Dagur - 24.08.1983, Blaðsíða 2

Hvað gerðirðu í
sumarfríinu?
Stefán Björgvinsson:
„Ég er bara á feröalagi. Ég er
meö hóp útlendinga - mest
Japani - hér í skoðunarferð á
vegum Hvals hf.“
Steinþór Sigurjónsson:
„Ég var í rigningunni í Reykja-
vík. Það var voðalega leiðin-
iegt, ég skil ekki af hverju ég
fór þangað."
Aðalbjörg Ólafsdóttir:
„Ég fór austur í Ásbyrgi, en
það var nú bara í tvo daga. Ég
reikna ekki með að taka meira
frí.“
Jóhann Bjöm Ævarsson:
„Tók mér ekkert sumarfrí. Ég
ætla reyndar að skreppa þrjá
daga í Borgarfjörð á næst-
unni.“
Lilja Jónsdóttir:
„Ég fór í sumarbústað í Óxar-
firði, og var svo bara með fjöl-
skyldunni og hafði það gott hér
heima.“
„Það gefur sig enginn i þetta
sem ekki hefur á því áhuga“
- segir Lára Sigurðardóttir forstöðumaður Geðdeildar Fjórðungssjúkrahússins
Lára heitir kona og er Sigurðar-
dóttir. Það er bæði margt og
mikið sem hún hefur lagt fyrir
sig um dagana. Fyrr á þessu ári
tók hún við starfi forstöðu-
manns á Geðdeild Fjórðungs-
sjúkrahússins á Akureyri. Við
litum uppeftir til að forvitnast
um Láru og starfið. Byrjum
samt á upprunanum.
Ég er fædd á Hauganesi á Ar-
skógsströnd 1952 og var þar á
meðan ég sótti þar skóla. Síðan
hef ég verið á flækingi víða um
land. Ég hef unnið mikið á sjúkra-
húsum, svo var ég um tíma á
sumarhóteli á Laugarvatni. Þá var
ég á ísafirði og lærði þar ýmislegt
sem að gagni kemur við heimilis-
hald, var sumsé í húsmæðraskóla.
Síðan kom ég aftur til Akureyrar
og dreif mig í sjúkraliðanám sem
þá var að hefjast við Gagnfræða-
skólann.“
- Og hefur unnið við það
síðan?
„Já ég hef unnið stanslaust við
þetta síðan, var á Lyfjadeildinni
hér á Akureyri til ársins 1979, en
þá tók ég mig upp og flutti til
Reykjavíkur. Þar vann ég á
Endurhæfingardeild Grensás. Síð-
an kom ég aftur hingað sumarið
’82 og vann á FSA til áramóta.
Hér byrjaði ég svo seinnipartinn í
febrúar. í millitíðinni vann ég í
fiski, smá undantekning.“
- í hverju er starf forstöðu-
manns fólgið?
„Ég sé alveg um lyfin. Panta
þau og tek til fyrir hvern ein-
stakling, sé um að gefa þau, síðan
sé ég um að panta allt sem þarf til
reksturs á heimilinu. Svo er nú
töluverð pappírsvinna í kringum
þetta, sem ég sinni, vinnu- og
sjúkraskýrslur og því um líkt. Síð-
an þarf náttúrlega að aðstoða
fólkið á margan hátt og hjúkra
því.“
- Hvað eruð þið mörg sem
vinnið þarna?
„Við erum 6. Þetta er allt önd-
vegisfólk sem með mér vinnur og
allir hafa verið hér mjög lengi,
það sýnir áhugann sem það hefur
fyrir þessum málefnum. Það gefur
sig enginn út í þetta sem ekki hef-
ur áhuga.
- En vistmennirnir, hvað eru
þeir margir?
„Þeir eru 6,4 karlar og 2 konur.
Þetta er allt aldrað fólk, um og
yfir sjötugt. Það er ekki mikið um
að nýir vistmenn komi hér, þetta
er sama fólkið, sem búið er að
vera hér í fjöldamörg ár. Það er
því lítil umferð hérna og fyrir
mörgum er þessi staður ekki til.“
- Hvernig líður dagurinn hjá
ykkur?
„Það er nú svolítið misjafnt.
Við höfum verið að kenna þeim
að lesa og skrifa svolítið. Konurn-
ar hafa sýnt mikinn áhuga og þær
eru mun virkari er karlarnir. þeir
eru eirðarlausari sitja stutt yfir í
einu og eru meira á röltinu.
„Konurnar eru líka mjög dug-
legar að gera handavinnu, sauma
dúka og prjóna heilmikið. Við
höfum svo í sumar farið mikið í
gönguferðir upp í Lystigarð og
hérna í kring. Stundum förum við
í bíltúra og það finnst þeim mjög
gaman. Þau hafa gott af því að
skipta aðeins um umhverfi, þau
eru svo samofin umhverfinu hér,
að þau sýna yfirleitt mikla gleði ef
þau fá að fara eitthvað út og fá
svona smá tilbreytingu. Nú á
kvöldin er horft á sjónvarp, en
það er nýkomið hingað litasjón-
varp. Það er greinilegt að þeim
finnst mun skemmtilegra að horfa
á það en þetta svart/hvíta, þau
horfa mun lengur."
- Hvernig er húsnæðið?
„Þetta hús var byggt um 1945 og
það er verið að mála það núna í
annað sinn, það var í fjöldamörg
ár með gulum málningarflygsum
hér og þar. Þetta er orðið voða-
lega fínt núna. Annars er hægt að
gera miklu meira fyrir þetta hús,
en það eru alltaf sömu peninga-
vandræðin. Það er kannski ekki
verið að eyða miklu fé í lagfæring-
ar því deildin kemur líklegast til
með að lognast útaf svona í fram-
tíðinni. Það eru allt öðruvísi við-
horf til þessara mála í dag en var
hér áður fyrr. Framfarirnar hafa
líka verið geysilega miklar, t.d. í
sambandi við lyfjaframleiðslu og
alla meðferð. Það fólk sem fædd-
ist fyrir um 60-70 árum og var
ekki eins og fólk er flest, það fékk
ekki viðunandi aðhald og með-
ferð og engin lyf náttúrlega, þar
sem þau voru ekki til. Það eru
miklu meiri möguleikar í dag.
Þess vegna á staður sem þessi ekki
að vera nauðsynlegur þegar fram
líða stundir."
- Hvernig líkar þér svo nýja
starfið?
„Mjög vel, þetta gefur manni
mikið, svo ég býst við að vera hér
um óákveðinn tíma, skulum við
segja.
- í hvað fara frístundirnar?
„Allar mínar frístundir nota ég
til að vera með dóttur minni, sem
er 15 mánaða gömul. Við bregð-
um okkur stundum saman út í
sveit að skoða átthagana.“
Lára Sigurðardóttir.
....ökumennirnir „svínuðu“
á sprautubílnum“
Marinó Hinriksson hringdi:
Ég las lesendabréf í blaðinu sl.
mánudag. Þar var fjallað um
Vegagerðina og vegagerðarmenn
á þann hátt, að ég er ekki hissa þó
bréfritari hafi ekki haft kjark til
að segja nafn sitt.
í bréfinu dregur bréfritari dár
að vegagerðarmönnum, vegna
þess að vegamerkingar á Daivík-
urveginum eru ekki alveg þráð-
beinar. Það er alveg rétt, þær eru
það ekki, en jafn sómakært blað
og Dagur hefði nú átt að hafa
samband við Vegagerðina til að
kynna sér hvers vegna hlykkirnir
eru.
Ég varð vitni að því hvernig
þetta vildi til. Línurnar eru mál-
aðar á veginn með þar til gerðum
bfl, sem ekur eftir ákveðnum
merkjum, sem hafa verið sett á
veginn samkvæmt mælingum.
Bíllinn þarf að geta haldið ferð,
því um leið og hann minnkar ferð-
ina eða stoppar myndast málning-
arpollur undir honum. En þótt
bíllinn væri merktur í bak og fyrir
voru vegfarendur ekki mikið að
taka tillit til þarfa hans. Mér
fannst svívirðilegt að sjá hvernig
ökumennirnir „svínuðu“ á
sprautubílnum. Fyrir vikið átti
hann ekki aðra leið en víkja og
þess vegna komu hlykkirnir á lín-
una.
Ef til vill hefur bréfritari ver-
ið einn af þeim, sem vék ekki. Ef
til vill á bréfritarinn sök á einum
hlykknum. Hver veit.
Þetta er svona svipuð meðferð
og veghefilsstjórar fá oft á tíðum
hjá ökumönnum. Þó eru veghef-
ilsstjórarnir að reyna sitt besta til
að gera vegina okkar ökufæra.
Launin sem þeir fá allt of oft eru
frekja og yfirgangur ökumanna,
sem eiga mun hægara um vik til að
víkja. En það er alltaf sama
sagan; það eru allt of margir að
flýta sér.
2 - DAGUR - 24. ágúst 1983
; - 'WiihW. - JAÚBO