Þjóðviljinn - 07.06.1945, Blaðsíða 7

Firrrmtudagur 7. júní 1945.
ÆVINTÝRIÐ, SEM ALDREI TÓK ENDA
(Sænskt)
Eftir það komu ekki margir til að segja konunginum
sögur.
Einu sinni kom ungur maður heim að höllinni og gerði
boð fyrir konung. Hann sagðist ætla að segja honum
sögu, sem aldrei tæki enda. Allir urðu glaðir við að heyra
þetta, því að konungur hafði lengi verið í vondu skapi,
vegna þess að enginn fékkst 'til að segja honum sögur.
Kóngur settist nú í hásætið og öll hirðin í kringum
hann. Og svo hóf pilturinn söguna:
„Einu sinni var kóngur. Hann var mikill og voldug-
ur, eins og þú, herra konungur. Þegar góðæri var í land-
inu og hann fékk mikla uppskeru, var hann vanur að
safna korni og ætlaði að geyma það, þar til harðæri
kæmi. Þess vegna lét hann reisa svo stóra kornhlöðu,
að enginn hafði séð aðra eins. Seinast var hlaðan orðin
full. Hún var svo full, að enginn komst inn í hana ítil
að stela korninu, ekki einu sinni mús. — Jú, því mið-
ur, hafði orðið eftir svolítil hola, sem maur gat troðið
sér inn í.
Og einu sinni kom ofurlítill maur skríðandi. Hann
tók eitt korn og skreið burt aftur. Svo kom annar maur,
tók eitt korn og skreið burt aftur. Svo kom þriðji maur
inn, tók eitt korn og skreið burt aftur. Svo kom fjórði
maurinn, tók eitt korn og skreið burt aftur. Svo kom
fimmti maurinn, tók eitt kom og skreið burt aftur. Svo
kom —
„Hættu!“ kallaði kóngurinn, hlauptu yfir allan þenn-
an maurafjölda og haltu sögunni áfram“.
„Herra konungur“, sagði ungi maðurinn og hneigði
sig. „Ég verð að segja söguna eins og hún er“.
„Jæja, vertu þá fljótur“, sagði konungur.
ítalska skáldið Gabrieli D’ Ann
unzio varð frægur fyrir 50 ritverk
og auk þess margt annað. Hann
var, til dæmis, meðal eyðslasjúk-
ustu manna, sem sögur fara af á
þessari öld. Skrifari hans, Tom Ant
ongini, ritaði bók, að honum látn-
um, þar sem hann segir frá lifn-
aðarháttum hsns.
Hann varði öllum þeim tekjum,
sem hann hafði af kvikmyndaleik-
ritum, til að reka stóra hunda-
garða, sem al!t var líkast dýrustu
ibúðar'húsum og hundarnir fengu
buff og konjak. Hesthús átti hann
mörg og þar voru persneskar á-
breiður á gólfum, fyrir utan aðra
húsaprýði.
Sjálfur varð hann, sem vonlegt
var, að gera sér lítið eitt hærra
undir höfði en húsdýrunum, enda
gengdi eyðsla hans engu hófi.
Hann átti 100 alklæðnaði og þeg-
ar hann fékk sér nýja flík, spurði
hann jafnan, hvort ekki væri hægt
«ð fá dýrari Hann keypti alltaf
miklu meira en hann þurfti og
var vís til að koma heim með 5-6
tylftir af hálsbindum í einu. Þegar
hann.tók sér hvíld frá vinnu. var
það helzta gaman hans að hafa
fataskipti, bvað eftir annað, og
reyna ýmsar tegundir ilmvatna.
Hann fékk á annað hundrað
bréfa á hverjum degi og um 20
símskeyti. Hann las aoeins fá.
Hinum fleygði hann í körfu, og
þegar hún var orðin full, lét hann
losa hana í henbergi, þar sem lágu
óopnuð bréf í þúsunda tali. Þegar
skrifarinn opnaði og las eitthvert
bréf af handahófi, brást það ekki,
að það var reikningur, lánbeiðni
eða beiðni um rithönd skáldsins.
Sjálfur hafði Annunzio sérstaka
hæfileika, segir skrifarinn, til að
sjá, hvaða bréf hann þurfti að
lesa og hver ekki,
Annunzio leigði sér mörg hús og
sumarbústaði, þar sem hann hlóð
dýrum húsgögnum, silkikoddum í
hundraðatali og bókum í þúsunda
tali. Síðasti dvalarstaður hans,
Vittoriale við Gardavatnið, varð
nokkurs kortar helgidómur fac-
ista eftir dauða hans. Hann er
grafinn í skrúðgarðinum, og á leg
steininum er grafskrift, sem hann
samdi sjálfur: „Eg er Gabrieli og
helga mig guðunum".
Þ JÓÐ VILJINN
7
PEARL S. BUCK:
ÆTTJARÐARVINUR
- 1 --- ■ ■■■•■ — ■ ■ " ■ -■
því, hvort henni þykir ómaksins
vert að vaða eldinn á eftir’*.
„Hvernig þá?“ I-wan gat ekki
stillt sig um að spyrja.
Bunji yppti öxlum: „Faðir
minn“, sagði hann.
„Já, einmitt”, tautaði I-wan.
„Við sjáum til“, sagði Bunji.
róglega. „Eg spyr hana að því.
Svo getur hún gert, eins og henni
þóknast”.
Bunji rak jpp hlátur.
„Að hverju ertu að hlægja”,
spurði I-wan
„Ekki að neinu“, svaraði Bunji
hrekkjalaust. „Eg hef skömm á
Seki herforingja. Það er ástæðan”.
I-wan sneiá baki við honum og
fór að blístra. Þeir tóku gáðir til
vinnu sinnar aftur og töluðu ekki
meira. Ilann laut niður að bók-
unum og fann að dagurinn á morg
un yrði óbærilegur, ef Tarna yrði
ekki með. Ef hún vildi ekki fara,
ætlaði harin að láta í veðri vaka,
að hann væri lasinn og gæti ekki
farið með Bunji. Og hver vissi,
ef hann yrði heima allan daginn.
— En hún hlaut að fara.
Hann hélt á.fram að vinna af
kappi, það stóð ekki í hans valdi
að breyta neinu, hvort eð var.
Annaðhvort mundi hún fara eða
fara ekki. Vonin hafði gagntekið
hjarta hans. — Það var heimsku-
legt að -vona.
Annaðhvort mundi hún fara
eða fara ekki. Það gat líka vel
orðið rigning. Bunji lét riga-
ingu aldrei aftra sér, en það
var ekki víst að ung stúlka
Vildi ganga á fjöll í rigningu.
Eða lét hún ef til vill engar
torfærur stemma stigoi fyrir
því,. sem hún ætlaði sér? En
hvað hann þekkti hana lítið!
Hræðslan v.ið rigningu gerði
hann utan við sig. Honum
fannst eins og þessi þrjú ár,
sem hann hafði verið á heim-
ilinu, væru ekkert, samanborið
við það að verða að bíða íil
morguns.
Þegar hann kom heim, gekk
hann um garðinn og gáði til
veðurs. Regnið kom utan af.
hafi — það er að segja, þegar
það kom ekki frá fjöllunum.
Hann leit í allar áttir. Hvergi
var ský á lofti Og hann varð
rólegur um stund.
Um nóttina vaknaði hann og
honum heyrðist regnið dynja
á þakinu. Hann flýtti sér út í
garðinn. Það var þurrt veður
og tunglið hátt á lofti. Hann
hafði vaknað við lindarniðinn
utan úr garðinum og haldið í
ótta sínum, að það væri rign-
ing.
Hann dró andann léttar og
lagðist til svefns.
Þegar hann sá hana um
morguninn, komst hann að
raun um það, sem hann eigin-
lega hafði alltaf vitað — að
hún mundi fara með þeim.
Hún var eðlileg og frjáls- t
mannleg í framkomu, eins og
hún var vön. Nú var hún kom-
in í blárósóttan baðmullarkjól
eins og japönsk sveitastúlka
og leit glettnislega á hann.
Hún fer með okkur, hugsaði
hann. Og það gerði hann svo
hrærðan, að hann kom engu
orði upp. En hún var svo ró-
leg, að hann kom til sjálfs sín
aftur. Voru þau líka ekki gaml-
ir kunningjar, þegar öllu var
á botninn hvolft — höfðu átt
heima í sama húsi árum sam-
an.
„Hvar eru stafimir, Bunji“,
spurði hún. „Hér er nestið og
léreftssokkar handa okkur til
að hafa utan yfir skónum, svo
að við rennum ekki á grjót-
inu“.
Þau héldu af stað öll þrjú,
eins og systkini. Og nú virtist
I-wan það allt vera hugar-
burður, sem hann hafði gert
sér vonir um í seinni tíð. Hún
var svo frjálsmannleg í fram-
komu gagnvart honum, að það
gat ekki verið, að hún væri
ástfangin í honum. I-ko hafði
$agt honum margt um ástfangn
ar stúlkur. Og eftir því að
dæma var Tama ekki hrifin af
honum.
I-wan varð í fyrstu dapur
yfir þessari uppgötvun. En
hann gat ekki verið hugsjúk-
ur til lengdar á slíkum degi.
Bændurnir voru að plægja akr-
ana og kölluðu til þeirra, þeg-
ar þau fóru fram hjá. Bömin
komu hlæjandi til þeirra og
sólin skein í heiði.
„Annan eins dag hef ég ekki
lifað, síðan ég kom til Japan“
sagði I-wan.
„Við höfum heldur ekki seð
marga slíka daga“, svaraði
Tama. „Og ég held, að þeir
séu sjaldgæfir, þó að víðar
væri leitað í heiminum“.
Allt var fagurt og kom sjálE-
krafa á slíkum degi, eins og
það fýlgdi sjálfu sólskininu.
( Þau gengu lengra og lengra.
Landslagið breytti um svip og
varð stöðugt fegra í augum
þeirra. Enn var ekki langt lið-
ið af morgni og þau voru kom-
in að fjallsrótunum.
Þar lá vegurinn í brattri
beygju upp hallann.' Lind kom
ofan brekkurnair og rann í
litla tjörn. Þar stóð ung sveita-
stúlka og var að baða sig. Hún
var nakin, og vatnið náði henni
í kálfa. Þykka, svarta hárið va
vafið í hnút á höfðinu. I-wan
leit ósjálfrátt á hana og mætti
augum hennar, áður en hana
áttaði sig á að líta undan. En
hann sá enga blygðun í svip
hennar. Hún horfði á hann
skæmm, sakleysislegum augum
og bauð þeim góðan dag.
Bunji svaraði engu, en Tama
tók undir kveðju hennar.
„Hvert ætlið þið?“ kallaði
stúlkan.
„Upp að heitu laugunum’t
svaraði Tama.
„Þið fáið yndislegt veður“,
sagði stúlkan.
Þau héldu áfram. — I-wan
kunni illa við þetta, af því að
Tama var með þeim. En Tama
sagði glaðlega: „En hvað hun
var falleg, rennvot i sólskin-
inu“.
„Já, hún var það“ svaraði
Bunji.
I-wan fannst það reyndar
líka. Og hvernig sem á því
stóð, átti þessi sýn vel við dag-
inn.
Um hádegi voru þau komin
upp á fjallsbrúnir og að la-u'g
unum. Þar var veitingastaður.
I-wan var að hugsa ura,
hvort Tama mundi baða sig
með þeim. Honum varð órótt
við þá tilhugsun. Allt í einu
hófst hljóðfærasláttur í veit-
ingahúsinu og honum varð svo
bilt við, að hann roðnaði.
Hann vissi ekki hvort har.n
vildi heldur, að Tama færi með
þeim í baðið eða ekki. En hann
gat ekki talað um það við
Bunji og anzaði ekki heldur
masi hans. .
Tama fór leiðar sinnar þegj-
andi, en Bunji og hann héldu
í aðra átt. Skyldi hann eiga að
fá að sjá hana í þessari stóru,
rjúkandi laug, sem var tær og
himinblá í sólskininu? Har. n
gat ekki hugsað sér neitt fegra.
Mundi hann geta stillt sig um
að líta á hana?
En þegar þeir höfðu þvegið
sér og gengu út í laugina, var
hún þar ekki. Þeir óðu út 1.
Bunji var glaður. Aldrei hef
ég vitað annað eins. Maður
verður svo léttur á sér og svo
hreinn“.
„Þetta er það skemmtileg-
asta, sem ég hef komizt í“,
sagði I-wan. Þeir léku sér í
vatninu og skvettu vatni hver
á annan, eins og krakkar. En
þó var I-wan annars hugar.
Tama kom ekki. Seinast fóru
þeir upþ úr lauginni, klæddu
sig og gengu inn í garðinn. Þa1:
beið hún eftir þeim. Hún var
rjóð í andliti og hárið vott.
„Fékkstu gott bað?“ spurði
Bunji.
,Já“, svaraði hún. „Ég hafði
ofurlitla tjörn til umráða al-
em .
Þannig átti það að vera. Nú
varð I-wan því feginn, að svona
fór. Hún hafði gert það sem
rétt var. Þegar öllu var á botn-
inn hvolft, var hann ekki Jap-
ani.
Hann hafði fyrr séð sólskins-
dag, en aldrei hafði lífið verið
eins fullkomið og hér í tæru;
ifjallaloftinu við litla', hrein-
lega veitingahúsið. Gestgjafingv
kom sjálfur til þeirra berfætíuðfi
og bauð þau velkomin. íu'pyd
„Skemmtið þið ykkur gmðv
og þið viljið, þar til ggelfaSbx
með matinn“, sagði hajíQhúÉg