Þjóðviljinn - 26.11.1946, Blaðsíða 6

6
ÞJ ÓÐVILJINN
Þriðjudagur, 26. nóv. 1946.
Jarðarför litlu- dóttur okkar,
GUÐRÚNAR
sem ^andaðist á Landspítalanum 19. þ. m. fer fram
frá Dómkirkjunni fimmtudaginn 28. þ. m. og hefst
með bæn á heimili okkar Laugarnesvegi 78 kl. 12,30.
Jarðað verður í Fossvogi.
Athöfninni í kirkjunni verður útvarpað.
Margrét Friðriksdóttir
Alexander Guðmundsson.
T&rolf EMer:
SAGAN um gottu#b
Jarðarför elsku litla drengsins okkar
JÖHANNS KRISTINS
er lést af slysförum 18. þ. m. fer fram frá Dómkirkj-
unni föstudaginn 29. þ. m. Athöfnin hefst með bæn
að heimili hans Hverfisgötu 102 A Reykjavík kl.
1,30 e. .h
Jarðsett verður í gamla kirkjugarðinum.
Þuríður Ágústsdóttir.
Gunnar Skapti Kristjánsson.
í:
• •
4i.
í:
TILKYNNINGl
fill lélagsmamia
um vömjöSnun
Félagsmenn sem rétt hafa til vörujöfnunnar, eru
beðnir að vitja nýrra vörujöfnunarkorta, sem afhent
verða á skrifstofu félagsins þessa viku kl. 1—5 e. h.
Félagsmenn, er verzla við matvörubúðirnar í út-
hverfum bæjarins, fá kortin afhent í búðunum þannig:
Langholtsvegi 24—26 miðvikud. kl. 5%—7 síðd.
Hrísateig 19 fimmtud. 28. þ. m. kl. 5y2—7 síðd.
Vegamótum, Seltjarnarnesi föstud. 29. þ. m.
kl. 5y2—'7 síðd.
Þverveg 2, Skerjafirði sunnud. 1. des.
kl. 9—12 f. h.
Vörujöfnunar-kort þau, sem nú eru í umferð, eru
hér með úr gildi felld.
Rétt til vörujöfnunar hafa þeir félagsmenn einir,
sem skilað hafa arðmiðum frá 1945 og þeir, sem sannað
geta viðskipti sín á þessu ári með minnst 400,00 kr.
verzlun.
Kaupfélag Eteykjavíkur og nágrennis
4fc4"H~H-H-H-4-4*4-4"H*4-4-4-4*4-4*4-H-4-4*4-4*4-4-4-4-4-4*4-4*4*4-4*4-4-4-4-4"
i ■

:|L
■«*
25% afsláffur
Til næstu mánaðarmóta gefum við 25% afslátt á
ýmsum dönskum bókum.
Frímerkjabækur
sérstaklega ódýrar
BÖKABÚÐ ÆSKUNNAR
Kirkjuhvoli.

Birgir Halldórsson
tekur að sér SÖNGKENNSLU.
Til viðtals á Karlagötu 12. — Sími 2034.
hættulegir samkeppnisaðilar
risu upp, urðu þeir jafnskjótt
gjaldþrota. Já, þið þekkið þetta
eins vel'og ég, enda þótt margt
sé ekki ennþá komið í dags-
Ijósið. Og auk þess kemur það
ekkert sögu minni við.
Ekki að öðru leyti en því,
að ég sit hér í borðsalnum og
hugsa um mitt eyðilagða líf,
þegar vingjarnlegur og þrek-
inn náungi kemur til mín og
segir: „Grúss Gott“, og að það
hafi verið heldur fjörugt í gær.
Eg þekki ekki manninn og er
ekki í skapi til þess að tala, en
hann segist vera Antoníus. Eg
spyr, hvort hann heiti í raun
og veru Antoníus, og því er
ekki þannig varið; hann heitir
öðru nafni, já, einhverju öðru.
En, segir hann, ef ég hafi tíma
[ núna, þá sé það nokkuð, sem
[ hann langi til að heyra nánar
1 um, saga, sem ég sagði í gær,
] hvort ég væri ekki fáanlegur til
þess að endurtaka hana; hann
, væri tilmeð að skrifa ögn um
hana, ef mér væri sama.
| Hann er flóttamaður, segir
1 hann, búlgarskur flóttamaður,
flýði eftir óeirðirnar 1925. Nú
j dregur hann fram lífið með því
j að skrifa smágreinar í blöoin,
smásögur, sem hann fær'nokkr-
ar sænskar krónur fyrir, stutt-
ar alþýðlegar greinar um sagn-
fræði, hagfræði, heimspeki, sál-
arfræði, og guð má vita hvað
fleira. Eg er þreyttur og kæru-
laus og lofa honum að tala. En
þessi saga, sem hann er að
fiska eftir, mér dettur strax í
hug hver hún er. Það er hið und
arlega atvik, þegar ég rakst á
Jóhann Gottlob við homið hjá
Imperíal fyrir fáeinum dögum
— sagan, sem ég sagði áðan.
j Eg hlýt að hafa verið að tala
um hana í gærkveldi. Auðséð
er, að Antoníus tekur hana ekki
sem fylliríisröfl, heldur sem dá-
samlega sögu; hann langar í
ritlaun, og ég er ekkert á móti
því, að hann hafi það eins og
hann vill.
Eg fer að verða leiður á hon-
um, en hann er hreint ekki á
þeim buxunum að þagna. Mér
finnst ég hafa nóg um að
hugsa. I fyrsta lagi aumt og
sárt höfuðið á mér, í öðru lagi
hinar aumu fjárhagsástæður
mínar. Eg bið um tvö glös af
Pernoð og lofa honum að tala.
Svo kemur þjónn og hvíslar
að mér, að lögregluþjónn vilji
tala við mig, hvort ég vilji ekki
finna hann undir eins. Antoníus
fer um leið. Eg neyðist til að
aka með lögregluþjóninum á
stöðina. Það er líklega fylliríið
í gær, hugsa ég. Á lögreglu-
stöðinni er allt eins og vant er;
lögregluþjónamir sitja á stól-
um sínum með lappirnar upp á
skrifborðunum, reykja og láta
fólk standa í hópum og bíða,
en ég útdeili fáeinum sígarett-
um og kemst strax inn. Það er
eins og ég bjóst við, ég átti að
hafa spillt kirkjufriðnum, og
ég veit ekki hver ósköp meira.
Þetta er mjög alvarleg saga, ég
kemst ekki hjá fangelsi, er mér
sagt; þeir hafa haft auga með
mér langan tíma. Slíkt er ef til
vill látið viðgangast í Svíþjóð,
til þess þekkja þeir ekki, en
Prag er göfug og virðuleg borg
og þolir ekki svona framkomu.'
nokkrar krónur og drekkja
staðar. Þeir hafa fundið lík úti
heilan pakka af sígarettum til
þess að bjarga málinu við. En
svo kippum við þessu í lag
með miklum virðuleik, og ég
slepp með að borga litla sekt.
Nú sezt ég, legg lappirnar upp
á borðið og útmála svallið með
geysilegu hugmyndaflugi. Lög-
reglan öskrar af hlátri. Vörð-
urinn frá því í nótt er kallað-
ur inn, og hann bætir því við,
að hann hafi drukltið kampavín
úr hjálminum sínum og gerir
það mikla lukku. Þetta endar
með því, að. ég bíð yfirlögreglu
þjóninum á kaffihús um kvöld-
ið.
Þegar ég fer, tek ég eftir
stórri auglýsingu í ganginum.
Á henni er mynd — það er
hún sem fær mig til að nema
staðar. Þeir hafa fundið lík út
á sléttunum — fyrir vestan
borgina, stendur þarna. Skot
gegnum höfuðið. Skambyssan
við hliðina. Sennilega sjálfs-
morð. Maðurinn þekkist ekki,
ekkert kennimerki. Gat nokkur
gefið .upplýsingar o. s. frv.
Myndin líkist Gottlob. Eg at-
huga hana nánar og sannfærist
um, að hún er af Gotílob.
Þannig endaði þá sú sagan.
Sorglegt.
Seinna fer ég að hugsa um,
að ég sé skyldugur að segja
lögreglunni frá því, sem ég veit.
Þetta er þó alltaf landi minn,
það gengur ekki, að hann hverfi
án þess nokkur viti. En fyrst
verð ég að fá mér að drekka,
að öðrum kosti myndi ég ekki
koma upp nokkru orði. Kverk-
arnar eru þurrar eins og eyði-
mörk á heitum sumardegi. Sekt
in hefur gert mig staurblank-
an, og ég skunda til hótelsins i
og bið um visky og sóda. Því
miður hafa þeir fengið skipun
um að veita mér ekki áfengi.
Já, ég gæti flutt, það er rétt,
en þessar skipanir hafa þeir
fengið. Eg nenni ekki að vera
að rekast í þessu, en hringi til
stúlkunnar minnar í sendiráð-
inu. Hún á að koma með flösku.
Helvítis hótelasnar.
Hanna mín kemur með flösku
og er vingjarnleg og þolinmóð.
Ekki eitt einasta ávítunarorð,
þó að ég sýndi mig ekki í gær.
En mér skjátlast varla, þegar
mér finnst, að innst inni gleðj-
ist hún yfir því, að ég tapaði
peningunum mínum. Hún hugs-
ar líklega, að nú geti orðið
sæmilegur maður úr mér —
veslings litli asninn. Annars er
hún skrafhreifin eins og venju-
lega. Veizlan
týralega leiðinleg, ég gat verið
feginn að hafa ekki komið. Og
í dag er allt í vitleysu í sendi-
sorginni, finna huggun á- botn-
inum á kampavínsflöskunni,
eins og danska skáldið segir.
Á morgun hugsa ég svo um,
hvað ég á að taka til bragðs.
En mér leyfist ekki að sofna.
Það kemur símskeyti, athyglis-
vert símskeyti. Mér er boðin
staða við vélaverksmiðju í
Gautaborg. Ágæt laun. En ég
verð að koma strax. Ef ég vil
fá stöðuna, verð ég að byrja
hinn daginn. Engar skýringar
á því, hversvegna þeir hafa
dottið niður á mig í öllum
þessum fjölda sænskra verk-
fræðinga, sem til eru í heim-
inum. Ef til vill er það litla
eldgamla ritgerðin mín, sem ein
hver hefir grafið upp og orðið
hrifinn af. Og nú eftir þettá
mikla hrun þarfnast þeir
kannski allra þeirrá krafta, er
þeir geta náð í.
En, en — þetta er þrátt fyr-
ir allt björgunin. Kanski get ég
orðið sæmilegur maður, þegar
á allt er litið. Eg ætla að leggja
af stað undir eins. Eg drekk
fullt vatnsglas. af óblönduðu
viskyi, hef fataskipti, geng nið-
ur, fæ lánaðar þúsund tékkn-
eskar krónur hjá dyraverðinum
og fer út. Ferðatöskuna skil ég
eftir á hótelinu. Á ferðaskrif-
stofunni kaupi ég farmiða með
næturflugvélinni og hringi til
Hönnu, en hún er ekki heima.
Eg læt liggja fyrir henni boð
um það, að ég hafi neyðzt til
þess að hverfa heim til Sví-
þjóðar á stundinni, hún skyldi
heyra fljótt frá mér. Síðan
geng ég á veitingahús, fæ mér
að drekka og hjúkra aumu
höfðinu á mér. Rek frá mér
dreng, sem selur tímarit, rek
frá mér mann með kökur, rek
frá mér grannan kvenlegan, ná-
unga með skegg, sem heilsar
mér afar hjartanlega; ég þekki
hann ekki.
Slíkt kemur mér ekki við
framar. Hér er settur punktur
aftan við þennan hluta ævi-
sögu minnar; nú hefst nýr kapi
tuli, sem er á allt annan veg.
— Og nú hefst sem sagt nýr
kapítuli, sagði Lind og teygði
sig. Hann hafði talað af brenn-
andi mælsku í hálfan klukku-
tíma, maður varð næstum því
uppgefinn af því að hlusta á
hann. Manni fannst jafnvel
hann vera að mása þetta í þeim
tilgangi einum að bægja burtu
kulda og áhyggjum, rifi allt
úr samhengi, sleppti öllum smá
atriðum og dveldi við ómerki-
i gær var ævin- legar minningar, sem hefðu að-
1 eins gildi fyrir hann sjálfan.
Færi í kringum þessa Gottlobs-
sögu eins og köttur í kringum
ráðinu út af Straums-hneyksl- heitan graut, og þó var greini-
inu — orðrómur um landráð,
njósnir fyrir erlend ríki, njósn-
arkerfi, sem spenni yfir alla
Evrópu. En þetta er aðeins get-
gátur. Enginn veit neitt, en all-
ir vilja helzt vita eitthvað á-
kveðið, svo að þeir geti sagt
það öðrum og slegið sér upp.
Eg hef engan áhuga á þessu,
hafði tapað peningunum mín- (
um, og þar með var sagan á
enda, hvað mig snerti.
Eg vil sofa. Og þegar ég
vakna, ætla ég að fá lánaðar
legt, að hann hafði meiri áhuga
á henni en hann vildi vera láta.
En við hlustuðum á hann og
gleymdum reyndar hvar við vor
Ármenningar. — Spilað í kvöld
að Þórsgötu 1 kl. 9. — Nú allir
flokkar. Spennandi keppni. Stór
rjómaterta í verðlaun. — Hver
hreppir?