Dagur - 23.06.1990, Side 11

10 - DAGUR - Laugardagur 23. júní 1990
„ ...cinn Þingeyingur sem hló mikið að ógleði minni."
ann er kominn af norskum og skagfírskum ættum og þyk-
ir það nú ekki slæm blanda. Foreldrar hans eru María
Ragnarsdóttir, skagfírsk heimasæta, og Ole Aadnegard,
Norðmaður sem kom til Islands fyrir stríð og var fyrst
refahirðir á Reynistað í Skagafírði en ílengdist síðan hér
á landi. Hann er giftur Brynju Kristjánsdóttir úr Grindavík og eiga
þau saman fjögur börn á aldrinum 12 ára til 21 árs. Maðurinn sem
um ræðir er Knútur Aadnegard nýorðinn forseti bæjarstjórnar á
Sauðárkróki. Þegar Dag bar að garði heima hjá Knúti var hann
önnum kafínn ásamt konu sinni við að gróðursetja tré í garðinum.
Hann gaf sér þó tíma til að spjalla um ævi sína, en sagði sem svo
að hún væri nú ekki orðin það löng að frá mörgu væri að segja.
Spjallið endaði þó sem helgarviðtal.
Sverðabardagar og byssuleikir
„Ég er fæddur Sauðkrækingur árið 1951 á
heimili foreldra minna að Skógargötu 1. Við
systkinin erum tólf og er ég svona um mið-
bikið í hópnum, svo maður gat náð sér
niðri á þeim yngri ef maður varð fyrir barð-
inu á eldri systkinum. Uppvöxturinn gekk
áfallalaust fyrir sig. Ég byrjaði að fara í sveit
á sumrin um sjö ára gamall og var þá fyrst
hjá afa og ömmu á Bergstöðum, síðan á
Marlandi úti á Skaga og líka á Reynistað og
í Geitagerði. Tvö sumur var ég síðan heima
og passaði yngsta bróður minn meðan
mamma var að vinna. Þá lærði ég undir-
stöðuatriðin í eldamennsku, lærði að elda
svona algengasta mat. Meinilla var mér þó
alltaf við að sjóða fisk og kom það til af því
að í fyrsta skipti sem ég gerði alvarlega til-
raun til að sjóða ýsu, þá ætlaði ég að verka
hana rosalega vel og setti hana undir heita
kranann. Það fór allt í mauk svo hún var
ekki borðuð þann daginn. Þetta lærðist þó
með tímanum og ég held að ég kæmist nú
alveg í gegnum eina soðingu núna.“
- Hvernig var með strákapör í þínu ung-
dæmi?
„Ég held ég hafi nú ekki verið neitt mikið
í þeim. Þetta voru mjög heilbrigðir leikir sem
maður aldist upp við, sverðabardagar og
byssuleikir, sem í giltu mjög strangar reglur
og það hefur ábyggilega gert manni gott
seinna meir þegar maður hefur þurft að
semja sig að öðrum reglum. Maður tók auð-
vitað þátt í hverfabardögunum og man ég
að þar voru framarlega í flokki þeir Ólafur
Jóhannsson og Einar Helgason. Annars var
ég aðallega með strákunum hans Kára
Steins og líka minnist ég að synir Kristjáns
Gíslasonar, sem seinna flutti til Vestmanna-
eyja, voru góðir vinir mínir.“
Sótti mjólk upp í kofana
„í rauninni er ótrúlegt hve margt hefur
breyst frá þessum tíma þegar maður var
strákur. Ég man eftir því þegar maður var
að sækja mjólk upp í kofana þarna fyrir
ofan Skógargötuna og eftir kúnum sem voru
þarna man maður greinilega eins og aðrir
sem rifja upp þessa liðnu tíma. Faðir minn
var nú iengi með kindur þarna líka sem
maður snérist mikið í kringum og sumrin
sem ég var heima við, kom það að mestu
leyti í minn hlut að hugsa um heyskapinn,
því að foreldrarnir og eldri systkini voru
alltaf að vinna. Ég fór sjálfur snemma að
vinna eins og aðrir á þessum tíma og maður
reyndi að komast í alla þá vinnu sem
bauðst. Aðallega var það uppskipun og síð-
an var það eitt starf sem við bræðurnir vor-
um lengi með, tókum við hver af öðrum.
Það var að taka upp vörur í apótekinu og
sjá um að brenna þar því rusli sem til féll
þar. Fyrir þetta fékk maður borgað og það
kom sér oft á tíðum óskaplega vei enda lítil
atvinna á þessum árum og hver eyrir því
kærkominn."
- Hvernig var þinni skóiagöngu háttað?
„Hún var nú bara ósköp venjuleg. Ég
byrjaði auðvitað í barnaskóla og fór síðan í
Gagnfræðaskólann sem þá var til húsa þar
sem nú er Barnaskólinn. Var þar oft þröng
á þingi því iðnskólinn var með sfna
kennslu í sama húsi svo stundum varð að
kenna annars staðar í bænum. Veturinn sem
ég var í þriðja bekk var minn bekkur t.d.
aðallega til húsa í Sjálfsbjörg, sem er hús
hér niðri við sjó. Þar man ég að var oft mik-
ill gólfkuldi og í sterkri norðanátt lá við að
maður fyndi öldurnar skella á húsinu."
Sjóveikur upp á hvern einasta dag
„Veturinn eftir að ég útskrifaðist sem gagn-
fræðingur fór ég á vertíð til Grindavíkur og
þar kynntist ég konunni. Hún vann þar í
frystihúsinu og ég líka og það þróaðist bara
á þennan venjulega hátt. Eg fluttist síðan til
Grindavíkur og við bjuggum þar í tæp þrjú
ár. Nær allan þann tíma var ég til sjós og
kynntist mörgum góðum mönnum. Fyrst
var ég á Þórkötlu annarri, komst í siglingar-
túr á trolli fyrir tilviljun og fór síðan á síld
og net um haustið. Leiðinlegast var að ég
var sjóveikur upp á hvern einasta dag, það
var bara þrjóskan sem hélt manni gangandi.
Um borð á Þórkötlu var einn Þingeyingur
sem hló mikið að ógleði minni og það espaði
mann upp svo maður gaf sig ekki. Þetta var
samt mjög erfitt og ég man að þegar við vor-
um á netunum þarna um haustið gekk sólar-
hringurinn þannig fyrir sig að farið var út
um fjögur á nóttunni og maður var ræstur
um sjöleytið. Þá fór maður upp og byrjaði á
því að æla áður en fyrsta trossan var dregin.
Á meðan verið var að leggja hana var morg-
ungrauturinn og hann píndi maður ofan í sig
og fór síðan og ældi aftur. Með grautnum
fékk maður alltaf appelsínu sem maður át
eftir næstu trossu og að sjálfsögðu fór hún
sömu leið og annað sem inn fyrir varirnar
kom. Yfirleitt sleppti maður síðan kaffinu
og var þá komið að hádegismat sem maður
át af eins og maður gat og sendi hann síðan
rakleitt útbyrðis. Svona gekk þetta og við
komum yfirleitt að landi um áttaleytið,
lönduðum og síðan rölti maður heim o« borð-
aði matinn sem konan hafði til handa manni
og var það eina máltíðin sem ekki fór upp úr
manni um leið. Þá fór maður að sofa og
vaknaði aftur klukkan fjögur. Þessi hringrás
var á deginum hjá mér í einar fjórar vikur
og var maður orðinn ansi þreyttur að þeim
tíma loknum.
Sjóveikin hvarf ekki fyrr en ég fór á ann-
an bát, Ársæl Sigurðsson, rétt eftir áramót-
in. Þá fann ég fyrir smá sjóveiki í fyrsta
túrnum en síðan ekki söguna meir.“
- Hvenær var síðan haldið aftur hingað á
æskuslóðirnar?
„Upp úr 1970 fluttum við hingað norður á
Sauðárkrók og fór ég þá strax að vinna og
læra á trésmíðaverkstæðinu Hlyn og var þar
uns ég hafði lokið sveinsprófi. Éftir það hóf-
um við Broddi Þorsteinsson að vinna saman
við smíðar og keyptum eftir tvö ár trésmiðj-
una Ás, ásamt Ingimari Jóhannssyni. Henni
héldum við gangandi í ein þrjú ár, en þá var
reksturinn orðinn frekar erfiður svo við
skiptum fyrirtækinu upp og tók ég mikið af
útiáhöldunum í minn hlut. Eftir það fór ég
að starfa sjálfstætt og hef gert síðan. Ég hef
verið með þrjá til fimm menn í vinnu og
unnið við ýmsar byggingar. Aðallega hef þó
unnið í sveitunum og líkar mér vel að vinna
fyrir bændur.
Líkaði mjög vel á sjónum
Meistaraprófið kláraði ég síðan í fjölbrauta-
skólanum á hans fyrstu árum og útskrifað-
ist um leið og fyrstu stúdentarnir.“
- Var það draumur þinn í æsku að verða
smiður?
„Ekki held ég það nú, flest þau störf sem
maður hefur lent í hafa nú meira komið upp
í hendurnar á manni fyrir tilviljun, en mað-
ur hafi unnið að þeim leynt og ljóst. Ég
hefði t.d. alveg getað hugsað mér að vera
sjómaður áfram, því mér líkaði mjög vel á
sjónum. Þar er góður félagsandi og skorpu-
vinna sem ég kann vel við. Annars er það nú
dálítið merkilegt í sambandi við smiðinn, að
við erum fjórir bræðurnir sem erum tré-
smiðir svo þetta er kannski eitthvað í
blóðinu.“
Gautar í Húnaveri
- Ætlaðir þú sem ungur maður ekki að fara
í framhaldsnám?
„Jú, ég ætlaði mér nú alltaf í eitthvað
Laugardagur 23. júní 1990 - DAGUR - 11
lengra nám og m.a. var það að brjótast í
mér að fara í Verslunarskólann, en af því
varð nú aldrei. Systkini mín fóru hins vegar
mörg í framhaldsnám og útskrifuðust frá
MA, Kennaraskólanum og fleiri skólum."
- Hvernig var með skemmtanir í Skaga-
firði á unglingsárunum?
„Þær voru nú eitthvað svipaðar og í dag.
Þegar maður var sextán, sautján ára voru
hér böll um hverja helgi. Aðallega var það í
Húnaveri, Miðgarður var að byrja að koma
inn í myndina. Sú hljómsveit sem dró mest
til sín minnir mig að hafi verið Gautar þegar
þeir spiluðu í Húnaveri. Þessir dansleikir
fóru sjálfsagt líkt fram og þeir gera nú á
dögum. Menn slást núna eins og þá, þó held
ég að það sé orðið dálítið ofsakenndara en á
mínum dögum. Eftir því sem mér skilst eru
menn farnir að beita fótunum óspart í slags-
málum núna, en ég minnist þess hinsvegar
ekki að menn hafi lyft löppum þegar þeir
voru að tuskast í Húnaveri á sjöunda ára-
tugnum."
Lék einn leik fyrir Tindastól
- Þar sem þú ert nú skagfirskur, hefur þá
hestamennska aldrei kitlað þig?
„Einhvern veginn hef ég nú alveg sloppið
við þá bakteríu, þó svo að töluvert sé um
hana í fjölskyldunni.“
- Hvað þá með íþróttir?
„íþróttir hef ég aldrei stundað af neinu
viti. Þó minnist ég þess að ég lék einn knatt-
spyrnuleik fyrir Tindastól, sennilega í
fimmta flokki. Var leikið á Hofsósi við
strákana þar og úrslitin voru á þá leið að ég
held það sé best að minnast ekki á þau. Ef
ég man rétt þá var Frímann Guðbrandsson í
marki hjá okkur og þurfti að horfa æði oft á
eftir boltanum í netið hjá sér. Það lýsir nú
kannski áhuga mínum að ég man ekki einu
sinni hvar á vellinum ég spilaði, ég man bara
að ég var þarna einhvers staðar í þessum
leik. Sumarið eftir að ég fermdist var ég að
vinna í frystihúsi í Höfnum á Reykjanesi og
þar var spilaður fótbolti í öllum pásum og
matartímum svo ég missti nú ekki alveg
áhugann fyrir boltanum eftir þennan leik þó
hann væri lítill. Þarna í Höfnum fékk ég
eitthvað fyrir brjóstið af öllu sprikljnu og
hef aldrei losna almennilega við það og á
mjög erfitt með að hlaupa enn þann dag í
dag.
Ég hef samt mjög gaman af því að horfa á
boltaleiki og aðrar íþróttir og það kemur
fyrir oftar en ekki að maður kemur hálf-
raddlaus heim eftir að hafa horft á leik í
körfunni hérna á veturna.“
- Er Knútur Aadnegard veiðimaður?
„Stangveiðimennsku hef ég aldrei
stundað. Þó var það einu sinni að Guðjón
vinur minn bakari dró mig með sér í lax-
veiði eftir að hafa útlistað fyrir mér hversu
gaman þetta væri. Ekki fékk ég nú samt
þann stóra í þeirri ferð, en sá þó einn lax.
Helsta veiðimennskan er svartfuglaskytterí
á veturna, en við eigum þrír saman bát sem
maður gefur sér nú samt alltof sjaldan tíma
til að nota.
Einu sinni gengið til rjúpna
Aðeins einu sinni hef ég farið á rjúpnaveið-
ar. Þá fórum við Broddi Þorsteinsson saman
til rjúpna, báðir í fyrsta sinn. Við létum
keyra okkur upp á Kálfadal einn góðan
degi í brunagaddi og snjó upp í klof. Lítið
sáum við af rjúpu en lentum ofan í einhverj-
um fúaflóa þarna svo fór upp fyrir og við
vorum orðnir töluvert slæptir þegar við
komumst niður á veg aftur þar sem Heiða-
bóndinn tók okkur upp í og leyfði okkur að
sitja í niður í bæ. Þegar við síðan sögðum
veiðifróðum mönnum frá leiðinni sem við
gengum kom það í ljós að við virtumst hafa
þrætt þá staði þar sem síst var rjúpna að
vænta. Broddi slysaðist þó til að skjóta eina,
en ég hafði ekkert upp úr krafsinu annað en
þreytu og bleytu og hef aldrei gengið til
rjúpna aftur.“
Formaöur fímmtán ára
- Hvenær vaknaði áhuginn á stjórnmálum?
„Mjög snemma, ég var ekki nema fimm-
tán ára þegar ég gekk í Félag ungra sjálf-
stæðismanna á Sauðárkróki og lenti þá strax
í því að verða formaður. í Félagi ungra var
ég síðan þar til ég fór til Grindavíkur. Þar
skipti ég mér hinsvegar ekkert af pólitík og
hafði ekki meiri áhuga fyrir þessum málum
en það, að í fyrsta sinn sem ég gat neytt
kosningaréttar sleppti ég að kjósa. Ég hef
nú samt alltaf séð eftir því, því að ég tel að
menn eigi að nota sinn kosningarétt ef þeir
geta komið því við heilsu sinnar vegna.
Fljótlega eftir að við fluttum hingað norð-
ur á Krókinn fór ég síðan aftur að taka þátt
í starfi Sjálfstæðisflokksins og var lengi í
stjórn Sjálfstæðisfélagsins hér á staðnum.
Formaður bæjarmálaráðs Sjálfstæðisflokks-
ins var ég síðan í nokkur ár og svo formaður
Sj álfstæðisfélagsins. “
- Hvenær fórstu á lista fyrir Sjálfstæðis-
flokkinn í bæjarstjórnarkosningum?
„ í kosningunum 1982, þá var ég í fjórða
sæti og kom inn í bæjarstjórn hér á því
kjörtímabili þegar Jón Ásbjörnsson flutti
burt af staðnum. 1986 var ég síðan í þriðja
sæti á listanum og í ár var það toppsætið eft-
ir að þau sem áður voru fyrir ofan mig drógu
sig út úr málunum."
- Finnurðu mikla ábyrgð hvíla á þér sem
oddvita listans?
„Tvímælalaust er það mikil ábyrgð að
leiða flokk, hvort sem það er Sjálfstæðis-
flokkurinn eða einhver annar, og maður
finnur fyrir þeirri ábyrgð. Ég er þó feginn
því að hafa fengið þennan reynslutíma í
bæjarmálum áður en ég lenti í forustuhlut-
verkinu. Maður hefur starfað með mörgu
góðu fólki og alltaf hefur verið hægt að leita
til annarra bæjarfulltrúa, úr öllum flokkum,
um mál sem mann skorti þekkingu á.“
Sauðárkrókur
höfuöstaður Norðurlands
- Hvernig leggst það í þig að vera forseti
bæjarstjórnar?
„Maður veit að þetta er ábyrgðarmikið
starf. Forsetinn þarf að vera andlit bæjarins
út á við í mörgum málum. Ég mun að sjálf-
sögðu reyna að standa mig eftir bestu getu
og þetta leggst alveg þokkalega í mig. Þau
sem á undan mér hafa gegnt þessu, hafa
verið afbragðsfólk og staðið sig með glæsi-
brag og verið bænum til sóma og ég vona að
ég nái að feta í fótspor þeirra.“
- Er Sauðárkrókur bær á uppleið?
„Á því leikur enginn vafi. Hvað öll ytri
skilyrði snertir og náttúruaðstæður, þá er
Sauðárkrókur örugglega sá kaupstaður á
Norðurlandi sem hefur hvað besta mögu-
leika til vaxtar. í rauninni held ég að það
hafi verið tilviljun og kannski hve kostir
heita vatnsins komu seint í ljós að Sauðár-
krókur er ekki höfuðstaður Norðurlands,
því ég held að hér séu öll skilyrði betri fyrir
kaupstað en á Akureyri. Helst eru það hafn-
arskilyrðin sem hafa háð okkur en annað er
mjög gott.“
Yið sjáum til
- Þegar þú lítur um öxl, er þá eitthvað sem
stendur upp úr í minningunni?
„Ekki man ég nú eftir neinu sérstöku.
Lífið er kaflaskipt og maður er þakklátur
fyrir það sem maður á og það sem maður
hefur komist í gegnum. Ég held ég hafi ver-
ið heppinn í gegnum tíðina, ég hef kynnst
mörgum skemmtilegum mönnum og góðum
félögum. Sérstaklega minnist ég þess þó
þegar ég var hérna á grásleppu tvö vor með
þeim Sævari Einarssyni og Gunnari Þórðar-
syni. Það var mjög skemmtilegur tími og
virkilega gaman að kynnast Gunnari. Hann
er svo sannur veiði- og íþróttamaður í sér að
það var sama hvort maður var að príla með
honum úti í Drangey eða draga grá-
sleppunet, alltaf hugsaði hann um það
hvernig bæta mætti árangurinn."
- Hefurðu lifað eftir einhverju „mottói" í
gegnum tíðina?
„Slíkt er nú varla hægt að tala um. Maður
hefur reynt að standa við það sem maður
hefur sagt og þá frekar reynt að svíkja alla
jafnt. Þó man ég eftir einu, það er þegar
konan er að tala um það við mig að gera
eitthvað, þá svara ég víst oft með orðunum:
Við sjáum til. Ég tel nefnilega að það sé
best að lofa ekki meiru heldur en maður sér
sér fært að koma í verk.“ Þetta voru lokaorð
Knúts Aadnegard áður en hann tók aftur til
við fyrri iðju í garðinum ásamt konu sinni.
SBG
- Knútur Aadnegard forseti bœjarstjórnar ó Sauóárkróki í helgarviðtali