Dagur - 03.12.1982, Blaðsíða 6

„Þetta var
eilíf bar-
átta við
snjó og
ófærðu
csZtszgz-r
^ssssifisss-sssí
^jSSwsa?--
lega upp 1
hefjuui sauita Myndir og texti:
Alli Geira og fyrsti Benzinn sem hann notaði í Reykjavíkurferðunum.
Tíu systkini
„Ég er fæddur árið 1920 að
Bangastöðum á Tjörnesi í Keldu-
neshreppi. Foreldrar mínir voru
Sigurgeir Pétursson og Björg
Jónsdóttir. Við vorum tíu systkin-
in en nú eru aðeins fimm á lífi,
tveir bræður og þrjár systur. Peg-
ar ég var fjögurra ára fluttum við í
Voladal á Tjörnesi. Þar vorum við
bara eitt ár, þá flutti fjölskyldan
til Húsavíkur. Fljótlega upp úr
því fór ég svo í sveit í Fagranes í
Aðaldal. Það var einungis gert
ráð fyrir því að ég yrði þar í einn
mánuð, en það urðu nú heil tíu ár
sem ég dvaldi í sveitinni. Til
Húsavíkur kom ég svo átján ára
gamall og hér hef ég búið upp frá
því.
„Frúnum
fannst gaman að
láta þéra sig“
Húsavík var ekki stór bær þegar
ég man fyrst eftir honum. Bærinn
fer ekki að vaxa verulega fyrr en í
og upp úr stríðinu. Ekki urðum
við mikið vör við styrjöldina.
Bretar voru að vísu með fámennt
lið hér, um 90 menn þegar mest
var. Þeir voru ekki í neinum fram-
kvæmdum hérna, voru bara til
eftirlits. Þeir voru ákaflega þægi-
legir í sambúð, og gerðu enga til-
raun til að trufla bæjarlífið. Þú
spurðir mig áðan hvort ekki hafi
ríkt stéttaskipting í bænum á þess-
um árum. Jú, ekki er nú hægt að
neita því að stéttaskipting var
töluvert áberandi. Gömlu kaup-
mannafjölskyldurnar voru at-
kvæðamiklar í bæjarlífinu, og það
var litið töluvert upp til þeirra.
Þéringarnar voru allmikið notað-
ar, einkum voru það konurnar
sem höfðu gaman af að láta þéra
sig. Þær voru líka með titilinn frú
þetta og frú hitt. En þetta var allt
saman hið mesta sóma- og ágætis-
fólk. Húsvíkingar hafa löngum
verið frægir fyrir að uppnefna fólk
og er hægt að nefna mýmörg dæmi
um það, nöfn eins og Gvendur
Ralli, Gvendur Grímsbí, Laui
Spígó, o.fl. o.fl. Mikið var hér um
kynlega kvisti í mannfélaginu,
sem eru alveg hættir að sjást
núna. Kannski er maður bara orð-
inn svona skrýtinn sjálfur að
maður er hættur að taka eftir
þeim?
„Náði í
góða eiginkonu“
Fyrstu árin mín á Húsavík stund-
aði ég almenna verkamannavinnu
og sjómennsku, bæði á opnum
vélbátum og dekkbátum. Einu
sinni fór ég á vetrarvertíð suður í
Sandgerði. Nei, ég lenti nú ekki í
miklum háska á sjónum, var að
vísu einu sinni rétt ekki dauður.
Það er víst svo algengt til sjós að
það er ekki í frásögur færandi. Ég
var svo heppinn að ná í góða
konu, hún heitir Bergþóra
Bjarnadóttir frá Norðfirði. Við
stofnuðum okkar heimili árið
1942 og giftum okkur á jóladag
það ár. Við eigum sjö börn á Iífi,
misstum eitt í fæðingu. Ég stund-
aði sjóinn til ársins 1946, en þá
urðu kaflaskipti í lífi mínu. Ég
varð fyrir því áfalli að fá mænu-
himnubólgu, átti í því stríði í tvö
ár. Lá alveg í rúminu í eitt ár.
Eftir þessi veikindi mín var mér
algerlega bannað að stunda sjó-
mennsku.
„Fyrsti bfllinn minn
var Ford
árgerð 1942.“
Þegar ég hafði náð mér almenni-
lega eftir veikindabaslið, gerðist
ég vörubifreiðastjóri hjá Bifreiða-
stöð Þingeyinga á Húsavík. Það
var vorið 1948. Bifreiðastöðin átti
bílinn, sem var Ford árgerð 1942.
Við vorum í allskyns vinnu.
Fluttum t.d. vikur frá öræfunum
fram af Möðrudal. Hann var not-
aður í byggingarefni og sumt var
sett í báta sem flutti hann til Siglu-
fjarðar. Þá var mikið um hey-
flutninga fyrir bændur, enda nán-
ast engir bílar til í sveitunum.
Hafnarframkvæmdir stóðu hér
yfir og mikil vinna í grjótflutning-
um. Það var þrælavinna, steinarn-
ir stórir og engin hjálpartæki til í
þá daga.
Einnig var ég talsvert mikið í
mjólkurflutningum fyrir KÞ til
Raufarhafnar. Laxárvirkjun var í
byggingu og mikil vinna við þær
framkvæmdir. Það var lítið að
gera yfir vetrarmánuðina. Oftast
lagði ég bílnum í kringum áramót
og byrjaði ekki að keyra fyrr en
voraði. Nú, ég held að ég hafi nú
farið flesta vetrarmánuðina eitt-
hvað á sjóinn. 1950 er Bifreiða-
stöðin lögð niður og stofnað bíl-
stjórafélag. Þá keypti ég gamla
Fordinn af stöðinni, og síðan hef
ég ekið sem sjálfseignarbílstjóri.
„Eftir það hef ég
einungis átt
Mercedes Benz“
Árið 1954 seldi ég gamla Fordinn
og keypti nýjan díselbíl af Mer-
cedes Benz gerð, sem jafnframt
var fyrsti bíllinn af þeirri gerð sem
kom hér á Norðausturlandið.
Eftir það hef ég einungis átt bíla
af þeirri gerð. Þeir eru orðnir átta
vöruflutningabílarnir, þann ní-
unda, sem er fólksbíll, á konan.
Hann er að sjálfsögðu líka Mer-
cedes Benz.
Fljótlega eftir að ég fékk fyrsta
Benzinn fór ég að stunda akstur
milli Húsavíkur og Reykjavíkur.
Ekki stöðugt til að byrja með, en
vorið 1956 byggði ég yfir bílinn og
hef stundað fastar áætlunarferðir
til Reykjavíkur upp frá því.
Akstri hérna heima hætti ég þá.
Fyrstu tvö árin hafði ég enga
aðstöðu í Reykjavík, en fékk inni
á afgreiðslu KÞ. Vorið 1958 fékk
ég aðstöðu í Sendibílastöðinni hf.
ásamt ýmsum fleiri bílstjórum af
landsbyggðinni. Þar var ég leigu-
liði til ársins 1960, að við mynduð-
um félagsskap og stofnuðum
Vöruflutningamiðstöðina hf. í
leiguhúsnæði Sendibílastöðvar-
innar. Byggðum síðan okkar eigið
húsnæði 1963 í Borgartúni, þar
sem Vöruflutningamiðstöðin
stendur nú. Flutningarnir vaxa
jafnt og þétt og brátt er bíllinn
orðinn of lítill. Ég seldi hann og
keypti mér annan, sem bar 6 tonn.
Þann bíl seldi ég svo 1964 og
keypti 8 tonna bíl. 1966 var svo
komið að ég réð ekki við þetta á
einum bíl. Annar er keyptur og
maður ráðinn til þess að aka
honum. Þá hefst hin eiginlega
bílaútgerð mín. Bílakostinn hef
ég svo endurnýjað reglulega og í
dag á ég tvo tólf tonna bíla og tvo
aftanívagna með 7 og 10 tonna
burðarmagni og gamla bílinn.sem
ég keypti 1964.
Eilíf barátta
við snjó og ófærð
Á fyrstu árum mínum sem bíl-
stjóri var lítið um snjómokstur frá
því opinbera. Þetta var eilíf bar-
átta við snjó og ófærð. KÞ hætti
sínum flutningum á haustin þegar
fór að snjóa. Þá var ég aleinn að
brölta þetta á milli. Engin talstöð
var þá í bílnum og dögum saman
vissi enginn hvar ég var. Þetta
bitnaði auðvitað mest á konunni
og börnunum. Uppeldi þeirra
hvíldi algerlega á henni, því dög-
6 - DAGUR - 3. desember 1982