Dagur - 14.01.1995, Qupperneq 6

6 - DAGUR - Laugardagur 14. janúar 1995
Jörðin er snævi þakin og það gengur á með cljum en gamla húsið hefur góða sál og fegurðin er söm sumar sem vet-
ur. Mynd: AP
Þær götur sem mönnum er ætlað að ganga á lífsferlinum eru með ýmsum hætti. Það
er rétt eins og sumum veljist þegar í æsku ákveðin gata, sem gengin er á enda af rás-
festu og án ytri áfalla. Á meðan öðrum er ætlað að feta hverja götuna af annarri og
velja sífellt nýjar leiðir á lífsgöngunni. í dag tekur Þórunn Jónsdóttir í Fjósatungu í
Fnjóskadal í Suður-Þingeyjarsýslu á móti okkur og leyfir okkur að kynnst götunum
sínum.

Þórunn er mikil handverkskona, þessi útskorni rammi hæfir sannarlcga út-
saumuðu rósunum vel.
Löngunin óx
/ C s * •
ar traari
- Þórunn í Fjósatungu sótt heim
„Ég er fædd árió 1939 og óst
upp í Noróur-Nýjabæ í Þykkvabæ
í Rangárvallasýslu en foreldrar
mínir eru Jón Oskar Guómunds-
son og Sigurbjörg Ingvarsdóttir.
Móöir mín er meistari bæói í
kjóla- og kápusaumi en faóir minn
var sá sem byrjaði aó rækta kart-
öflur aó einhverju marki í
Þykkvabæ. Þegar ég var um ferm-
ingu flutti fjölskyldan til Reykja-
víkur og þar ólst ég upp. Vió erum
sex systkinin og þegar að því kom
aö við færum í framhaldsskóla að
loknum barnaskóla var þaö mun
einfaldara í Reykjavík heldur en
að kosta okkur öll til náms í
heimavistarskólum fjarri heimili
okkar í Þykkvabæ.
Sagan mín
Ég fór í Verslunarskólann og var
þar vió nám í þrjá vetur en þá
hætti ég og fór aó eiga börn. Nú á
ég sex uppkomin börn, en yngsti
sonur minn er 24 ára, þau búa öll í
Reykjavík. Hins vegar eru barna-
bömin mín, sem eru níu, aðeins
farin að koma í hreiðrið til ömmu,
hingaó í Fjósatungu og í vetur
dvelur Þórunn nafna mín hér.
Ég giftist Trausta Péturssyni,
gullsmiö í Reykjavík. Vió áttum
þrjú börn en skildum þegar þau
voru eins, tveggja og þriggja ára
gömul. Eftir skilnaðinn fór ég að
vinna sem bókari og gjaldkeri á
skrifstofunni hjá Agli Vilhjálms-
syni hf.
Svo kom aö því árió 1966 að
ég giftist aftur Þorsteini Guð-
björnssyni, málara í Reykjavík, og
vió áttum saman fjögur börn en
misstum elsta barnió okkar þegar
það var árs gamalt, hin þrjú eru
fædd sitt á hvoru árinu.
Næstu árin var ég heimavinn-
andi húsmóóir meó sex börn. Ég
keypti svo, ásamt annarri konu,
barnafataverslunina Gallabúóina í
Kirkjuhvoli og við rákum hana í
tvö ár. Þá fannst mér orðið von-
laust að reka verslunina svo aö ég
kcypti mig út úr rekstrinum. Ég
hlakkaói til aó vera heirna meó
börnunum mínum en svo varð það
þannig að mánuöi síðar var ég
komin í fulla vinnu sem gjaldkeri
hjá Lífeyrissjóði verslunarmanna í
Reykjavík og þar vann ég í tíu ár
eða þangað til ég flutti hingað í
Fjósatungu.
Árið 1982 lést Þorsteinn, mað-
urinn minn, af slysförum. Hann
kenndi fallhlífarstökk en svo fór
hann í flugvélarhreyfil á Sand-
skeiói. Ég var á Sandskeiði þegar
Þorsteinn lést og þaó var visslega
mjög sviplegt og tíminn sem fór í
hönd var erfiður. En eldri börnin
mín tók þau yngri að sér og þessi
atburóur þrýsti börnunum saman.
Þremur árum seinna kynnist ég
Steini Karlssyni frá Litla-Garói á
Akureyri en hann var þá varðstjóri
á Lögreglustöðinni í Reykjavík.
/
I Fjósatungu á fímmtugsaldri
Það greip okkur Stein einhver æv-
intýramennska og við sögðum upp
störfum okkar í Reykjavík og
fluttum norður í Fjósatungu árið
1987 og höfum því búið hér í sjö
ár. Tilfellið var að eftir því sem
árin liðu þá langaði mig meira og
meira burt úr Reykjavík og út í
sveit. Sennilega hefur þetta blund-
að í mér frá því æsku, ég get ekki
skýrt þessa þrá á annan hátt.
Löngunin varð meiri og meiri
með hverju árinu að komast burt
frá lífsmynstrinu í þéttbýlinu.
Vió sáum jörðina Fjósatungu
einfaldlega auglýsta og minntumst
þess hve fallegt okkur haföi þótt í
Fnjóskadal á ferð okkar um land-
ið. Svo fórum við á hestamanna-
Tekist á við tré
„Eg byrjaói aö skera út í tré árió 1973. Þá bjó ég í Reykjavík
og fór á mitt fyrsta námskeió í Skurðlistarskóla Hannesar
Flosasonar. Ég var í þessum skóla á hverju einasta ári frá því
1973 þangaó til árió 1987 þegar ég flutti í Fjósatungu. Sam-
tals fengist þetta nám mitt metió sem tveggja og hálfsárs nám
í listaskóla.
Síóan ég hóf námið hef ég alla tíó skoriö út meira og
minna. Ég sker einkum út í mahoní og birki, mér finnst þaó
Skemmtilegustu tegundimar en auövitað er hægt að skera út í
margar vióartegundir. Ég hef gert töluvert af því aó skera út
hluti eóa tálga til dæmis lítil dýr, skeióar og hnífa. En ég hef
skorið allt mðgulegt út lampa, platta, klukkur, ramma,
klemmur og ýmislegt fleira og það er töluvert algengt að fólk
panti hjá mér stærri verk til gjafa.
Það hefur fyrst og fremst háó mér að ég er ekki smióur, það
væri þaó allra besta að geta smíðaó þaö sem manni dettur í
hug og skorið þaó út. Þaó gerir faðir minn en hann vann allt
mögulegt úr tré og jámi.
Þú spyró hvort ég hafi fengió áhugann frá honum, ég veit
það ekki en allt frá því ég var smákrakki hef ég einblínt á tré-
skurð og útskorin húsgögn. Þegar ég var smástelpa sagðist ég
ætla aö eignast húsgögn í Lúðvíks 14. stíl, þau eru stór og
mikil, þung húsgögn öll útskorin en þaó hefur nú ekki oróió
af því enn.
Ég hef farió nokkuó um landió og haldið námskeiö í tré-
skurói til dæmis aó Reykhólum, á Króksfjaróamesi, á Hvann-
eyri, í Mývatnssveit, á Akureyri og í Dalasýslu. Svo hef ég að
sjálfsögóu haldió námskeiö hér x minni heimasveit." KLJ