Dagur - 08.11.1995, Blaðsíða 14

14 - DAGUR - Miðvikudagur 8. nóvember 1995
MINNIN Cm

Hreinn Sævar Símonarson
Fæddur 23. janúar 1951 - Dáinn 31. október 1995
Þegar við fengum þær sorglegu
fréttir að að elskulegur frændi okk-
ar, sem við kölluðum alltaf Sævar
afa, væri dáinn þá dimmdi allt í
kringum okkur, en fallegu minn-
ingarnar streymdu fram, t.d. síðast-
liðið sumar í sumarbústaðnum
okkar. Við systkinin vorum varla
vöknuð á morgnana þegar við
spurðum hvort Sævar afi væri
kominn.
Elsku frændi. Þú varst að inn-
rétta skúr sem átti að verða
geymsla og svo var draumurinn að
byggja þarna sumarbústað á land-
skika sem þú áttir við hliðina á
okkar sumarbústaðalandi, en það
er bara lítill lækur sem skilur lönd-
in að. Þær voru ófáar ferðirnar
okkar til þín að reyna að hjálpa þér
við innréttinguna; að mála, negla
og fleira, en auðvitað flæktumst
við bara fyrir. En aldrei sagðir þú
neitt, bara brostir og sagðir að
þetta væri í lagi og leyfðir okkur
að vera hjá þér.
Elsku Sævar afi, þú varst alltaf
hress og kátur þrátt fyrir veikindi
þín.
Við sendum eiginkonu þinni,
Kristínu, sem við kölluðum alltaf
ömmu Kittý, börnunum ykkar
Friðriki og Jóhönnu og móður
þinni Friðriku, okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Megi góður Guð
styrkja ykkur öll.
Elsku frændi, far þú í friði, frið-
ur Guðs þig blessi, haf þú þökk
fyrir allt og allt.
íris Ósk og Kristján Þór.
Það er margt undarlegt í þessum
heimi og á þessu landi. Við finnum
svo oft hversu lítil við erum, sér-
staklega þegar við stöndum
frammi fyrir hamförum eins og öll
þjóðin upplifði fyrir stuttu síðan.
Margir létu lífið, fólk sem átti svo
margt eftir að gera og var rétt að
byrja að lifa lífinu. Sorgin snertir
hvert og eitt okkar á slíkum stund-
um en þó engan jafnmikið og þann
sem missir náinn ástvin. Þegar ná-
inn ástvinur deyr er sorgin stór og
erfitt getur verið að skilja af hverju
ástvinurinn fékk ekki að vera með
okkur lengur.
Það var þungbúinn dagur 31.
október, rigning og dumbungur úti
fyrir. Eg hafði verið að hugsa um
afa sem nú liggur mikið veikur,
einnig um Sævar frænda minn sem
átti í erfiðri baráttu við illskeyttan
sjúkdóm. Eg hugsaði um hversu
óréttlátt þetta líf gæti verið. Hvað
átti það að þýða að ungur maður
skyldi þurfa að berjast við svo ill-
skeyttan sjúkdóm, því var þetta
lagt á hann? Eg spyr en fæ engin
svör.
Skyndilega hringdi síminn.
Mamma var í símanum og sagði
mér að Sævar væri dáinn. Eg trúði
þessu ekki, þagnaði andartak, en
spurði svo nánar út í aðdraganda
þessa, sat hljóð og kvaddi síðan.
Eg hugsaði um lífið og tilver-
una, spurði mig spurninga í hugan-
um en fékk þó engin svör.
Hugsaði um þennan sjúkdóm
sem hafði heltekið frænda minn á
stuttum tíma og hversu vanmáttug-
ir mennimir em gagnvart slíku,
allavega enn sem komið er. Ég
gerði mér þó grein fyrir því að
fyrst þessi sjúkdómur hafði farið
svona illa með hann sem raun bar
vitni, þá var kannski gott að hann
fékk að kveðja þennan heim á
þessari stundu, hann hafði oft liðið
svo miklar kvalir.
Að liðnum öllum þessum þrautum
þessum þrotlausu erfiðleikum
þessum endurteknu vonbrigðum
þessum hveifulu gleðistundum
spyrjum við þráttjyrir allt
þegar því er skyndilega lokið:
Hvers vegna ekki einn dag enn
aðeins einn dag ?
Sævar bjó lengi vel á loftinu í
Brekkugötu 15 með móður sinni
og ömmu okkar og afa. Þangað
kom ég oft sem barn og á margar
góðar minningar þaðan. Það var
þar í stofunni sem afi Tryggvi
skipti oft á milli okkar Lindu suðu-
súkkulaði og gaf okkur hverju um
sig ræmu innpakkaða í smjörpapp-
ír. Þetta fannst okkur mjög merki-
legt.
Ein af þeim myndum sem ég
hafði með mér á sjúkrahús þegar
ég var um 3ja ára var mynd af mér,
Sævari og Öla vini hans. Ég stóð
örugg á milli þeirra og við héld-
umst hönd í hönd. Mér hefur alltaf
þótt vænt um þessa mynd og þetta
er ein af mínum uppáhaldsmynd-
um frá barnæsku.
Arin liðu, við fórum okkar eigin
leiðir, ég flutti til Reykjavíkur og
samband við ættingjana á Akureyri
var meira í gegnum foreldra mína.
Síðustu mánuði hef ég haft reglu-
legt samband norður til að fylgjast
með líðan Sævars. Hann hefur átt
bæði erfið og góð tímabil í veik-
indum sínum. Allan tímann stóð
fjölskylda hans við bakið á honum
og studdi hann dyggilega.
Nú á þessari sorgarstundu kem-
ur upp í huga mér mynd frá síðustu
verslunarmannahelgi. Okkur hafði
öllum verið boðið í grillveislu við
sumarbústaðina okkar á Svalbarðs-
strönd. Þar var glatt á hjalla og allir
skemmtu sér vel, við grillið og síð-
ar um kvöldið við lítinn varðeld.
Þama var sungið og trallað og við
áttum öll yndislega stund saman. A
þeirri stundu óraði mig ekki fyrir
því að þetta væri í síðasta sinn sem
ég hitti Sævar. Þannig hugsar mað-
ur sem betur fer ekki við slík tæki-
færi, heldur nýtur augnabliksins
fram í fingurgóma sem við og
gerðum.
Þetta líf er svo ótrúlegt, tilveran
svo undarlegt ferðalag og við emm
bara gestir á þessari jörð. Gestir
koma og fara og við þurfum að
taka á móti og kveðja. En það að
kveðja getur verið erfitt. En Sævar
minn, við hittumst ekki að nýju í
þessum heimi, við hittumst fyrir
hinum megin. Dvöl þinni á hótel
jörð er lokið, þessi illvígi sjúkdóm-
ur hefur enn einu sinni sigrað í bar-
áttunni. En við sem eftir lifum
verðum að halda áfram og styðja
hvert annað í sorginni. Sorgin er
stór og söknuðurinn mikill við frá-
fall elskulegs eiginmanns, föður,
sonar og frænda. Minning um góð-
an mann lifir meðal okkar.
Elsku Kitty, Jóhanna, Friðrik og
Fidda, sorg ykkar er meiri og
stæmi en okkar hinna.
Ég, Stefán og íris Harpa biðjum
þess að góður Guð veiti ykkur
styrk á sorgarstundu, minning um
góðan mann lifir í hjörtum okkar
allra.
Björk Jónsdóttir.
í dag, miðvikudaginn 8. nóvember,
verður jarðsunginn frá Akureyrar-
kirkju, Hreinn Sævar Símonarson
og langar okkur að minnast hans
með nokkrum orðum.
Hann var fæddur 23. janúar
1951, ólst upp hjá móður sinni
Friðriku Tryggvadóttur og foreldr-
um hennar í Brekkugötu 15 hér í
bæ.
Árið 1971 keyptu Sævar og
móðir hans íbúð í Akurgerði 3e og
fluttu þangað. Þrem árum síðar
giftist Sævar eftirlifandi konu
sinni, Kristínu Björgu Alfreðsdótt-
ur, þau eignuðust tvö böm, Friðrik
og Jóhönnu, sem enn eru bæði í
foreldrahúsum. Einnig hefur móðir
Sævars alltaf búið hjá þeim.
Sævar lærði húsasmíði og vann
við þá iðn meðan heilsan leyfði.
Hann var frekar hlédrægur maður
að eðlisfari og undi sér best með
fjölskyldu sinni, fór lítið á manna-
mót nema að hann stundaði vaxtar-
rækt í mörg ár, eða þar til þrekið
þvarr.
28. október 1994 fór hann í
skurðaðgerð í Fjórðungssjúkrahús-
inu hér í bæ, þá kom í ljós að hann
var með krabbamein. Eftir það var
hann sendur á Landspítalann í
lyfjameðferð og allt þetta ár hefir
hann verið undir læknishendi
meira og minna og þá kviknaði
vonin um að sjúkdómurinn væri á
undanhaldi.
Þau hjónin áttu sér unaðsreit úti
á Svalbarðsströnd og hafa unnið
við það undanfarin ár að gróður-
setja þar trjáplöntur. Þarna undi
Sævar sér dag eftir dag. Hann
keypti sér vinnuskúr og vann við
að lagfæra hann, síðan var mein-
ingin að koma upp sumarhúsi
næsta vor, en þrekið var lítið og oft
fannst manni að það væri meira af
vilja en mætti sem hann væri að
vinna þama. Seint í ágúst fór hann
svo suður í skoðun, kom þá í ljós
að hann þurfti að fara í geislameð-
ferð sem stóð rúman mánuð.
Þriðjudaginn 31. október átti hann
svo að koma á Landspítalann í
skoðun og lyfjameðferð, en af því
varð ekki. Hann veiktist skyndi-
lega deginum áður, var fluttur á
sjúkrahúsið hér og lést þar daginn
eftir. í öllum veikindum Sævars
stóð Kristín kona hans eins og
klettur við hlið hans, hún fór alltaf
með honum suður sem var honum
ómetanlegur styrkur.
Ég átti því láni að fagna að
umgangast þennan góða frænda
minn og fjölskyldu hans þetta síð-
asta ár. Það voru stundum erfiðar
stundir þegar honum leið sem verst
en líka gleðistundir þegar heilsan
var betri. Á meðan hann var í með-
ferðinni fyrir sunnan komu þau
hjóirn oftast norður um helgar og
þá hittumst við ævinlega.
Ég fór oftast cg kvaddi áður en
hann fór aftur suður. Það er mér
minnisstætt að þegar við kvödd-
umst með þéttu handabandi þá
sagði hann „sjáumst hressir um
næstu helgi frændi", því þrátt fyrir
allt var hann nokkuð bjartsýnn og
vonaði að hann ætti eftir að ná
heilsu á ný.
En nú er hann horfinn þessi
góði vinur okkar, kominn yfir
móðuna miklu og laus við allar
þjáningar.
Við hjónin kveðjum nú Sævar
og þökkum fyrir samfylgdina og
biðjum góðan guð að halda sinni
almáttugu vemdarhendi yfir hon-
um.
Hver minning er dýrmœt perla
að liðnum lífsins degi,
hin Ijúfu og góðu kynn
afalhug þakka hér.
Þinn kœrleikur í verki
var gjöf sem gleymist eigi,
og gœfa var það öllum,
er fengu að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku Kristín, Friðrik, Jóhanna
og Friðrika.
Megi góður guð gefa ykkur
styrk í sorg ykkar.
Jón og Inga.
Málsgrein
féll niður
Við birtingu ályktunar Sjálfsbjarg-
ar, félags fatlaðra á Akureyri og
nágrenni, í Degi sl. föstudag, féll
niður síðasta málsgrein ályktunar-
innar. Hún hljóðar svo:
„Að lokum skorar stjómarfund-
ur Sjálfsbjargar, á heildarsamtök
launþega, Bandalag starfsmanna
ríkis og bæja og Alþýðusamband
Islands, að koma í veg fyrir ofan-
greindar skerðingar á kjörum líf-
eyrisþega og ganga nú vandlega
frá því þegar samningar þeirra
verða teknir upp, að tryggt verði í
þeim samningum að ríkisvaldið
greiði lífeyrisþegum lögbundnar
kjarabætur án nokkurra undan-
bragða og reiknikúnsta.“
(Halldóra B. Bjömsson)
/
frsslrósln
\
FM 98.7
\
NU ER BIÐIN A ENDA
Frostrásin hefur hafi útsendingar 6. áriö í röö.
Á Frostrásinni finna allir eitthvað viö sitt hæfi.
Getraunir, tónlist, leikir og skemmtilegt fólk
allan sólarhringinn.
Sími 462 7333, fax 462 7636.
AUGLYSINGAR • RITSTJORN • DREIFING
Á AKUREYRI 462 4222
Á HÚSAVÍK 464 1585