Dagur - 08.04.1964, Side 5

4
Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Súnar 1166 og 1167
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON •
Prentverk Odds Björnssonar h.f.
Kísilgúrverksmiðja
við Mývafn
RÍKISSTJÓRNIN hefur nú lagt
fram á AlJjingi frumvarp um kísil-
gúrverksmiðju í Mývatnssveit. Frum
varpið er byggt á samningi, sem rík-
isstjórnin hefur gert við hollenzkt
fésýslufyrirtæki fyrir rúmum mánuði
og prentað er sem fylgiskjal með
frumvarpinu.
Gert er ráð fyrir að stofnuð verði
tvö hlutafélög, auk félags, sem ann-
ist undirbúning.
Annað er framleiðslufélag í eigu
Islendinga að meiri hluta (ríkið
sjálft 51%). Hitt félagið er sölufélag
í Hollandi. Þar eiga útlendingar
meirihluta hlutabréfanna. Það félag
á að hafa einkarétt á sölu kísilgúrs-
ins frá verksmiðjunni. í samningn-
um segir, að framleiðslufélagið á ís-
landi og sölufelagið í Hollandi geri
með sér samkomulag, „sem tryggi
sanngjarna skiptingu hagnaðar félag
anna“.
Ráð er fyrir því gert, að ársfram-
leiðsla kísilgúrsins verði 11500 tonn
og söluverð kísilgúrsins, kominn í er
lenda höfn, verði 4—500 kr. hvert
tonn.
Stofnkostnaður verksmiðjunnar er
áætlaður 130 millj. kr., eða 110 millj.
kr. ef reiknað er með eftirgjöf á toll-
um.
Búizt er við, að 50—60 manns
vinni að staðaldri við verksmiðjuna,
fleiri á sumrin, vegna töku leirsins
úr Mývatni.
Enn er ótalið, að hefja Jtarf vega-
lagningu til Húsavíkur. Þá Jtarf að
semja við bændur um rétt til leir-
töku og bygginga. Nota á jarðhit-
ann til að Jmrrka leirinn.
Að sjálfsögðu myndast ofurlítill
Jiéttbýlisstaður, Jtar sem verksmiðj-
an verður reist og starfrækt.
Kísilgúrverksmiðja við Mývatn og
framleiðsla verðmætra efna til út-
flutnings þaðan, hefur verið mikið
áhugamál margra hér fyrir norðan,
allt frá því fyrsti þingmaður Norður-
landskjördæmis eystra, Karl Krist-
jánsson, flutti málið á AlJjingi fyrir
nokkrum árum. Að sjálfsögðu fagna
menn Jieirri framvindu málsins, sem
nú gefur vonir um, að framkvæmdir
hefjist á næsta ári — enda J>ótt mis-
smíði muni vera á undirbúningnum,
eins og á mörgum J>eim málum, sem
ríkisstjórnin fjallar mest um.
Gert er ráð fyrir töku kísilleirsins
utan netalagna í Mývatni og selji
ríkið verksmiðjunni hráefnið. Ríkis-
stjórninni sé einnig heimilt að nýta
jarðhitasvæðið í Námaskarði tihhita-
veitu til að selja verksmiðjunni jarð-
hita. Nánar verður vikið að þessu
máli síðar hér í blaðinu. □
HEIMSÓKN AD SAURUM
(Framhald af blaðsíðu 8).
inn að ganga.
Þáð var hlýtt, þröngt en
þrifalegt. Kolin glóðu í gömlu
vélinni. Kósangasvél skartaði
til hliðar. Þar sauð vatn og kaffi
ilm lagði á móti manni. Á eld-
húsborðinu voru kleinur (vel að
merkja góðar kleinur. Að því
komst ég síðar), tertur eins og
mamma bjó til og fleira góð-
gæti. Undir borði svaf mórauð-
ur hundur og lét sig gestakom-
ur engu varða. Byssa hékk á
bita. í baðstofu var notalegt.
Þar tillti maður sér á rúm eða
gömlu kistuna.
Síminn hringdi látlaust að
kalla mátti. Það voru ættingjar
vansvefta, því gestir hefðu ver-
ið þar nóttina áður, bæði úti og
inni og sumir hagað sér miður
vel. Þeir lágu á gluggum, príl-
uðu upp á bæinn eða rápuðu ut
og inn, vildu sjá disk fljúga,
borð dansa og helzt af öllu sjá
draug. Sumir voru komnir alla
leið frá Reykjavík og þótti súrt
í brotið að fá ekkert fyrir sinn
snúð. En ekki stoðaði að heimta
draug og þræta, því ekkert
gerðist annað en það að nú voru
það gestirnir, menn með holdi
og blóði, sem húsum riðu svo
heiftarlega og hlífðarlaust, að
meira ónæði var að, en öðru
sámanlögðu, sem þá hafði ýfir
fólk þetta dunið.
Skápurinn frægi, sem kastaðist fram á gólf, en er nú bundinn við
vegginn. Gestir sitja við kaffiborðið. (Ljósmynd: E. D.)
og vinir að vita hvernig liði.
Frú Margrét stóð nokkra stund
við símann. En þau hjónin
höfðu þá ákveðið að sinna ekki
fréttamönnum eða öðrum for-
vitnum, fremur en orðið var, og
neituðu mörgum slíkum samtöl-
um á meðan við var staðið.
Þú ert með segulbandið með
þér, sagði bóndi við mig. Kon-
an gaf því illt auga, og í
hreinskilni sagt — mér líka. —
Hún óttaðist að ég tæki á seg-
ulbandið, það sem hún sagði í
símann. Ég fullvissaði hana, og
þau bæði um, að slíkt gerði ég
ekki nema með þeirra leyfi. En
fréttamönnum var lítt að
treysta, skildist mér. Heyrði ég
strax að það álit var ekki til-
efnislaust, enda síðar rökstutt
mjög skilmerkilega, og undir
þau tekið svo hressilega af við-
stöddu kunningjafólki, að tæp-
lega munu fréttamenn öðru
sinni hafa átt sér færri formæl-
endur.
FRÉTTA LEITAÐ HJÁ
FEÐGUM.
Undirritaður átti nú ofurlitla
næðisstund með Guðmundi
bónda og syni hans, Björgvin að
nafni. Gerði ég grein fyrir er-
indi mínu, og bað þá að segja
lítilsháttar frá atburðum. Gerðu
þeir það og sögðu báðir skýrt
og skipulega frá atvikum, sem
um var spurt. Sum þeirra hafa
birzt í blöðum, en önnur ekki.
Bóndi sagði, að fólk sitt væri
Viltu segja mér, Guðmundur,
um gestkomumar nú undan-
farið?
í nótt og síðustu dægur var
enginn friður fyrir bílum og
fólki, sem kom hér heim. Sumir
fóru strax aft-ur þegar ég bað
þá um það. En svo var fólk frá
Reykjavík komið alla þessa leið,
bæði fréttamenn og aðrir. Sum-
ir skrökvuðu að okkur og sögð-
ust vera aðrir en þeir eru. Það
var mikið ónæði að þessu fólki.
Það var hér í alla nótt. Síðustu
bílarnir fóru klukkan 5 í morg-
un svo við höfum nú ekki mik-
ið sofið. Hann var verstur þessi
frá Vísi. Já, það var legið á
gluggum, jafnvel teknar mynd-
ir inn um þá, og gengið uppi á
bænum.
Hingað kom Iíka hópur frá
Sálarrannsóknarfélaginu?
Já, þeir komu núna fyrir
helgina með flugvél Björns Páls
sonar og héldu miðilsfund
hérna í baðstofunni, séra Sveinn
Víkingur, Hafsteinn miðill o. fl.
En þeir komu með okkar sam-
þykki. Ekkert var undan þeim
að kvarta. En í nótt var ég að
hugsa um að biðja yfirvöldin að
vernda bæinn, því svona getur
þetta ekki gengið.
Stuggaðir þú ekki eitthvað við
gestunum?
Ja, hann Björgvin minn fór
nú út til þeirra. Hann talaði
fyrst kurteislega við þá, og þá
fóru sumir strax en aðrir ekki.
Síðustu bílarnir fóru klukkan
5 í morgun. Svo var farið að
berja að dyrum fyrir hádegi í
dag. Enn var komið fólk, sem
vildi fá að skoða bæinn. Ég er
nú orðinn kvekktur á þessu og
þess vegna varð ég bara vond-
ur og skipaði því að fara, sem
það líka gerði.
Sumt fólk, sem fær að koma
hér inn, eða ryðst bara inn,
vill ekki fara aftur fyrr en það
hefur séð einhver ósköp, rétt
eins og við séum að halda ein-
hverjar sýningar, segir Guð-
mundur.
Hvað eruð þið mörg hebna
núna?
Við hjónin, Benedikt sonur
okkar og Björgvin sonur okkar,
sem dvelur hér um tíma, en á
annars heima á Skagaströnd.
Sigurborg dóttir okkar skrapp
til Reykjavíkur að gamni sínu.
Hún fékk frítt far með Birni
Pálssyni, sem er góður kunningi
okkar.
Hefur borið á einhverju óvenju-
legu í nótt eða dag?
Nei, sem betur fer. Og við höf
um ekki fengið neinar skýring-
ar á því, sem hér hefur verið
að gerast. Ég er ekkert hræddur
við þetta. En það hefur þó slæm
áhrif, af því við skiljum ekki
hvað þetta er.
Hefur nokkuð fleira gerst en
það, sem þegar er sagt frá í
fréttum?
Það sem gerst hefur er í
stuttu máli þetta: Borðið hérna
í baðstofunni og eldhúsborðið
hafa færst úr stað, skápur hef-
ur dottið niður, stóll færst og
brotnað og svo er mest að leir-
tauinu brotið. Það sópast út af
eldhúsborðinu, ef það er ekki
tekið um leið, þegar búið er að
borða eða drekka. Það liggur
dálítil hrúga af brotum hérna
frammi á hlaðinu. Ég sá eftir
brauðfati, sem ég eignaðist þeg-
ar ég var 16 ára. Það brotnaði
núna.
Hefur þú sjálfur verið viðstadd-
ur, þegar borð eða annað hefur
rótast?
Já, þar var í gærmorgun (21.
marz). Við vorum frammi í eld-
húsinu. Margrét sat við eldhús-
borðið og var að drekka og
borða brauðsneið með. Þá hent-
ist borðið frá veggnum. Ég stóð
þarna skammt frá á gólfinu.
Hún lagðist fram á borðið og
þreif mjólkurkönnu, sem stóð á
borðinu, svo að hún brotnaði
ekki. Borðið færðist stutt, svona
eitt fet. Það brotnaði ekkert í
það skiptið.
BJÖRGVIN SEGIR FRÁ
SKAPNUM.
Viltu segja okkur frá einu at-
viki eða svo, Björgvin?
Það var svona 40 mínútum
eftir að Sálarrannsóknarfélagið
fór héðan, að ég og móðir mín
vorum stödd í verelsi hérna
fyrir framan. Við vorum að tala
um, að líklega sé þetta nú allt
5
(Ljósmynd: E. D.)
Og nú er stofuborðið brotið.
saman búið og vorum ánægð yf-
ir. Rétt á eftir segir hún: Þetta
er víst ekki orðið gott. Hún
heyrði þá dynk. Við fórum inn
í eldhúsið og þá liggur þessi
skápur flatur frammi á gólfi og
og hafði kastast hér um bil
fram að' eldavélinni. Það hefði
ekki verið hættulaust ef ein-
hver hefði verið þar inni, því
höggið hefur verið geysilegt. í
skápnum voru föt. Hann
skemmdist og við bundum hann
fastan við vegginn. Það merki-
lega er, að búrhilla á þilinu
gegnt skápnum, sama þili og
skápurinn stendur við, rótaðist
ekkert, og eru þar þó glös og
fleira, sem stóð tæpt. Þilið hef-
ur því ekkert rótast. Ég kallaði
á nágranna okkar, sem staddur
var úti á hlaði, til að 'sjá-hváð
gerst hafði, svo við væruin ekki
ein til frásagnar, sagði Björgvin
að lokum.
ÞÁTTASKIL í FRÉTTUNUM.
Um þessa helgi urðu þau
þáttaskil að Saurum, að hafnað
var algerlega samvinnu við
fréttamenn. Bærinn er síðan
lokaður í þessu tilliti. Síminn
þagnaði lítið þessa dagsstund.
En spurningunum, sumum
furðu nærgöngulum og raunar
ósvífnum, var svarað á einn
veg: Héðan verða ekki sagðar
neinar fréttir um sinn. Og þar
við situr enn. Gestagangur hef-
ur þorrið, og sunnanblöðin
skýrðu stuttlega frá því, að
kyrrð væri á komin, en því
miður var kyrrðin aðeins í
fréttaþjónustunni, en heima á
Saurum héldu ósköpin áfram,
svo sem sagt hefur verið frá
áður hér í blaðinu.-.
SKYGGNILÝSING f ELD-
HÚSINU.
Boðið var upp á kaffi í eld-
húsinu, en þar sýndist ekkert
hlé á veitingum, góðu kaffi og
góðu brauði, sem þegið var
með þökkum. Þar sat frú Lára
miðill og hafði naumast undan
að skýra frá því, sem fyrir hana
bar. Heimafólkið undraðist
mjög, er hún lýsti gamla bæn-
um og fólkinu, sem þar var
alveg nákvæmlega rétt, svo og
framliðnum nágrönnum, dys-
inni, sem hún benti á hvar væri
og gamla sjóhúsinu eða kofan-
upi.og mönnum þeim, m. a. er-
dendum, sem við þá staði eru
tengdir og nafngreindi hún þar
jn: a. útlending. Þá var gaman
,að verá vitni að því, er fram
komu skilaboð, er sýnilega
glöddu suma viðstadda meira
en orð fá lýst. En þessi skyggni-
lýsing var skyndilega rofin
nokkuð harkalega.
OG ENN FÓR BORÐ AF
STAÐ.
Síðla þennan dag sátu hin
öldruðu Saurahjón í baðstof-
unni, ásamt Björgvin syni sín-
um og tengdadóttur og tveim
Akureyringum. Fyrirbærin
höfðu verið tekin af dagskrá.
Þá kipptist borðið góða til, eins
og því væri lyft snögglega, og
um leið færðist það lítið eitt
fram á gólfið. Öllum varð bilt
við. Ekki fannst skýringin. En
áhrifin voru af þeim toga, að
sumir urðu fölir á vangann. Ak-
ureyringarnir voru þau frú
Lára og Steingrímur.
BÆJARSTJÓRNIN á göngu-
ferð? Vinsamleg tilmæli til
forráðamanna Akureyrarbæj-
ar. Ef svo bæri til, að næsta
fundardag bæjarstjórnar yrði
ekki lakara veður en verið hef
ur nú um páskana, hefði ég
lagt til að gefið yrði frí frá
fundarstörfym og bæjarstjórn
in ásamt þeim starfsmönnum
hennar, sem helzt eru hafðir
til ráðuneytis um útilt og
skipulag, tækjust á hendur
smágönguferð um bæinn. —
Leið sú, sem ég hef helzt í
huga, er upp Kirkjutröppur
og sem leið liggur Eyrarlands
veginn, allt suður að Mennta-
vegi og niður hann. Þar á
brekkubrúninni myndi ég á-
MIKIL ÓKYRRÐ.
Sýslumaðurinn á Blönduósi,
hreppstjóri svéitarinnar og
sóknarprestur hafa allir látið
það álit sitt í Ijósi, að ekki sé
um hrekki eða leikaraskap að
ræða.
Undrin halda áfram en hafa
tekið breytingum. Myndir hafa
dottið af veggjum, gólfin hreyfst
kosangasdunkurinn í eldhúsinu
ekki staðið kyrr, auk ókyrrðar-
innar í þeim hlutum, sem áður
segir frá. Gamla sporöskjulað-
aða stofuborðið, sem frægt er,
er nú brotið. Það hentist til
hvað eftir annað og jafnvel svo
harkalega, að það valt um koll
og sneri upp fótum. Eitthvað
hefur gengið á þá.
líta að hæfilegt væri að fá sér
sæti og hvílast og njóta veð-
urblíðunnar og hins dásam-
lega útsýnis. Þegar menn hafa
livílt lúin bein og rætt af mik-
illi andagift um hve umhverf-
ið gefur mikla möguleika á
fegrun bæjarins og hversu
komandi kynslóðir muni
þakka hinum framsýnu ráða-
mönnum bæjarins á seinni
hluta 20. aldarinnar fyrir það
að hafa ekki eyðlagt þessa
möguleika, er rölt af stað að
nýju og haldið niður á Hafn-
arstræti og rakleiðis suður á
Höepfnersbryggju, en þar
yrðu fyrir meðlimir úr sjó-
ferðafélagi Akureyrar með
nokkra af bátum sínum og
HVAÐ SEGIR LÁRA? s
Aðspurð segir frú Lára Ágústs'
dóttir: „Ég sá strax af hverju
þessi órói stafar. Það er í gegn-
um tvær manneskjur á heimil-
inu. Ég hef ekki séð neins stað-
ar rætt um það rétta gagnvart
þessu og finnst mér það ein-
kennilegt. En ég álít samt að
vissara sé að kynna sér betur
en gert er, ýmislegt á Saurum,
aður en það er of seins.“ Að
öðru leyti vísar frúin til fyrri
ummæla sinna um dýpri rætur
fyrirbæranna. (Tíminn 25.
marz). Og látum svo staðar
numið í frásögn frá Saurum á
Skaga.
myndu þeir taka að sér að'
flytja hópinn norður á Torfu-
nefsbryggju og fara mjög ró-
lega til þess, að mönnum gef-
ist rækilegt tækifæri til ró-
legrar íhugunar. Svo mikið
traust ber ég til þeirra ágætu
manr.a, er við höfum valið til
þess að ráða fram úr vanda-
málum okkar bæjarfélags, að
ég held að einhvers misskiln-
ings gæti, þegar blöðin segja
fr því að samþykkt hafi verið
að leyfa byggingu íbúðarhúsa
á svonefndu Barðstúni, nú —
öllum getur yfirsézt og það
hlýtur að vera hægt að leið-
rétta þessi mistök, ef rétt er
frá skýrt. Með beztu kveðju.
Dúi Björnsson.
AUÐHILDUR FRÁ VOGI:
GULLNA BORGIN
— Og hvað er nú á kreiki? Liggur hún þá ekki hérna og er að bera
þá saman, Jörund og Harald Gilde! — Annars er kannski ekkert
að furða sig á því. En hún getur samt ekki hugsað um Jörund í dag.
Myndin af honum þarna á borðinu er eins og hver annar skrautmun-
ur. Hugsanir hennar hverfa frá honum og sveima umhverfis Harald
Gilde. — Er hún þá skotin í honum? Nei, það er hún ekki. Hún finn-
ur ekkert til þess. Hún getur aðeins ekki úthýst honum úr huga sín-
um.
Þegar hún vaknar síðdegis, er henni ekki ljóst, hvort hún hefur
sofið eða ekki. Símahringing hefur vakið hana. Nú hringir aftur.
Hún þrífur heyrnartækið í skyndi. Rödd frú Gilde talar í símanum.
Iðunn þakkar fyrir í gær.
Frú Gilde vill fá hana með sér í bílferð. Aðeins spölkorn út á slétt-
lendið. Haraldur fari með þeim, — og auðvitað Rossí líka. — Iðunn
þakkar henni kærlega fyrir boðið. I dag gæti ekkert verið skemmti-
legra en einmitt þetta!
Iðunn klæðir sig í skyndi í ljósgráa göngubúning sinn og ísbláu
silkiblússuna. Hún er löngu tilbúin, þegar bíllinn nemur staðar fyrir
utan dyr Stofnunarinnar. Haraldur Gilde brosir ofurlítið, þegar hún
kemur ofan, og liggur við að hún roðni.
— Viljið þér sitjá framí hjá mér eða afturí hjá mömmu? segir hann
og lítur rólega á hana.
— Sitjið þér bara framí, ungfrú Falk, segir frú Gilde og brosir
vingjarnlega. — Svo hef ég Rossí hérna hjá méf.
Iðunn brosir í laumi og sezt við hliðina á Haraldi. Hún er þakklát
frú Gilde fyrir hugulsemina. Það verður dálítil bið eftir Rossí. Og
x dag brosir hann til þeirra allra, þegar hann loksins kemur.
Iðunni þykir dásamlegt að setjast í bíl á ný. Hún hefði gjarnan
viljað taka sjálf við stjórninni. En nú var langt síðan hún hafði ekið
bílnurn fyrir pabba sinn, þegar hann fór í sjúkravitjanir. En í kvöld
ætlaði hún að skrifa þeim um ferðina þé arna, — hafi hún annars
tíma til þess. En foreldrar hennar búast við bréfi frá henni í hverri
viku.
Bíllinn rann stillt og létt út úr malbikaðri bæjargötunni og út á
malborinn þjóðveginn. Engjarnar skipta litum í ótal grænum litbrigð-
um eftir því sem sól og vindur leika í grasinu. Þau aka út að strönd-
inni eftir mjóum og bugðóttum sveitavegum. Á bæjunum á báða
vegu ganga hænsn og gæsir út um allt og víkja ekki úr vegi fyrir
neinum.
Fáeinar kýr nasla i vegbrúnunum, og bíllinn ekur hægt fram hjá
þeim til þess að styggja þær ekki. Skammt burtu klingja fleiri bjöll-
ur, þar situr kona og mjólkar kú, og ofurlítið fjær situr ung stúlka
og mjólkar aðra kú. Telpa á fermingaraldri snýr sér við og horfir
á bilinn og segir síðan eitthvað við mjaltakonurnar. Iðunn teygir sig
út og veifar hendi og brosir. Það var þá hún Sigríður, unga stúlkan,
sem var að mjólka þarna!
— Þarna er ungfrú Sigríður! segir hún við Rossí. Hann kinkar
kolli og veifar líka sem snöggvast. Sigriður brosti, en sneri sér óðar
aftur að mjöltunum og lítur ekki framar í áttina til bílsins, þótt hann
aki afar hægt framhjá. Iðunni dettur í hug, að Sigríður muni alls ekki

vilja heilsa þeim. Hin mjaltakonan var móðir hennar. Iðunni langar
helzt til að nema staðar og heilsa mæðgunum, en heldur samt, að
Sigríði kunni að mislíka þetta, og hættir því við það. — Hún skyldi
þó aldrei vera svo barnaleg að fyrirverða sig af sveitamennskunni? —
Bíllinn var nú farinn að nálgast borgina á ný. Hér var alls staðar
flatt eins og stofugólf. Tvö allstór vötn höfðu verið tæmd og þurrkuð
og breytt í akur og engi. Nú blikaði á rönd af firðinum, og þangað
stýrði nú Haraldur bílnum. Hann nemur staðar fyrir utan lága og
stóra einnar hæðar byggingu. Þetta er veitingahús, sem nefnist Te-
húsið. Iðunn hafði heyrt einhvern nefna það í samtali við annan.
Það var ungur norsk-ameríkani, sem tekið hafði að sér reksturinn
fyrir nokkrum árum.
Þau gengu inn í veitingasalinn. Hann var stór og sneri út að
firðinum. Flísagólfið var tviskipt, og var annar helmingurinn tveim
þrepum hærri en hinn. Haraldur gaf þeim merki um að setjast við
éitt lágu borðanna. Iðunn settist og samþykkti óðar matseðilinn, sem
þeim hafði komið saman um. Hún veitti því eftirtekt, að Rossí leit
alltaf öðru hverju í vissa átt í salnum. Hún leit því lítið eitt til hlið-
ar. Ungur mðaur stóð og hallaði sér upp að dyrastaf annarrar gler-
hurðarinnar. Hann virtist í svip horfa áhugalaust út á f jörðinn. Hann
var afar hár vexti og óvenju fínt klæddur. Hárið var brúnt og gljá-
andi, og ennið hátt. Grá sumarfötin sátu alveg á beini. Á fótum
hafði hann hvíta, támjóa skó.
Nú sneri hann sér í áttina að borði þeirra. Iðunn leit beint í
augu honum, en hann virtist ekki veita því eftirtekt. Augu hans
viku áhugalaust framhjá henni og staðnæmdust við Rossí. Lá við,
að Iðunn hrykki við undan þesu augnaráði. Var sem hrollur færi
um hana.
— Þetta er eiganda Tehússins, ungfrú Falk, hvíslaði frú Gilde.
Hún hélt víst, að Iðunn væri að velta þessu fyrir sér.
— Jæja, sagði Iðunn lágt.
— Jæja, sagði Rossí. — Þá er hann líka norsk-ameríkani! Eða
er hann það ekki?
— Jú, hann er það Iíka auðsjáanlega. Lítið þið bara á skóna hans,
hvislaði frú Gilde.
—- Þá hefði mig langað mjög til að hafa tal af honum, sagði
Rossí og skotraði augum til mannsins.
— Við verðum víst að fara af stað núna, sagði Haraldur allt í
einu. — Þú kærir þig víst heldur ekkert sérstaklega um að hafa
tal af manninum, Villi? Haraldur leit fast í augu Rossí.
— En hann er Ameríkani. — Það er þó alltaf nokkuð, and-
mælti Rossí dauflega.
Iðunn fylgdi augum hans yfir til mannsins í dyrunum.
— Hvað segið þér, ungfrú Falk? Eruð þér ekki sammála því,
að við förum af stað núna? Haraldur sneri sér til hennar.
— Jú, og nú langar mig til að aka, segir Iðunn og heldur augum
hans föstum um augnabliks stund og furðar sig á því, að þau
virðast skynja vilja hvors annars með augnatillitinu einu.
Tehúseigandinn hneigir sig framúrskarandi kurteislega, er þau
ganga framhjá honum. En Rossí nemur snöggvast staðar í dyrun-
um, eins og honum sé ekki fyllilega sjálfrátt. Hinn brosti dulið.
Hann gleypti Rossí með augunum, um Ieið og hann áttaði sig og
leit undan sterku augnaráði Haralds. En það var eins og þögul
skipun.
Iðunni fannst eins og hrollur gangtæki sig. Hugur hennar hafði
lent hér í eins konar villu, sem hún getur ekki áttað sig á, og
hefir varpað skugga á alla fegurð tilverunnar í hennar augum.
Seint um kvöldið situr Sigríður í troðfullri lestinni á leið til
borgarinnar aftur. Hún sá ekki fegurð sólarlagsins, eða gaf því ekki
gaum. Hún var ákaflega leið út af því, sem skeð hafði um kvöldið,
-— að sitja þarna undir beljunni og vera að mjólka einmitt rétt í
því bíllinn fór framhjá! Æ-svei! Auðvitað þurfti svo Iðunn að benda
þeim hinum á hana þarna. Mikið hefði hún viljað gefa til þess að
hafa sloppið við þetta. En hve Felke-stelpan er heppin! Nú var
hún komin þarna í bilinn hjá Gelda listmálarar! Annars var henni
sama um allt saman. Bara að hún hefði ekki setið hjá bannsettri
beljunni í kvöld! — En svona var það að ætla að fara að hjálpa
þeim heima. Hún hefði kennt í brjósti um mömmu að þurfa ein-
sömul að mjólka allar beljurnar á sunnudegi. Karlmannsnefnurná’r
lágu bara heima í leti og ómennsku og veltu sér á legubekkjunum
og hugsuðu ekkert um að hpálpa mömmu minnstu vitund! En nú
skyldu þau svei mér verða að komast af án hennar um helgarnar.
Og að minnsta kosti skyldi hún aldrei framar mjólka beljur rétt
við þjóðveginn!
XIII.
Þennan júnímorgun getur Björg ekki áttað sig á sjálfri sér. Hita-
flog fara um hana alla, og eftir á slær kuldasvita út um hana. Og
henni finnst hún ætli að kasta upp. Hún verður heit og ringluð,
og henni finnst hún geti ekki áttað sig á neinu umhverfis sig. Það
er eins og þoka vefjist um hana í hitaköstunum.
Framhald. j