Dagur - 22.12.1963, Blaðsíða 27

JÓLABLAÐ D AGS
27
fram á mitt gqlfið, og mælti: „Það var-
gott kunningi að þú skyldir vísa okkux>:
á felustaðinn". Síðan athuguðu þeir.
nánar gólfið í horninu, þar sem Erlend-!
ur hafði staðið, og fundu að moldinni
hafði verið rótað. Grófu þeir þar niður
og komu innan lítillar stundar niður á;
þýfið. Tók Erlendur þessu miklu ró-
legar en Rósa, sem úthverfðist og lét
skammirnar dynja á leitarmönnunum,
og þó einkum á Erlendi, sem hún atyi.-'ti
fyrir þá heimsku hans, að sama serti'
vísa leitarmönnunum á hvar fólinn1
væri. Þegar þetta gerðist var ekki ann-.
að til matarkyns í kotinu en mjólkur-:
dropi í kú og stolna kétið, eftir að þaðr:
kom til. Erlendur fékk tugthúsdóm, og'
næsta vetur á eftir var hann í tugt-.
húsinu í Reykjavík. Það var frosta-'
veturinn mikla 1880 til 1881, og má vel
vera að líðan hans hafi þá verið að
sumu leyti skárri en ef hann hefði ver--
ið heima í allsleysinu í Bási. Er hann
kom þangað aftur, fannst það á, að
honum þótti heldur en hitt virðing að
því, að hafa verið fyrir sunnan, og vitn-
aði oft í það „er hann var í hvíta húsí.
inu“, eins og hann orðaði það. Rósa:
fékk fimm daga fangelsi við vatn og
brauð fyrir meðsekt, er á hana sannað-'
ist. Þórður var ekki talinn sakhæfur.
Vorið sem Erlendur kom úr tugt-.
húsinu, fluttust þau Rósa að Framlandi
og hírðust þar í rösk tuttugu ár. Eftir.
það voru þau á hrakningi. Rósa dó,
en Erlendur fór aftur heim í Framland
til Bergrósar dóttur þeirra Rósu, og þar
dó hann haustið 1913. Frá fyrstu göngu
sinni fékk Erlendur leiðindaorð, þó að
út yfir tæki er hann vann eiðinn. Á
þjófnaðinum tók fólk miklu mýkri
höndum og með meiri skilningi,
þó að alltaf væri horn í síðu hans
haft af mörgum samferðamannanría,
enda var hann oft úfinn í skapi og við-
skotaillur.
Erlendur var væskill að vexti og.
orku, ófríður í andliti, enni lítið, lang-
nefjaður og kjammabreiður með lítiði
rytjuskegg, aðallega á höku. Greind'
hans var lítil, og uppfræðsla engin.
JÓNAS THORDARSON,
gjaldkeri:
Minningar
frá Manitoba
ÞEIR SEM ferðast um víðáttumiklar
sléttur Kanada taka fljótt eftir hinum
háu turnum, sem teygja sig upp úr
sléttunni um allar jarðir og bera við
himin úti við sjóndeildarhring,. stund-
um einn og einn, stundum margir sam-
an. Þetta eru hinir svokölluðu „Eleva-
tors1, eða hveitikornshlöðurnar, þangað
sem bændur flytja hveiti sitt að þresk-
ingu lokinni, til geymslu eða sölu. Korn
hlöður þessar eru staðsettar í svo til
öllum þorpum og bæjum sléttufylkj-
anna þriggja: Manitoba, Saskatchewan
og Alberta og liggja fast að járnbyaut-
arlínunum. Þegar bóndinn kemur með
hveitið sitt þangað, er það fyrst vigtað
og flokkað og sett í það hólf, er þeirri
flokkun tilheyrir, en hveitið er flokkað
í marga flokka eftir gæðum. Síðan er
það geymt þarna, þar til það er flutt í
áfangastað, venjulega til útflutnings-
hafnar. Járnbrautarlest stansar við hlið
ina á kornhlöðunni, hveitið rennur úr
henni niður í lestarvagninn, eins mik-
ið og senda á. Síðan heldur lestin áfram,
stansar hjá næsta þorpi og næstu korn-
hlöðu og bætir við sig og svona er
haldið áfram á leiðarenda, sem venju-
lega eru útflutnings-geymslustöðvar í
hafnarborgum við Lake Superior eða
St. Lawrenceflóann, eða, síðustu ára-
tugina, Churchill við Hudsonflóann eða
þá borg vestur á Kyrrahafsströnd. Þetta
flutningakerfi hveitisins komst á svo