Dagur - 08.08.1974, Blaðsíða 5

Dagur - 08.08.1974, Blaðsíða 5
4 5 Skriístofur, Hafnarstræti 90, Akureyri Símar 1-11-66 og 1-11-67 Ritstjóri og ábyrgðarmaður: ERLINGUR DAVÍÐSSON Auglýsingar og afgreiðsla: JÓHANN K. SIGURÐSSON Prentverk Odds Björnssonar h.f. Stjórnarmyndun ÞEGAR þetta er ritað ríkir enn óvissa um myndun nýrrar ríkisstjórn- ar. Forseti landsins fól formanni stærsta stjórnmálaflokksins að al- þingiskosningum loknum, að mynda stjórn, er hefði þingmeirihluta að baki. Tilraunum formanns Sjálf- stæðisflokksins lauk 24. júlí, án árangurs. Síðan var Ólafi. Jóhannes- syni, forsætisráðherra, falin stjórnar- myndun og standa viðræður f jögurra flokka yfir og vandséð hvenær eða livemig þeim lýkur. Blöð stjórnmálaflokkanna hafa ekki verið margorð síðustu vikur um myndun nýrrar ríkisstjórnar, enda mun það sannmæli sem sagt er, að íslendingar hafi verið í slíku hátíðar- skapi að undanfömu, að stjórnmálin hafi fallið í skuggann. Nú munu hinar einstæðu þjóðhátíðir að mestu um garð gengnar og fá stjórnmálin þá væntanlega meira rúm í blöðum og útvarpi. Stjórnarmyndun er þó hið sígilda umræðuefni er menn liitt- ast og virðast flestir á einu máli um, að þörf sé nýrrar vinstri stjórnar. En myndun fjögurra flokka stjóm ar er mörgum erfiðleikum bundin, vegna liinna ólíku sjónarmiða, eink- um í efnaliagsmálum og utanríkis- málum, og svo er að sjá og heyra, að sameiginleg stjórnarstefna sé fvxir- fram torvelduð á ýmsan lxátt, vilj- andi eða af ólieppilegum vinnubrögð um. Þannig hefur Alþýðubandalagið sett fram skýlausar kröfur fyrirfram, einnig gagnrýnt óvægilega ráðherra Framsóknarflokksins og í þriðja lagi reynt að spilla þeirri samstöðu, sem reynt var að ná meðal vinstri flokk- anna um foisetakjör í upphafi yfir- standandi þings. Þetta auðveldar ekki sameiginlega stjóinaistefnu í mikilvægustu málunum, sem er þó forsenda stjóxnaimyndunar á „vinstri væng.“ Tvær þýðingarmiklar nefndir, skipaðar mönnum vinstri flokkanna og undir stjórn ráðherranna Ólafs Jóhannessonar og Einais Ágústsson- ar, eru að störfum, lialda viðræðu- fundi um hina ýmsu málaflokka, hafa einnig sameiginlega fundi og var einn þeina haldinn í gær. Á fundinum í gær mun forsætisráð- hierra hafa lagt fiam diög að stefnu- skrá væntanlegrar vinstri stjórnai', en blaðið hefur ekki haft spumir af undirtektum eða árangii. Hitt má ljóst vera, að stjómai'myndun, ef af henni verður, mun taka nokkum tíma. Hins vegar ætti Jxað fljótlega að liggja Ijóst fyrir, hvort áhugi hinna einstöku vinstri flokka til myndunar nýrrar vinstri stjórnar, nægir til þess að forystumenn þeirra vinni heilshugar að stjórnarmyndun- inni. □ PAPEY er kennd við Papana eins og Papós. Hún er 2,5 fer- klíóbetrar að stærð og liggur í austur frá Hamarsfirði. Á fyrri hluta 17. aldar komu Tyrkir þangað og rændu tveim piltum, en annað fólk gat falið sig. Þar er talið, að sjáist enn minjar Papabyggðar. Papey er hlunn- indajörð. Um einn bónda þar er sagt, að hann hafi orðið svo ríkur, að hann vissi naumast aura sinna tal og gróf gull sitt áður en hann dó. Það hefur enn ekki fundist. Ekki var ég að hugsa um gullið í Papey þegar ég sofnaði, heldur um gullið í Höfn í Hornafirði, gullið, sem duglegir menn draga úr sjón- um. Hornafjörðurinn er mikið lón með þröngum en skipgengum ósi. Hornafjarðarfljót var brúað fyrir nokkrum árum. Það var mikill farartálmi og hálfrar klukkustundar ferð yfir það á hestum. Kemur það úr Vatna- jökli, eins og öll fljót á stóru svæði á Suðausturlandi, en hlutar hins mikla jökuls bera þó hin ýmsu nöfn. Hornafjarðar fljót, sem er raunar oftast haft í fleirtölu, koma úr Hoffells- jökli, eða Heiðnabergsjökli segir í þjóðsögum. Einhverju sinni hlupu þau fram undan jöklin- um og eyddu mikilli byggð, þar sem nú renna fljótin og fórst allt kvikt er fyrir varð. Þrem árum síðar var smali á ferð niður við ósinn og hundur hans með honum. Hundurinn stað- næmdist við þúfu og gaf for- vitni sína til kynna. Þegar betur var að gáð, var þar stúlka og hundur hjá henni í sandgröfn- um bæ og var báðum bjargað. Dagurinn 5. júlí rann upp fremur morgunmildur, en þann dag varð sorglegt slys skammt frá Höfn. Sóknarpresturinn í Bjarnarnesi, séra Skarphéðinn Pétursson, lést í bílslysi. Kom- um við þar að rétt á eftir. Prest- urinn var þá látinn, og viðstadd ir að vonum daprir. Ég þekkti séra Skarphéðinn frá gamalli tíð og héldum við kunningsskap okkar síðan. Hann var á ferð- inni hér á Norðurlandi í fyrra- sumar og ég ráðgerði að koma suður í ár. Hann sagði mér ýmis legt af því markverða, sem ég þyrfti að skoða syðra. Víst lágu leiðir okkar saman, en á annan hátt en ætlað var. Förinni var fram haldið og nú fóru jöklarnir að setja svip sinn á fjallasýnina. Hinn mikli Vatnajökull teygir sig fram á mörgum stöðum og enda hinar ýmsu totur hans sem skriðjökl- ar niður við byggð og heita allar eitthvað. Eru þessir skriðjöklar hinir hrikalegustu ásýndum. Vatnsföllin, er frá þeim koma, eru öll leirlituð. Víða voru hest- ar á beit og varð mér hugsað til hinna frægu vatnahesta, er urðu að vaða og synda þessar ár, ýmist með vörur eða fólk á baki. Nú eiga hestarnir betri daga, líklega of góða. Frá Höfn ókum við með stefnu á Hoffellsjökul, framhjá bæ Helga Guðmundssonar í Hoffelli og alla leið upp að skrið jökli. Á þeirri leið eru áreyrar og ein örlítil árspræna með svo lausan botn, að bílarnir fóru að spóla. Þar á eyrunum kat kría á eggi sínu svo nærri hjólförum, að seilast mátti í eggið út úr bílnum. Kríumamma, sem kom- in var alla leið frá Suðurheim- skautinu norður til íslands til að lifa sínu fjölskyldulífi, flaug af egginu en settist strax á það aftur. Okum við svo fram að mikl- um malarkambi og gengum uppá hann. Þar innan við var allstórt jökullón með stórum og smáum jökum og svo skrið- jökullinn sjálfur, sprunginn og óhreinn, heldur ófrínilegur á að sjá. En til hægri er kjarri vaxin hlíð og sérkennilegir klettar. Þar er álfakirkja og undir henni gott tjaldstæði. Þaðan kunna nokkrir Akureyringar frá tíð- indum að segja, sem torskýrð eru, en engum urðu þeir atburð ir að meini. En þess vegna var hér Helgi á Hoffelli nefndur, kunnugur nágranni, að hann undraðist þau ekki, er hann fi'étti þau. Það bragðaðist vel niður- soðna kjötið frá Kjötiðnaðarstöð KEA þarna undir jöklinum við lónið og skóginn og það var svo kyrrt, að ekki þurfti að reisa tjald til matargerðar. Brátt komum við í Suður- sveit þeirra bræðra Þorbergs Þórðarsonar og Steinþórs á Hala. Fyrst komum við ]jó að Kálfafellsstað, undir Hellna- kletti. Þar er völvuleiði og talið að völvan hafi engin önnur ver- ið en systir Olafs konungs helga í Noregi. Kálfafellsstaðúr er hálfgert þorp, og þar er skóli og félagsheimili, auk bændabýl- anna. Við heimreiðina á Hala nám- um við staðar. Skammt frá er Hulduhóll, fullur af Huldufólki. Kunnugan spurði ég hvað sá bær hefði heitið, er nú væri að- eins hluti af steinsteypu og löngu yfirgefnu húsi, er við ný- lega fórum framhjá. En hús þetta stóð í brattri hlíð undir hrikafjalli og grjóthrunið mik- ið. Sléttaleiti, svaraði maðurinn. Er það mikið öfugmæli. En þetta bæjarnafn kemur þeim ekki ókunnuglega fyrir, sem heyrt hafa Steinþór Þórðarson á Hala segja sögur af sér og sín- um í Suðursveit. Frá Hala ligg- ur leiðin yfir Breiðamerkusand. Þar gengur skriðjökull fram undir sjó. Þar er allstórt vatn með borgarísjaka, rétt við veg- inn, og til allrar guðslukku er þar brú yfir á milli lóns og sævar, sem er aðeins stuttur spölur. Margt var þar um mann inn og voru flestir þögulir og furðu lostnir yfir því, sem fyrir augu bar. Jökulsá á Breiðamerkursandi er aðeins 1500 metra löng frá upptökum til ósa og er þó meðal mestu vatnsfalla hér á landi. Margt manna hefur drukknað við að komast yfir ána. Áður var oft farið uppi á Breiðamerk urjökli, sem áin kemur undan, en jökulsprungurnar eru jafnan hættulegar, og fórst maður í einni þeirra 1927. Sprakk jökull inn þar sem maðurinn fór með hesta sína og myndaðist djúp gjá. Þrír hestanna náðust lif- andi en fjórir drápust. Okind er í Jökulsá, lík skötu í laginu! Nú. yfirgáfum við Suðursveit og héldum vestur í Orævi. Þar eru Kvísker austasti bær og þar Ilöín í Hornafirði. áðum við í undurfögrum hvammi. Þar er skógargróður og Alaskalúpínur eru að græða upp afgirtan hluta sandsins. Frá þessum bæ var ferðafólki jafn- an veitt fylgd austur yfir Breiða merkursand og ferjað yfir jökul árnar á leiðinni. Á Kvískerjum ■ búa bræður, miklir náttúrufræð ingar. Sveiiin Pálsson læknir gekk upp á Öræfajökul fyrstur manna og fékk staðfestingu á því, sem bændur áður héldu fram, að jökullinn skríður fram af eigin þunga. ANNAR HLUTI Einhvers staðar á næstu grös- um við áningarstað okkar fannst glitrósin og er ekki vitað um hana á öðrum stað á land- inu. Mikið er af skúmum á Breiða merkursandi og reyndar einnig miklu vestar á söndunum. Sand arnir eru varpstaðir þeirra. Skúmar eru aðsópsmiklir fuglar og ráðast á ■ menn og skepnur, sem koma nálægt eggjum þeirra og ungum. Selur kæpir við ár- ósana. Selir eru menn í álögum, segja þjóðsögur og það með, að liðið hans Faraos, sem í Rauða- hafinu drukknaði, hafi orðið að selum og að þaðan sé allt sela- kyn komið. Einu sinni gekk maður á sjávarströnd í tunglsljósi á þrettándakveldi jóla. Sá hann þá hvar margt fólk, allsnakið, lék sér í fjörunni. Er hann gekk lengra rakst hann á marga blauta selshami. Tók hann þá einn belginn og fór að skoða. Hljóp þá nakta fólkið þar að, sem belgirnir voru, steypti þeim yfir sig og hvarf í sjóinn. Ein stúlka varð þó eftir, því hún fann ekki haminn sinn. Kom hún til mannsins og bað hann um belginn sinn, en hann lét hann ekki falan. Hann bauð henni heim til sín og þáði hún það. Hún hafði allt manneðli og giftu þau sig og eignuðust þau þrjú börn. Einu sinni mælti hún við börn sín: Mörg á ég nú börnin hérna, en fleiri á ég þau í sjón- um. Bóndinn læsti selshaminn vandlega niður í kistu sína og bar á sér lykilinn. Eitt sinn gleymdi hann þó lyklinum, er hann fór að heiman. En þegar hann kom heim, var ltonan horf Hvannadalshnjúkur, sem í minni barnalærdómsbók var hæstur fjalla á íslandi, 2119 metrar, er upp af Hnappavöll- um og stendur uppúr Öræfa- jökli. Uppúr jöklinum standa Hnapparnir, tindar þeir, sem bærinn dregur nafn af. Eftir fróðlegar viðræður við Pál Þor- einsson á Hnappavöllum, sem hefðu þurft .að vera lengri og síðan nótt á Hofi, ókum við að gamni okkar til Fagurhólsmýr- ar og þar niður á flugvöllinn frammi á söndunum, undir há- um hamrastöllum: En Öræfing- ar hafa undanfarin ár notið reglubundinna flugferða, á með an leiðir á landi voru enn lok- aðar til austurs og vesturs og ströndin hafnlaus. Frá þessum síðasttöldu bæj- um blasir Ingólfshöfði við í suðri. Ógrynni verpir þar af fugli. Einn bændanna á Hofi sagði mér, að fílnum, sem síð- ustu áratugi er farinn að verpa í klettum ofan við bæina, myndi hafa fjölgað ákaflega síðan eggjataka og unga hefði að Skógar undir Eyjafjöllum. in svo og selshamurinn úr kist- unni. Enn var ekið og nú meira til suðurs, í átt til Hnappavalla. Páll Þorsteinsson ætlaði að skjóta yfir okkur skjólshúsi eina nótt og útvegaði okkur tvö herbergi í gömlu íbúðarhúsi á Hofi, sem er skammt þar frá. Á Hofi í Öræfum kynntumst við nemendum og kennurum frá arkitektaskólanum í Kaup- mannahöfn, er þár bjuggu þá og unnu við að mæla og kort- leggja gömul torfhús. Farar- stjóri var Curt von Jessen arki- tekt. En nú í sumar og í fyrra- sumar var unnið að þessu verki víða um land. Hópurinn á Hofi var konum prýddur og sumt af fólkinu var trúlofunarlegt í til- tektum. Við sváfum vel um nóttina og hituðum okkur kaffi um morg- uninn við bæjarlækinn, svo Danirnir gætu haft sína henti- semi í eldhúsinu. Senn fer að sjóða vatnið í pottinum, sagði önnur konan. En ekki sauð vatnið á kósangastækinu. Já, nú fer að sjóða, sagði hin, Þær heyrðu að suðaði, en suðið var í bæjarlæknum, því engum hafði hugkvæmst að kveikja á kósangastækinu. Á Hofi er all- gömul torfkirkja. Á Hofi eru fjórir bændur, eins og á Hnappavöllum, og er það allvíða svo, að nokkrir bæir standa saman. Þar eru ný og myndarleg íbúðarhús, en einnig torfhús og skemmur frá eldri tíma. Mér hefur jafnan fundist þetta fara illa saman, en hér kunni ég því vel. Verið var að taka ull af sauð- fénu þennan dag, bæði á Hnappavöllum og fleiri bæjum, og við fjárréttina hittum við hinn roskna þingmann, Pál Þor- steinsson, sem sæti hefur átt á Alþingi í meira en þrjá áratugi, tólf sinnum háð kosningabar- áttu og jafnan haft sigur. Hann er maður fremur smár- vexti, harðgreindur maður og vekur traust vjð fyrstu kynni. Páll hefur nú drégið sig í hlé frá þingstörfum og býr búi sínu. Hann er enn léttur á fæti. Á leið okkar um Austur- og Suðausturland höfðum við. lítið séð af hvítum hestum, en hér á Hnappavöllum voru þeir til og höfðu fengið að svita sig ofur- lítið við smölunina. mestu lagst niður í Ingólfshöfða, og næmi hann þess vegna ný varplönd heima við bæi. Frá Fagurhólsmýri beygir vegurinn til norðvesturs, og eins og áður eru skriðjöklar á hægri hönd og nú Skógarsand- ur til vinstri, ógurlegt flæmi með vatnaflaum Skeiðarár. Svínafell er gamalt höfðingja- setur. Þar bjó Brennu-Flosi Skammt er nú til vestasta bæjar í Öræfum, en það er Skaftafell, forn þingstaður Skaftfellinga og nú þjóðgarður. Bæjarstaðaskógur er í landi jarðarinnar, Skaftafellsjökull og Skeiðarárjökull eru þar ör- skammt frá og Morárdalur. Svartifoss er rétt við bæinn í fallegu gljúfri. Mikill ferðamannastraumur er að Skaftafelli. Þar eru góð tjaldstæði og vel merkt og þar er verið að koma upp margs- konar ferðamannaþjónustu. Um sjónarmaður sagði mér, að kvöldið áður en við komum þangað, hefði hann þurft að reka um 200 manns af tjald- stæðum vegna ölvunar og óláta, hefði það verið Ijóta forsend- ingin. Stórir áætíunarbilar runnu í hlaðið á meðan við skoðuðum okkur um og fólkið streymdi upp í kjarrivaxnar brekkurnar neðan við gamla bæinn í Skafta felli og sumir urðu göngumóðir. Einar nokkur Jónsson bjó í Skaftafelli á átjándu öld. Hann smíðaði byssur, sem mikið orð fór af. Sjálfur drap hann með einni þeirra bjarndýr árið 1848 og eru slíkir atburðir fáheyrðir á Suðurlandi. Sonur hans, Jón Einarsson, var einnig mikill hag leiksmaður og talinn óvenjuleg- um andlegum hæfileikum gædd ur, las hann t. d. mörg tungu- mál, var vel að sér í náttúru- fræði og ágætur læknir, þótt ólærður væri. Nú kvöddum við Öræfin með þakklátum huga og margar góð ar minningar og héldum vestur yfir Skeiðarársandinn að Núps- stað undir Lómagnúp. Leiðin yfir sandinn er 33 km. Norður af Lómagnúp er Grænalón. Núpsstaðaskógar þykja fagrir og ferðamenn fá stundum fylgd þangað. En ekki er fyrir alla að fara þá leið og verður að hand- styrkja sig á járnkeðju upp Kálfaklif, i Það rigndi mikið í logni er við komum á Núpsstað. Geng- um við þegar í bænhúsið. Þar er lágt undir loft og gólfið lagt náttúrlegum steinhellum. Páll Bergþórsson, þar einnig gestur, settist við litla orgelið og spilaði en viðstaddir sungu „Hærra minn guð til þín“. Næsti viðkomustaður var Kirkjubæjarklaustur, sem er sfórbýli og byggðakjarni. Þar er læknis- og prestsetur, versl- un, félagsheimili og gistihús, og þar er hin sérkennilega litla kirkja, nýbyggða, til minningar um eldklerkinn, Jón Steingrims son, vígð 17. júní í sumar. Fyrr- um var nunnuklaustur á staðn- um. Þar er Systrastapi, er þjóð- saga er við kennd. i sunnanverðum Mýrdals- jökli er hin fræga Katla, sem sextán sinnum hefur gosið síð- an land byggðist, tortýmt fólki og lagt heilar sveitir undir ösku og gjall. Skaftárgosin eða Síðueldar 1783 eru mestu eld- og öskugos, sem sögur fara af hér á landi. Höfðu þau stórkostleg áhrif á hag manna og sögu landsins. Af þeim varð mikill manndauði, en á öði'um stöðum eymd og vol- æði. Það var hinn 8. júlí, sem. menn sáu mikinn gosmökk koma upp norðan við Síðuna. Daginn eftir þornaði Skaftá al- gerlega upp. En 12. sama mán- aðar kom eldurinn fram úr Skarftárgljúfri „með ógnar brestum og undirgangi", eins og segir í Lýsingu íslands eftir Þor vald Thoroddsen, og breiddist um gömlu hraunin, milli Skaft- ártungu og Skálarfjalls. Síðan rigndi eldi og brennisteini og svo mikil var ólyfjanin, að mönnum lá við öngviti. Grös sölnuðu, fuglar drápust, svo og silungar í vötnum. Svo tók eld- urinn, þ. e. hraunið, stefnuna á Meðallandið. Tuttugu jarðir tók af í þessum náttúruhamförum, ár stífluðust og landið varð allt annað en fyrr. Ein kvísl hrauns- ins rann austur hjá Systrastapa og stöðvaðist þar og tók af flesta bæi er þar voru. Frá þessum tíma er eldklerkurinn, Jón Steingrímsson, og þær sögur margar, er um hann mynduðust og aðrar er hann sjálfur skráði, um þessa atburði og fleira. Við höfðum skamma viðdvöl á Kirkjubæjarklaustri og lögð- um nú lykkju á leið okkar og héldum suður Landbrot og allt suður að Meðallandssandi og kynntumst þá vel Eldhrauninu, sem vaxið er gráum, mjúkum mosa. Síðan héldum við upp með Kúðafljóti austanverðu og þar á aðalveginn á ný og ókum vestur í Skógarskóla í einum fleng að kalla. Þar er Edduhótel í skólanum og þar ræður Þór- hildur Þorleifsson leikkona ríkjum. En það er margt að sjá á leiðinni frá Kúðafljóti og Eld- hrauni vestur á Skógarsand, svo sem Mýrdalssandur, Vík, Mýr- dalurinn búsældarlegi og á bak við er Mýrdalsjökulinn Vík í Mýrdal er eins og fleiri nálægir staðir á áhrifasvæði Kötlu. Sjór gekk fyrrum miklu lengra upp en nú. Þar er þurrt land sem áður var dreginn fisk- ur á tuttugu faðma dýpi. Undan Reynisfjalli rísa drangarnir fögr.u og tignarlegu, um 66 metra háir og blasa þeir við frá Víkurkauptúni. í Hvamms- hreppi, sem Vík tilheyrir, býr á sjötta hundrað manns. Þar sem tími vannst ekki til að tala við kunnuga um lands- ins gagn og nauðsynjar, rifjaði ég upp í huganum söguna af kii'kjusmiðnum á Reyni í Mýr- dal. Hann átti að byggja kirkju en varð naumt fyrir. Þá kom til hans maður og bauðst til að byggja kirkjuna fyrir hann, með' einu skilyrði, og hóf svo kii'kjusmíðina. Ur þessari þjóð- Keldur á Rangárvöllum. sögn er vísa þessi, er heyrðist kveðin í hól: Senn kemur hann Finnur faðir þinn frá Reyn, með þinn litla leiksvein. Fallegt er í Mýrdalnum og- sérkennilegt og þar sýnist góð- ur búskapur, enda er þar véður sælla en víðast annars staðar á landinu og kemur þar sjaldan snjór að marki. Fólk hamaðist við heyskapinn, enda skúraleið- ingar á næsta leita. Ekki sá ég Höfðabrekku-Jóku eða svipinn hennar þegar ég fór um Mýr- dalinn. En frá henni segir í fornum sögum og var liún göldr ótt og skapmikil. Sonur hennar átti barn með konu í „lausaleik“ og líkaði kellu það stórilla og heitaðist við hann. Þegar hún andaðist, gekk hún aftur og sótti að syni sínum svo fast, að hann hraktist til Vestmanna- eyja og var ráðlagt að koma ekki til lands næstu tuttugu árin. Ekki náði Jóka til hans í Eyj- um og sonurinn undi þar hag sínum. En rétt áður en tuttugu ár voru liðin skrapp hann til lands og kom á Eyjasand. Jóka var þar þá fyrir, þreif hann á loft og færði niður í fjöruna svo hart, að hann var jafnskjótt dauður. Þegar komið er í Vík, að aust- an, er Vatnajökull langt að baki. En norður af Vík og Skóg- arsandi eru Mýrdalsjökull og Eyjafjallajökull, einnig Tinda- fjallajökull og Torfajökull, báð- ir litlir að ummáli. Bak við þessa jökla er hin nafnkunna Fjallabaksleið, sem raunar eru fleiri en ein, miklir furðuheimar taldir. Við hina löngu og hafnlausu sandströnd Suðurlands er eilíf barátta brimsins og strauma við jökulárnar. Þótt úthafsöldurnar séu sterkar, brjóta þær aldrei verulega af þessari strönd, því önnur öfl spyrna á móti. Jökul- árnar bera ógrynni af grjóti, sandi og leir með sér til sjávar, og til viðbótar eru svo jökul- hlaupin ógurlegu. í sarrieini'ngu liafa brimið, hafstraumarnir og jökulárnar myndað sandrif og lón innan þeirra. Þessi miklu lón verður ferðafólk undrandi yfir að sjá, er það ferðast rétt- sælis um hringveginn og kemur að Hamarsfirði og Álftafirði, og heldur áfram, sem leið liggur, því lónin ná alla leið vestur undir Eyjafjöll, eða á öllu því svæði, sem jöklar eru næst byggð og ágengastir. Stundum stíflast lónin og hækkar þá í þeim og getur það valdið búandmönnum skaða, t. d. við heyskapinn. Þess er getið á 12. öld, að Holtsós undir Eyjafjöllum stíflaðist og vorú menn í vandi'æðum með að moka hann út. Þá var heitið á Þorlák biskup og varð hann vel við áheitinu, því ósinn reif sig þá fram af sjálfsdáðum. Eins og fyrrum segir fórum við alla leið vestur í Skógar- skóla undir Eyjafjöllum og gist- um þar. Um kvöldið gengum við Björn ferðafélagi um stað- inn. Sáum við þá meðal annars byssumann einn á stjákli. Ekki var hegðun hans neitt grunsam- leg, en byssan, er hann bar um öxl, var haglabyssa. Kannski er hann að fara á greni, ræddum við og héldum í átt til svefn- staðar okkar. Er við vorum nær þangað komnir, heyrðum við skothvell mikinn. Vissum við ekki hvert skotmarkið var, og ekkert annað en það, að við vorum báðir ósárir, svo og gul- ur hundur, sem úfinn og með skottið á milli fóta sér, þaut sem kólfi væri skotið framhjá okkur. (Framhald í næsta blaði) Bindiiidismótið (Framhald af blaðsíðu 1) voru fjölmörg og tókust vél. Þetta bindindismót var öðr- um þræði fjölskyldumót og voru á fjórða hundrað tjöld þegar þau voru flest og voru þetta tjöld ferðafólks, sem margt var langt að komið til þess að vera á þessu móti. Tjald stæði og bílastæði skipulagði Æskulýðsráð Akureyrarkirkju, en undir stjórn Stefáns Matt- híassonar. Mót þetta sóttu hátt á þriðja þúsund manns og er það fjöl- mennasta mótið, sem við höfum haldið síðustu þrjú árin. Umgengni fólks var mjög góð og á annað hundrað sjálfboða- liðar hinna ýmsu félaga störf- uðu á mótinu, og er framlag alls þessa fólks, svo og gestanna sjálfra, hin þakkarverðasta. Um hádegi á mánudag voru allir farnir af hátíðarsvæðinu og hófst þá sú eftirhátíðarvinna, sem slíkum mótum íylgir. Á fyrsta dansleiknum bar tals vert á ölvun, en löggæsla var mikil og góð og kom í veg fyrir vandræði. Var það einkum fólk, langt að komið, sem ekki gætti hófs í þessu efni. Tveir síðari dansleikirnir fóru vel fram. Að samanlögðu er ég ánægð- ur yfir mótinu og þakka ég alveg sérstaklega öllu starfs- fólki mótsins og forráðamönn- um á Hrafnagili, sagði Sveinn Kristjánsson að lokum. Q

x

Dagur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagur
https://timarit.is/publication/256

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.