Dagur - 17.10.1995, Blaðsíða 14

14- DAGUR - Þriðjudagur 17. október 1995
MINNINC
^ Sr. Þórhallur Höskuldsson
Fæddur 16. nóvember 1942 - Dáinn 7. október 1995
Sr. Þórhallur Höskuldsson fædd-
ist í Skriðu í Hörgárdal 16. nóv-
ember 1942. Hann lést 7. október
s.l. Faðir hans var Höskuldur
Magnússon, bóndi og kennari í
Skriðu í Hörgárdal, f. 8. október
1906, d. 27. janúar 1944. Eftirlif-
andi móðir hans og stjúpfaðir
eru Björg Steindórsdóttir f. 21.
október 1912 og Kristján Sæ-
valdsson, f. 24. apríl 1913. Systir
sr. Þórhalls er Hulda Kristjáns-
dóttir, hjúkrunarfræðingur, f.
11. ágúst 1950, gift Gesti Jóns-
syni bankastarfsmanni og eijga
þau þrjá syni, Kristján, Jón As-
geir og Arna Björn.
Þann 26. september 1962
kvæntist sr. Þórhallur Þóru
Steinunni Gísladóttur sérkenn-
ara, f. 1. desember 1941, en þau
voru sainstúdentar frá M.A.
1962. Börn þeirra eru Björg,
hjúkrunarfræðingur og lektor
við Háskólann á Akureyri, f. 27.
nóvember 1964, Höskuídur Þór,
nemi, f. 8. maí 1973 og Anna
Kristín, f. 26. júní 1983. Stjúp-
sonur sr. Þórhalls er Gísli Sigur-
jón Jónsson, vélstjóri, f. 9. júlí
1958. Unnusta Höskuldar Þórs er
Þórey Árnadóttir f. 29. maí 1975.
Sonur Gísla Sigurjóns er Bjarni
Þór f. 18. apríl 1980.
Sr. Þórhallur nam guðfræði
við Háskóla íslands 1962-1968 og
uppeldisfræði við sama skóla
1966-1967. Hann fór í kynnisferð
til Comm. de Taizé í Frakklandi
1967. Hann sótti endurmenntun-
arnámskeið við Óslóarháskóla
1988. Árið 1990 dvaldi hann í
Noregi þar sem hann vann að
rannsóknarverkefni um tengsl
ríkis og kirkju á Norðurlöndum.
Þar kynnti hann sér jafnframt
safnaðarstarf og safnaðarupp-
hyggingu norsku kirkjunnar.
Þann 17. nóvember 1968 vígð-
ist sr. Þórhallur til Möðruvaila-
klaustursprestakalls í Hörgárdal
og var sóknarprestur þar til 1.
júlí 1982. Þann 15. júní 1982 var
sr. Þórhallur kjörinn sóknar-
prestur í Akureyrarprestakalli
þar sem hann þjónaði til dauða-
dags en sóknarkirkjur hans þar
voru Akureyrarkirkja og Mið-
garðakirkja í Grímsey. Samhliða
prestsstarfi á MöðruvöIIum
stundaði sr. Þórhallur búskap og
æ síðan á Akureyri í félagi við
stjúpföður sinn.
Sr. Þórhallur kenndi samhliða
prestsstarfi sínu um lengri og
skemmri tíma við Grunnskóla
Arnarneshrepps, þar sem hann
var skólastjóri um tíma, Þela-
merkurskóla, Barnaskóla Akur-
eyrar, Oddeyrarskóla, Gagn-
fræðaskóla Akureyrar, Iðnskól-
ann á Akureyri og Háskólann á
Akureyri.
Sr. Þórhallur gegndi mörgum
trúnaðarstörfum fyrir þjóðkirkj-
una. Hann sat í Æskulýðsnefnd
Þjóðkirkjunnar 1969-1975; í
stjórn Æskulýðssambands kirkj-
unnar í Hólastifti 1971-1985; í
starfsháttanefnd Þjóðkirkjunnar
1974-1978; í stjórn Prestafélags
íslands 1980-1986; í starfskjara-
nefnd presta, skipaðri af kirkju-
málaráðherra, frá 1981-1986; í
kirkjueignanefnd, skipaðri af
kirkjumálaráðherra, frá 1981 og
formaður viðræðunefndar kirkj-
unnar við ríkið frá 1992 um
sömu málefni. Hann sat í héraðs-
nefnd Eyjafjarðarprófastsdæmis
frá 1986. Einnig sat hann í stjórn
Kirkjumiðstöðvarinnar við Vest-
mannsvatn frá upphafi. Hann
var kirkjuþingsmaður frá 1986
og sat ávallt í löggjafarnefnd
Kirkjuþings og oft sem formaður
hennar. Þá var hann í milliþinga-
ncfnd Kirkjuþings er fjallaði um
tillögur um Þjóðmálaráð þjóð-
kirkjunnar. Sr. Þórhallur beitti
sér fyrir stofnun Þjóðmálanefnd-
ar kirkjunnar 1989 og var for-
maður hennar æ síðan og stjórn-
aði mörgum ráðstefnum og fund-
um á vegum nefndarinnar. Hann
var nýlega skipaður Kirkjuráðs-
maður eftir að hafa verið vara-
maður í Kirkjuráði frá 1986.
Hann átti sæti í starfshópi, sem
skipaður var af félagsmálaráð-
herra nýverið, til að fjalla um
greiðsluvanda heimilanna, til-
nefndur af Biskupi íslands sem
fulltrúi þjóðkirkjunnar.
Sr. Þórhallur var hvatamaður
að stofnun Miðstöðvar fólks í at-
vinnuleit á Akureyri og Lög-
mannavaktar í Safnaðarheimili
Akureyrarkirkju er veitti ókeyp-
is lögfræðiráðgjöf fyrir almenn-
ing.
Sr. Þórhallur gegndi jafn-
framt fjölmörgum félagsstörfum.
Hann sat í stúdentaráði Háskóla
íslands 1963-1964; í fræðsluráði
Norðurlands eystra 1974-1982; í
þjóðhátíðarnefnd Eyjafjarðar-
sýslu 1974; í skólanefnd Arnar-
neshrepps 1974-1982; í barna-
verndarnefnd Arnarneshrepps
1974-1982, formaður 1978-1982.
Hann átti sæti í stjórn SÁÁN
1989-1995 og sat í stjórn Sorgar-
samtakanna á Akureyri frá
stofnun þeirra 1989.
Eftir sr. Þórhall liggur fjöldi
greina í blöðum og tímaritum.
Hann flutti erindi og fyrirlestra
jafnt í fjölmiðlum og á ráðstefn-
um bæði hér á landi og erlendis,
iðulega sem fulltrúi íslensku
þjóðkirkjunnar, m.a. á merkri
ráðstefnu um skipulag kirkjunn-
ar á Norðurlöndum, haldin í
Turku 1992. Hann sat í ritstjórn
Æskulýðsblaðsins í nokkur ár,
Tíðinda Prestafélags hins forna
Hólastiftis 1971, 1975 og 1979 og
Safnaðarblaðs Akureyrarkirkju
frá 1984. Jafnframt var hann
hvatamaður að útgáfu á ræðum
og ritum Þórarins Björnssonar
skólameistara og sat í ritncfnd er
annaðist útgáfu bókarinnar
„Rætur og vængir“ 1992. Sr.
Þórhallur stóð fyrir útgáfu rita
um efni málþinga sem haldin
voru á vegum Þjóðmálanefndar
kirkjunnar en þau komu út und-
ir heitinu „Staða fjölskyldu og
heimilis í íslensku þjóðlífi“ 1993
og „Berið hvers annars byrðar:
Um málefni atvinnulausra“ 1994.
Útför sr. Þórhalls fór fram frá
Akureyrarkirkju í gær, mánu-
daginn 16. október.
Að kveðja náinn ástvin er ekki auð-
velt. Það vitum við öll. Það er held-
ur ekki auðvelt að kveðja elskuleg-
an bróðurson og frænda. Hann var í
senn kær vinur sem við höfum allt-
af litið á sem son og bróður og hef-
ur ætíð verið sem einn af okkar
fjölskyldu. Nú verðum við að horf-
ast í augu við þann raunveruleika
að okkar kæri Þórhallur er horfinn
á braut. Það eina sem við erum
megnug, er að biðja honum bless-
unar á æðri tilverustigum.
Hann fæddist í Skriðu í Hörgár-
dal. Sá staður hefur alltaf verið
fastur punktur í tilveru okkar allra
sem ólumst þar upp, hvort sem var
til lengri eða skemmri tíma. Átti
það einnig við um hann sem bjó
þar fyrstu æviár sín. Fyrst með for-
eldrum sínum báðum, en síðar með
móður sinni Björgu, því föður sinn
Höskuld missti liann ungur. Hann
ólst upp í stórum hópi skyldmenna
þar sem á heimilinu bjuggu afi hans
og amma ásamt tveimur föður-
bræðrum með fjölskyldum. Síðar
flutti hann til Akureyrar með móð-
ur sinni og stjúpföður Kristjáni.
Hann hélt alltaf tryggð við gamla
bemskuheimilið sitt Skriðu, enda
fjölskylduböndin sterk.
Við minnumst margra góðra
stunda með honum. Bæði tengdum
starfi hans í kirkjunni, þar sem
hann var alltaf mildur og gefandi,
og öðrum samverustundum sem
snéru að fjölskyldunni. Hann var
alltaf boðinn og búinn til hjálpar ef
með þurfti, hvort það var sorgin
sem knúði dyra eða gleðin sem réði
ríkjum við giftingar, fermingar eða
skírnarathafnir. I daglegu lífi virtist
hann vera mjög alvörugefinn og
frekar hæglátur maður. En það var
stutt í kímnigáfuna og frásagnar-
gleðina, enda oft glatt á hjalla þar
sem hann var á meðal. Hann var
geysilega fróður og kunni frá
mörgu að segja.
Ekki munum við verða margorð
um lífsstarf frænda okkar því það
munu eflaust aðrir gera. Mannkost-
ir hans voru miklir, það vissu allir
er til þekktu. Hann var starfssamur
og gekk oft nærri sér. Skyldurækn-
in og samviskusemin gagnvart öðr-
um réði ríkjum, og hann gat aldrei
sagt nei við nokkum mann og mátti
ekkert aumt sjá. Hann hugsaði ætíð
meira um aðra en sjálfan sig. Svo
einfalt var það. Umhyggjusemi
hans fyrir móður sinni og stjúpföð-
ur var einstök, svo og allri fjöl-
skyldu sinni.
Við viljum þakka alla hlýju, ein-
lægni og hjálpsemi sem okkar fjöl-
skylda varð aðnjótandi af hans
hálfu.
Við minnumst hans með sökn-
uði og trega.
En almættið ræður og við mann-
legar verur verðum að lúta vilja
þess.
Elsku Steina og böm, Bogga,
Kristján, Hulda og fjölskylda.
Guð styrki ykkur og blessi.
Finnur, Sverrir, Friðbjörg,
Sigga og fjölskyldur.
Það tók nokkum tíma að skilja orð-
in, þegar vinkona mín hringdi að
morgni laugardagsins 7. október
s.l. og sagði: „Ertu búin að frétta að
Þórhallur dó í nótt?“ Eftir smá tíma
áttaði ég mig og þá skildi ég loks
að vinur okkar, frændi, nágranni og
samstarfsmaður var dáinn. Hann
sem enn var ungur og átti svo
margt ógert, fullur af eldmóði,
áhuga og eljusemi, hvort sem kirkj-
an eða náunginn átti í hlut. Alltaf
boðinn og búinn að rétta fram
hjálparhönd, hvemig sem á stóð hjá
honum sjálfum. Hann hafði farið
tiltölulega hress til Reykjavíkur til
að takast á hendur ábyrgðarmikið
starf fyrir kirkjuna, en innan hennar
gegndi hann mörgum trúnaðarstörf-
um. Missir kirkjunnar er því mjög
mikill, það er söknuður að sjá á bak
svo traustum og gefandi starfs-
manni.
Síðustu mánuði höfum við
starfað saman, sem starfsmenn
kirkjunnar og sakna ég þess nú að
fá ekki að njóta þeirrar samfylgdar
lengur, en vil þakka fyrir það sam-
starf. Sjúkrahúsið á Akureyri hefur
í mörg ár notið þjónustu hans og
þakkar af alhug störf hans þar.
Við sem störfuðum með honum
höfðum tekið eftir að hann gekk
ekki heill til skógar, og vissum
reyndar að hann fékk aðvörun fyrir
nokkrum vikum, en þegar rætt var
við hann um að hvíla sig eða fara
heldur hægar, brosti hann aðeins og
sagði: „Elskurnar mínar, það eru
svo mörg verk sem á mér hvíla, ég
bara get það ekki. Hafið ekki
áhyggjur af mér.“
Osérhlífni hans var alkunn.
Hugsanir hvörfluðu aftur í tím-
ann til þeirra daga, sem við höfum
átt samleið. Árin eru orðin mörg.
Við erum alin upp á Brekkunni
og höfum gengið í sömu skóla. En
fyrstu alvörukynnin mynduðust
þegar hann gegndi prestskap í
sveitinni okkar, á Möðruvöllum í
Hörgárdal, þangað var gott að leita
styrks og hlýju á erfiðum tímum.
Þá fundum við hve það er mikils
virði, að geta treyst þeim, sem leit-
að er til, þegar sorgin ber að dyr-
um.
Síðan flögraði hugurinn að
prestskosningum árið 1982 en í
kjölfar þeirra flutti sr. Þórhallur
með fjölskyldu sína til Akureyrar
og hefur gegnt þar prestsþjónustu
síðan. Hann hefur átt þátt í að efla
safnaðaruppbyggingu í Akureyrar-
prestakalli og oftar en ekki var það
hann sem átti frumkvæðið að
auknu starfi þar.
Fyrir nokkrum árum atvikaðist
það svo að við urðum nágrannar,
við það efldist vinátta fjölskyldn-
anna og umgengni varð meiri og
nánari.
Við vissum að starfsdagur hans
var oft langur, það var ekki til í
honum að segja nei, hvort heldur
sem fjölskyldan, náunginn eða
kirkjan átti í lilut.
Hann eyddi drjúgum tíma í
garðinum sínum, sem honum og
fjölskyldunni er sómi af.
Einnig var honum umhugað um
skepnumar og ræddi um að ómann-
úðlega væri staðið að slátrun sauð-
fjár, en til búskapar og garðvinnu
sagðist hann einna helst sækja auk-
inn þrótt. Hann var í eðli sínu víð-
sýnn sveitamaður og bóndi.
Það er mikils virði að eiga góða
granna og ósjaldan hefur verið leit-
að yfir í 24, þegar þurft hefur ráð,
það var sama hvort þau lutu að
málrækt, garðrækt eða mannrækt,
Þórhallur átti ráð við hvers kyns
vanda.
Það verður erfitt að hugsa sér
Hamarsstíginn án hans.
Með þessum kveðjuorðum vilj-
um við þakka samfylgdina, allar
ánægjustundimar, hvatningu og
styrk sem hann hefur gefið.
Við erum ríkari að hafa átt hann
sem vin.
Góður Guð, blessa þú minningu
sr. Þórhalls Höskuldssonar, lát þitt
eilífa ljós lýsa honum. Styrk þú
Þóru Steinu, Björgu, Hössa, Önnu
Kristínu, móður, systur og alla aðra
ástvini hans, í þeirra miklu sorg.
Þeir sem átt hafa mikið, missa
mikið, þeirra er sorgin mest.
Valgerður, Gísli og börn,
Hamarsstíg 22.
I veröld okkar eru mörg mikil-
menni. Sum verða mikil af verkum
sínum. Önnur verða mikil af því
hvemig þau sigrast á erfiðleikum
lífsins. Svo eru þau sem eru mikil
ekki bara af verkum sínum eða
sigrum heldur hinu sem öllu skipt-
ir: Af því að elska lífið skilyrðis-
laust, á hverju sem gengur. Til-
gangur lífsins er þeim einfaldur og
augljós: Sá að gefa af sjálfum sér.
Endalaust. Uns yfir lýkur. Án þess
að hlífa sér. Vera heill til hinstu
stundar. Sú hinsta stund reið yfir
alltof skjótt þegar Þórhallur Hösk-
uldsson kvaddi þennan heim þann
7. október s.l. Alltof skjótt fyrir
fjölskyldu hans, vini og vandamenn
og kirkjuna, söfnuðinn allan sem
hann þjónaði og helgaði líf sitt.
Alltof skjótt.
Hvaðan kom Þórhalli krafturinn
til að gefa? Frá sorginni.
Árs gamall missir hann föður
sinn. Höskuldur Magnússon varð
aðeins þrjátíu og sjö ára að aldri.
Hvers manns hugljúfi. Giftur
Björgu Steindórsdóttur. Þau hófu
lífið saman í Skriðu í Hörgárdal.
Þórhallur var frumburður þeirra.
Hann elst upp í bjartri og fagurri
minningu föður síns. I skjóli ást-
ríkrar móður, síðar með góðum og
einlægum stjúpa, Kristjáni Sæ-
valdssyni, með sterkum og traust-
um afa, Magnúsi Friðfinnssyni,
með hugulsömum föðurbræðrum,
Finni og Skúla og fjölda náinna
skyldmenna og vina sem hugsa um
hann af hlýju og alúð, vilja allt fyrir
hann gera. Ekki má gleyma um-
hyggjusamri ömmu hans, Frið-
björgu Jónsdóttur í Skriðu, sem
fellur frá þegar Þórhallur er fjög-
urra ára.
Frá sorginni streymir kraftur
kærleikans. Þann kraft hlaut Þór-
hallur ómældan í uppvexti. Og
hann varð án þess að vita það sjálf-
ur verkfæri hans og miðill. Strax í
æsku.
Við vorum fimm sem lékum
okkur árum saman í Skriðu. Sverrir
Haraldsson, sem nú er bóndi þar,
systkini mín, Magnús og Margrét,
og svo Þórhallur og ég. Þessi hópur
bjó í ævintýraheimi þar sem borgir
voru byggðar og heimsmót haldin í
íþróttum. Og þar var Þórhallur
hrókur alls fagnaðar, gamansamur,
hjálpsamur og hlýr þegar á móti
blés. Ævinlega tilbúinn að gera gott
úr öllu.
Þessir eiginleikar áttu eftir að
setja svip sinn á lífsstefnu Þórhalls.
Eg hef engum kynnst sem vann
jafn markvisst að því að líkna
þreyttum og þjáðum sálum með-
bræðra og systra. Sjálfur skeytti
hann engu um eigin þreytu og þján-
ingu, heldur gekk fram úr sjálfum
sér til móts við hverja kröfu og
hvert kall sem til hans var gert.
Um ævistarf Þórhalls, verk hans
í þágu safnaðar og kirkju munu
aðrir dæma. Ég veit að samvisku-
semi hans og dugnaði var við
brugðið. En hvorugur þessara eig-
inleika nægir til að skapa meistara
á leikvelli lífsins. Á þeim velli er
það framkoman á hverju andartaki
sem úrslitum ræðum. Þórhallur
hafði einstaka framkomu. Hann
birtist heill og óskiptur í hverju
orði, hverjum áhyggjusvip og
hverju brosi. Svipmikið, hlýlegt og
kímið bros hans gat heillað meir en
orð fá lýst. I rauninni var hann
töframaður andartaksins sem gat
galdrað fram gleði og fögnuð í
hjörtum manna yfir því einu að fá
að taka þátt í kraftaverki lífsins.
Slíkir menn veita líkn út yfir gröf
og dauða. Þeir hugga og styrkja,
þótt þeir séu horfnir á braut, af því
að töfrar þeirra halda áfram að
leika um okkur, ylja og gleðja og
gefa hlutdeild í eilífu lífi. Ég sendi
fjölskyldu Þórhalls og ástvinum
innilegustu samúðarkveðjur.
Páll Skúlason.
Kveðja frá Sóknarnefnd
A kureyrarkirkju
Að morgni laugardagsins 7. októ-
ber bárust þau sorgartíðindi, að séra
Þórhallur Höskuldsson hefði látist
snögglega þá um nóttina. Þessi tíð-
indi settu hrímkaldan haustsvip á
líf og tilveru okkar sem með hon-
um störfuðu, kom sem reiðarslag
sem enginn vildi trúa.
Séra Þórhallur var kosinn sókn-
arprestur við Akureyrarkirkju árið
1982. Áður hafði hann verið þjón-
andi prestur í Möðruvallaklausturs-
prestakalli um 14 ára skeið, við
iniklar vinsældir sóknarbama sinna.
Hann var því reyndur og virtur
klerkur þegar hann var kosinn
prestur í Ákureyrarsókn.
Öll embættisverk leysti hann af
hendi með einstökum virðuleik,
fágun og af ljúfmennsku, svo að