Þjóðviljinn - 22.08.1945, Blaðsíða 6

6
Þ JÓÐVIL JINN
Miðvikud. 22. ágúst 1945.
Storkurinn
litlum maur. Hvað sagði é" þér ekki? Þú hefðir
getað ráðizt á hana, án þess að þig hefði sakað.
Þú getur það enn.“
,,Það væri það síðasta, sem ég gerði. Hún er
of hryllileg til þess. Annað eins og þetta gæti
ekki átt sér stað heima í Danmörku“.
„Gerist yfirleitt nokkuð þar,?“ spurði fíkju-
tréð.
Storkurinn svaraði engu. Hann horfði á slöng-
una, sem verið var að éta upp. Morguninn eftir
var ekkert eftir af henni. Beinagrindin af anti-
lópunni var það eina. Termítaxmir voru horfnir.
Sagan var öll. En storkurinn var daufur í dálkinn.
„Þú verður að fá þér eitthvað að borða,“
sagði fíkjutréð. „Það lifir enginn á ólundinni
einni saman“.
Gróðurinn hélt áfram að þjóta upp. Blómin
sprungu út. Fuglarnir sungu og dýrin bauluðu,
orguðu og skræktu. Það komu ibisfuglar, sem
mennirnir álíta helgari en storkinn, stoltir pelik-
aaar og hávaxnir flamingóar. Aumingja storkur-
En fíkjutréð hafði á réttu að standa: Hann varð
að borða. Nú fann hann líka til hungurs og þeg-
ar hann gætti betur að, sá hann fjölda af ormum
og lirfum, sem hann gat lagt sér til munns. Hann
gleymdi áhyggjum sínum um stund.
Ekki gat hann borið á móti því, að nóttin var
fögur, þegar tunglið speglaði sig í Níl.
„Hvað er nú þetta?“ spurði hann fíkjutréð. Þetta
er það fallegasta, sem ég hef séð á ævi minni.“
„Það er lótusblóm, sem hefur sprungið út í nótt“.
Blómið vaggaði sér á yfirborði vatnsins, eins og
vatnaliljurnar heima í Danmörku. En þetta voru
miklu stærri blóm, og himinhá. Þau voru í stórri
breiðu — í þúsunda tali. Sum voru hvít og rauð,
en flest þó blá.
I»ETE4
Ungur piltur bjó hjá tveim
frænkum sínum, sem voru af-
ar sannkristnar og lásu aldrei
annað en guðsorðabækur. Á
sumardaginn fyrsta í vor
hugðist hann gefa þeim ein-
hverjar kærkomnar sumar-
gjafir. Hann velti alllengi
fyrir sér, hvað þeim mundi
kærast að fá í surpargjöf.
Hann komst að þeirri niður-
stöðu, að guðsorðabækur
myndu gleðja þær mest.
Hann var hvorki kunnur slík-
um bókmenntum né öðrum.
En hamingjan var honum
hliðholl. í glugganum á bóka-
búð nokkurri sá hann tvær
bækur, sem hann keypti og
sendi frænkum sínum. Bæk-
urnar hétu: „Dagslátta drott-
ins“ og „Til himnaríkis og
heim aftur“.
Maður nokkur kom inn í
búð á Akureyri og spurði eft-
ir manchettskyrtum-. Hann
var í tilhugalífinu og vildi
fá fallega skyrtu til að ganga
sem bezt í augu stúlkunnar
sinnar. Kaupmaðurinn kom
með kassa fullan af gömlum
skyrtum, sem honum hafði
auðsjáanlega ekki tekizt að
koma út. Gerði hann ítrekað-
ar tilraunir til að koma einni
skyrtunni út við manninn, en
hann sagði alveg ákveðið, að
sér þættu þær Ijótar.
„Þær eru samt mikið not-
aðar“, sagði kaupmaðurinn.
„Já, einmitt það. En ég ætl-
aði að kaupa ónotaða skyrtu“,
sagði maðurinn og gekk út úr
búðinni.
Ring Lardner:
Hnefaleikakappinn
gekk svo blístrandi út á götu
með peninginn 1 hendinni.
Stundu síðar, þegar móðir
þeirra kom heim að afloknu
dagsverki í Faulknersþvotta-
húsinu fann hún Connie
liggjandi á gólfinu. Hún
kraup niður við hlið hans og
kallaði á hann með nafni
mörgum sinnum. Svo stóð
hún á fætur, föl eins og vofa
og þaut út úr húsinu. Ryan
læknir kom frá íbúð Kelly-
fjölskyldunnar í rökkurbyrj-
un og stefndi til Halsted-
strætis. Frú Dorgan sá til
ferðd hans um leið og hann
fór fram hjá og kallaði:
— Hver er nú veikur,
læknir?
— Connie litli, vesalingur-
inn, svaraði hann. Hann datt
illa.
— Hvernig datt hann?
— Eg er ekki viss um það,
Margrét, en ég er mjög
hræddur um að hann hafi
verið sleginn niður.
— Sleginn niður! hrópaði
frú Dorgan. — Hvers vegna?
hver—?
— Hefurðu séð hinn bróð-
urinn nýlega?
— Hann Mikael? Nei, ekki
síðan í rnorgun. Þú heldur þó
ekki—?
— Eg þori ekki að fortaka
hann, svaraði læknirinn al-
varlega. Hinn drengurinn
er bólginn um munninn, það
er sprungið fyrir, og bæklaði
fóturinn er skrámaður; hann
hefur áreiðanlega ekki leikið
sig þannig sjálfur, og móðir
þeirra mun gruna bróður
hans.
— Guð hjálpi okkur! sagði
frú Dorgan. Eg ætla að
skreppa þangað og vita hvort
ég get eitthvað hjálpað.
— Þetta er góð kona, sagði
Ryan læknir um leið og hann
fór leiðar sinnar.
Þegar Midge kom heim um
miðnættið sat móðir hans við
rúm Connies. Hún leit ekki
upp.
— Nú, sagði Midge, hvað
er að?
Móðir hans þagði. Midge
endurtók spurninguna.
— Þú veizt hvað er að,
Mikael, svaraði hún eftir
nokkra þögn.
— Eg veit ekkert, svaraði
Midge.
— Vertu ekki að skrökva
að mér. Hvað gerðir þú við
bróður þinn?
— Ekkert.
— Þú barðir hann.
— Jæja, þá það, ég barði
hann. Hvað er með það. Það
er ekki í fyrsta skiptið.
Móðir hans stóð á fætur,
náföl með samanbitnar varir
og hljóp til hans. Midge hörf-
aði til dyranna.
— Láttu mig vera, mamma,
ég slæst ekki við kvenfólk.
Hún hélt áfram til hans og
var þungt niðri fyrir.
— Komdu ekki nær mér,
mamma, sagði hann aðvar-
andi.
Það urðu stympingar sem
lauk fljótt, móðir hans lá fyr-
ir framan hann á gólfinu.
— Guð fyrirgefi þér, Mika-'
el.
Midge fann Hap Collins
inni í skemmtistað.
— Komdu út augnablik,
sagði hann.
Hap fór með honum út fyr-
ir.
— Eg ætla að fara úr bæn-
um um tíma, sagði Midge.
— Hvers vegna?
— Jæja, það -varð dálítið
. uppistand heim. Strákurinn
stal frá mér pening og þegar
ég ætlaði að taka 'hann af
honum barði hann mig með
hækjunni, svo ég sló hann.
Og sú gamla réðist á mig
með stól og þegar ég tók
hann af henni datt hún.
— Hvernig er Connie
meiddur?
— Ekkert mjög.
— Hversvegna ertu þá að
hlaupast á brott?
— Hver fjandinn sagði að
ég væri dð hlaupast á b'rott?
Eg er orðinn dauðleiður á
þessari rekistefnu, það er allt
og sumt. Þess vegna ætla ég
að fara burt um tíma, og mig
vantar eitthvað af peningum.
— Eg á sama og ekkert, j
sagði Hap.
— Stendur mjög illa á fyr-
ir þér, ekki satt? Viltu láta
mig fá það sem þú hefur?
Hap fékk honum það.
— Þú hefðir ekki átt að slá
strákinn.
— Eg var ekki að spyrja
big hvern ég mætti berja,
hreytti Midge út úr sér. Þú
skalt bara reyna að koma af
stað illindum og þá skaltu fá
sömu útreiðina. Og nú er ég
farinn.
— Farðu eins langt og þú j
kemst, tautaði Hap, en þó
ekki fyrr en hinn var kom-
inn það langt að hann gat
ekki heyrt það.
Snemma næsta morgun fór
Midge inn í járnbrautarlest
á leið til Milwaukee. Hann
hafði engan farmiða, en það
gerði ekkert, lestarstjórinn
hélt kyrru fyrir í eimvagnin-
um.
Svo var það eitt kvöld, sex
mánuðum síðar að Midge
kom á spretti út um leiksviðs
dyrnar“ á Star-hnefaleika-
klúbbnum og stefndi til Du-
anerveitingastofunnar, tveim
húslengdum neðar í götunni.
Hann var með tólf dollara í
vösunum. Það voru laun hans
fyrir að hafa lamið á Demon
nokkrum Dempsey í 6 lotum
í undirbúningskeppni.
Þetta var fyrsta atvinnu-
ráðning Midges við hina karl-
mannlegu íþrótt. Það var líka
í fyrsta skipti á mörgum vik-
um, sem hann hafði unnið
fyrir tólf dollurum.
Á leiðinnf til Duanes varð
hann að fara fram hjá Nie-
mannsveitingastofunni. Hann
dró húfuna niður að eyrum
og gekk hratt framhjá. Þar
inni var þjónn sem í 10 daga
hafði leyft honum að eta og
drekka út á loforð um
greiðslu, þegar hann fengi
borgað fyrir keppnina.
Midge strunsaði inn til Du-
aner og vakti hálfdottandi
þjóninn með því að fleygja
silfurdollar á borðið.
— Láttu mig fá snafs, sagði
hann.
Snafsarnir héldu áfram þar
til keppninni í Starklúbbnum
var lokið og hópur af kepp-
endunum var kmninn í þyrp-
ingu að borðinu hjá Midge.
Piltur um tvítugt, er stóð
næstur Midge. herti loks upp
hugann til að ávarpa hann.
— Vannst þú ekki í fyrstu
keppninni?
— Jú, svaraði Midge.
— Eg heiti Hsrsch, sagði
pilturinn.
Midge svaraði þessum mik-
ilvægu upplýsingum með
þögn.
— Eg vil ekki vera með
neina afslriptasemi, en ég
vildi gjarna mega bjóða þér
einn drykk.
— Allt í lagi, svaraði
Midge, en blessaður taktu
ekki of nærri þér.
Hersch hló harkalega og
gaf þjóninum merki.
— Þú komst svei mér lífi
í tuskurnar í kvöld, sagði
kaupandi drykkjarins, þegar
glösin voru komin á borðið.
Eg hélt þú mundir drepa
hann.
— Eg mundi hafa gert það,
hefði ég ekki hætt, sagði
Midge, ég mundi drepa _þá
alla.
— Þú hefur þegar náð
stílnum, sagði hinn með að-
dáun.
— Hef ég þegar náð stíln-
um? sagði Midge, ja, ég get
slegið eins og múldýr. Sástu
vöðvana á herðunum á mér?
— Hvort ég sá þá? Það má
nú sjá minna. Eg sagði við