Dagur - 29.03.1950, Blaðsíða 6

6
DAGUR
Miðvikudaginn 29. marz 1959.
LÁTTU HJARTÁÐ RÁÐA!
Saga eftir Sarah-Elizabeth Rodger
&ss
17. DAGUR.
(Fi-amhald).
vinna bug á ekkanum. Hún lá
lengi kyrr og reyndi að safna
kröftum til þess að fara á fætur
og hc.rfast í augu við veruleikann
á ný.
Hún fann aftur jafnvægi eg ró-
lyndi sitt við störf sín á skrifstof-
unni síðar um daginn og þegii
Terry lcorn til að heimsækja hur.a
um kvöldið, var hún aftur kát.
en jafnframt sífellt á verði. Ilann
mátti ekki fá að vita neitt um
komu Rush.
Það var heppilegt, að Terry
var ekki eins eftirtektarsamur
þetta kvöld og venjulega. Hann
hafði selt grein og var svo glað-
ur yfir árangrinum, að hann tók
alls ekki eftir því, að Alison var
raunverulega ekki eins og hún
átti að sér að vera.
, Þetta er bara byrjunin,“ sagli
hann sigri hósandi. „Peningarnir
eru raunar ekki aðalatriðið, þóit
þeir séu góðir, heldur hitt. að ég
er húinn að koma nafni mínu að.“
Og hún var líka hamingjusöm
yfir því, að hann fékk nú að upp-
skera nokkurn árangur af erfiði
smu.
„Þetta er dásamlegt," sagði
hún. „Hvers vegna sagðirðu mér
ekki frá því að þú hefðir þessa
grein í smíðum?“
Hann brosti. „Vegna þess að eg
var ekki viss um að hún væri
nægilega góð.“
„En við ræddum efni greinar-
innar, eg og þú,“ hélt hann áfram.
„Hún er viðhorf fyrrverandi
hermanns til viðfangsefna sam-
tímans. Og hún inniheldur boð-
skap. Hugsaðu þér það. McBride
hefur boðskap að flytja!“
Henni nær því vöknaði um
augu. „Eg þekki engan, sem get-
ur flutt náunganum boðskap af
betra hjartalagi," sagði hún.
„Falleg orð, kæra mín. En
komdu nú. Við höldum hátíð í
dag. Förum og fáum okkur
kampavín og kavíar.“
Þetta þýddi raunar ekki annað
en að þau skyldu fara á litla
ítalska veitingahúsið og fá sér
rauðvín með matnum.
Þegar þau höfðu hellt í glösin,
varð Terry allt í einu mjög alvar-
legur á svipinn. „Og hér kemur
stóra málið aftur,“ sagði hann.
„Viltu eiga mig, Alison?“
Og í þetta sinn þurfti hann
ekki að bíða lengi eftir svarinu.
Það var skýrt og ákveðið og sagt
án þess að hika: „Já.“
Hrifningin ljómaði í augum
hans. „Hvenær?“ spurði hann,
áfjáður.
„Eins fljótt og Jane frænka
getur komið því við að sjá um
brúðkaupið. Eg hef lofað henni
því, að hún megi sjá um það og
það verður hennar gjöf til okk-
ar.“
Þau lyftu glösunum og skáíuðu
hátíðlega.,
„Eg vona, að þú iðrist þess
aldrei,“ sagði hann.
' „Og ég' drekk þína 'skál, með
sömú ósk,“' sváraði hún.' i
F ramhaldssagan.
Þau drukku þessa skál, og hann
beygði sig fram yfir borðið og
kyssti hana á vangann.
„Þú verður að sætta þig við
lítið til þess að byrja með,“ sagði
hann bljúgur, „en þú veizt það
þegar. Við höfum rætt það fyrr.
Það þýðir að þú verður að halda
starfi þínu áfram um sinn og búa
með manni, sem gerir íbúðina
þína líkasta ruslakompu með
dagblöðum, handritum, ritvél og
hundi.“
„Já, en sem getur búið til
fyrsta flokks mat,“ greip hún
fram í. Hann greip hönd hennar.
„Já, og sem elskar þig af öllu
hjarta, og gleymdu því ekki,“
bætti hann við. „Við erum fátæk,
Alison, en við eigum þó hvort
annað.“
„Já,“ hvíslaði hún. En í sama
mund skaut gömlu hugsuninni
upp í huga hennar með köldum
gusti: Eg er ekki ung lengur.
Hann hélt áfram: ' „Þetta allt
saman líkist því, að hálfgerður
auðnuleysingi sé að biðja þín. Eg
hef hugsað um þetta allt saman
fram og aftur, en ég hef alltaf
komizt að sömu niðurstöðunni,
nefnilega þeirri, að ég geri rétt,
að við gerum bæði rétt og ég geti
bætt þér upp byrjunarerfiðleik-
ana síðar“.
„Peningar hafa ekki alltof mik-
ið gildi í mínum augum,“ sagði
hún.
„Kannske ekki, en þú ert kona,
og þú þarft að njóta góðra hluta
og skemmtana eins og aðrar kon-
ur. Og að mér heilum og lifandi
skaltu fá það, þótt það verði ekki
strax. En þú verður þá að trúa
á það, að mér takist það.“
„Eg geri það, Terry. Eg hefi
alltaf haft mikla trú á þér og
hæfileikum þínum.“
„Og eg hefi haft sömu trú á þér.
Og þetta eru okkar skipti og
verða í framtíðinni.“ ,
Henni flaug í hug, hvort traust
hans muni ekki bíða hnekki, ef
hann fengi að vita að Rush hefði
heimsótt hana í gærkveldi, og
hann hefði kysst hana án þess að
hún fengi að gert, eitt augnablik.
En hún gat ekki sagt honum frá
því. Allt og sumt sem hún gat
gert nú, var að draga eitt strik
yfir allt, sem liðið var, allt, sem
gat veikt skyldur hennar gagn-
vart honum nú. Það þýddi, að hún
varð að nema burtu minningar
liðinna ára, alveg eins og minn-
ingarnar frá í gærkveldi. Hún
hafði raunar kvatt allar þessar
minningar áðan, er þau lyftu
glösum og drukku skál framtíð-
arinnar.
„Eg skal reynast þér góð kona,
Terry,“ sagði hún. „Eftir því sem
eg framast get.“
,|>ú munt gera það, og veita
mér allt, sem eg hefi nokkru sinni
þráð.“
Þetta var satt. En samt var eins
og angurværð og jafnvel söknuð-
ur leyndist í þessum orðum.
Terry hafði ekki haft mikinn tíma
til þess að verða hrifinn af nokk-
urri annarri stúlku en henni. ■—
Æskuárunum hafði hann eytt í
styrjöld í framandi löndum. Hann
hafði orðið fullorðinn á orrustu-
vellinum en ekki á skólabekkn-
um. Og nú var enginn tími til
þess lengur að lifa án ábyrgðar
vegna þess að nú hafði hann kos-
ið sér eiginkonu.
Hún horfði á hann og það var
vottur af meðaumkun í augnaráð-
inu. Gleðin yfir úrslitunum í
kvöld hafði gert hann rjóðan í
vöngum og innri ánægja lýsti úr
augum hans. Hvað get eg gefið
honum í staðinn, hugsaði hún, of-
urlítið þreytt. En þrátt fyrir allt
hafði hann verið svo ákveðinn að
fá hennar að hann hafði beðið í
heilt, langt ár eftir henni. Ali-
son mundi enn, hversu ár getur
verið lengi að líða þegar maður
er tuttugu og tveggja ára.
„Kynntist þú engum ungum
stúlkum, árið sem þú varst
heima?“ spurði hún allt í einu.
Hann brosti drengjalega. „Ertu
afbrýðisöm strax? Auðvitað
kynntist eg ungum stúlkum. Það
er nóg af fallegum stúlkum
heima, eg á við nóg af Jennyjum
og hennar líkum, en engin eins og
þú. Eg leitaði að slíkri stúlku, en
fann hana hvergi. Þú berð af
þeim öllum, Al. Fyrir mig er ekk-
ert annað val til.“
„Eg var bara forvitin sagði hún.
„Þú þarfa ekki að vera það
lengur. Þú mátt vera viss um
það.“
„Þakka þér fyrir, Terry,“ sagði
hún auðmjúk og þó stolt.
Brúðkaupið var ákveðið daginn
fyrir þakkargerðardaginn, því að
þá var lengra frí en venjulega.
Alison vildi að allt færi hljóðlega
og hávaðalausta fram, og hún
vildi helzt vera í dragt við at-
höfnina, en Jane frænka aftók
það. Það varð að vera satínkjóll
og brúðarslæða.
„Þú verður að hugsa um Terrjp
líka,“ sagði Jane. „Það er mikil*
virði að rómantískar minningar
séu bundnar við giftingarat-
höfnina. Hvort sem hann játar
því eða ekki, mun hann verða þér
þakklátur undir niðri."
„Áttu við að þetta sé nauðsyn-
legt af því að hann er svo ung-
ur?“ spurði Alison ,og reyndi að
dylja kuldann í rómnum.
Frænka hennar horfði rann-
sakandi á hana. „Alison mín,“
sagði hún blíðlega. „Nú þegar þú
ert búin að ákveða framtíð þína,
verður þú að taka aldur Terrys,
sem sjálfsagðan hlut, alveg eins
og hárið hans og brúnu augun. En
eg var í rauninni ekki að hugsa
um aldur hans. Eg var að hugsa
um rómantískuna. Hann hefur
hugsað mikið um þig mánuðina
sem þið voruð aðskilin. Og hann
hefur hugsað um þig í rósrauðu
ljósi. Lofaðu honum að eiga þær
minningar framvegis. Hamingjan
fylgir oft fólki, sem er róman-
tískt í eðli sínu.
„Þú segir víst satt,“ svaraði
Alison.
(Framhald).
Stúlka,
ísl. eða útlend, óskast í víst.
Ragnheiður Bjarnadóttir,
Austurbyggð 10. Sími 318.
TIL SÖLU:
Alstoppað sófasett (3ja sæta
sófi og tveir stólar), ásamt
mahogniborði og póleruðu
lampaborði.
Nýja kompagníið
Húsgagnavinnustofa
Sími 536.
Málflutningsskrifstofa
TÓMAS ÁRNASON,
héraðsdómslögmaður,
Hafnarstræti 93, 4. hæð.
Sími 443. Heima 628.
Annast málflutning, fasteigna-
sölu og önnur lögfræðistörf.
Ur endurminningum
Hannesar frá Hleiðargarði
Frá Stefáni Ólafssyni.
ÚR ÞVÍ EG á annað borð tók
mér fyrir hendur, að skrifa niður
nokkra smáþætti um menn og at-
burði, er eg bæði sá og heyrði á
yngri árum mínum, finnst mér eg
ekki geta sleppt að geta eins
manns, er eg kynntist nokkuð, og
sem er mér mjög minnisstæður;
enda mun hann líka hafa orðið
það mörgum öðrum.
Það er nú svo, að myndir sumra
manna grópast svo fast í hugann,
undirvitundina, eða hvað þeir nú
kalla það allt saman sálar- og
dulfræðingarnir, að þær myndir
hverfa eða dofna seint eða aldrei.
Einn af þeim var maður sá, er
hér verður dálítið sagt frá. —
Hann hét Stefán og var oft í dag-
legu tali kallaður „tófu Stefán“.
Mun margt af núlifandi fólki, sem
aldrað er orðið, muna hann eða
hafa heyrt hans getið, því að hann
var alkunnur hér í Eyjafirði og
nærsveitum. — Voru ýmsar sög-
ur af honum á ferðum manna á
milli, þótt fátt eitt af þeim verði
hér til haga haldið.
Faðir Stefáns var Ólafur bóndi
í Stóradal í Eyjafirði (d. 28. jan.
1865) Stefánssonar í Árgerði, Ól-
afssonar þjóðhagasmiðs á Rif-
kelsstöðum Magnússonar. —
Móðir Stefáns var Þórey Gísla-
dóttir frá Teigskoti í Skagafirði
Jónssonar. — Bróðir Þóreyjar
var Jón Gíslason bóndi áStrjúgsá,
en hann var faðir Ara á Þverá og
þeirra systkina. — Ari var snjall
hagyrðingur og fékkst við leik-
ritagerð (Sigríður Eyjafjarðarsól
o. fl.). Bræður Stefáns og synir
Ólafs í Stóradal voru þeir Gísli
sterki í Árgerði og Ólafur er bjó
langa ævi í Hólshúsum í Hrafna-
gilshreppi. — Systir þeirra
bræðra var Guðný, giftist Illuga
Daníelssyni í Vogi við Raufar-
höfn á Sléttu.
Stefán var mikill að vallarsýn,
þykkur undir hönd og svíradig-
ur, enda var hann afrenndur að
afli og karlmennsku. — Líktist
hann að vexti Gísla sterka bróður
sínum. Töldu líka margir þá jafn-
ingja að afli. — Varð varla hjá
því komizt, er maður sá Stefán,
að minnast hinna fornu víkinga
og heljarmenna, er fornsögum-
ar okkar segja frá. Myndi mörg-
um hafa skotið skelk í bringu að
sjá hann geysast fram til orrustu
gráan fyrir járnum.
Oftast hafði hann mikið hár og
skegg. Hann var loðbrýndur og
dimmraddaður, og var eins og
hann legði sérstaka áherzlu á
hvert orð sem hann mæíli.
Ekki áttu þeir bræður langt að
sækja afl sitt, því að Ólafur faðir
þeirra var á sinni tíð talinn af
mörgum sterkasti maður í Eyja-
firði, og reyndar vissu engir afl
hans, því að hann var hæglátur
maður, og hafði sig lítt í frammi.
Eina sögu heyrði eg þó um krafta
hans og er hún þannig:
Um þær mundir er Ólafur bjó
í Stóradal, bjó í Litladal, sem er
næsti bær, Jón Vigfússon, Jóns-
sonar á Sauðanesi á Upsaströnd
(f. 1747) Vigfússonar á Hámund-
arstöðum (f. 1639) Sigurðssonar
hreppstjóra þar Bjarnasonar. —
Jón í Litladal var talinn ramm-
ur að afli, enda var honum það
leikur einn, að snúa niður full-
orðin og hin illvígustu naut, og
dustaði þau þá oft svo harkalega,
að þau lögðu niður alla vonzku og
urðu meinlaus sem lömb á eftir.
— Sögðu að vísu sumir, að meir
notaði hann viss tök og lagni í
þeim viðskiptum, en að líkindum
hefur hann þurft á hvoru tveggja
að halda, enda var það á allra
vitorði að hann var hinn gildasti
maður.
Þá var það eitt sinn, að Ólafur
var staddur i Litladal. Þar var þá
líka kominn Jón bóndi Gíslason
á Strjúgsá mágur hans. Jón var
talinn góður meðalmaður að
burðum og vel fylginn sér. —
Kom þeim nöfnum saman um, að
gaman væri að reyna afl Ólafs
með því að togast á við hann um
eitthvað. — Færðu þeir þetta í
tal við hann, en hann tók því
dauflega og færðist undan. Taldi
hann þann leik ójafnan, að fást
við þá báða í einu, en reyna
mundi hann við hvorn þeirra sem
væri einan. Þeir nafnar sóttu fast
á, og þar kom, að hann lét tilleið-
ast. — Skömmu áður hafði vetr-
ungi verið slátrað í Litladal og
var enn ekki búið að raka og
herða húðina af honum. — Tóku
þeir nú skinnið, og gengu að all-
stórum, jarðföstum steini þar í
túninu, eða við það. — Lögðust
þeir nafnar niður annars vegar
við hann, en Ólafur á móti þeim
og höfðu skinnið á milli sín.
Bjuggu þeir vel um sig og höfðu
viðspyrnu góða, þar sem steinn-
inn var. — Tókust nú átök hörð,
en stutt, því að Ólafur tók svo fast
í, að hann kippti þeim nöfnum og
skinninu yfir steininn og á sig
ofan. — Vildi hann að þeir nafn-
ar reyndu í annað sinn, en við
það vildu þeir ekki eiga, og töldu
fullreynt. Má af þessu marka
nokkuð afl Ólafs.
(Framhald), 1