Þjóðviljinn - 20.06.1945, Qupperneq 7

Þjóðviljinn - 20.06.1945, Qupperneq 7
Miðvikudagur '20. jiini 1045. PjOÐVILJINN 7 Selma Lagerlöí. Lappi og Gráfeldur án þess að hafa lent í nokkru feni. „Hef ég nú séð allan skóginn?“ spurði hann. „Nei ekki enn“, svaraði Lappi. Hann fór með Gráfeld út í skógarjaðarinn. Þar uxu aspir og linditré. „Hér eru ættingjar þínir vanir að éta lauf og trjábörk“, sagði Lappi. „Þeim þykir það góður matur, en þú færð auðvitað eitthvað betra í útlöndum“. Gráfeldur horfði undrandi á trjákrónumar, sem slúttu niður að höfði hans. Hann nartaði í laufið og börkinn. .„Þetta er betra en itaða“, sagði hann. „Þá Var gott, að þú fékkst einu sinni að bragða það“, sagði Lappi. Síðan fór hann með Gráfeld að lítilli skógartjörn. Hún var lygn og háir bakkarnir spegluðust á va'tns- fletinum. Gráfeldur nam staðar. „Hvað er þetta, Lappi?“ spurði hann. Hann hafði aldrei séð stöðuvatn. „Þeitta er stöðuvatn“, sagði Lappi. „Ættingjar þínir eru vanir að synda yfir það. Það er ekki von, að þú kunnir að synda, en þú gætir að minnsta kosti baðað þig“- Lappi steypti sér sjálfur í vatnið, en Gráfeldur stóð góða stund á bakkanum, áður en hann kom á eftir. Hon- um hafði aldrei á ævi sinni liðið eins vel og þegar vatn- ið lagðist að honum, mjúkt og svalt. Hann vildi láta fljóta yfir hrygginn líka, og óð dýpra, þar til hann náði ekki til botns. Þá greip hann sundtökin. Hann synti marga hringi í kringum Lappa og það gekk vel. Þegar þeir voru komnir upp úr, spurði Lappi, hvort þeir ættu að fara heim. Það er langt til morguns enn“, sagði Gráfeldur. „Okkur er óhætt að vera lengur í skóginum“, svaraði Gráfeldur. Þeir gengu aftur inn í barrskóginn. Þá komu þeir inn í rjóður, þar sem grös og blóm glitruðu í tungls- Ijósinu. Inni í miðju rjóðrinu voru nokkrar stórar skepn- ur á beit. Það var elgtarfur, fáeinar elgkýr, kvígur og kálfar. Gráfeldur nam staðar. Hann leit varla á kýrnar og ungviðið. Hann horfði bara á gamla, stóra tarfinn. Hann hafði breið greinótt horn, kryppu á herðum og loðna húðfellingu á hálsinum. ÞETTA í Connecticut í Ameríku er á, sem heitir á Indíánamáli Miyochnovkusunkatankchunk í einu orði — og er ekki fræg fyrir neitt annað. ★ Það vii'ðast nærri því ótrúleg ar frásagnir, hve miklum fjölda villidýra Rómverjum tókst að afla sér til sýninga sinna. Pompejus lét einu sinni fara fram sýningu þar sem voru 17 filar, 5000 Ijón og 410 önnur villidýr frá Afriku. Á stjómar árum Cæsars var einu sinni sýn ing á 400 ljónum og 40 fílum. Og loks er sagt, að Titus keisari hafi látið fram fara dýraat svo mikið, að 10.000 villidýr, stór og smó, voru lögð að velli. Kostn • aðurinn við að veiða þessi dyr var auðvitað gífui'legur og þjóð- höfðingjarnir urðu stöðugt að hafa mikinn mannfjölda í Afriku við villidýraveiðar. ★ Indverskir höfðingjar hafa mikla ánægju af því að etja saman fílum. En aðkomumönn- um þykir það óviðfeldin sjór.. Pílamir flækja saman xönunum og togast á, með sparki og spyrningum, oft klukkustund • um saman þar til annarhvor er orðinn svo illa til reika, að hann gefst upp. PEARL S. BUCK: ÆTTJARÐARVINUR Ixafði aldrei lofað að grftast hon- um, hvað sem á dyndi. Þess vegna hafði hann ákveðið að bíða ekki lengur eftir „forlögunum“ heldur ganga úr skugga um, hvað væri á seiði. Hann hafði skrifað henni og beðið hana innilega að segja föð- ur sínum allt og sagðist ætla að bíða fjóra daga eftir svari henn ar. í dag var fjórði dagurinn. Fengi hann ekki bréf í kvöld, ætl aði hann að fara til Kyushu á morgun. Og nú gat hann varfa beðið þess, að vLsirinn á úrinu hans mjakaðist á sex. En jafnframt gerði það hann óttasleginn, að nú var stundin komin. Dyrnar opnuðust og Shio kom inn. Allir dýrgripirnir lágu á stóru borði Shio gekk þangað í sýni- legri hrifningu. „Allt þetta!“ sagði hann lágt við sjálfan sig. Hann fór fingrastuttum hönd- unum um gripina, hvem af öðr- um, varlega eins og hann þyrði varia að draga andann, og tautaði. „Sjáðu til. Hér er hvítt sung. Og hér er það græna, sem aldrei hefur verið eins vel gert og í tiíð Mings keisaraættarinnar. — Og hvað sé ég hér? Hvítt lands- lag úr nefrit. — Það eru að minnsta kosti tíu ár, siðan ég fór að reyna að ná í það“- Hann skoðaði gripinn, sem var fjallalandslag — snævi þakin fjöll. „Hér er það“, sagði hann svo hrærður, að. honum lá við gráti. „Eg get ekki homið orðum að þvi, hve dýrmætt það er. Eg sel það engum Ameríkumanni, þó að hann byði mér milljónir. Þetta verður hér í Japan. Við erum þeir einu, sem kunnum að meta þá“. I-wan horfði undrandi á hann. Var 9hio með öllu viti? Hann handlék listaverkið ástúðlega og tautaði fyrir munni sér. Það var næstum því óviðfelldið að horfa á það. Allt í einu flaug I-wan í hug, hvaðan þessir dýrgripir voru komuir. Og þá var eins og hann hefði verið sleginn svipuhöggi. Hann stóð kyrr eitt augnablik, siðan snéri hann sér snögglega við og gekk þegjandi út úr vöru- húsinu. Hann ruddi sér braut gegnum 'lióp skrifstofumanna, sem voru að þyrpast út til að ná spofvagn- inum. • Þeir töluðu sarnan og hhSgu, rneðan þeir voru að fara úr skrifstofutreyjunum og taka af sér ermahtífarnar, sem voru úr pappir. Hann hi'aðaði sér hcim á veit- ingahúsið og gekk inn í herbergi sitt. — Ekkert bréf. Bunji lá í rúminu hans og steinsvaf. Hann var að því kominn að hrópa: „Bunji! því ert þú hér?“ En hann stillti sig og horfði á hann. Þetta var í fyrsta sinn, sém hann veitti því eftirtekt, hvernig Bunji leit út. Raunar vissi hann að hann var ekki fríður. Bunji var sjálfur vanur að hlæja að út- liti smu. „Eg er eins og skrípa- leikari“, sagði hann. „En hvað um það .Eg fæ að vera í friði fyrir kveníólkinu“. Hann sagðist ætla að giftast ljótustu stúfkunni, sem hann fyndi, hún yrði svo sæl og hreyk- in af að vera fallegri en hann. E:i enginn fann til þess, að Bunji væri ófríður. Það gleymd- ist þegar hann talaði og hló, því að þrátt fyrir flata nefið, og stóra munninn, kom andlit hans mönn- um i gott skap. I-wan hafði ekki séð hann lengi og þetta var í fyrsta sinn, sem hann sá Bunji sofandi, Andlit hans kom öðruvísi fyrir sjónir í svefni: Ennið virtist allt of lágt, kjálkarnir of breiðir og munnur- inn enn stærri en hann var. I-wan sá það allt í einu, að Bunji var eins japanskur að útliti og auðifj var. Handleggirnir voru langir og hendurnar stuttar. Og fætur hans, V sem nú voru skólausir, voru stutt- ir og digrir. I-wan hafði heyrt börn í Shanghai hrópa „api“ á eftir Japana á götunni. Bunji opnaði augun, leit á I-wan og stökk 'bcosandi á fætur. „Hvers vegna ert þú hér?“ spurði I-Avan stillilega og sagði við sjálfan sig. Auðvitað er Bunji, eins og hann hefur alltaf verið. Bunji geispaði og nuddaði aug- un. „Það veit ég ekki“, sagði hann glaðlega. „Eg veit ekki annað en það að við Aiko eigum að mæta hjá herstjórninni í Tbkio. Við komurn svo seint, að við getum eleki haldið áfram í kvöld. Og þá sagði ég: „Mér er bezt að hitta I-wan, þann gamla þrjót, svo að við einu sinni skemmtum okkur duglega“. „En hvar er Aiko?“ „Sumie er auðvitað með hon- um og þau eru einhvers staðar xitaf fyrir sig, lfklega að skoða Fuji í tunglsljósi, eða eitthvað þvx um Iikt“, Bunji hló. „Þú kannast við þetta. Þau eru ákaflega hrifin alf Fuji. Ganga upp á Fuji á hverju sumri —‘. „Hvers vegna hefur herstjórnin í Tokio gert ykkur boð?“ spurði I-wan. Banji lét á sig skóna: ,Það langar mig tíka til að vita , svar- aði hann glaðlega“. En það er venja á hverju ári, að við vara- liðsforingjarnir erum látnir mæta, eins og ófriður væri fyrir höndum. Herforingjar eru eins og gamlar ömmur. Þeir eru alltaf að hugsa um stríð“. Hann var kominn á fætur og strauk hendinni um gróft hárið. ..Hér í Yobohama er frægur geishu-dans“, sagði hann kátur. „Nú förum við út, I-wan. Það cr orðið svo langt síðan við höfum verið saman“. I-wan datt í hug, að Bunji ætlaði að segja honum fréttir. „Eg kem“, sagði hann. — Leikhúsið var bjart og þétt skipað skartklæddu fólki, sem át sælgæti og horfði hugfangið a leiksviðið. Það var veríð að sýna forna dansa, með mikilli viðhöfn og skrauti. Hann átti að tákna eitthvað úr sögu þjóðarinnar, sem I-wan vissi ekki hvað var, en allir aðrir virtust skilja. Þegar dansinn var úti, hófust á'köf fagnaðarlæti. Bunji hallaði sér aftur á bak í sætinu, sveittur af hrifningu. „Eg hef aldrei séð svona vel dansað", sagði hann. „Þessi Haru San — sú sem var í miðjunni — hún er dásamleg. Enda er hún fræg. Eg hef oft heyrt hennar getið en aldrei séð hana fyrr“. „Eg hef víst ekki hlustað nógu vel“. sagði I-wan. Áheyrendurnir hlógu og skröf- uðu. Tjaldið var dregið upp aft- ur„ „Þetta er sagan af dóttur Samuaris, sem fór í karhnannsföt og stjómaði her föður síns í hans stað". sagði Bunji. „Hún tók hei- foringja óvinanna til fanga en varð ástfangin í honu-m. Astin bauð henni að htífa honum, en skyldan við föðurlandið sigraði. Hún drap hann með sverði föður síns. Síðarí framdi hún sjálfs- morð“. Bunji þerraði svitann af enn- inu“. En hvað það var áhrifa- inikið. Þetta cr ákaflega frægur leikur, sem er oft sýndur. Fólk vill sjá hann aftur og aftur“. Kringlótta glaðlega andlitið hans varð allt í einu alvarlegt: „Ef ég hefði kjark til“, hvíslaði hann, „mundi ég fara og taia við Haru San og segja henni — segja henni — hvað ég — hvað ég —''. „Því ekki?“ spurði I-wan bros- andi. Bunji í'oðnaði. „Þú veizt, hvern- ig ég lít út í framan. Eg gæti ekki krafist þess, að hún vildi lita við mér“, sagði hann auðmjúkur. I-wan fór að hlægja. Hvort sem Bunji var Ijótur eða ekki, var ó- mögu'legt annað en láta sér þykja vænt um hann. Og nú gléymdi I-wan því hvað honum hafði kom- ið hann ókunnuglcga fyrir sjónir við endurfundina og því ekki haft kjark til að spyrja hann að því, sem hann langaði mest til að vita. „Bunji“, sagði hann. Þegar þeir voru aftur kornnir inn í herbergi hans. „Segðu mér hvernig Tama — —“ Hann stóð við borðið og beið eftir svari. Bunji leit á hann og einlægnin skein úr augum’ hans. „Eg er með bréf til þín“, sagði hann og þreifaði ofan í vasa sinn. „Hér er bréfið, sem hún fékk mér. en hún sagði um leið: „Þú mátt ekki fá I-wan þetta bréf, fyrr en þú hefur sagt honum allt eins og er“. I-wan rétti fram höndina. „Nei, hún sagði-------". „Eg ætla bara að halda á því", sagð; I-wan. „Eg lofa því“, bætti

x

Þjóðviljinn

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.