Dagur - 03.12.1982, Blaðsíða 7

um saman kom ég ekki heim. Það
má líka segja að heim hafi ég
komið eins og hver annar gestur,
því sjaldan var stansað þar lengi.
Við vorum margir bílstjórarnir
sem ókum á þessari leið. Við vor-
um persónulegir vinir og kunn-
ingjar og samheldnin var mjög
mikil. Við gistum einkum á þrem-
ur stöðum, Varmahlíð, Blöndu-
ósi og Fornahvammi, því þetta
var tveggja daga ferð hvora leið.
Þarna áttum við sérlega miklum
hlýhug að mæta og vorum au-
fúsugestir á hvaða tíma sólar-
hringsins sem var. Góður starfs-
andi bílstjóranna og vinátta fólks-
ins sem við gistum hjá gerði okkur
lífið bærilegt.“
„Yið reyndum
að nýta allar stundir
til samveru og
glaðværðar“
Við höfum nú setið að spjalli dá-
góða stund og pípurnar eru orðn-
ar margar sem búið er að reykja.
Það er notalegt að sitja þarna inni
og rabba við Alla Geira og ekki er
stressinu eða æsingnum fyrir að
fara. Ég spyr eftir minnisstæðum
atburði eða skemmtilegri sögu.
Alli hugsar málið stundarkorn og
segir svo: „Ég veit eiginlega ekki
hvernig á að svara þessu. Auðvit-
að er hægt að segja margar sögur
um stórhríð og endalausan
þrældóm, lá við að maður mokaði
heilu sólarhringana á stundum.
Það er tilgangslaust að segja slík-
ar sögur núna, það skilur þær eng-
inn maður.
Við borðuðum einu sinni marg-
ir bílstjórar kvöldmat í Varma-
hlíð. Strax eftir matinn lögðum
við af stað. Rétt vestan við Oxna-
dalsheiðina, við Fremri-Kot,
mættum við bílalest frá Akureyri.
Þar fengum við að vita að það væri
búið að hreinskafa veginn til Ak-
ureyrar. Uppi á heiðinni töfðumst
við í hálftíma við að losa bíl sem
búinn var að vera þar í nokkra
daga. Meðan við vorum að ná
bílnum upp brast á glórulaus
þreifandi stórhríð. Klukkan 9
kvöldið eftir komumst við svo til
Akureyrar. Þá voru liðnir 27
tímar frá því við lögðum upp frá
Varmahlíð. Það eina sem við
nærðumst á var molakaffi sem við
hituðum okkur í Bakkaseli.
í sambandi við einhverja
skemmtilega sögu dettur mér í
hug veislan í Fornahvammi. Það
var seint að kvöldi að bílalest
rennur í hlað í Fornahvammi, þar
tókum við gistingu. Sá var siður á
þeim bæ þá að slökkva á rafstöð-
inni klukkan hálf tólf. Við vorum
í banastuði og okkur þótti þetta
óhemju harðir kostir og óréttlætið
algert. Einhver okkar fór því á
fund hótelstjórans, Páls Sigurðs-
sonar, og tjáði honum óánægju
okkar. Sagði hann Páli að okkur
þætti þetta ákaflega súrt í broti að
missa rafmagnið svo snemma.
Það stæði nefnilega þannig á að
Páll Ásgeirsson frá Akureyri væri
fimmtíu ára og við vildum gjarnan
gleðjast með honum eitthvað
fram eftir nóttu. Páll Sigurðsson
brást hart við, ræsti út allt sitt lið
og sló upp dýrðlegri veislu.
Það var mikið drukkið og sung-
ið langt fram eftir nóttu og raf-
stöðin sá um að veita okkur birtu
og yl. Það þarf auðvitað ekki að
taka það fram að Páll Ásgeirsson
átti ekkert afmæli, og þaðan af
síður að hann væri fimmtugur.
Þessi litla saga sýnir bara að í
góðra vina hópi var reynt að nýta
allar stundir til samveru og glað-
værðar.
„Hef alltaf verið
ákaflega heppinn
með starfsfólk“
Þetta hús sem við sitjum nú í var
byggt árið 1973 og flutt í það vorið
eftir. Jarðhæðin er 200 fermetrar
og svo er 70 fermetra kjallari. Það
er orðið of lítið fyrir okkur í dag.
Hinsvegar hef ég leyfi til að
byggja ofan á húsið og vissulega
dreymir mig að f ara út í þær fram-
kvæmdir. Nú, ástæðan fyrirþví að
ég réðst í þessa byggingu var sú að
ég hafði enga aðstöðu hér heima.
Þetta var orðið ansi erfitt allt
saman. Ég sá sjálfur um að koma
pökkunum út til viðskiptavinanna
og naut dyggrar aðstoðar konunn-
ar og börnin hjálpuðu okkur við
þetta, eftir því sem þau gátu og
höfðu aldur til. Einnig önnuðust
þau innheimtu og tóku þátt í
þessu með mér af lífi og sál, enda
hefði þetta nánast verið ógerning-
ur ef fjölskyldan hefði ekki að-
stoðað mig svo dyggilega.
Ég hef alla tíð verið heppinn
með minn rekstur og aldrei orðið
fyrir slysum né öðrum áföllum. Þá
hef ég sömuleiðis verið sérlega
heppinn með starfsfólk og
mannaskipti ekki verið tíð. Sig-
urgeir sonur minn hefur verið
framkvæmdastjóri frá því við
fluttum í þetta húsnæði. Sigurgeir
Ólafsson hefur unnið hjá mér í
tólf ár og Bjarni Sveinsson í 6. Á
undan Bjarna var Ólafur Sigur-
pálsson hér í fimm ár. Allt eru
þetta úrvalsmenn.”
Þá er samtalinu lokið. Ég stend
upp og þakka Alla fyrir spjallið og
geng út í kvöldkyrrðina. Ég lít um
öxl og sé hann setjast upp í „frúar-
Benzinn" og aka í gagnstæða átt.
Aðalgeir Sigurgeirsson bifreiðastjóri.
X Hfýtt
sykorminna
Sanitas maltol
Holl næring í hveijum dropa
3. desember 1982 - DAGUR - 7