Dagur - 07.10.1964, Qupperneq 4

4
5
Skrifstofur, Hafnarstrœti 90, Akureyri
Símar 1166 og 1167
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON
Prentverk Odds Björnssonar h.f.
Þjóðfélagsfræði
í skólum
ÞESSA dagana eru hátt á þriðja þús
und böm og ungmenni að setjast á
skólabekk í Akureyrarkaupstað. Við
sendum böm okkar í þessa skóla,
bæði í skyldunámið, og frammhalds-
skóla í trausti þess að það séu góðir
skólar. Gáfaðir, traustir og velviljað
ir skólastjórar, ásamt nýtum mönn-
um í kennarastétt, gefa mikla trygg
ingu fyrir því, að svo sé.
Um kennslugreinar og kennsluað-
ferðir er að sjálfsögðu bæði rætt og
deilt, og nú síðast um lengingu skóla
tímans. En í lýðræðislandi eins og
hér, verður naumast gengið fram hjá
því til lengdar, að annaðhvort skól-
arnir, einhver samtök eða stofnanir
veiti almenningi þá fræðslu í þjóð-
félagslegum fræðum, sem nemendur
nú, og raunar allur almenningur fer
á mis við.
Til kjósendanna sækja handhafar
ríkisvaldsins vald sitt í gengum frjáls
ar kosningar. Kjósendur ákveða
hverjir fara með stjórn landsins og
kjósendur hafa víðtækt vald , gegn
um stéttarfélögin. Það fer því ekki
milli mála að fræðsla um þjóðfélags
mál er eitt af nauðsynlegustu atrið-
um almennrar þekkingar og bein
nauðsyn fyrir einstaklingana og þjóð
arlieildina, svo framarlega að lýð-
ræðinu sé ætlaðir langir lífdagar og
að það þjóðfélagsform sé okkur
heppilegt.
Líklegt er, að fræðsla í þjóðfélags
fræðum væri heppilegust í skólun-
um, en af hræðslu við misnotkun við
kennsluna, hefur mál þetta ekki náð
fram að ganga og er ekki vansalaust.
Prófessor Ólafur Jóhannesson ritaði
nýlega grein um þetta efni í Tímann
og minnti þar á að fyrir mörgum
árum hefðu þeir Bernharð Stefáns-
son og Gísli Guðmundsson, alþingis
menn flutt þingsályktunartillögu
um aukna fræðslu fyrir almenning
í þjóðfélags- og þjóðhagsfræðum og
var sú tillaga samþykkt en ekki á
neinn hátt framkvæmd. Útvarp og
þau blöð, senr yfir miklu rúmi hafa
að ráða, gætu á verulegan hátt bætt
úr brýnni þörf í þessu efni með að-
stoð hæfustu manna. En almenn
fræðsla um þjóðfélagsmálin a.m.k.
merkustu þætti þeirra, er svo nauð-
synleg, ekki aðeins fyrir ungt fólk,
heldur einnig fyrir hina eldri, að
hana má telja grundvallaratriði fyr-
ir því velferðarríki, sem lýðræðis-
skipulag þjóðar í landi mikilla fram
fara og enn meiri möguleika getur
veitt þegnum sínum.
Gamall bóndabær, nánast sýningargripur.
Sagnir þjóiSar, sem neifaSi
Dr. Séamus O’Duileargy svarar nokkrum
spurningum Dags
SÉAMUS O’DUILEARGY frá
Dyflinni dvaldi um tíma í sum-
ar á Iandi hér. Hann er íri í
merg og blóð, tekinn að reskj-
ast, og ævistarf hans er slíkt, að
óvíst er að önnur verk séu ná-
komnari eða þýðingarmeiri
írsku þjóðemi og írskri tungu.
íslandi og Islendingum hefur
hann kynnzt og tekið tryggð
við Iand og þjóð. Nokkrum sinn
um hefur hann dvalizt um
skemmri tíma hér á landi hjá
vinum sínum, en þeir eru marg
ir. Síðast var hann hér árið 1961,
er Háskóli íslands fimmtugur
gerði hann heiðursdoktor sinn.
Delargy er prófessor við ríkis-
háskólann University Collega í
Dyflinni og forstöðumaður þjóð
fræðastofnunar fra: The Irish
Folklore Commission, en þar er
aðalstarf hans við skipulega
söfnun og varðveizlu alþýðlegra
fræða og fróðleiks af sérhverju
tæi. Hann gerðist ungur braut
ryðjandi um söfnun þessa efnis
og skipulagningu hennar. Þegar
þjóðfræðastofnunin komst á fót
gerðist hann forstöðumaður
hennar og hefur nú verið það
í 30 ár. Hann liefur einnig stuðl
að að því, að hliðstæð varð-
veizlu- og rannsóknarstörf væru
unnin annars staðar og er kunn
ur víða um lieim af starfi sínu.
Menningartengsl fra og íslend-
inga eru Delargy mikið áhuga-
mál.
Dvöl sína á íslandi í sumar
notaði Delargy meðal annars til
ferðalaga og fór víða um Norður
og Vesturland. Silung veiddi
hann á stöng í Mývatnssveit og
lax í Botnsá, en á þeirri íþrótt
hefur hann hinn mesta áhuga og
stundar veiðar í frístundum sín
um. Við írska sagnaskemmtun
hefur Delargy ekki aðeins feng
izt í söfnunarstarfi sínu. Hann
er sjálfur óvenju lifandi og hríf
andi sögumaður, og sögur hans
frá íslandi eru mörgum kumiar
í Dyflinni og víðar á frlandi.
Mun hann nú enn bæta við sög
umar og auka frum þekkingu
— og forviíni á frændum sínum
í norðri.
Prófessorinn féllst á að svara
nokkrum spurningum Dags með
an setið var yfir kaffibolla og
talið berst fyrst að íslenzkum
málefnum. Þegar hann er beð
inn að segja álit sitt á einhverj
um sögulegum og þjóðfræðileg-
um efnum hér segir hann:
Fólkið er fullt af lifandi fróð
leik. íslendingar eru gangandi
bækur. Allt er fullt af bókum á
íslandi. Landsbókasafnið á þær
ekki allar. Þorkell Gravlund
danskur fræðimaður, sagði eitt
sinn: ,',Aldrei vissi ég svo lítið
land, að það yrði ekki stórt við
nánari kynni“. Það eru mjög fá
lönd í veröldinni, hefi ég þó
kynnst mörgum þeirra, sem
leggja jafn mikla rækt við hús
sín og heimili eins og hér er
gert, og þau eru auðug af hús
gögnum. Sjálft er ísland stórt
hús og mjög vel húsgögnum bú
ið.
Ég frétti að þér hefðuð skoð-
að byggðarsafnið á Grenjaðar-
satð í gær?
Já, og ég varð snortinn af
tvennu þar: í fyrsta lagi af sam
vinnunni, sem þar liggur áð
baki meðal almennings, er lagt
hefur sitt til safnsins. Fólkið,
sem bæði hefur safnað munun-
um og gefið þá, vill ekki láta þá
hverfa. Landvörn íslands er að
varðveita fortíðina. Sagan hér
er ekki tengd byssum heldur
því, sem er meira virði, fólkinu
sem skóp ykkur. í safninu á
Grenjaðarstað komu upp í huga
mér hendingarnar: „Fagrar
heyrði ég raddirnar. . “, sem
mótuðu þetta land og þessa þjóð
Almenningur í Þingeyjarsýslu
hefur safnað hlutum, öllu því
áþreifanlega. En þið getið ekki
skilið þessa hluti nema vita
hvernig þeir voru notaðir. Það
verður að safna upplýsingum
um notkun þeirra á svipaðan
hátt og hin ágæta bók, „íslenzk
ir þjóðhættir“ Jónasar á Hrafna
gili segir frá. En öllunr íslend-
ingum ætti að gera slcylt að
kunna skil á þessari bók. Á
Grenjaðarstað vorum við í húsi,
sem geymdi hluti fortíðarinnar.
Ég ber mikla virðingu fyrir
fólkinu, sem þetta gerði. En það
sem safnað var, var það sem
hugurinn skapaði.
Ég veit ekkert land í Vestur-
Evrópu þar sem meira hefur
verið prentað af alþýðlegum
fræðum en á íslandi. Eg hugsa
til þjóðsagna þeirra Jóns Árna
sonar, Magnúsar Grímssonar,
Ólafs Davíðssonar, Sigfúsar Sig
fússonar og margra fleiri. í
engu öðru landi en íslandi hefðu
bækur á borð við þjóðsögur
þeirra Jóns Árnasonar og Magn
úsar Grímssonar, sem út komu
fyrir 1960, verið keyptar í stór
um stíl af alþýðu manna. Sú
útgáfa var ekki handa söfnum
einum, því þessar bækur eru til
á fjölda heimila, það hef ég
sjálfur séð. Þetta gæti hvergi
gerst nema hér á landi. En
þessi nýja útgáfa ætti að vera
til á hverju bókasafni vítt um
heim.
Þér minníust áðan á „stóra
húsið“.
Stóra húsið, landið ykkarj er
fullt af hlutum, sem sýna for-
tíðina þeim, er kunna að lesa úr
þeim. En margir eru hlutirnir
eins framandlegir íslendingum
og þeir eru útlendingum. Því
er það mikils virði að safna öll
um upplýsingum sem tilheyra
þeim.
Á fslandi er eklp til neitt
kerfisbundið safn, sem kalla
mætti þjóðfræðasafn, er næði yf
ir allt landið eins og á hinum
Norðurlöndunum og á Irlandi
og mörgum öðrum löndum. Yfir
vofir sú hætta að það gleymist
að skrá eftir fólki, eins og fólk-
ið segir frá — ekki eins og ein
hverjum finnst að fólkið ætti að
segja frá — hinn lifandi fróð-
lenk, sem jafnvel er svo hvers
dagslegur að engum dettur í
hug að segja hann óspurður.
Hvað viljið þév segja um okk
ar sögulegu heimildir?
Hér á landi eru til þrjár teg-
undir heimilda: Fyrst handritin
síðan prentaðar heimildir af öllu
mögulegu tagi, og að lokum allt
það, sem óskráð er af sagnafróð
leik, sem gengur frá kynslóð til
kynslóðar. En þess verður að
gæta, að nú þegar hefur svo
mikið verið prentað af slíku efni
og ýmislegt er snertir þetta svið
að það er mikil hætta fyrir safn
andann. Hann verður að leggja
sig allan fram um að ganga úr
skugga um, að fróðleikurinn
sem hann fær, sé ekki kominn
til sögunnar úr bókum. Og öðru
atriði má ég alls ekki gleyma
segir prófessorinn. Þeir eru
mjög fáir, ef nokkrir eru, er við
íslenzkan sagnafróðleik vinna
erlendis, sem geta. lesið hann
Það mundi því verða mjög mik
ilvægt ef vandað úrval af hinum
ýmsu tegundum þjóðsagna,
sömuleiðis þjóðháttarfræði, væri
út gefin á einhverju alþjóðlegu
máli svo útlendir fræðimenn
gætu haft aðgang að.
Að fráteknum klassiskum bók
menntum Grikkja og Rómverja
eru íslendingar og írar þær þjóð
ir, sem lagt hafa heiminum til
mestar og merkilegastar bók-
menntir á mjög ólíkum og erf-
iðum tungumálum. Meðal
beggja þjóðanna var mjög
sterk bókmenntaleg arfleifð, er
iðkuð var af hliðstæðum stétt-
um beggja landanna. Fyrst af
öllu af kirkjunnar mönnum í
klaustrunum og af lærðum
mönnum á forna vísu. Það
fyrsta, sem ritað var á írlandi,
var að vísu ski-áð á. latinu, og
hafa það verið klerkleg fræði.
En fljótlega var einnig farið að
skrá á írsku máli. frska varð að
al-ritmálið, og þá.fóru þjóðleg
irsk fræði og menntir að komast
á skrá. Bókmenntir á írlandi
voru iðkaðar af höfðingjastétt-
um, sem töldu það skyldu sína
að varðveita ýmsan fróðleik, svo
sem lög, ættartölur o.fl. En ekki
má gleyma því, að blóðstraum
ur írsku bókmenntanna eins og
hinna íslenzku, var munnmæla
fróðleikur alþýðunnar. Og aldr
ei má heldur gleyma því, að
uppruni allra bókmennta eru
munmæli. Höfðingjabókmenntir
og alþýðumenntirnar voru því
tvær tegundir, sem hvor hafði
áhrif á aðra.
Það er margt í klassiskum bók
menntum íra, þ. e. yfirstéttar-
bókmenntunum, sem ekki verð
ur skilið nema með hliðsjón að
munnmælum alþýðunnar. Það
var því ákaflega mikilvægt að
hið geysimikla magn af alþýð-
legum fróðleik, sem írska þjóð-
in bjó yfir, væri skrásett. Til
þess lágu tvenn rök: í fyrsta
lagi þurfti að leggja fræðum og
vísindum til efni, sem lærðum
mönnum var með öllu ókunn-
ugt. í öðru lagi varð að skrifa í
fyrsta sinn sögu írsku þjóðar-
innar handa henni sjálfri — eða
þeim hluta hennar sem lifað
hafði af ofsóknir, áþján og brott
flutning úr landi —. Skrifa sögu
þjóðar, sem neitaði að deyja.
Vilduð þér segja frá því í stór-
um dráttum, livemig unnið er
að þessum málum á írlandi?
Já, árið 1934 stofnsetti írska
ríkisstjórnin með De Valera í
broddi fylkingar sem nú er mað
ur háaldraður og forseti írska
lýðveldisins, írsku þjóðfræði-
stofnunina. En hún hefur verið
í nánum tengslum við ríkishá-
skólann, University College í
Dublin.
Þér munuð vera fyrsti próf-
essorinn í þjóðlegum fræðum á
Bretlandseyjum?
Prófessarinn svarar því ját-
andi og segir að stofnunin njóti
stuðnings háskólans og yfir-
stjórnar menntamála, kennara-
samtaka í landinu, og umfram
allt njóti hún stuðnings irska
sveitafólksins, hins hægláta
fólks, sem þó hefur frá svo
mörgu að segja, þegar eftir því
er leitað. Þess vegna hafi írska
þjóðfræðistofnunin orðið eitt
mesta safn munnlegra og rit-
aðra sagna og fróðleiks, sem til
sé í heiminum.
Viljið þér gefa okkur einhverj
ar hugmyndir um stærð safns-
ins?
Finnska akademían gaf í fyrra
Roskinn sagnaþulur mælir a£ munni fram foman fróðleik, sem síðan er varðveittur.
út skrá yfir írskar þjóðsögur
47 þús, talsins. Þar af voru sum
ar mjög langar, hin lengsta 30
þús orð. En af þessum 47 þús.
sögnum hafði stofnun okkar í
Dublin safnað 37 þús. í óútgefn
um handritum. í þjóðfræðasafni
okkar eru 100—200 þús. sagn-
ir og nokkur þúsund þjóðvísur
og orðatiltæki, sem aldrei hafði
verið skráð áður og er mjög
mikils virði fyrir orðabókarstarf
Þá má nefna örnefni, gátur,
barnaleiki, gamlar bænir, venj
ur, trú og hjátrú, útfararsiði, há
tíðasiði, lausavísur o.s.frv. Og
allt þetta gaf fólkið án þess að
ætlast til launa. Hinn þjóðlegi
fróðleikur, hvar sem er, verður
þess valdandi, að þjóðirnar snúa
sér við til að líta á sjálfa sig. Eg
hefi verið svo heppinn að geta
stutt að því að koma hliðstæð-
um stofnunum og írsku þjóð-
fræðistofnuninni á legg t.d. á
Wales, eynni Mön og við Lund-
únarháskóla.
Hvemig er söfnuninni hagað
á írlandi herra prófessar
Við höfum þrjár aðferðir við
söfnunina. í fyrsta lagi vinna
starfsmenn okkar að söfnun,
menn, sem ekki starfa að öðru.
í öðru lagi safna fjölmargir í
hjáverkum og senda inn liand-
rit sín, sem safnið svo kaupir.
Og í þriðja lagi sendum við út
spurningalista um viss efni, svo
sem um fiskveiðar, fjárgæzlu,
giftingar- og greftunarsiði, siði
á hátíðum og tyllidögum, um
smíðar og smíðaverkfæri, aðferð
ir við lestrar- og skriftarkennslu
og margar fleiri spurningar, er
aldrei höfðu áður verið lagðar
fyrir fólk.
Þetta voru aðferðirnar þrjár
við söfnunina, en þar að auki
fengum við menntamálastjórn-
ina og 4 þús. barnaskóla, Ræði
börn og kennara til að safna
munnlegum fróðleik í nágrenni
sínu. Þetta varð liður í skóla-
starfinu og mikilvægt, og í
fyrsta sinn, sem börn, kennarar,
foreldrar, afar og ömmur unnu
sameiginlega að verkefni um
nágrenni sjálfra sín. í hverjum
skóla var sérstök bók, þar sem
skráð var það bezta, sem gert
hafði verið í þessu efni. En
Þjóðfræðastofnunin fékk allar
bækurnar 4000 að tölu og eru
þær ekki taldar með hér að
framan. Þetta efldi mjög átt-
hagaástina eins og athugun eig
in heimkynna jafnan gerir.
Þannig að hver lítill staður verð
ur snar þáttur í lífi þessarar
söguríku þjóðar.
Hin fátæka írska þjóð hafði
sitt að segja, því hún átti for-
feður.
Þér eruð heiðursdoktor við
Háskóla íslands, er ekki svo?
Eg var sæmdur þeirri nafn-
bót árið 1961, á 50 ára afmæli
skólans. Það var einhver stolt-
asta sund lífs míns, ásamt þeirri
er ég nú síðasta vor var heiðrað
ur á sama hátt við Uppsalahá-
skólann. Sambandið við Skandi
naviu hefur haft afarmikla þýð-
ingu fyrir starf mitt, því að af
Englandi verður lítið lært í þess
um efnum. Og fyrstan manna
mundi ég nefna Svíann Wilhelm
von Sydow, sem var prófessor
í þjóðlegum fræðum við háskól
ann í Lundi. Og þegar ég lít
yfir farinn veg er ég stoltur af
að hafa getað stutt tengsl
tveggja lítilla en mikilsverðra
þjóða. Það á ég mörgum góðum
íslendingum að þakka, en sér-
staklega prófessar Einari Ólafi
Sveinssyni, sem fékk mig til að
koma hingað til lands fyrir 17
árum til að læra íslenzku og til
að skilja fólkið, sem talar hana,
en það er ekki síður mikilvægt.
Og að lokum segir prófessar-
inn: Ég er nú á förum til lands
míns með fullan poka af Ijúf-
um endurminningum um vini
mína sunnanlands og norðan,
bæði í Reykjavík, Saurbæ á
Hvalfjarðaströnd, Haganesi við
_ Mývatn og Skútustöðum í sömu
sveit, og mörgum öðrum stöð-
um, sem ég nefni ekki en minn
ist með hlýjum huga fyrir vel-
vild og góðar móttökur.
Dagur þakkar hin eftirtektar-
verðu svör prófessars Séamus
Delargy og vonar að orð hans
og áhugi falli í frjóa jörð meðal
lesendanna. E. D.
Stórbýli -
MIKIÐ er nú búið að prédika
það í ræðu og riti, hve nauðsyn
legt og sjálfsagt það sé að auka
ræktun sveitabýlanna.
Stórt skal það vera. Stórt!
Miklir menn erum við, Hrólf
ur minn!
Það er svo að sjá, að smábú-
skapur eigi sér ekki viðreisnar-
von á íslandi framar.
Ég fékk líka að kenna á því,
hve hugmyndin um smábýli er
fjarri öllu lagi, eiginlega vitlaus.
Það var á fjölmennum kvenna
fundi á Norðurlandi, ekki alls
fyrir löngu, að einhver fór að
ympra á því hve nauðsynlegt og
sjálfsagt það væri að auka rækt
unina, annað væri ekki mann-
sæmandi.
Ég fór þá, í mesta sakleysi, að
minnast á það, að í öllum ná-
grannalöndum okkar væri fjöldi
smábýla, bæði í sveitum og í
nágrenni bæjanna. — Smábýli,
sem hefðu litla ræktun, en hefði
lífsuppeldi sitt og barna sinna af
ýmislegum smábúskap: Garð-
yrkju, hænsnarækt, ef til vill
af vefnaði, saumum eða smíð-
um. — Ættu kannske eina kú
og heyjuðu handa henni með
orfi og ljá og hrífunni sinni.
Þetta ættum við að geta gert
líka.
Þá sprakk blaðran!
Konurnar hlógu, skellihlógu
— Þetta var svo vitlaust, náði
engri átt. — Gat ekki verið al-
vara, bara grín?
Ég varð hissa, steinhissa. —
Jæja, var búið að fjasa svo lengi
AÐALFUNDUR Kennarafélags
Eyjafjarðar var haldinn í Barna
skóla Akureyrar laugardaginn
26. sept. Eiríkur Sigurðsson
skólastjóri setti fundin og minnt
ist Steinþórs Jóhannssonar
kennara, sem lézt á árinu, en
hann var lengi kennari við
Barnaskóla Akureyrar. Einnig
minntist hann forsetafrúarinnar,
Dóru Þórhallsdóttur, sem nú er
nýlátin. Risu fundarmenn úr
sætum í virðingarskyni við hina
látnu. Flutti hann kveðju for-
manns félagsins, Hannesar J.
Magnússonar skólastjóra, en
hann treysti sér ekki til að sitja
fundinn sökum sjúkleika. Er-
indi á fundinum fluttu: Valgarð
ur Haraldsson námsstjóri og tal
aði um skólastarfið í vetur, Osk
ar Halldórsson námsstjóri í ís-
lenzku og Jónas Pálsson sálfræð
ingur. Ræddi Jónas um sál-
fræðiþjónustu í skólum höfuð
borgarinnar og taldi, að þar
væri stigið stórt skref í átt til
hjálpar þeim, sem ættu í mikl-
um örðugleikum með nám. Jafn
hliða sálfræðiþjónustunni yrði
þó að koma upp hjálpardeildum
með sérmenntuðu kennaraliði.
Gera mætti ráð fyrir, að- í ná-
inni framtíð yrði komið á fót
ferðaþjónustu út frá aðalstöð
sálfræðiþjónustunnar og síðar
fast staðsettar deildir í hverjum
landsfjórðungi. Dr. Matthías
Jónasson prófessor var á fund-
Smábýli
um stórbúskap að konurnar
voru svona harðsnúnar.
Nei, mér var svo sannarlega
alvara, fúlasta alvara!
Hefur ekki allur okkar bú-
skapur, frá fyrstu gerð, verið
smábúskapur, með nokkrum
stórbúum innan um að vísu, en
ekki voru þau öll til fyrirmynd-
ar.
Landnámsmenn vildu hafa
olnbogarúm, þannig byggðist
vort stóra ágæta land, - og oln-
bogarúm höfum við íslendingar
jafnan viljað hafa. Höfum ekki
tileinkað okkur fjölbýlið enn,
sem varla er von.
Okkar frjósömu, fögru dalir
voru vel setnir, okkar fiskisælu
strendur og eyjar sömuleiðis. —
Þar uxu upp kjarnakvistir
menningar vorrar, þaðan kom
margt af mestu og beztu mönn
um þjóðar vorrar, konur og
karlar.
Það liggur við að kalla megi
þá menn skýjaglópa, sem vilja
flytja allt okkar fólk á hrjóstr-
ugasta blettinn á okkar frjó-
sama, víðáttumikla landi.
Við skulum vona og óska að
okkar fögru dalir og fríðu
strendur byggist að nýju glöðu
og góðu fólki. — Unga fólkið
uni sér í blómguðu dalanna
skauti og gamla fólkið fái að
vera kyrrt í heimahögunum.
Og að í nægjusemi og rósemi
megi vor styrkur vera.
Guð gefi að það verði.
inum og talaði einnig um sál-
fræðiþjónustuna í skólunum, en
hann hefur undanfarna viku
dvalið hér í bæ og rannsakað
nokkur börn. Var mikið um
þetta rætt og eftirfarandi tillaga
samþykkt einróma:
Aðalfundur Kennarafélags
eyjafjarðar beinir ! þvi til
Fræðsluráðs Akureyrar og
Fræðsluráðs Eyjafjarðar að hefj
ast þegar lianda um að stofna til
sálfræðiþjónustu við skólana í
bænum og héraðinu og leita
samvinnu við fræðslumála-
stjórnina í því efni“.
Þá var samþykkt einróma eft
irfarandi tillaga:
„Aðalfundur Kennarafélags
Eyjafjarðar, Akureyri 26. sept.
1964 lítur svo á að vcgna laga-
fyrirmæla, er snerta aldur og
réttindi fólks í sambandi við á-
fengiskaup, dvöl í danssölum,
kvikmyndahúsum o.fl., verði
ekki lengur hjá því komist að
gefa út vegabréf, er fólk, eftir
nánari • aldursákvörðun, verði
skylt að sýna, ef krafist er og
skorar því á löggjafa og stjóm
arvöld, sem um þessi mál eiga
að fjalla, að ráða liér bót á svo
skjótt sem mögulegt er“.
Stjórn félagsins baðst ein-
róma undan endurkosningu, en
í henni áttu sæti Hannes J,
Magnússon, skólastjóri, Eiríkur
(Framh. á bls. 7).
Halldóra Bjamadóttir.
Sálfræðiþjónusta í skólum