Dagur - 21.03.1951, Qupperneq 10

10
D AGUR
MiSvikudaginn 21. marz 1951
Ungur eg var
Saga eftir Ralph Moody
«
f
w
7. DAGUR.
(Framhald).
Þegar eg kom heim frá kúa-
smöluninni kvöld nokkurt, sá eg
hvar lítill hestvagn stóð í húsa-
garðinum okkar. Eg hafði séð
hann í hálfrar mílu fjarlægð, og
eg hottaði á hryssuna og hraðaði
mér meira heim en pabbi kærði
sig um að eg gerði. Eg sá engan
úti við, svo að eg þeysti beint að
hlöðunni. Við Fanneey höfðum
okkar eigin aðferð við hlöðuna.
Hún hélt rakleitt inn um opnar
dyrnar, en eg lét mig renna aftur
af henni á síðustu stundu. Eg var
orðinn svo leikinn í þessu, að
mér tókst að koma standandi
niður án þess að hella niður
dropa af mjólkinni, sem eg kom
með á hverju kvöldi frá búgarði
Aultlands. En eg varð að gæta
mín vel að verða ekki of seinn í
tíðinni. Þetta kvöld var eg svo
niðursokkinn í að hugsa um,
hvaða gestir væru komnir, að
höfuðið á mér rakst með nokkru
afli í dyrastafinn á hlöðunni um
leið og Fanny renndi sér inn úr
dyrunum. Eg hentist af baki og
hef líklega rotast, því að það
næsta, sem eg man, var að eg lá
í mjúku heyi, en gamall, hrukk-
óttur karl, með geysistóran,
bargðamikinn hatt, var að stumra
yfir mér. Það fyrsta, sem eg sagði
var: „Hellti eg mjólkinni niður?“
Gamli maðurinn hló. „Nei,
lagsi, þú gerðir það ekki ,ekki að
neinu ráði. Léttfeti greip fötuna
á lofti.“
Eg settist upp til þess að sjá,
hver Léttfeti væri. Hann var
gamall, hrukkóttur og skinhor-
aður Indíáni. Andltið á honum
var eins og epli, sem búið er að
baka í ofni. Kolsvartir, óhreinir
hárlokkar náðu niður á herðar
honum, en á kollinum hafði hann
gamlan, upplitaðan hatt. Hann
var í bláum buxum, var á hvít-
um Indíánaskóm, með rauðum
perlum. Hann horfði á mig, en á
andlitinu var engin svigbreyting.
En svo heyrðist eitthvert ólund-
arhljóð í honum og hann færði
sig til og settist upp við hlöðu-
vegginn.
Þegar eg kom inn í bæ, til þess
að þvo mér fyrir kvöldverðinn,
sagði pabbi mér að gamli mað-
urinn héti Mr. Thompson, og
hann héldi því fram, að hann
hefði sett tjald sitt hér á þessum
stað, þegar hvítramannabyggð var
hér engin, árið 1840. Léttfeti var
Svartfóta-Indíáni og þeir bjuggu
saman uppi í fjöllum. Þeir ætl-
uðu að gista hjá okkur í nótt, og
mamma sagði okkur, að það væri
stranglega bannað að glápa á þá.
En þegar hún sagði mér að kalla
á þá til að börða, neitaði Léttfeti
að yfirgefa hlöðuna.
Mr. Thompson borðaði þannig,
að eg taldi ólíklegt að hann hefði
fengið ærlega máltíð mánuðum
saman. Þegar allt var uppurið,
þurrkaði hann sér um munninn
með borðdúkshorninu. Svo byrj-
aði hann að segja okkur frá því,
er hann setti tjaldið sitt upp hér
fyrir langa löngu. Mér þótti gam-
an að heyra hann segja frá, en eg
hafði áhyggjur af Idíánanum,
sem beið úti í hlöðu, matarlays,
og eg spurði pabba, hvort eg
mætti ekki færa honum. Pabbi
setti á disk fyrir hann og eg sent-
ist af stað.
Léttfeti hafði ekki fært sig um
þumlung. Hann horfði enn í sömu
átt, út yfir baunaakurinn, og
þegar eg rétti honum diskinn,
brosti hann, en ekki með vörun-
um, heldur með augunum. Eg
vildi ekki yfirgefa hann og eg
kunni heldur ekki við að standa
þar og horfa á hann, svo að eg
settist hjá honum. Hann sagði
ekki orð fyrr en diskurinn var
ruddur, og eg sagði ekki orð
heldur. Eitt sinn lagði hann
hendina varlega á hnéð á mér,
lyfti henni varlega og lét hana
falla mjúklega á hnéð aftur og
sagði svo: „Vinur.“ Lengra varð
samtalið ekki. Eg hugsa eg hafi
setið þar í klukkutíma, en þá
stóð eg á fætur. Mér var orðið
mjög hlýtt til Indíánans.
Svo Viftist, sem Mr. Thomþson
hefði þekkt hvern veiðimann,
sem nokkru sinni lagði land undir
fót vestur á bóginn. Hann var
heill hafsjór af sögum, en sagan,
sem mér þótti skemmtilegust var
um bardaga við Svartfóta-Indí-
ánana. Hann sagði mér, hvernig
Indíánarnir hefðu kveikt í þurru
sléttugrasinu í kringum vagnana,
og að hann hefði verið eini hvíti
maðurinn, sem hefði sloppið lif-
andi úr þeim hildarleik. Ástæðan
til þess að hann var ekki drepinn
líka var sú, að hann dró Léttfeta
undan dauðum hesti, rétt áður
en eldurinn náði til hans. Léttfeti
var sonur Indíánahöfðingjans og
tveir hraustir Indíánar riðu í
gegnum eldhafið til þess að
bjarga þeim báðum. Hann sagði
að þeir Léttfeti hefðu gengið und-
ir jarðarmen og svarist í fóst-
bræðralag upp frá þeirri stundu.
„Léttfeti gamli, er sniðugasti
hestamaður, sem þú munt nokkru
sinni sjá,“ sagði Thompson.
„Hann getur tekið að sé hest,
sem er að níu tíundu hlutum
dauður, og eftir viku er hesturinn
farinn að dansa undir reiðmann-
inum, eins og ljónfjörugur foli.“
Mér varð erfitt um svefn, þeg-
ar eg var háttaður í skemmunni.
Thompson átti að sofa í herberg-
inu hjá mér. Hann kom rétt eftir
að eg var háttaður. Eg spurði
hann, hvort eg ætti að fara út og
kalla á Léttfeta að koma að hátta,
en hann svaraði því til, að Indí-
áninn svæfi aldrei undir þaki, „og
hann vill miklu heldur sofa þar
sem hann er.“
Þegar pabbi vaknaði um morg-
uninn, voru Indíáninn og Thomp
son allir á burt.
Kvöld nokkurt, nokkrum vik-
um síðar, varð gamli hesturinn
okkar, hann Bill, allt í einu fár-
veikur. Pabbi horfði mæðulega á
hann, og sagði: „Það er líklega
úti um hann.“
Eg ákvað þá á stundinni, að
fara í býti morguninn eftir að
sækja Léttfeta gamla til þess að
láta hann lækna Bill.
í dögun fór eg á fætur og sett-
ist út í hlöðu, þar sem Indíáninn
hafði setið kvöldið, sem hann og
Thompson gamli höfðu dvalið
hjá okkur. Þaðan sá eg bezt til
fjallanna. Eg gat lokað augunum
og séð nákvæmlega, hvar Létt-
feti hafði bent mér að kofinn
þeirra væri. Klukkan um sex
lagði eg af stað á Fanny. Frá hús-
inu okkar að sjá, voru fjöllin all-
nærri, rætumar virtust vera rétt
fyrir handan hæðina hinum meg-
in við engið hans Fred Aultland,
en þegar eg kom á hæðarbrúnina
sá eg, að margar hæðir voru enn
í milli mín og fjallsrótanna. Dá-
lítil hræðsla greip mig, og mér
var um stund næst skapi að snúa
við.
Hverju sinni, sem Fanny kom
upp á hæðarbrún, var önnur hæð
framundan og fjallið virtist ekki
hóti nær en fyrr. En eg hélt
áfram.
Sólin var farin að lækka á lofti
þegar eg kom á síðasta hæðar-
dragið og eg sá fjallaskarðið
framundan. En nú leizt mér ekki
á blikuna. Brúnir skarðsins voru
snarbrattar, og allt var það mjög
óárennilegt eins langt og augað
eygði. Eg var rétt kominn að því
að snúa við, en eg vissi að það
mundi komið myrkur löngu áður
en eg næði heim, og þá mundi eg
ekki rata í myrkrinu. Eg barði
því fótastokkinn í ákafa, og hélt
áfram.
(Framhald).
Litla kolaeldavél
og notaðan pvottapott vil
ég kaupa.
Kristinn Jónsson,
Möðrufelli.
Þriggja ára naut,
af ágætiskyni í báðar ættir,
er til sölu í Möðrufelli.
Kristinn Jónsson.
ÍBÚÐ
Þriggja herbergja íbúð ósk-
ast í. vor.
Afgr. vísar á.
Herbergi
óskast nú þegar, sem næst
miðbænum.
Afgr. vísar á.
ÍÞRÓTTIR
fþróttafélagið Þór.
Innanfélagsmát í stökki fyrir
drengi, í þrem aldursflokkum,
fór fram á Lallatúni sl. sunnu-
dag. Keppendur voru 35. Urslitin
urðu sem hér segir:
12—14 ára.
1. Viðar Pétursson 521 stig.
2. Grétar Óskarsson 501 stig.
3. Svanbjörn Sigurðsson 491 stig.
4. Haukur Hauksson 471 stig.
10—12 áar.
1. Gísli B. Hjartarson 531 stig.
2. Jóhannes Sigurjónsson 321 st.
3. Tómas Eyþórsson 238 stig.
4. Guðm. Frímannsson 230 stig.
10 ára og yngri.
1. Sigurjón K. Vignir 126 stig.
2. Héðinn Þorsteinsson 121 stig.
3. ívar Sigmundsson 119 stig.
4. Hallgrímur Jónsson 116 stig.
Margir efnilegir drengir komu
þarna frain og má nefna Gísla B.
Hjartarson, er stökk 15 metra,
sem var bezta stökk mótsins.
Skíðadeild Þórs
K^<$x$>^<$X$^>3x$x$X$>3>^>^<3X^X$X$<£<S>^>^<^m^X$x^xSx$<$>^<S>3>^<$>^XsX^<$<£3><3*
Happdrætti Háskóla íslands
Endurnýjun til 4. flokks hefst 27. þ. m.
Verður að vera lokið 9. apríl.
Munið að endurnýja.
Bókaverlun Axels Kristjánssonar
XJx$>3>3x$x$xSx$x^<$xSxSx§x^<$x$<$^xS>3k$x$^x$x$>^x$x$>3>3x$x$x$x$>3m$x$x$x$x$x$><Sx$>4x$xSxSi
L
Nýkomnar baðmullarvörur
svo sem sœngmveraejni, Sirz, tvisttau, morgun- ;!
kjólaefni, o. m. fl. ....... ^
Brauns verzlun
Páll Sigurgeirsson.

Frá Vöruhappdrættinu
Endurnýjun til 2. flokks er hafin.
verður 5. apríl.
Gleymið ekki að endurnýja!
Dregið
Bókabúð Rikku.
í'###############################################################
Kaupið
páskablómin
í Blómabúð KEA.
Kolakaupendur, athugið!
Vegna vanskila á lánuðum kolapokum frá kolaverzl-
unum vorum, sjáum vér oss tilneydda að færa pokana
viðkomandi mönnum til skiddar, verði þeim eigi skilað
fyrir 15. apríl n. k.
Frá og með laugardeginum 24. þ. m. munum vér hafa
kolapoka til sölu, en ekki til lána.
Kolaverzlun Sverris Ragnars.
Kolaverzlun Kaupfélags Eyfirðinga.