Dagur - 19.02.1982, Blaðsíða 7

Dagur - 19.02.1982, Blaðsíða 7
 WSíiáitfiaiiiv..-aS8a*.ari . ^-.^■v'-. .^fc&;aÆrf33ag~.'-Uja SBBHBBBH9 l^&BH „Bjartsýnin mitt vopn“ - Hvernig var upphafið að því að þú gerðist verslunarmaður? „Upphafið var það að ég réði mig í verslunina Cesar sem Her- bert Ólafsson rak. Þar vann ég í hljómdeildinni þar til uppstokk- un varð í fyrirtækinu en þá keyptum við Jón Bjarnason hlut Karnabæjar í fyrirtækinu og hluta af Herberts hlut, þannig að við áttum jafnan hlut þrír. Síðan keyptum við Jón, seint á síðasta ári, hlut Herberts og nú eigum við fyrirtækið tveir“. - Hvernig gengur að reka verslun í dag? „Ég er nú þannig stemmdur í dag að ég horfi sem mest á björtu hliðarnar. Þó eru auð- vitað ákveðnir erfiðleikar með rekstur í dag, sérstaklega þegar menn eru í miklum fjárfesting- um í leiðinni. En bjartsýnin er mitt vopn“. - Ef þú sest nú niður og horfir yfir farinn veg, ertu þá ánægður með þitt lífshlaup? „Ég er mjög ánægður með tvö síðustu ár. Mér finnst að ég hafi loksins fundið sjálfan mig eftir langa leit. Mér finnst lífið oft hafa verið erfitt, en þetta blasir allt við í dag“. Pálma, Ásmundur Kjartansson sem hefur unnið á Skóverk- smiðjunni og Erla Stefánsdóttir söngkona." „Hljóðfærin í fólksbíl“ „Við gerðum talsvert af hljómplötum og Póló var gífur- Svo kom Glókollur „Tónaútgáfan gaf út plöturn- ar og ég man vel eftir þeirri fyrstu. Þar var meðal annars þessi „Glókollur“, sem varð gíf- urlega vinsælt lag. Þá hafði maður lítinn frið fyrir eftirherm- um og allskyns fólki á eftir sem reyndi að vera með einhver snið- fram að þessi hristingur hafi að mestu leyti komið til vegna þess hversu taugarnar voru í slæmu ásigkomulagi“. í sÓl og sumaryl - En úr Póló lá leiðin til Ing- imars Eydal? „Já og þá var nú komin upp ný stefna í tónlistina, þessi ameríski undirbúa fyrir upptöku. Hún fór fram í litla salnum í Sjálfstæðis- húsinu, og það má segja að plat- an hafi verið eyðilögð í upptök- unni. Upptökumaðurinn var með biluð tæki og útkoman varð sú að þetta skilaði sér engan veg- inn og upptakan varð nánast ónýt. Platan var samt gefin út og gífurlega mikið vandað til um- það sé lífernið í kring um þetta sem verið er að sækjast eftir.“ „Það var sukksanit“ - Hvernig var þetta líferni? „Ég get auðvitað ekki talað um það nema fyrir mig, en það var sukksamt. Þegar ég lít til baka finnst mér það leiðinlegast að maður skyldi ekki vera þess að framfleyta mér og mínum. Vinnan var orðin það gengdarlaus að það var ekki heil brú í því. Ég sagði því skilið við Suðurlandið og dreif mig að Kröflu þar sem ég var í tvö ár. Síðan má segja að ég hafi ekki spilað neitt utan þess að ég kom eitt sinn fram á jólatónleikum í Háskólabíói". slagsins en platan sem bar nafnið „Kvöld“ varð aldrei vinsæl eða neitt lag af henni og hún hvarf alveg í strauminn". - Hvernig voru þessi ár þegar þú horfir til baka, var hægt að lifa af þessu? „Ég vann alltaf við smíðar maður til þess að taka þetta á annan hátt. En ég á samt sem áður fjölmargar góðar minning- ar frá þessum árum“. - Voru það þá aðallega pen- ingamálin sem ollu því að þú hættir í hljómsveitabransanum, hvað það var orðið lítið út úr - Og finnur þú ekkert til löng- unar að byrja aftur? „Tónlistin er hluti af mér, og það er alltaf svakalega stutt í þetta. En að fara að stunda dan- sleikjahald hef ég ekki trú á að ég eigi nokkurn tíma eftir að gera. Það gæti hinsvegar alveg Poló, geysivinsæl hljómsveit á sínum tíma. með þessu, (Bjarki er lærður húsgagnasmiður), en tekjurnar öll þessi ár voru alveg þokkaleg- ar. Þær minnkuðu hinsvegar mjög, og þegar ég kvaddi þetta þá voru hreinlega engir peningar í þessu lengur. Ég skil varla til hvers menn eru að standa í þessu í dag, ekki getur það verið að þeir séu að því til þess að fram- fleyta sér og sínum. Ég hygg að það sé frekar verið þannig að þessu að hafa? „Það má segja það. Ég endaði mína spilamennsku á þann hátt að fara suður til Reykjavíkur og vera þar í hljómsveit sem hét „Mexico“. Það var áreiðanlega besta hljómsveitin sem ég spil- aði í. Við æfðum 3-4 kvöld í viku og spiluðum 2-3 kvöld. Út úr þessu var hreinlega ekkert að hafa, þannig að ég þurfti hrein- lega að bæta við mig smíðum til gerst að ég brygði mér í stúdíó og hljóðritaði eitthvað, mér finnst það mjög líklegt. Ég á talsvert efni og ég hef líka notað mikið efni frá öðrum. Það er hinsvegar vitað mál, að ef ég færi að snúa mér að þessu eitthvað að ráði, þá bitnaði það auðvitað á fjölskyldunni. En eftir að vera búinn að standa í þessum „hljómsveitarbransa" á hennar kostnað í öll þessi ár, og síðan tengjast fjölskyldunni sterkari böndum eftir að þessu lauk, þá er ég í vafa um að ég vildi breyta til aftur“. lega vinsæl hljómsveit. Það má eiginlega segja að vinsældir okk- ar hafi ekkert gefið Ingimar Ey- dal eftir á þessum tíma. Hljóm- sveit Ingimars var alltaf í Sjálf- stæðishúsinu, en við vorum aftur á móti í Alþýðuhúsinu yfir sumartímann á virkum kvöldum og síðan út um allar sveitir um helgar. Það er dálítið gaman að rifja það upp núna að við í Póló fórum alltaf út um sveitirnar á fólksbílum með allt okkar haf- urtask. Einu sinni vorum við á Taunus og eitt sinn á Volgu. Við komum öllum hljóðfærunum í þessa bíla ásamt okkur sjálfum, og það er dálítið furðulegt að hugsa til þess. Síðustu árin sem ég var í þessu með Ingimar Ey- dal og reyndar eftir það fyrir sunnan þá dugði varla stærsta gerð af sendiferðabifreiðum til þess að komast með öll tækin á milli. Við vorum með afar litla magnara og jafnvel tveir eða þrír tengdir í sama magnarann. En það sem skipti máli var að fólkið skemmti sér alltaf mjög vel þrátt fyrir þennan fátæklega útbún- að“. ugheit. En þetta lag, sem sló í gegn, var eftir Birgi Marinós- son, bæði lag og texti. - Manstu eftir upptökutækn- inni á þessum árum, var þetta ekkí afar ófullkomið allt miðað vjð það sem síðar kom? I „Jú ég man eftir henni. Ég gleykni aldrei þegar við fórum í fyrstu upptökuna í Póló. Það var tekið upp í Ríkisútvarpinu og þegar við komum þangað var upptökumaðurinn greinilega í mjög fúlu skapi. Hann var að flýta sér eitthvað og hundleidd- ist það sem við vorum að gera, enda lét hann okkur alveg vita það þegar við komum þarna inn að hann myndi ekki vinna eina einustu mínútu framyfir klukk- an fimm, þá yrði hann farinn á slaginu“. „Við vorum auðvitað algjörir viðvaningar í þessu, höfðum aldrei fyrr í stúdíó komið og taugarnar voru algjörlega í einni bendu hjá okkur og má segja að þetta hafi allt orðið talsvert erfiðara en efni stóðu til. Gló- kollurinn varð svona skjálfradd- aður allur, og ég vil halda því blómatími, en sú tónlist hreif mig mikið og ég varð fyrir mikl- um áhrifum af henni. Með Ingi- mar Eydal gerði ég eina stóra plötu þar sem m.a. var lagið „í sól og sumaryl“, lag sem má segja að standi vel fyrir sínu enn þann dag í dag. Þetta var fyrsta lagið eftir Gylfa Ægisson sem kom á plötu“. - Hvernig stóð á því að þið fenguð þetta lag? „Gylfi hafði látið Ingimar hafa spólu með lögum og Ingim- ar bað mig að fara í gegn um þessa spólu og athuga hvort ég rækist á eitthvað lag á henni fyrir mig. Ég gróf þar upp þetta lag og heyrði fyrir mér útsetningu sem við færðum síðan út og útkoman varð þetta lag“. Upptakan var ónýt „Á þessum tíma sem ég var með Ingimar fannst mér vera kominn tími til að fara að gera eitthvað einn, búa til sólóplötu sem ég vann síðan með öðrum manni. Það má segja að allur minn frítími í eina 8 mánuði hafi farið í þessa plötu, semja og Skólahljómsveit „Gaggans“ spilar á gamlárskvöld. „Margar góðar minningar frá þessum árum“. „Þetta blasir allt við“. „Glókollurinn raddaður“. var skjálf- „Öll hljóðfærin komust í sendi- ferðabifreið“. „Fiktaði gamall“. við hljóðfæri 8 ára íH „Tónlistin er hluti af mér“. Garðar Karlsson, Jörundur Guðmundsson, Örn Bjamason og Bjarki Tryggvason sem hljómsveitin Pónik barnaskólanum. í fyrsta bekk í gagnfræðaskóla var ég svo farinn að spila opinberlega í skólahljómsveitinni.“ Þetta sagði Bjarki Tryggvason er við báðum hann að lýsa fyrir okkur unglingsárum sínum á Akureyri. Bjarki varð síðan eins og alþjóð veit, einn þekktasti tónlistarmaður landsins í dæg- urtóniistinni og lék með mörg- um þekktum hljómsveitum inn á plötur sem náðu vinsældum. „Það má eiginlega segja að barna og unglingsárin hjá mér hafí snúist algjörlega um tónlistina. Ég var byrjaður að fíkta við hljóðfæri þegar ég var átta eða níu ára og kominn í hljómsveit í skóla strax í „Kóperuðum Shadows“ „Fyrsta hljómsveitin sem ég var í er lék eitthvað að ráði opin- berlega hét Pónik. Þar voru auk mín ýmsir merkismenn eins og Jörundur Guðmundsson, hin landsfræga eftirherma og grín- isti, Örn Bjarnason leikritaskáld með meiru og Garðar Karlsson sem kennir nú fram í Firði. Við lékum eingöngu gítartónlist á þessum árum, „kóperuðum" Shadows og fleiri. Svo þegar bítlaæðið kom til sögunnar tók þetta aðra stefnu og þá hellti maður sér út í þá tónlist. Við fengum að æfa í Gagnfræða- skóla Akureyrar og spiluðum aðallega þar. Ég man t.d. eftir fyrsta Gamlárskvöldinu sem ég spilaði opinberlega. Þá fengum við strákarnir 500 krónur fyrir kvöldið hver, og svo mikið fé hafði maður ekki séð áður.“ „Eftir að bítlatónlistin kom, fór ég í hljómsveit sem hét Taktar, en það var eiginlega fyrsta bítlahljómsveitin hérna fyrir norðan. Upp úr því fór ég svo í Póló og var í þeirri hljóm- sveit f hátt á fimmta ár. Þar voru Pálmi Stefánsson núverandi kaupmaður, Þorsteinn Kjart- ansson endurskoðandi, Stein- grímur Stefánsson bróðir 6 - DAGUR -19. febrúar 1982 19. febrúar 1982 - DAGUR - 7

x

Dagur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagur
https://timarit.is/publication/256

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.