Dagur - 21.12.1966, Blaðsíða 5

4
Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Súnar 1-1166 og 1-1167
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON
Prentverk Odds Bjömssonar h.f.
Verkefnin
í ÚTVARJPSRÆÐU, sem Eysteinn
Jónsson flutti í tilefni af 50 ára af-
mæli Framsóknarflokksins, drap
hann á ýmis viðfangsefni, er fram-
undan væru og biðu úrlausnar.
Framsóknarflokkurinn myndi „beita
sér fyrir því, að upp verði teknir
NÝIR stjórnarhættir, sem liæfa nú-
tíma viðfangsefnum. Skynsamlegur
áætlunarbúskapur, þar sem hið nauð
synlegasta sitji fyrir. Öflug forusta
ríkisvaldsins, sem ekki byggist þó á
því, að ríkið gíni yfir öllu, heldur
hafi samstarf við liin frjálsu öfl í
félagsstarfi og einstaklingsframtak-
ið. Frumkvæði ríkisvaldsins komi til
og forusta til örvunar framtaki fé-
laga og einstaklinga og samstarf við
val verkefna og framkvæmda þeirra.
Er Jrað jafn fjarri, að með Jjessu sé
átt við acf færa allt á vegu ríkisins og
hitt, að ríkisvaldinu beri að halda að
sér höndum og allt fari sem verkast
vill. Byggt sé á blönduðu hagkerfi,
sem Framsóknarflokkurinn hefur
ævinlega aðhyllzt og kemur þar jöfn
urn höndum til greina samvinnu-
rekstur, einstaklingsrekstur og rekst-
ur ríkis og bæja, þar sem J>að á við.
Öflugar almannatryggingar séu einn
af homsteinum þjóðfélagsbyggingar
innar.
Treysta fullveldi íslenzku þjóðar-
innar og standa vökult á verði um
sjálfsforræði hennar. Afsala ekki fyr-
ir stundarhag dýrmætum réttindum,
sem landsmenn einir verða að njóta,
ef Jietta á að takast. Ganga ekki und-
ir stjórn erlendra aðila.
Móta raunsæa utanríkismála-
stefnu, sem ekki byggist á einangrun,
en gerir skýran mun á samvinnu
þjóða annars vegar og sameiningu
þeirra hins vegar. Utanríkismála-
stefnu, sem byggist á sjálfstæöu mati
Jieirra viðfangsefna, sem fullvalda
þjóð ber að láta til sín taka. Stefnu,
sem miðar að góðri sambúð við allar
Jijóðir og náinni samvinnu við ná-
granna, en jafnframt sýnt í verki,
að Jijóðin kann að setja samskiptum
sínum við þá eðlileg takmörk.
Efla trúna á landið, náttúrugæðin
og möguleika íslendinga sjálfra til
þess að lifa góöu og hamingjusömu
lífi í landi sínu, enda talar reynslan
hér skýrast í lífi íslenzku þjóðarinn-
ar. Það hlýtur að vera undirstaða
sjálfstæðis hverrar Jijóðar að trúa á
land sitt og sína eigin getu til þess
að sjá sér farborða. Efla Jiarf íslenzkt
framtak og íslenzkan atvinnurekst-
ar.
(Framhald á blaðsíðu 5).
Á (immtð árafug hjá KEA
Rætt við Jón Þórðarson húsvörð sjötugan
JÓN ÞÓRÐARSON afgreiðslu-
maður og húsvörður í aðal verzl
unar- og skrifstofubyggingu
KEA á Akureyri varð sjötugur
1. desember sl. Hann er maður
hógvær, fumlaus, gamansamur,
trúr í verki og einn þeirra
manna, sem alltaf eru ungir og
eiga fremur samleið með ungu
fólki en öldnu.
Jón er Svarfdælingur að ætt
og þykir honum það ekki mið-
ur, fæddur á Steindyrum, einn
af tíu bömum Þórðar Jónsson-
ar bónda þar og konu hans
Guðrúnar Björnsdóttur frá
Syðra-Garðshorni. Guðrún and
aðist að tíunda barni sínu, Árna
skólastjóra í Reykjavík, en þá
var Jón níu ára gamall. Ári síð-
ar lét Þórður Jónsson af bú-
skap og þá fór Jón til vanda-
lausra og varð að bjarga sér
sjálfur.
En móðurlausi sveinninn var
heppinn, því að hann vistréðst
hjá rausnarhjónum á Völlum í
Svarfaðardal, séra Stefáni
Kristinssyni og Sólveigu Eggerz
konu hans og var hjá þeim í
fjögur ár. Til Akureyrar flutt-
ist hann 1923 og hefur dvalið
þar síðan, fyrstu 20 árin var
hann verkamaður hjá Kaup-
félagi Eyfirðinga síðan 22 ár
afgreiðslumaður í Byggingar-
vörudeild KEA og er enn, og
síðustu 18 árin hefur Jón og
Margrét Kristinsdóttir kona
hans verið húsverðir í aðal-
stöðvum KEA. Andi samvinn-
unnar hefur því leikið um Jón
þessi ár og telur þessi sjötugi
starfsmaður samvinnumanna
það sína mestu gæfu, næst því
að eiga elskulega konu og góð
börn.
Blaðið hitti Jón snöggvast að
máli og lagði þá fyrir hann
nokkrar spumingar. Fer sam-
talið hér á eftir.
Hvemig líkaði þér á VöIIum,
Jón?
Þar var gott fólk, margt í
heimili og löngum mikið um að
vera, gestakomur voru tíðar og
búskapur stundaður af kappi.
Prestur var fluggáfaður, ræð-
inn og gamansamur og frúin
var hin mesta rausnar- og
myndarkona. Þá var jafnan
mannmargt við messu og öllum
boðið kaffi á eftir. Að Völlum
var þreyttum og svöngum gott
að koma, og á Völlum var gott
að vera.
Þú manst eftir sérkennilegn
fólki í Svarfaðardal frá þessum
árum?
Já, nóg var af því. Þarna á
heimilinu var Begga gamla,
sem svo var nefnd en aldrei
kennd við föður sinn eða for-
eldra. Hún vann mikið að tó-
skap, hafði gaman að segja frá,
einkum kaupstaðarferðum sín-
um, hafði rassbögur meira á
hraðbergi en aðrir og notaði
spakmæli þar sem þau áttu
ekki við. Frásagir Beggu gömlu
flugu vítt og breitt um sveitina
og margir hermdu eftir henni,
enda hafði hún sérkennilegan
málróm, bæði dimman og lítið
eitt ráman. Góð var hún alla
tíð við mig blessuð gamla kon-
an. Einu sinni fór hún í heim-
sókn til mætrar konu og fékk
peysupils að gjöf. Þegar heim
kom sýndi hún öllum pilsið og
var ákaflega glöð og lét móðan
mása. Já, ekki eru allar ferðir
Jón Þórðarson.
til fjár, endaði hún ræðu sína.
Þá er kunn sagan af því, þegar
prestur vildi fá að sjá kaup-
staðarvarning Beggu gömlu, er
nýkomin var frá Dalvík. Hún
sýndi honum allt, nema buxna-
efni. Prestur vildi sjá það líka
en sú gamla hnussaði við og
sagði, að hann hefði líklega
séð svona efni fyrr.
En Jónamir, skrikkur og
sælor?
Jón Jónsson, kallaður sælor,
var ársmaður á Völlum á með-
an ég var þar, kom 14. maí í
10 stiga frosti vorið 1910 og með
aleigu sína á litlum sleða. Á
leiðinni gerði hann þessa vísu:
Hamingjan mér leggi lið
labbar fram í Velli.
Það tekur ekki verra við
en vatnið þar í Felli.
En Jón var áður í Felli, bæ
nærri Hóli við Dalvík, og er nú
ekki lengur til. Þar bjó þá föð-
urbróðir minn, Ágúst, síðar í
Yztabæ í Hrísey, afi nafna síns,
dýralæknis hér í bæ Þoi'leifs-
sonar. En í Felli var erfiður
vatnsburður. Jón var bókelsk-
ur og las öllum stundum og
hann kastaði daglega fram vís-
um og var eiginlega taiandi hag
yrðingur, en hann var mesti
klaufi til allra verka. Oft þuldi
hann vísur eftir sig og aðra
fyrir prest, einnig kafla úr forn
um ritum, sem hann kunni
utanað. Hann tínaði að jafnaði
en miklu meira er hann fór með
skáldskap sinn. Þetta var
vænsti maður en ekki eins og
fólk er flest og okkur börnun-
um var hann góður.
Eftir Jóni skrikk man ég einn
ig vel því að hann kom oft.
Hann var kvæntur og bjó í
Skriðukoti, bæ norðan við Ytra-
Hvarf og er kotið hans löngu
komið í eyði. Þau hjónin skildu
og Jón varð hálfgerður um-
renningur, var löngum í Skaga
firði á sumrin en gekk á milli
á Akureyri
góðbúanna í Svarfaðardal á
vetrum. Hann sagði skemmti-
legri sögur en aðrir og var
reglulegur brandarakall, sem
okkur þótti virkilega gaman að
fá í heimsókn. En sagður var
hann jafnskreytinn og hann var
skemmtilegur. Jón skrikkur
eða Skriðukotslangur var mjög
hár maður vexti og hið mesta
karlmenni. Ég veit ekki hvað
valdið hefur gæfuleysi hans.
Jón þessi var föðurbróðir Vig-
fúsar á Steinsstöðum en hans
bróðir bjó á Krossastöðum og
hafði þann sið er hann jámaði
hesta, að stinga naglbítnum,
sem var stórt og mikið verk-
færi, upp í sig milli þess sem
hann var notaður. Heyfyrning-
ar átti bóndinn á Krossastöð-
um jafnan. Á hörðu vori kom
maður einn þangað með tóman
poka. Bóndi stóð í dyrum úti,
brýndi stóran hníf og tók lítt
undir kveðjur komumanns.
Allt í einu kallar hann hátt og
harðneskjulega. Bezt að fara að
skera. Aðkomumanni féllust
hendur og bar aldrei upp
erindið.
Manstu eftir Birni Snorra-
syni?
Já, þá var ég smástrákur
heima á Steindyrum. Björn
kom oft heima og móðir mín
gaf honum mat. Á sumrin borð
aði hann úti en á vetrum sat
hann á fiskasteininum frammi
í bæ og neytti matarins þar, því
hann vildi ekki vera með öðru
fólki. Margir óttuðust hann,
einkum bömin. Hann lá í úti-
húsum og var tötralegur mjög,
girti sig reipi og snærum. En
inni á sér bar hann jafnan bæk
ur, sem hann las, talinn vel gef
inn en auðnuleysingi. Björn
var gríðarstór og kraftalegur,
enda heljarmenni að burðum.
Eitt sinn að sumri til var pabbi
að leysa í hey heima á Stein-
dyrum. Þá fór Björn um og
kallaði pabbi til hans og bað
hann að hjálpa sér við að velta
böggunum upp í heyið og gerði
hann það. Sýndist mér þá bagg
arnir fisléttir og svo virtust
þeir í höndum hans. Hann rétti
baggana upp fyrir sig og þegar
það dugði ekki til, rak hann
hnefann í þá eins og bolta og
skutlaði þeim alveg upp. Um
kvöldið, eftir að matazt hafði
verið, lagðist Bjöm fyrir í fjár
húsgarða, en reipin setti hann
við hurðina að innanverðu.
Þegar pabbi ætlaði að binda
það, sem eftir var af heyinu
morguninn eftir, komst hann
ekki inn í fjárhúsið, þar sem
reipin voru, fyrr en liðið var
fast að hádegi. Þá opnaði Björn
og var reiður yfir ónæðinu,
hljóp niður með Þveránni, reif
upp stórgrýti og kastaði því í
ána. Hann var enn að kasta
grjóti þegar myrkva tók um
kvöldið og hafði þá nær stíflað
ána. Sumir steinarnir voru
fimastórir. Ég hefi aldrei séð
önnur eins handtök hjá nokkr-
um manni og fer það ekki milli
mála, að hann var ógurlegt
heljarmenni að burðum. En það
fer ekki ætíð saman gæfa og
gjörvileiki.
Og Þórður gamli í Uppsala-
koti hefur verið nágranni þinn?
Já, þau bjuggu lengi þar syst
kinin, Anna og Þórður, eftir að
Jósep, maður Önnu dó. Þau
voru barngóð, einkum Anna.
Þórður var sísyngjandi og var
söngurinn hans yndi. En hann
var blestur á máli og hentu
gárungarnir gaman að þessum
söngt Grafskrift gerði Þórður
eftir Jósep mág sinn og var
hún á þessa leið:
Nú er Jósep lagstur lágt
og líka í moldu grafinn.
Lengi var hann góður við slátt
bölvaður sníkjugoggurinn.
Hann sýndi presti og fleirum
þetta vísukorn og var allvel
ánægður með það. Þau Anna
og Þórður voru sérstæð í sin-
um háttum og allt kryddaði
þetta sérkennilega fólk tilver-
una og mannlífið, hvert með
sínum hætti. En það var fleira
fólk í Svarfaðardal og margt
alveg framúrskarandi fólk. Vil
ég þar fyrst nefna, auk hús-
bænda minna, Vilhjálm á
Bakka, sem var 50 ár á undan
tímanum í búskap sínum og
safnaði um sig unglingum,
stundum bara til að dansa.
Hann var kominn á kaf í vél-
væðinguna, áður en nokkur
eyfirzkur bóndi hafði séð hey-
vinnuvél, og hann var búinn að
slétta mikið af enginu ofan við
þegar hann loks fékk fyrstu
sláttuvélina. Þá minnist ég Þór
arins á Tjörn, sem þá var ung-
ur og varð síðar einskonar and-
legur héraðshöfðingi í Svarf-
aðardal vegna gáfna sinna og
mannkosta. Þá má ekki gleyma
Gísla á Hofi. Fátt þótti vel ráð-
ið nema hans nyti við. Hann
var dverghagur og vitur. Á
Brautarhóli bjó Kristján faðir
Gísla ritstjóra og þeirra syst-
kina, mannkostamaður og þann
ig mætti lengi telja.
Hér á Akureyri hefur þú svo
verið á finunta áratug?
Já, og hér hefur mér liðið
ágætlega, hef verið starfsmaður
samvinnusamtakanna nær all-
an þennan tíma og séð margar
hugsjónir rætast. Oft hefi ég
óskað þess, að' vera maður til
að gera meira á þessu sviði og
leggja samvinnustarfinu mikið
lið, svo miklu góðu hefur það
til leiðar komið á þessum tíma.
Og ég get ekki að því gert, að
mér sárnar hve margir mætir
og vel viti bornir menn vita
lítið um kaupfélags- og sam-
vinnumálin. í starfi mínu hefi
ég haft tækifæri til að kynnast
mjög mörgu fólki og ég hefi
verið svo lánsamur að hafa
aldrei kynnzt öðru en góðu
fólki, þó að margir tali um hið
gagnstæða.' Og unga fólkinu á
ég það að þakka, að ég er ekki
orðinn eldri en ég er. Með því
hefur mér alltaf þótt ánægju-
legra að vinna og blanda geði,
en þeim sem eldri eru. Mér
hálfleiðast t. d. sjötugir kallar,
.segir Jón að lokum og er þá
samtalinu lokið.
Blaðið þakkar viðtalið og
óskar Jóni til hamingju með
sjötugsafmælið. E. D.

Rósanf Sigurðsson sjöfugur
MEIRA UM HAUGHUSIN
ÞANN 12. nóv. sl. birti Dagur
dálitla grein eftir mig er ég
nefndi Búskapurinn og mykj-
an. Forstjóri Teiknistofu land-
búnaðarins, Þórir Baldvinsson,
svarar þessari grein minni í
Degi 3. des. sl. Ræðir um
„tvær villur sem nauðsynlegt
er að leiðrétta.“
1. — Ég taldi óráð að ætla
sér að tæma alsteypt, dyralaus
mykjúhús á þann hátt að stinga
mykjusnigli inn um op á vegg
ofantil, um það sagði ég:
„En það dugir ekki að ætla
sér að tæma mykjuhúsið þann-
ig, eða réttara sagt, þetta er því
aðeins hægt, að gólfi mykju-
hússins snarhalli, að þeim stað
sem snigillinn kemur inn í hús
ið,“ o. s. frv. Hins vegar var ég
alls ekki að benda á þetta bygg
ingarlag sem æskilegt, þótt það
hafi ef til vill ekki komið nógu
glöggt fram hjá mér, ég ræddi
fremur um annað.
2. — Ég taldi réttara að hafa
ökufærar dyr á haughúsinu, og
að með því móti notaðist sú
tækni að tæma mykjuhúsið
með snígli miklu betur.
Þórir bendir á að gólfinu
megi ekki halla að snigilstæð-
inu, það verði að vera flatt, og
virðist þá miða við hið sama,
sem ég taldi óráð, að sniglinum
sé stungið inn um glugga eða
op á vegg hússins. Þetta veit
Þórir vafalaust betur en ég, og
betur en þeir.menn erlendir (t.
d. í Noregi) sem helzt hafa átt
við þessa snigiltækni.
Vel fellst ég á að ekki sé
gallalaust að láta gólfinu „snar
halla“ að snigilstæðinu. En
hvað tekur við þar sem gólfið
er flatt, og sniglinum stungið
inn um eitt gat á vegg á allstóru
haughúsi? Mér skilst að með
því móti verði haughúsið aldrei
tæmt að fullu, og ekkert ná-
lægt því, það hljóti alltaf að
verða æðimikið eftir í húsinu,
nema með þvj einu móti — sem
ég hefi ekki gert ráð fyrir — að
takast megi að ryðja þyngdar-
lögmálinu úr vegi, eða breyta
því verulega frá því sem verið
hefir til þessa. Mykjan, lítt eða
ekki blönduð vatni. leitar ekki
til snígilsins þegar minnka fer
í húsinu, og hann dregur hana
ekki til sín.
Þá eru það haughúsdyrnar.
Þórir segir: ,.Nú er hér um að
ræða þau haughús, sem algeng-
ust eru, þar sem þvag og mykja
eru ekki aðskilin og ætti það
að vera augljóst, að slík hús
verða ekki tæmd út um dyr.“
Þessa fullyrðingu — þetta aug-
ljósa mál — skil ég sannast að
segja alls ekki.
Haughús fyrir blandaða
mykju eru algengust, segir
Þórir, og vafalaust er það
rétt, en þau „verða ekki
tæmd út um dyr.“ Hvern-
ig tæma bændur, sem búa við
slík haughús „sem algengust
eru“, þá haughús sín? Er ekki
hið algengasta og sjálfsaeðasta,
að slík haughús séu einmitt
„tæmd út um dyr“, á mismun-
andi hátt, nú orðið venjulegast
með traktor með moksturtækj-
um.
Af ummælum Þóris virðist
mér helzt mega draga þá álykt-
un, að hann telji að haughús
fyrir blandaðan áburð eigi að
hyggja dyralaus, eða að minnsta
kosti án keyrsludyra.
Ef svo er finnst mér meira en
lítið nýjabragð að hlutunum,
geri ráð fyrir að svo muni fleir
um finnast innanlands og utan.
En er ekki dálítið djarft að
byggja þannig, meðan svo er
ástatt um tæmingu haughúsa,
að: „Um tæki til tæmingar
hauggeymslu er það að segja,
að fullnægjandi eða æskileg
lausn á því máli er ekki enn
fengin, hvorki hér né annars-
staðar“, svo ég noti orð Þóris
þar um.
Um „haugflóðið, sem myndi
steypast út um dyrnar jafn-
skjótt og þær væru opnaðar“,
og jafnvel drepa bóndann, ræði
ég ekki. Ég geri sem sé alls
ekki ráð fyrir þeim byggingar-
háttum og vöntun á verkaviti
að láta mykjuþungan hvíla á
lokuðum hurðum haughússins.
Næg úrræði eru til að forðast
þennan „háska“, og hafa löng-
um verið notuð með góðum
árangri, þótt hitt sé því miður,
að víða er of illa og sóðalega
gengið frá haughúsdyrum og
innkeyrslu í húsin. Versti gall-
inn er þó víða, of litlar dyr og
vöntun á frágangi utan dyr-
anna, svo að hætta er á að
grjót og rusl komist í mykjuna
við mokstur og valdi erfiðleik-
um við dreifingu.
Á Norðurlöndum, þar sem
tíðkast að byggja haughús und-
ir fjósum, en það er í Noregi og
Svíþjóð norðan til, hygg ég að
þess séu vart dæmi að byggja
haughús án dyra, þannig að
ökufært sé inn í haughúsið,
nema þar sem tekin hefir verið
upp sá nýi háttur að blanda
nægilega miklu vatni í mykj-
una, svo hægt sé að dæla henni
í belgvagn af einhverri gerð og
aka þannig á völl, sem „fljót-
andi mykju“.
Á „fljótandi mykju“ tækn-
inni virðist Þórir Baldvinsson
ekki hafa neina trú. Hann tel-
ur, að þetta sé „mjög mikil
neyðarlausn".------„Það kost-
ar ekki minna en tvöfalt rými
áburðargeymslanna".-------„og
loks eykur það útkeyrslumagn-
ið í tonnatali.“
Hér ber mikið á milli, og það
er út af þessu sem ég nú skrifa
um þessi mál á ný, annars hefði
ég vel mátt þegja við „leiðrétt-
ingum“ forstjórans í Degi 3.
des. sl.
Þórir gerir ráð fyrir að blanda
svo miklu vatni í mykjuna við
umrædda tækni, að til helm-
inga verði mykja og vatn (tvö-
falt rými áburðargeymslanna“).
Svíar, sem mest eru taldir vita
um þessa hluti telja, að vatns-
blöndunin þurfi að nema allt að
20%, en reikna einnig með
minna vatni, jafnvel ekki nema
um 15%, nokkuð eftir fóðri o. fl.
En auðvitað verður það samt
vatn „í tonnatali“.
En þrátt fyrir vatnið láta
sænskir fræðimenn sig hafa það
að fullyrða, að við „fljótandi
mykju“ tæknina sparist allt að
60% af vinnunni við að koma
mykjunni á völl, samanborið
við „gömlu“ moksturs aðferð-
ina. Galli er á, að þessi tækni
krefst mikils stofnkostnaðar, en
hann er talinn borga sig vel, ef
reiknað er til lengri tíma. Kem
ur hér, að því sem Þórir Bald-
vinsson bendir á: „Menn verða
þó að gera sér ljóst, að vélvæð-
ing kostar fé og verða þeir, sem
hennar vilja njóta, jafnframt að
hafa ráð á að kaupa þau tæki
sem duga svo við verði unað“.
Þórir Baldvinsson endar leið
réttingar sínar með þessum orð
um til bænda: „Ræðið við eða
skrifið forstöðumanni Teikni-
stofu landbúnaðarins áður en
þið vélvæðið peningshúsin.“
Mikilsverð eru þau fyrirheit,
sem gefin eru með þessum orð-
um, og vel er það, og ef til vill
hefi ég misstigið mig, er ég
benti á nauðsyn þess að ráðu-
nautar Búnaðarfélags íslands
(verkfæraráðunauturinn) og
héraðsráðunautarnir leiðbeindu
bændum á þessu sviði. Og lík-
lega hefir mér orðið stórum á,
er ég hefi hvatt þessa aðila, og
jafnvel bændur líka, til að
kynna sér ýtarlegar sænskar
tilraunaskýrslur varðandi með-
ferð mykju (blandaðs ábui'ðar)
og tækni við að koma slíkum
áburði á völl. Slíks gerist víst
ekki þörf, það getur jafnvel orð
ið villandi (?) úr því, að svo
vel er róið fram í hér á landi,
í þessum málum, að hér er það
talin „mjög mikil neýðarlausn“
að nota þá aðferð og tækni sem
sænskir sérfræðingar telja nú
vænlegasta, eftir að þeir hafa
árum saman gert víðtækar
vinnuathuganir um hirðingu og
útkeyrslu búfjáráburðar (frá
fjósum og svínahúsum), við
mikinn mannafla og með ærn-
um kostnaði. — „Háir gerast
nú hestar vorir“. En hollur er
heimafenginn baggi — og
reynsla.
Enginn bóndi þarf að fara að
því þótt ég trúi því, að „fljót-
andi mykja“ og hagkvæm
tækni við útkeyslu hennar, sé
það „sem koma skal“ á vænni
búum hér á landi, og jafnvel
líka á minni búum, enda komi
til nokkur samvinna um að
tæma haughúsin og aka á völl.
Þá trú tók ég fyrst — efabland-
inn — suður á Þýzkalandi, fyr-
ir nokkrum árum, og hún hefir
styrkzt mjög við sænsku til-
raunimar. Læt svo útrætt um
þetta mál.
Reykjavík, 10. des. 1965.
Árni G. Eylands.
ATHUGASEMD
Herra ritstjóri.
í fréttapistli frá Dalvík í
blaði yðar, sem kom út þann 17.
des. 1966, er því haldið fram,
að símanotendur við sjálfvirku
símastöðina í Dalvík, þurfi að
greiða tvær krónur — fyrir að
hringja á langlínuafgreiðsluna.
Þar sem hér er um alvarlega
aðdróttun að ræða, gagnvart
þeirri stöð sem ég veiti for-
stöðu, er nauðsynlegt að það
komi fram, að upplýsingar
fréttamannsins eru ósannindi.
Gjald fyrir umrædda síma-
notkun er ein króna og þrjátíu
aurar fyrir hvert teljaraskref.
Ofanritað óskast birt í næsta
blaði yðar.
Dalvík, 17. des. 1966.
Þorgils Sigurðsson.
Fréttamaður Dags á Dalvik
gerir svohljóðandi athugasemd:
„Ritstjóri Dags hefur lesið
mér bréf, sem póst- og sím-
(Framhald á blaðsíðu 7.)
RÓSANT SIGURÐSSON, sem
lengi hefur unnið við sementið
í Byggingarvörudeild KEA,
varð sjötugur 17. desember sl.
Rósant Sigurðsson.
Hann er fæddur á Auðnum í
Öxnadal, misst foreldra sína
barn að aldri, en fór í vist til
Bolla Sigtryggssonar á Stóra-
hamri og Guðrúnar konu hans
10 ára gamall. Þar var hann 15
ár náði góðum þroska og varð
kai'lmenni að burðum.
Rósant hóf vinnu hjá KEA á
Akureyri 1927 eða 1928 þegar
byrjað var að grafa fyrh' grunni
Kjötbúðarinnar og hefur unnið
hjá kaupfélaginu alla tíð síðan,
nema 4 daga hjá varnarliðinu
og hafði þá fengið nóg þar. Um
fjölda ára hefur Rósant afgreitt
sement í Byggingarvörudeild-
inni, síðasta ár 6 þús. tonn.
Lengst af var hann þar bæði
færiband og lyftari, bjó yfir
óvenjulegu þreki, kappi og
skyldurækni. Sennilega myndu
hin miklu vinnuafköst hans
suma daga þykja næsta ótrú-
leg, ef nákvæmlega væru fram
talin.
Enn vinnur Rósant við sem-
entið, en segir að sér hafi versn
að gigtin síðan kaupfélagið
keypti lyftarann! Kona hans er
Líney Sigurðardóttir og eiga
þau heima í Hlíðargötu 5.
Dagur sendir Rósant Sigurðs
syni beztu árnaðaróskir í til-
efni afmælisins og óskar jafn-
framt samvinnumönnum þess,
að hafa sem flestum slíkum
starfshetjum á að skipa. E. D.
- VERKEFNIN
(Framhald af blaðsíðu 4).
Hefja sókn til verndar, en umfram allt til eflingar
okkar sérstæðu jijóðlegu menningar. Styðjast við
menningararfinn, sem fyrst og fremst varð til þess, að
íslendingar heimtu aftur frelsi sitt. Frelsi Jijóðarinnar
framvegis byggist lunfram allt á því, að ný öflug þjóð-
leg menning rísi sífellt á grundvelli Jreirrar, sem fyrir
er, því að á fornri frægð og afrekum forfeðranna lifir
engin J>jóð til langframa, livorki í menningarlegum
efnum, né í öðru tilliti. Líklega hefur aldrei, jafnvel
ekki Jiegar verst blés, verið meiri Jiörf á því að gera
sér Jiessi sannindi ljós, en nú á öld hinna stóru Jijóðar-
samsteypa og J>ess átrúnaðar, sem nú er boðaður víðs
vegar um veröld alla, að nálega allt sé undir stærðinni
komið. Getur liinum smærri fleytum orðið vandsiglt
á Jijóóarsjónum, ef menn missa sjónir á þessum grund-
vallarsannindum“. □
TIGER loðfóðruðu
KULDASTÍGVÉLIN
eru komin aftur
KARLMANNASKÓR
HVÍTIR LEIKFIMISSKÓR
HVÍTAR KVENTÖFFLUR með trésóla
SKÓVERZLUN M. H. LYNGDAL
er allt í senn: Dósaupptakari, coctailblandari, rjómaþeytari, linífabrýnari
og kartöflustappari.
JÓLAGJÖF
HÚSFREYJUNNAR.
“ I L 1¥I U HUSIÐ
104 Akur«ýrí