Þjóðviljinn - 15.01.1949, Blaðsíða 6

Þjóðviljinn - 15.01.1949, Blaðsíða 6
6 ÞJÖÐVILJINN Laugardagur 15. janúar 1949, 107. * Gordon Schaffer: AUSTUR l I I ÞYZKALAND meira né minna en 300 prósent- Aukningin á kvikfjár- ræktinni hefur áreiðanlega verið enn stórfelldari, því að hver einstök skepna fær nú betri hirðingu. í Mechlemburg, sem er það hérað, þar sem júnkara- veldið var rótgrónast, fór fram rannsókn, sem hafði það markmið að bera saman afrakstur stórbúa ríkisins, sem eru rekin með beztu nútíma aðferðum (að svo miklu leyti, sem hægt er við núverandi skilyrði), og afrakstur smábýlanna og jarðarskikanna, sem skipt hafði verið út úr góssunum. Afrakstur ríksbúanna var 7 prósent minni en meðalafrakstur 50 til 100 hektara jarða, en meðal- afrakstur hinna síðarnefndu var hinsvegar 2 prósent minni en 6 til 8 hektara smáskikanna. Meðaluppskeran á hektara á öllu hernámssvæðinu er minni en fyrir stríð. en allir búnaðarfræðingar eru sammála úm, að það er að kenna áburðarskorti og afleiðingum af vanrækslu stríðsáranna. • Þess verður einnig að gæta, að enda þótt hver bóndi rækti sína eigin jörð, hefur hann sem meðlimur í gagn- kvæmum hjálparsamtökum bænda aðgang að hverskyns landbúnaðarvélum, sem eru lánaðar næstum endurgjalds- laust. Þegar mikið hefur legið við, hafa vélarnar verið í gangi allan þann tíma sólarhringsins, sem dagsljóss nýtur. Við þetta bætist, að vinna, sem tekur til meira en eins býlis ,svo sem framræsla, hefur verið framkvæmd á samvinnugrundvelli af samvinnufélögum bænda- En það er ekki nóg að matvælin séu framleidd, það verður að sjá um að þau komist til neytendanna. Hvað -það snertir hefur það sýnt sig að skipting stórjarðanna hefur haft hin heppilegustu áhrif. Ef gósseigendunum hafði verið leyft að halda jarðeignum sínum myndi af- staða þeirra bæði til rússnesku og þýzku yfirvaldanna liafa verið hin fjandsamlegasta. Skemmdarverk í sam- bandi við matvæladreifinguna hefðu getað stöðvað alla þróún á hernámssvæðinu, þvi að frá Rússlandi hefði ekki verið hægt að senda nægar birgðir til að bæta upp það, sem farið hefði á svarta markaðinn. Skyssúr hafa verið gerðar og ekki hafa allar ráð- síafanir verið jafn heppilegar, en ástandið hefur alltaf verið viðráðanlegt. Rússneska hernámssvæðið hefur ekki aðeins getað brauðfætt sína eigin íbúa og milljónir flótta- fólks frá austurhéruðunum, það hefur einnig verið hægt að hækka matarskammtinn í lægsta flokki veturinn 1947 og flytja út 210.000 tonn af korni til vestursvæð- anna fram til hausts 1947. Þegar ég var í Mecklemburg var verið að ferma kartöflur til útflutnings til vestur- svæðanna enda þótt frost hefði valdið stói’skemmdum á kartöfluökrunum. Önnur fullyrðing, sem sífellt er slegið fram í blöðunum í Vestur-Þýzkalandi og Vestur-Evrópu yfirleitt, er að mestu landbúnaðarhéruð Þýzkalands séu á austursvæð- inu. í þessu er engin hæfa. Ræktað land á íbúa er að- eins örlitlu meira á rússneska hernámssvæðinu en á hernámssvæðum Breta og Bandaríkjamanna teknum sem heild, enda þótt það sé að þessu leyti betur sett en brezka LfOuis Bromfield 138. DAGUR. STUNDIR henni lokaður heimur hefði hún verið göfuglynd og víðsýn og fundið til æsandi ánægju við að ráða málinu til eðlilegra lykta. Því það var allt lífeðlis- fræðilegs eðlis. Patrick og Nancy höfðu dregizt hvert að öðru frá upphafi eins og jám að segli, og þegar slíkt kom fyrir var rangt að hindra það, vegna þess að ást þeirra hafði verið óstjórnleg og yfirþyrmandi og í engu lík þessu ómerkilega hégómlega sambandi Fanneyjar Towner og Melbourns. Og hún hugsaði að ef Alída fengi nokkra hugmynd um þessar ósið- legu hugsanir sem fæddust í heila hennar myndi hún aldrei líta hana réttu auga framar, en Alída var líka köld — jafn snotur og köld og fagurlega gerður ísdröngull — og hún gæti aldrei gert sér í hugarlund það sem farið hafði á milli Patricks og Nancy. Hún gæti aldrei gert sér í hugarlund hvernig kvenmaður gæti látið ástina feykja sér út í ósjálfræði. Alída var hégómleg, því jafnvel þegar hún var að lesa blöðin í leit að skilnaðarmálum og ástríðuglæpum, trúði hún því fullt og fast að þess háttar kæmi aldrei fyrir vel uppalið fólk eins og þær, heldur aðeins lægri stéttar fólk sem ekki var vel upp alið og kunni ekki að hegða sér. Hún hafði aldrei fyrirgefið Nancy vegna þess að hún hafði svikið stétt sína og sannað að Alída hafði raugt fyrir sér. Alída myndi auðvitað segja að Patrick kæmi málinu ekki við vegna þess að hann var ekki heldrimaður og hafði aldrei verið. Nei, Alida vildi ekki einu sinni viðurkenna að frænka hennar, Fann- ey, kynni að vera í slagtogi við mann eins og Melbourn. Hún varð bara reið og mótmælti harð- lega öllu sliku. Og allt í einu hlýnaði Savinu allri og hún hugsaði með vorkunnlæti til Hektors og Alídu vegna þess að hún hafði verið í samræmi við náttúruna, en þau höfðu með smámunasemi reynt að hefta eðli- lega rás, líkt og tveir maurar reyndu að stöðva gufuvaltara. Hún sá að þótt. hún sjálf hefði aldrei þekkt ástina var hún betur komin en þau vegna þess að hún hafði verið í fylgd með ástinni og þekkti hana af afspurn. Og þegar allt kom til alls var það aðeins ástin sem skipti máli. Allt hitt — fé og frami og jafnvel mikil afrek — var hjóm ef maður hafði ekki tekið þátt í þeim mikla leik sem var forsenda tilveru manns. Hún vissi nú að ást hennar til Hektors hafði aldrei getað leitt til neins og hún sá að tilfinningar þær sem hún bar til hans nú voru ekki lengur ást heldur sambland vana og móðurkenndar. Hún hafði þekkt hann svo lengi og svo náið að hann var orðinn skjólstæðingur sem hún bar ábyrgð á. Kæmi eitthvað fyrir hann yrði mikil eyða í lífi hennar sem ekki yrði fyllt með öðrum áhugamálum. Hún var langtum vitrari en hann, og gæti hjálpað honum ef hann vildi aðeins léyfa henni það. AVÍÐ Þegar hún hafði þannig lokið við kaffið og kveikt sér í sigarettu og hallað sér notalega aftur á bak í stórum hægindastólnum, fór hún að velta fyrir sér hvað hægt væri að gera fyrir Hektor. Hún vissi að einhvern veginn yrði að losa hann úr þessum dapurleika og þeirri örvæntingu sem hafði heltekið hann upp á síðkastið, en hún vissi ekki hvernig það væri hægt, því ef maður færi beint til hans og talaði um það kynni hann að tryllast og segja manni kæmi þetta ekkert við, og væri aðeins verr settur en áður. Aumingja Hektor, hugsaði hún, hann hafði aldrei átt hæfileika trúnaðarins. Hann hafði aldrei vitað hvað það var að þykja vænt um umheiminn og eiga vini sem hægt var að treysta; og þegar hann eltist hafði hann orðið verri og verri og biturri og biturri og einmanalegri, þar til hann gat nú ekki farið til neins — ekki einu sinni hennar eða Philip frænku síns — til að leita styrks og samúðar- Ef hann væri veikur í iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiifiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiifimiiiiiiiiiiiiiiiiiin Bögisennirnir Únglingasaga um Hróa hött og félaga hans — eftir ---- GEOFREY TREASE --------------------------- klæði hans leyfðu honum, í átt til virk- isins við innganginn. Meðan á mesta glundroðanum stóð, hafði hinum herklæddu og vopnuðu út- lögum heppnazt að sleppa óséðir heim að turninum. Er þeir nálguðust innganginn, voru síðustu hermennirnir að þjóta nið- ur tröppurnar, til þess að taka stöðu á ytri múr kastalans. „Fljótir nú!“ hrópaði Dikon sigri hrós- andi. Þeir lokuðu neðsta hliðinu og hleyptu fallgrindunum fyrir. Hinum dyr unum báðum lokuðu þeir líka rammlega að baki sér, áður en þeir hlupu áfram upp stigann. Enginn var í turninum, nema, konur og kastalapresturinn. „Tveir skulu verða eftir hér og gæta dyranna, svo að konprnar reyni ekki að opna þær,“ sagði Allan. „Hinir fylgi mér upp á þakið.<: Svo greip hann blys í aðra hendi og bar sverð sitt í hinni og gekk á undan. Hringstiginn virtist aldrei ætla að taka enda. Þeir fóru gegnum forsalinn, mynda salinn og svefnstofurnar, og rákust á hóp kvenna, sem flúðu æpandi úr vegi. Loks komust þeir upp á turnþakið, undir berf loft. Hlöður og hesthús í ytri garðinum stóðu í ljósum loga. Bálð varpaði rauð- um bjarma á kastalann, og turna virkis- ins við innganginn bar í eldhafið eins og dökkar þústir. Það sást ofan úr varð- turninum á bak við virkisverja, eins greinilega og hábjartur dagur væri. Þeir höfðu skipað sér þar til þess að láta örvar, skotyopn og grjót dynja á hinum

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.