Dagur - 11.02.1985, Blaðsíða 2

2 - DAGUR - 11. febrúar 1985
„Hreinn hagnaður að halda
þorrablót fyrir
brennivínshækkun"
- segir húmoristinn
Hermann Ingólfsson á Grenivík

Þegar ég kom í frystihús Kald-
baks hf. á Grenivík á dögunum
sagði Kristleifur Meldal verk-
stjóri að ég skyldi tala við
Hermann Ingólfsson, hann
væri mesti „húmoristinn“ í
plássinu og ég gæti örugglega
fengið hann til þess að segja
eitthvað sniðugt.
Það varð úr, og við Ernst
Hermann Ingólfsson eins og
hann heitir fullu nafni settum
okkur niður í litlu herbergi inn
af kaffistofu frystihússins.
Segulbandið í gang, og ég
spurði Hermann hvort það
væri rétt að hann væri „yfir-
húmoristi“ Grenivíkur. Hann
glotti og svaraði síðan:
„Ég veit nú varla hvort það er
rétt. Það er hins vegar þannig að
þegar haldnar eru samkomur hér
þarf endilega að fá einhvern til
þess að ljúga upp sögum um
náungann og ég veit eiginlega
ekki hvers vegna það er alltaf
leitað til mín. Það eru 17 ár síðan
ég byrjaði á þessu en síðan hætti
ég fyrir tveimur árum. Ég er hins
vegar eins og alþingismennirnir,
ég stóð ekki við það að hætta og
byrjaði því aftur. Það eru þorra-
blótin sem eru aðalvettvangurinn
fyrir þessar uppákomur mínar og
það er vissulega ekki sama hvern-
ig þetta er gert, það má ekki særa
neinn.
Ég er í Lionsklúbbnum hérna
og við höldum bók sem kölluð er
Sturla. í þessa bók færir hver ein-
asti maður í klúbbnum eitthvað
á milli funda, hvort sem það eru
vangaveltur um lífið og tilveruna
eða eitthvað annað og það er les-
ið upp úr þessari bók á hverjum
fundi. Þetta er merkt rit, því í
bókina hafa skrifað menn sem
sífellt halda því fram að þeir geti
hvorki skrifað eða sett saman
nokkurn hlut. Við í Lionsklúbbn-
um höldum svo konukvöld einu
sinni á ári, og þá er ég látinn lesa
það sem ég hef skrifað í þessa
bók, og það kemur til af því að ég
hef látið plata mig í það í gegnum
árin að fara upp á svið á þorra-
blótunum.“
Þorpari skritar:
Það er oft verið að skammast út í
vélsleðaeigendur, oft trúlega að
ástæðulausu en því miður er
einnig oft ástæða að baki.
Ég tel mig hafa fulla ástæðu til
að kvarta, og ég hef grun um að
einn ákveðinn vélsleðaeigandi
eigi að taka þessa kvörtun til sín.
Sá hinn sami virðist nefnilega
- Hvernig efni er það sem þú
mætir með á þorrablótin, gaman-
vísur eða þess háttar?
„Nei, Guð hjálpi þér, ég get
alls ekki ort vísu þótt lífið væri í
veði og að annar hver maður í
minni ætt yrki.“
- Þú einskorðar húmorinn
sem sagt við óbundið mál?
„Ja, hvað er húmor? Annars
má ég til meö að monta mig dá-
lítið. Við héldum fyrir nokkrum
árum samkomur til styrktar ung-
um pilti héðan sem lenti í slysi,
og var sama dagskráin flutt á
þremur samkomum. Ungur pilt-
ur hérna í plássinu sem var rétt
liðlega ferind ar sagði mömmu
sinni að hann hefði mætt í öll
skiptin, bara ‘il að sjá mig.“
- Átt þú orðið mikið efni sem
þú hefur samið?
„Já, ég á það. >g ég hef samið
efni sem aldrei hefur verið flutt
enda skiptir það ekki máli. Ég
sagði við mann að ég ætlaði að
gefa út bók 1994 en það getur svo
sem vel verið að ég standi ekki
við það.
Ég skal segja þér að við reikn-
uðum það út eftir þorrablótið hér
á dögunum að þeir sem þar
mættu hefðu sparað 18 þúsund
krónur. Það var vegna þess að
blótið var haldið rétt fyrir síðustu
brennivínshækkun og hafði
þennan sparnað í för með sér.
Það er því hreinn hagnaður að
halda þorrablót rétt fyrir brenni-
vínshækkun."
- Eru þetta líflegar samkomur
hér?
„Já, það er óhætt að segja. Að
vísu hafa tvö þau síðustu verið
haldin í nýja húsinu sem tekur
250-300 manns í sæti en gamla
húsið tók ekki nema um 100
manns ef vel var troðið. Það var
sagt að þegar sem best var troðið
í gamla húsið og einn þurfti að
fara á salernið þá þurfti allur
hringurinn að fara með honum.
En það er allt öðruvísi að koma
fram í nýja húsinu, stemmningin
er öðruvísi og það varð viss hluti
af henni eftir í gamla húsinu. Það
hafa af því mikla ánægju að stíga
á bak vélfáki sínum er líða tekur
að miðnætti, sennilega þegar
hann hættir að horfa á sjónvarp-
ið, og þá fer hann út að aka.
Akstursleiðir hans á þessum
tíma sólarhrings eru dálítið vara-
samar. Hann er nefnilega talsvert
á ferðinni í kringum verslunar-
þurfti ekki míkrafón í gamla hús-
inu og þar var líka miklu betri
hljómburður. Það var betra að
vera skemmtilegur í gamla hús-
inu.“
Hermann hefur einnig stigið á
fjalirnar sem leikari, gerði það
um langt árabil.
„Já, ég lék í ein 17 ár held ég
en var víst ekki neitt sérstakur
leikari. Það var svo skrýtið með
það að ég var alltaf látinn leika
einhverjar fígúrur, fékk aldrei að
leika almennilegan mann, ég veit
ekki hvers vegna. Það má alveg
koma hér fram að ég er Steinunni
Bjarnadóttur afar þakklátur fyrir
að hafa eyðilagt fyrir mér minn
leiklistarferil. Okkur kom ekki
saman og eftir rimmu okkar á
milli hef ég ekki leikið nema einu
sinni við sérstakt tækifæri. Ég er
Steinunni þakklátur því þótt
það væri gaman að leika þá var
þetta allt of tímafrekt, sannkall-
aður tímaþjófur."
- Átt þú þér sem húmoristi
einhverja fyrirmynd?
„Það kann að vera, þótt ég hafi
miðstöðina Sunnuhlíð og á milli
nærliggjandi húsa.
Hávaðinn er mikill, enda sýnist
mér að sleðinn hans sé ekki alveg
nýr, og þá virðist sem eitthvað
mætti lappa upp á pústkerfið á
þessum sleða. En best væri auð-
vitað að þessi sleðamaður veldi
sér annan tíma sólarhringsins til
þess að aka þarna um.
ekki séð marga slíka á sviði. Ég
sá Brynjólf Jóhannesson og hann
er mér ákaflega minnisstæður, ég
er eins og flestir mjög hrifinn af
Árna Tryggvasyni og Bessi
Bjarnason er góður. En ég veit
varla hvort um það er að ræða að
þeir hafi beinlínis orðið mér
fyrirmynd."
- Hvað með Ómar Ragnars-
son?
„Ég hef nú ekki orðið svo fræg-
ur að sjá Ómar Ragnarsson á
sviði síðan fyrir um 25 árum þeg-
ar hann var að byrja. Þetta var á
samkomu á Laugum í Reykjadal
og ég var ekki hrifinn af honum
en finnst hann hins vegar mjög
skemmtilegur núna. Ég syng oft
„Mér er skemmt" fyrir litlu börn-
in mín og reyni þá að herma eftir
Ómari þótt það gangi erfiðlega.
Ómar virðist vera mjög vinsæll á
Grenivík því mér telst til að ef
jafn margir Akureyringar hlut-
fallslega, hefðu séð Ómar á þess-
um skemmtunum hans á Akur-
eyri að undanförnu og þeir Gren-
víkingar sem þangað hafa farið,
þá hefðu á níunda þúsund Akur-
eyringar þurft að mæta.
Hvað mig snertir, þá er mér
sagt að ég hafi einhverja ákveðna
„takta“. Þegar ég komi fram og
lesi, þá hafi ég hálfvitalega
„takta" í frammi. Það getur vel
verið að þetta sé rétt, en sjálfum
finnst mér að ég sé virðulegur
maður á sviði og ég hef afskap-
lega gaman af því að standa á
sviðinu og reyna að skemmta
fólki.
Ég á ákaflega erfitt með að
setja saman efni, þótt ég hafi
góðan fyrirvara. Þannig var fyrir
þorrablótið á dögunum að ég
hafði tímann frá því um áramót
að þorrablótsnefnd hafði sam-
band við mig, til þess að setja
eitthvað saman. Að vísu lofaði ég
ekki nefndinni að gera þetta því
maður á aldrei að segja já strax,
þá halda menn að maður hafi
beðið eftir því að vera beðinn.
Ég dró þá því á þessu og setti
þetta ekki saman fyrr en rétt áður
en ég fór á blótið.
Ég hikstaði dálítið á ræðunni
á síðasta þorrablóti því ég
brenglaði blöðunum með ræð-
unni og sat svo inni með hluta af
því sem ég hafði sett á blað og fór
með það heim án þess að flytja
það. Þetta hefur að vísu komið
fyrir áður og skiptir ekki öllu
máli. Það vill líka koma fyrir að
textinn breytist þegar ég er að
flytja hann og einhver hluti hans
hreinlega gleymist þess vegna.“
- Snúum okkur að öðru. Þú
munt vera refaskytta og hafa
fengist við það lengi.
„Ég hef farið á greni nokkrum
sinnum, sennilega í 15 sumur.
Fyrst með Agnari Tómassyni en
undanfarin ár höfum við Birgir
Pétursson verið saman í þessu.
Birgir er einn af þessum mönnum
sem hægt er að sitja með klukku-
stundum saman og kjafta við, en
það er líka hægt að sitja með
honum sólarhringinn út án þess
að eitt einasta orð sé sagt, og það
skiptir engu máli.
Þegar menn eru á greni þurfa
þeir að halda kjafti tímunum
saman og þótt maður geti staðið
opinn niður í rassgat tímunum
saman finnst mér líka gaman að
þegja, það er að minnsta kosti
sagt heima hjá mér. Birgir segir
líka lítið heima hjá sér. Þegar við
Birgir fórum fyrst á greni sagði
mamma Birgis: „Hvað skyldu
þeir tala um.“ Það er því ekki
ótrúleg sagan um okkur sem
gerðist einu sinni. Við sátum um
greni í 18 klukkustundir og er ég
skaut þá refinn sagði Birgir: „Ha,
ha“ og það var það fyrsta sem
okkur hafði farið á milli allan
tímann.
Annars er mér sama hvort ég
drep tófur eða ekki, það er ekk-
ert sáluhjálparatriði. Hitt er dá-
lítið mikils virði að vera úti og
horfa upp í loftið, þótt það geti
farið af því mesti glansinn að
horfa upp í loftið ef það rignir
mikið." gk-.
Hávaðaakstur vél-
sleða um miðnættið