Dagur - 15.02.1992, Blaðsíða 12

12 - DAGUR - Laugardagur 15. febrúar 1992
Matarkrókur
Lostæti handa lesendum
- Albert Hannesson töfrar fram uppskriftir
Albert Hannesson, kokkur á
Hótel KEA, brást vel við
áskorun Palla á Greifanum
og töfrar hér fram lostœti
handa lesendum Dags. Albert
er þrautreyndur í eldamennsk-
unni og œttu uppskriftir hans
að vera pottþéttar. Hann býð-
ur upp á forrétt, aðalrétt og
eftirrétt, sannkallaða veislu-
máltíð, og eru fiskréttir ofar-
lega á blaði.
Laxatartar
(Forréttur fyrir fjóra)
400 g lax
1 bolli sýrður rjómi
2 st. lime
Salt, hvítpiparkorn, graslaukur
100 g svartur kavíar
'A bolli majones
Laxinn er skorinn fínt og krydd-
aður með salti, muldum pipar-
kornum og limesafa. Bragðast
til eftir smekk. Mótað í buff,
4x100 grömm, og geymt í kæli-
skáp í ca. klukkutíma. Pá er
sýrðum rjóma og majonesi
blandað saman og kryddað með
salti, pipar, graslauk og lime-
safa. Þetta er látið jafna sig í
kæliskáp.
Pegar forrétturinn er borinn
fram er sósan hrærð aðeins upp,
sett á disk og tartarinn ofan á.
Ein teskeið af svörtum kavfar
sett ofan á miðju hvers tartars,
skreytt með sítrónusneið og
steinselju. Borið fram með rist-
uðu brauði.
Ofnbakaður skötuselur
(Fyrir fjóra)
800 g skötuselur í sneiðum
'A dós sneiddir sveppir
1 stór laukur
2 litlar paprikur, rauð og gul
100 g rœkjur (frosnar)
100 g rjómaostur
Salt, pipar, hvítlauksduft
Fiskurinn er kryddaður upp úr
salti, pipar og hvítlauksdufti,
síðan velt upp úr hveiti. Þá er
fiskurinn brúnaður á pönnu í
ca. Vi mínútu hvor hlið, síðan er
hann látinn í eldfast mót.
Paprika er skorin í tvennt og
síðan í ræmur. Laukur tekin í
tvennt og svo skorin í hálf
sneiðar. Sveppir, laukur og
paprika er svissað á pönnu,
rjóma hellt yfir og rjómaostin-
um bætt við, látið þykkna
aðeins, rækjurnar settar út í.
Þessu er síðan hellt yfir fiskinn
og rifnum osti stráð aðeins yfir.
Bakað í ofni við ca. 180-200
gráður í 15-20 mínútur. Borið
fram með fersku grænmetis-
salati og hrísgrjónum.
ísterta
4 eggjahvítur
IV2 dl strásykur
V2 dl flórsykur
150 g makkarónukökur
1 lítri jarðarberjaís
6 cl kirsuberjalíkjör
Blá vínber
100 g súkkulaðispœnir
100 g niðursoðin kirsuber,
græn og rauð
V2 lítri rjómi
Eggjahvíturnar eru stífþeyttar
og strásykurinn látinn í smátt og
smátt á meðan, síðan flórsykur-
inn. Makkarónukökur muldar
niður og blandað saman við.
Pessu er sprautað í tvo botna á
bökunarplötu þannig að þeir líti
út eins og snúðar eða lakkrís-
rúllur. Gott er að hafa álpappír
undir. Bakað við 125 gráður í
ca. 30-40 mínútur.
Jarðarberjaísinn er skorinn í
bita og súkkulaðispænir settir
saman við og gróft söxuð kirsu-
ber og líkjör. Annar botninn er
látinn á fat og þakinn með
ísnum. Hinn botninn er lagður
yfir og helmingnum af þeytta
rjómanum smurt yfir hann og
hliðarnar. Afgangnum af rjóm-
anum er sprautað fallega á tert-
una. Skreytt með kirsuberjum
og vínberjum.
Tertan er geymd í frysti og
tekin úr honum 5-10 mínútum
áður en hún er borin fram.
Þannig hljóða uppskriftir
Alberts Hannessonar og hann
hefur valið eftirmann sinn og sá
er ekki úr hópi lærðra kokka,
en mjög laginn og áhugasamur í
eldhúsinu. Hann heitir Jón
Jóhannesson, Munkaþverár-
stræti 23, og mætir hann í mat-
arkrók að hálfum mánuði
liðnum. SS
VíSNAÞÁTTUR
Þessi siglingavísa er sögð eftir
Jón Jónsson á Skarfanesi:
Vindur gall í voðunum,
velti fallið gnoðunum,
belgur skall við boðunum,
borðið vall í froðunum.
Kári Kárason mun hafa kveð-
ið þessa, er hann beið byrjar:
Komi leiði um kembings heiði.
Kári beið ég veiti lið.
Boðar freyði, skaflar skeiði
skutinn breiða aftan við.
Látra-Björg guðaði svo á
glugga á bæ í Kaupangssveit:
Æðir fjúk um Ýmisbúk,
ekki er sjúkra veður.
Klæðir hnjúka hríð ómjúk
hvítum dúki meður.
Skáld-Rósa á að hafa kveðið
þessa vísu:
Væri ég tvítugs aldri á
og ætti von til þrifa,
mér ég óska mundi þá
að mega í Flatey lifa.
Einar Matthíasson Long orti
þessa til kvenmanns:
Illa tamin ertu greyið,
ekki er sagan ný.
Hafi einhver hjá þér legið,
hann sér eftir því.
Jón Guðmundsson, Garði við
Þistilfjörð kvað:
Fjörðinn kæra fegra bæði
fjöll og skógarnir.
En þeir eru saur á silkiklæði
satans mennirnir.
Hreiðar Eyjólfsson Geirdal
kvað um líkfylgd:
Röltir fólk með ríkra ná
raunir þjaka sinni.
Þegar snauður fellur frá
fylgdin verður minni.
í lífsins skvaldri. (Heimagert.
J.B.)
Ég hef lagt að ýmsu eyra,
auðmjúkur sem vera ber.
Þúsund sinnum fer þó fleira
fyrir ofan garð hjá mér.
Og í þessum orðagrúa
ósköp fátt afhinu mer.
Mér er ekki tamt að trúa,
Tómas er svo nærri mér.
Vakiryfir velferð minni
vinur hver, sem horfinn er.
Þessa á ég sól í sinni,
sannanirnar duga mér.
Orð ég fengið hef að handan,
horft á það sem meira er.
Þetta finnst mér fyrir andann
fremra því sem - trúa ber.
Svona fer.
Fyrr á tíð ég fleygði í menn
fáránlegum stökum.
Sælkerarnir inna enn
eftir slíkum kökum.
Glettnin lifir, en hún er
ekki skrifuð lengur.
Seglin rifuð, þar til þver
þrautin yfir gengur.
Staka:
Oft ég gamansögu segi
svo að ami víki fjær.
En mér er sama þó ég þegi
þegar framur orði nær.
Staka:
Þess sem átti í orrahríð
afrek sagan geymir.
Okkar flestra ævitíð
út í sandinn streymir.
Ólína Andrésdóttir, (systir
Herdísar) kvað næstu vísur.
Þær ortu mikið.
Vestanrok við Breiðafjörð.
Hylur mökkur heiðisbrá,
himinn klökkur tárast þá.
Skýja dökkir skrokkar slá
skuggum rökkurs fjöllin á.
Vestanáttar voðaél
vekja reiða sjóa.
Rísa þeir hátt við himinhvel,
halda inn Breiðaflóa.
Veðra glymur ógnar önd,
olli dauðans grandi.
Nú er brim á Barðaströnd
og bára á Rauðasandi.
Unnur kalda, ógna vald
áttu að gjalda og týna.
Ritað aldrei undanhald
er á skjaldbreið þína.
Ólína mælti af munni fram er
hún var beðin að flytja ljóð
ásamt Guðm. skáldi á Sandi:
Eigir þú kost á ilmgresi
úr andans nægta hlöðu,
illt er að blanda útheyi
innan um slíka töðu.
Tófufeldir:
Hér má þekkja þessar stærri,
þær bera tignar Ijósan vott.
Eftir því er hefðin hærri
sem hafa þær fleiri klær
og skott.
Til erlends skálds:
Gefur vorið sóldag-sál,
signir óðarfullið.
Hefir borið yfir ál
íslands, Ijóða gullið.
Sléttubönd:
Sálin fagnar, ljóssins ljúft
leiftrar bjarta rúmið,
málið þagnar, dulardjúpt
dvínar svarta húmið.
1924 komu út fyrstu ljóð
þeirra Ólínu og Herdísar
Andrésdætra. Settust þær
umsvifalaust á skáldabekk-
inn. Nú birti ég vísur eftir
Herdísi.
Lausavísur:
Oftast svellin örlaga
illum skellum valda,
fyrir brellum freistinga
fáir velli halda.
Fæst hér nóg af frosti og snjó
og flestu, er ró vill bifa.
En þegar glóey gyllir mó
gaman er þó að lifa.
Sorgir lífs í margri mynd
mæddar sálir beygja,
en væri hér hvorki vín né synd
vildi ég aldrei deyja.
Hjarta og sinni harmar þjá
heims af kynningunni.
Og ekki finn ég ylinn frá
æskuminningunni.
Dagsetur:
Þér þó árin færi flest
og falli tár um brána,
þú munt sárin þola verst
þegar hárin grána.
Við skulum láta lán og þraut
lífsins glímu herða,
því ýmsir mát á ævibraut
alla tíma verða.
Þú skalt klaga aldrei í
ævidaga - róti.
Þér er hagur enginn í
þó aðrir baga hljóti.
Jón Bjarnason fró Garösvík
Bíddu rótt og biddu um styrk,
að bili þróttur eigi.
Líður nóttin löng og myrk,
ljómar skjótt af degi.
Bændahöfðinginn Þorleifur í
Stóradal var í Reykjavíkurför
með sveitungum sínum. Sat
hann að sumbli er þeir vildu
heim. Einhver kvað þá:
Oft eru málaefnin rík
eftir skálateyginn.
Runnur stála í Reykjavík
rennur hála veginn.
Þá koma siglingarvísur eftir
Hreggvið Eiríksson (f. 1765).
Ægis jóðin öldruðu
ill með hljóðin skvöldruðu.
Straums um slóð ei stöldruðu
stundu móð og nöldruðu.
Hvals um endi Hræsvelgur
hrein við strengi skapillur,
undir mengi alvotur
öslaði lengi byrðingur.
Reflum skreytti rásóti
rennslis neytti sá fljóti,
öldum beitti á móti,
af sér þeytti sjáróti.
Láin hrundi, reyndist röng,
ráin stundi, hjólið söng,
voðin drundium Glammagöng,
gnoðin dundi rúmalöng.
Margrét í Stafni var víðfræg
að reysn og myndarskap.
Hún kvað í elli:
Þó að blási stundum strangt
stormur raunafrekur,
ekki þarf að þykja langt
það sem enda tekur.