Dagur - 14.01.1950, Blaðsíða 6

6
DAGUR
Laugardaginn 14. janúar 1950
LÁITU HJARTAÐ RÁÐA!
Saga eítir Sarah-Elizabeth Rodger
3. DAGUR.
Harin hjálpaði henni upp í
gamla bílinn, sem þau höfðu bæði
þekkt svo vel fyrr á árum. „Lík-
legast verð ég siðastur allra til að
fá mér nýjan bíl“, sagði hann.
„En skrítið er það, ég er ekkert
spenntur fyrir þessum nýtízku-
legu gerðum. Og ég mundi sakna
skröltsins og hristingsins í gamla
skrjóð.“
„Það mundi ég líka gera. —
Manstu sumarið sem þú ókst mér
jafnan út á heimssýninguna eftir
að ég var búin í háskólanum?
Og þegar Jane frænka bað okkur
um helgar til Locust Valley?“
„Já, og þegar við ókum til Cape
og misstum af ferjunni?" Alison
hló hjartanlega. „Já, eg man það
vel. Það var svo skelfilegt, að við
gátum aldrei sagt frá því, af því
að við gistum þá nótt í veitinga-
húsi — sitt á hvorri hæð auðvitað
—, en samt! Eg hló stundum að
þessu í hjarta mínu, þegar við
vorum þrjár dömur í herbúðum
með átta þúsund hermönnum."
Henni hlýnaði um hjartaræt-
urnar að sitja þama við hliðina
á Rush og henni var svo glatt í
geði, að hún tók tæpast eftir því,
að hann varð allt í einu þögull.
Hún hélt áfram að rabba um ým-
islegt, sem hafði skeð í Frakk-
landi og Þýzkalandi, er herinn
dvaldi þar, og fyrir réttu ári hafði
hún beðið þess með eftirvænt-
ingu í Frakklandi, að fá að sigla
heim. Þá var Rush kominn heim,
lítilsháttar særður og dvaldi á
sjúki'ahúsi um hríð. Hún hafði
raunar * aldrei játað það fyrir
sjálfri sér, hversu mikil von-
brigði það urðu henni að sjá hann
aftur. Hún hafði reynt að hrekja
minninguna um það burtu úr
huga sér. En ef hann þarfnaðist
hennar nú, og var í raun og sann-
leika að leita til hennar, sem
elskaði hann svo ákaft, og ef
hann gæti aðeins elskað hana
hálft eins mikið í staðinn, þá
skiptu þessi vonþrigði engu máli
og beiskjan mundi öll á bak og
burt. Hún gat gleymt öllu og þau
gátu byrjað lífið frá þessu augna-
bliki.
„Alison“, sagði hann. „Ef þú
hefðir ekki komið hingað nú um
helgina, hefði ég farið til bæjar-
ins til að finna þig.“ Hún heyrði
strax að honum var mikið niðri
fyrir, rödd hans bar vott um
geðshræringu.
Hún leit undrandi á hann. Hún
kannaðist ekki við þennan tón.
„En Rush, þú getur talað við
mig hvenær sem þú vilt og um
hvað sem þú vilt.“
„Það er langt síðan við höfum
sézt, raunar ekki fyrr en í sum-
ar,“ svaraði hann. „En við erum
gamlir vinir. Eg hef alltaf vonað,
að þú mundir minnast þess.“
„Það geri ég líka,“ sagði hún
blíðlega. „Líklega var það ógæfa,
að við skyldum hittast svo
snemma fyrir stríðið, eftir öll
bréfin, sem fóru í milli okkar.
Við hittumst ekki við beztu
kringumstæður“.
„Nei, það er víst rétt,“ svaraði
hann. „En ég kæri mig ekki um
að rifja það upp. Eg hata minn-
inguna um sjúkrahússvistina. Eg
vil helzt strika út minningarnar
frá mörgum liðnum árum, og
hverfa aftur til þess tíma, er við
vorum góðir vinir og sögðum
hvort öðru allt af létta um okkar
hagi.“
Alison hafði verið ákaflega
hamingjusöm nokkra stund. Nú
rann allt í einu upp fyrir henni,
að Rush hafði ekki leitt samtalið
inn á þessa braut vegna þess að
tilfinningar hans og hugsanir
væri í fortíðinni með henni. Ífún
var aðeins hin gamla, góða AJi-
son, tryggur vinur, stúlkan, sem
hann hafði boðið út hér fyrr á
árum vegna þess að það var gam-
an að rabba við hana og hún var
góður félagi. Hann hafði að vísu
kysst hana nokkrum sinnum, en
ákaflega léttilega í hvert sinn,
líklega aðeins til þess að æfa sig
fyrir veigameira hlutverk.
Hann var engu ástfangnari af
henni nú en hann var fyrir ári
síðan, hugsaði Alison, eða hann
hafði verið öll hin árin.
„Alison,“ sagði hann allt
einu, dálítið hikandi. Hún viss
þá, hvað hann ætlaði að segja, oj
henni fannst hjartað í brjósti sé
hætta að slá. „Alison,“ endurtól
hann, — „eg er ástfanginn a
Jenny.“
Hún var hljóð andartak, en
svaraði svo, lágt og niðurlút:
„Eg veit það, Rush.“
„Þú ert eina manneskjan, sem
eg get talað við um þetta,“ sagði
hann. „Eg hefði mátt vita, að þú
■hefðir gizkað á sannleikann, þú
hefur raunar alltaf vitað, hvað
eg hefi hugsað. En þessi tilfinn-
ing mín gagnvart Jenny kemur
mér raunar undarlega fyrir sjón-
ir. Jenny var aðeins skólatelpa
þegar eg fór í herinn. Og er sjálf-
ur ekki kominn lengra áleiðis í
lífinu en eg var fyrir fimm árum.
Hefi blátt áfram týnt þessum ár-
um í hernum, og stend í sama
starfinu og þá. Mér hefði aldrei
flogið í hug, að það ætti fyrir mér
að liggja, að eiga enga ósk heitari
en giftast henni.“
„Hefurðu beðið hennar?“
„Herra minn trúr! Nei, eg hefi
ekki þorað að stynja því upp enn.
Hvað hefi eg að bjóða henni? Hún
er að byrja að taka þátt í sam-
kvæmislífinu og karlmennirnir
þyrpast utan um hana. Margir
þeirra hafa gnægð fjár. Eg er að-
eins fátækur starfsmaður, Ali-
son. Og nú er eg að byrja að
reyna að vinna mig upp, en eg er
ÍÞRÓTTIR
Síðastl. sunnudag var búið að
ákveða stökk-keppni Stórhríð-
armótsins við Miðhúsaklappir. —
Snjór var þó í minnsta lagi og á
sunnudaginn var svo þlindað og
misrennsli slæmt að ekki þótti
fært að stökkva. Óvenjulítið hef-
ur verið æft hér í vetur, og má
kenna um snjóleysi að nokkru
leyti. Uppi í Hlíðarfjalli og aust-
ur í Heiði hefur þó oftast verið
skíðafæri, en því miður er sá
hópur Akureyringa næsta smár
nú, sem vill leggja það á sig að
fara nokkuð stöðugt svo langa
leið á skíði.
f íþróttahúsinu er í vetur
stöðugra starf en oftast áður, en
sumir hópamir, sem tíma hafa í
húsinu, eru fámennari en æski-
legt er. fþróttafélögin, K. A. og
Þór, hafa auglýst starfsemi sína
þar og ættu félagar — og aðrir
bæjarmenn — að athuga þær
skrár með það fyrir augum, hvort
þeim muni ekki hægt og heppi-
legt að komast þar að í einhverja
tíma: fimleikum, frjálsum íþrótt-
um, handknattleik, knattspymu
eða öðru. Um margt er að velja.
Hreyfingin, kynningin og baðið
mun verða ykkur ómetanleg
hressing. Kostnaður lítilfjörlegur.
Fyrirhöfnin má ekki vaxa ykkur
í augum. Sími íþróttahússins er
617.
Ákveðið muii vera, að Skíða-i
mót íslands árið 1950 verði á
Siglufirði um páskana. Skíða-
menn mega vakna!
FRÁ SÍÐASTA ÁRI.
Beztu árangrar frjálsum íþrótt-
um í Evrópu 1949.
(Framhald).
Spjótkast: 1. Berglund, Sví-
þjóð, 73.55. — 2. Hyytiainen,
Finnland, 72. 71. — 3. Daleflod,
Svíþjóð, 72.68. — (ísland: Jóel
Sigurðsson, í. R., 66.99).
Kringlukast: 1. Consolini, ítal-
ía, 54.46. — 2. Tasi, ítalía, 52.12.
—3. Zerjal, Júgóslavía, 51.61. —
(ísland: Gunnar Huseby, K. R.,
45.62).
Kúluvarp: 1. Gunnar Huseby,
fsland, 16.41. — 2. Lipp, Rúss-
land, 16.38. — 3. R. Nilsson, Sví-
þjóð, 16.00.
Grindahlaup 110 m.: 1. Bulan-
tjik, Rússland, 14.2. — 2. Finlay,
England, 14.2. — 3. Marie, Frakk-
land, 14.4. — (ísland: Öm Clau-
sen, í. R„ 15.00).
Grindahlaup 400 m.: 1. Lunjev,
Rússland, 52.7. — 2. Bulantjik,
enn í sömu sporunum og fyrir
fimm árum.“
„En þú hefur hæfileika. Þér
hefur alltaf tekizt að ná því
marki, sem þú hefur sett þér. Þér
mun enn takast það.“
„Eg hafði vonað að verða orð-
inn fulltrúi að minnsta kosti nú
og kannske eru kraftaverk ekki
útilokuð í auglýsingabusinessin-
um.“
„Það mun engin kraftaverk
þurfa til. Þér mun takast það inn-
an skamms.“
(Framhald).
OG ÚTILÍF
Rússland, 52.9. — 3. R. Larsson,
Svíþjóð, 52.9. — (ísland: Sig.
Björnsson, K. R„ 56.1).
Sleggjukast: 1. Nemeth, Ung-
verjaland, 59.57. — 2. Kanaki,
Rússland, 58.59. — 3. Storch,
Þýzkaland, 57.64. — (ísland: Vil-
hj. Guðmundsson, K. R„ 45.95).
Stigröð þjóðanna, þegar reikn-
að er með 10 fyr ■ir 1. mann, 9. f.
2„ 8 f. 3. o .s. frv. — og skipt á
milli þegar jöfn eru afrek tveggja
eða fleiri:
1949 var 1948
Svíþjóð 229.50 307.58
Finnland 124.00 106.50
Rússland 118.00 98.50
Frakkland 113.22 89.75
Þýzkaland 104.58 64.00
England 93.00 58.00
ítalía 50.86 60.00
Tékkóslóvakía 32.50 63.50
Ungverjaland 32.00 15.00
Noregur 23.00 29.75
Jugoslavia 23.00 14.00
Pólland 22.00 9.50
Holland 19.00 34.00
Belgía 18.00 13.33
fsland 14.36 4.00
í jólahefti sænska fþróttablaðsins
ritar A. Hirdman um keppni
Bandaríkja við Norðurlönd í
sumar — vissa keppendur. —
Eftirfarandi þáttur er ] lauslega
þýddur úr nefndri grein:
fslenzk „saga“.
„Örn hét maður. . Hann
var fegurstur þeirra manna, sem
fæðzt hafa á íslandi. Andlits-
drættir voru karlmannlegir og
fagrir. Augun fögur, maðurinn
hör undsb j artur, hárið mjúkt.
Stór var hann og sterkur eins og
langi-lang-lang-lang-lang-lang-
langafi hans, Egill Skallagríms-
son. Þó var hann liðlegar vax-
inn en forfaðirinn. Örn var öllum
öðrum fremrl, og allir undruðust
hann, er sáu. Allar íþróttir kunni
hann og lék öðrum betur, en þó
var hann gætinn og svo vinsæll
og hvert barn unni honum. Glað-
lyndur var hann og gjafmildur.
Þegar hann var tvítugur fór hann
í víking með bræðrum sínum.
Fengu þeir góðan byr og komust
slysalaust til lands Hákonar kon-
ungs, til staðar, sem nefndist Bis-
let. Fengu þeir — Örn og félagar
hans — þar góðar viðtökur og
dvöldust um sumarið.
Dag nokkurn kom þangað knörr
frá Vínlandi inu góða. Vöxtulegir
menn stigu á land. Þeir fóru þeg-
ar að skemmta sér við ýmiskonar
íþróttir, og skoruðu á aðra að
reyna við sig. Ekki höfðu þeir þó
trú á, að landsmenn stæðust þeim
snúning. Sérstaklega voru að-
komumenn sterkir mjög í fjöl-
þraut. Erni virtist þó að þetta
skyldi eigi óreynt og sagði, að
hann vildi gjarna keppa við þá.
Fyrst kepptu þeir í hlaupi. Öm
varð fyrstur. En Vínlendingarnir
voru alveg á hælum hans og einn-
ig þeir höfðu heiður af keppni
þeirri. Næst tóku þeir langstökk.
Örn stökk langt, en maður frá
Vínlandi stökk þó skrefi lengra.
f steinkasti var Öm lengi vel
fremstur, en í síðasta kasti náði
þó einn enn lengra. Síðan reyndu
þeir með sér í hástökki. Örn
stökk hæð sína í loft upp, bæði
aftur á bak og áfram og hafði
enginn það leikið á undan hon-
um, nema Gunnar á Hlíðarenda.
En þrír Vínlendingar léku þetta
líka, svo að allir, sem á horfðu,
undruðust mjög.
í öllum íþróttum reyndust þeir
þannig álíka, svo að ýmist Örn
eða Vínlendingur sigraði. í tvo
daga héldust leikar þessir og
hafði aldrei sést jafnari keppni
milli slíkra afreksmanna. Virtist
svo öllum, er á horfðu. Og allir
töldu að Örn hefði lokið keppn-
inni með heiðri. En Vínlending-
arnir sögðust ekki hafa hitt fjöl-
kunnugri (í íþróttum) mann í
sinni ferð. Örn lét flytja þeim
kveðju sína, er þeir sneru brott
og það með, að hann hyggðist
reynast þeim enn erfiðari næst er
þeir hittust. Lauk svo mótinu.“
- Ullarþvottastöðin
(Framhald af 1. síðu).
starfrækt Ullarverksmiðjuna
Gefjuni og stöðugt aukið hana og
endurbætt. Nú er verið að end-
urbyggja alla verksmiðjuna og
má hiklaust telja það eitt stærsta
og þýðingarmesta spor, sem stig-
ið hefur verið í iðnaði landsins
fram að þessu. Þegar lokið er við
endurbyggingu Gefjunar á hún
að geta unnið úr íslenzku ullinni
um tvö hundruð þúsund metra
af allskonar dúkum í kven- og
karlmannafatnað og auk þess
mikið rnagn af garni og lopa til
heimilisiðnaðar.
Sambandið starfrækir einnig
Fataverksmiðjuna Heklu á Akur-
eyri, sem tvímælalaust má telja
fullkomnustu prjónastofu lands-
ins. Verksmiðjan getur framleitt
tugi þúsunda af hverskonar
prjónapeysum og hundruð þús-
und para af sokkum árlega. Enn-
fremur framleiðir Hekla mikið af
kvenundirfötum, sem þegar hafa
náð miklum vinsældum.
;
Aukinn markaður.
Það ætti að vera mikil uppörv-
un íslenzkum bændum til að auka
og bæta ullarframleiðsluna, að
nú verður hægt að nýta alla ull-
ina í landinu sjálfu og henni verð-
ur breytt í hentugan og skjólgóð-
an fatnað bæði ofinn og prjónað-
an. Á þann hátt er öruggur mark-
aður fenginn fyrir alla íslenzku
ullina, sem hefur þá sérstæðu
eiginleika, að vera bæði hlý og
hrinda vel frá sér bleýtu, sem
■ekki er heldur vanþörf á, í okkar
köldu og umhleypingasömu
veðráttu.
Hestur,
þriggja vetra, rauður að lit,
með hyíta stjörnu í enni,
mark: sýlt, gagnfjaðrað hægra,
fjöður framan vinstra, tapað-
ist úr liestahaga, Akureyri,
á s. 1. hausti.
Hreppstjórar í nálægum
hreppum góðfúslega beðnir
að gera að\'art á afgr. Dags,
ef þeim er tilkynnt um óskila-
Iiest þennan.