sent skipshöfnina til baka. Ripper er búinn að segja
okkur, hvar þið skilduð við Rauða dfekann á sinni ííð.
Og hvað við kemur þeirri yfirlýsingu, sem þér voruð að
birta dóituv minni, þá mun eg ekki banna ykkur að hitt-
ast. Lífið hér á eyjunni er ekki skemmtilegt og eg cr
viss um að Teleia getur þegið ofurlitla afþreyingu..“ Áð-
ur en eg gat svarað, var hann horfinn.
Teleia horfði brosandi á mig, og eg gerði mér háar
vonir um að hún mundi vilja þýðast mig. „Viltu hjálpa
mér, Teleia?“ spurði eg. Eg beið ekki eftir svari hennar,
en hélt áfram: „Við Ralls erum skildir að skiptum að
öðru leyti en því, að eg vil hjálpa honum til þess að
komast á burt.“ Eg sagði henni því næst frá hindrunun-
um, sem búið væri að leggja í hafnarmynnið, og eg væri
viss um að þessum hindrunum væri stýrt af vél einhvers
staðar í landi og af vélbyssunni, sem eg vissi líka að var
geymd um borð í Flores.
„Mér flaug í hug,“ hélt eg áfram, „að þú mundir kann-
ske vilja forða blóðsúthellingum með því að tryggja það,
að hvorugur næði í vélbyssuna.“ Eg fékk ekki svar við
þessari málaleitan og eg hélt til baka. Skipshöfnin okk-
ar var komin um borð aftur. Ralls var í káetu sinni.
Hann var að bjástra við dynamitsprengjur, er eg kom
að honum þar. „Van Schreeven segir, að Ripper liafi sagt
þeim, hvar flakið af Rauða drekanum liggur," sagði eg.
„Hvorum Rauða drekanum? Þeir eru tveir!“ sagði
hann og glotti. „Við eigum eftir að lenda í ævintýrum
hér,“ hélt hann áfram. Því að eg er staðráðinn í því að
brjótast út ef þú vilt kveikja í dynamitinu á réttu
augnablíki. Eítir það förum við rakleitt að leita fjár-
sjóðsins og eg skal taka að mér að kafa sjálfur. Við höf-
um ágætt tækifæri til þess að ná þangað á undan Hol-
lendingunum.“
„Eg er ekki viss um það. En komdu sprengiefninu fyr-
ir. Eg ætla að hugleiða málið á meðan.“
Hálftíma síðar sá eg hvar Ralls stakk sér í sjóinn, eins
og hann ætlaði að fara að kafa eftir perlum. Eg beið
átekta og fylgdist með því, hvort nokkuð.gerðist á þil-
fari „Flores“. Eftir dálitla bið, sá eg hvar Teleia komupp
á þilfarið. Hún veifaði til mín og á næsta augnabliki
steig hún fram að borðstokknum, lyfti einhverju upp,
og lét það falla í hafið. Þar fór vélbyssan!
(Framhald í næsta blaði).