Þjóðviljinn - 03.01.1950, Blaðsíða 6

6
ÞJÖÐVIL JINN
Þriðjudagur 3. janúar 1950.
Kjör togarasjómanna
Framh. af 3. siðu.
fyrir öll stéttarfélög. Góður
vitnisburður, sem hann gefiur
sjálfum sér. En það var held-
ur dregið af honum á fundin-
um í Austurbæjarbíó þegar
hann grátklökkur óskaði þess
að við bærum gæfu til þess að
samþykkja smánartillögu þá
er sáttasemjari leyfði sér að
bera á borð fyrir okkur þá.
Þegar leið á deiluna fór all-
ur almenningur að ókyrrast og
víldi þá fá að vita um hvað
raunverulega bæri á milli.
Kinnroðalaust gátu útgerðar-
menn og þeirra handbendi ekki
borið á borð fyrir almemiing
að um beina kauplækkun væri
að ræða, heldur átti um sam-
ræmingu að vera að ræða, sem
hafði inni að halda 80 þús.
króna kauplækkun á ári fyrir
undirmenn og 120 þúsund krón
ur fyrir yfirmenn miðað við
skip. Þegar almenningur fór að
ókyrrast mjög yfir þeim millj.
sem þjóðin tapaði í erlendum
gjaldeyri með hverri vikunni,
sem leið, þá var eigi um annað
að gera en setja blekkingar-
maskínuna af stað og það var
gert svikalaus. Borgarablöðin
töluðu um hvílíka ósvinnu og
frekju væri að ræða hjá sjó-
mönnum. Þar sem þeim væri
nú boðið, hvorki meira né
minna en RÁÐHERRALAUN.
Þekktur endurskoðandi var
fenginn til þess að reikna út
hvað kaup togaraháseta hefði
verið undanfarin ár og hann
komst að þeirri niðurstöðu að
miðlunartillaga sáttasemjara
fæli í gér 2 þús. króna tekju-
hækkun á ári!!! Otgerðar-
menn voru sem sagt búnir að
standa í margra vikna verk-
falli til þess að hækka árskaup
ið um 2 þús. krónur. Ja, trúi
hver sem vill. Þetta var svo
birt á forsíðu borgarablaðanna
með feitu letri með tilheyrandi
útfærslum. Þetta gekk ekki í
fólkið, blekkingarmaskínan
fékk of mikið gas. En það
voru menn til sem trúðu þessu
samt. Sömu mennirnir sem
bitu x skjaldarendurnar í byrj-
un verkbannsins og sögðu að
sjómenn hefðu að undanförnu
sætt sig við lágt grunnkaup.
Otreikningur Sv. Pálssonar
fékk náð fyrir augum stjórn-
ar Sjómannafélags Reykjavík-
ur og þeir sáu fram á það að
þar sem þeir höfðu aldrei far-
ið fram á annað og sjómenn
eigi heldur, en að halda óskert
um árstekjum þá sló enginn ó-
vitlaus maður á móti því að
fá 2 þús. kr. hækkun. Var að
furða þótt Sigurjón óskaði
þess að við bærum gæfu til
þess að samþykka þessa til-
lögu. Nei það var um að gera
að vera nú fljótur til og nota
Jagið. Það gat verið að út-
gerðarmenn sæu sig um hönd.
Það er annað gæfa og annað
gjörvuleiki. Það var gæfuleysi
í augum Sigurjóns Á. Ólafs-
sonar á fundinum í Austurbæj-
arbíó þegar. fyrri miðlunartil-
Jagan var til umræðu. Já mikið
var gæfuleysi íslenzkra togara
sjómanna, því rúmri viku
seinna fengu þeir aðra miðlun-
artillögu sem var þó spor í
rétta átt. En það var við seinni
atkvæðagreiðsluna, sem það
var gæfuleysi að fella hana
ekki líka. Sú tillaga var marin
í gegn illu heilli; um hana
fengust engar umræður vegna
þess að togararnir þurftu að
komast út strax svo þeir
fyrstu næðu erlendum mark-
aði fyrir páska. En sáttanefnd
in var búin að jórtra á þessum
breytingum sem gerðar voru á
aðra viku.
Nú þegar við erum lauslega
búnir að rifja upp nokkuð af
því sem gerðist meðan á deil-
unni stóð, þá skulum við nú
fara að athuga þetta afkvæmi
hinna ÞROTLAUSU sáttatil-
rauna sem nefnist: Miðlunar-
tillaga sáttanefndar um að
samningar milli S. R. og S. H.
annars vegar og F. I. B. hins
vegar 'um kaup og kjör á
botnvörpungum verði þannig,
Framhald
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
FRAMHALDSSAGA:
BRODARHRINGURINN
EFTIR
Mignon G. Eherhart
innnnui
51. DAGUR.
inn hafði stungizt í gólfábreiðuna, þegar hnífur-
inn datt á gólfið.
Hún starði á hnífinn sem steini lostinn; liún.
ætlaði vart að trúa sínum eigin augum. Stuart
gekk að fataskápnum og tók þar síðan kjól-
og lagði yfir herðarnar á henni. „Er það áreið-
liggur leiðin
á skápnum og opnaði með varúð. Nú var um að
gera að fara gætilega. Föt héngu á herðatrjám
en trén voru klædd, og engin hætta á að nokk-
ur hávaði yrði þó að þau hreyfðust eitthvað.
ÍHún var komin inn í skápinn. Þar var rúm-
gott; hún dró hurðina til sín með nöglunum.
Það voru föt allt í kring-um hana en hún hafði anlegt að þú sért ekkert meidd?“
nóg loft, og hún hafði engan hávaða gert — „Áreiðanlegt."
eða var það? „Hver var það ?“
Þetta var í hæsta máta fáránlegt. Klæðaskáp- „Eg veit það ekki. Það var dimmt.“
urinn, hitinn inni í honum, mjúk snerting við Það glampaði á hvasst stálblaðið á hnífnum.
klæðnaðinn allt í kring. Skápurinn var fóðrað- Stuart beygði sig skyndilega og tók upp hlut
ur með stungnu silki, í honum var sterkur ilm- sem lá á gólfinu hjá hnífnum. Það var vaxandi
ur sem hún minntist ætíð síðan með skelfingu. hávaði í húsinu, fótatak og mannamál. Tveitf
Hana hafði einu sinni dreymt að maður kæmi lögregluþjónar komu allt í einu í Ijós við opna
út úr náttmyrkrinu og að fótagaflinum á rúmi franska gluggann, vopnaðir marghleypum. Þeir
hennar. Hún hafði hrokkið upp, en þar var eng- komu rakleitt inn í herbergið. Þeir komu með
inn. En nú var hana ekki að dreyma. Nú hlust- spurningar. Gláptu á hnífinn og það sem Stuart
aði hún, og eftir óralangan tima, að henni rétti þeim. Það var eitthvað sem var hringað
fannst, heyrði hún fótatak í herberginu, mjög upp. Róní sá það um leið og lögregluþjónninn tók!
lágt og varfærnislegt. Rétt fyrir utan skápdyrn- við því og þekkti strax að það var fiðlustreng-
ar — þama í myrkrinu — hún þóttist alveg ur. i
viss. Síðar var henni sagt að það væri E-strenguK
Það væri ægilegt ef eitthvað heyrðist í henni — sterkur eins og stálvír — banvænn ef hannj
— henni væri engrar undankomu auðið. Hví væri reyrður að hálsi manns með styrkri hendi.
hafði hún ekki hlaupið á dyr? .... Skyldi hann Um leið drap Blanche að dyrum, hrópaði)
leita í herberginu ? Aftur þóttist hún verða æst „Róní“ um leið og hún snaraðist inn. Lög*
hreyfingar vör. Lágt fótatak sem læddist á gólf- regluþjónninn stakk hendinni í vasann. „Róní,“
ábreiðimni. Færðist það nær? Straukst eitthvað hrópaði Blanche. „Hvað hefur komið fyrir —
við skápshurðina?
Langt í burtu var næturkyrrðin rofin af
hvað ?“
Hún kom auga á hnífinn og rak upp stór
Mundu
að
taha
kassakvittunina
þegar
þó
+
i
'i s t
sendist
'V
o
hvellu blístri. Það var hljóðpípa lögregluþjóns augu. ))Lewis“, æpti hún. Allt í einu var allur
hópurinn kominn inn, og allir töluðu — Mimi
var í hvítum morgunslopp — —andlitið á henni
var líka drifhvítt; Turo svefndrukkinn í náttbux-
um, en nú var hann ekki með spænska klútinn,
sem hvein í aftur og aftur.
Hún þóttist vör við fljótar fálmkenndar hreyf-
ingar í herberginu.
Enn hvein í lögregluflautunni, og nú hærra en
áður. Það var hlaupið og kallað, gluggar voru svo að breið bringan giansaði í ljósbirtunni;
opnaðir. Buff yar kiæcidur náttfötum og bláum slopp.
„Róní — Róní“ það var málrómur Stuarts, Eric var vakandi og hafði heyrt gauraganginn.
og hann var nærri. Hann hrópaði aftur, Róní — Hann hafði sent Magnolíu á vettvang til þess að
er ekkert að þér? Eg sá mann —“ grennslast eftir hvað um væri að vera. Magnolía
Nú fyrst hratt hún upp skáphurðinni. Það var alklædd, skýluklúturinn fór bara ekki eins
var ljós á svölunum, og því bjart í herberginu. vel og venjulega. Hún sagði lögreglunni að hún
Hún sá þegar að sá sem inni hafði verið var hefði setið mókandi í hægindastól inni í herbergi
allur á brott, hver sem það hafði verið. Erics-eða sofandi.
Hún var þess alveg fullviss. Stuart kom inn Hver sem það var sem verið hafði í herberg-
af svölunum, og hún staulaðist út úr skápnum. inu, hugsaði Róní, þá hefur það ekki verið
Hann greip hana og hrópaði aftur: „Róní — Magnolía. Það hefði borið meira á henni í stíf-
Róní!“ Hún lagði annan handlegginn utan um aða, hvíta búningnum enda þótt dimmt væri.
hana, seildist í lampann og kveikti. Það varð al- Catherine var í dökkbláum náttfötum — hún sá
bjart í herberginu, og nú sást það til fulls, að hnífinn, fölnaði og sagði: „Lewis.“
komumaður var allur á bak og brott. „Er nokk- En hún gat hvorki nú né síðar fullyrt að þetta
uð að þér ? Hefur nokkur — ?“ Augu hans leiftr- væri hnífurinn sem Lewis hafði verið með. Þetta
uðu. Hann skimaði um allt herbergið. Allt í einu var sjálfskeiðingur og líkur þeim hníf sem
kipptist liann við og starði á gólfið. Hún fylgdi Lewis hafði haft. Einn lögregluþjónanna bað
augnaráði hans. — Á gólfinu lá hnífur, skammt hana að athuga hann vel. Hún beygði sig til
frá rúminu. Það var sjálfskeiðingur með stóru þess, því að enginn hafði snert hnífinn ennþá.
blaði, að minnsta kosti fimm þumlunga löngu, Það glóði á hárið á henni þegar hún beygði
breiðu og beittu. Hnífurinn var opinn. Oddur- höfuðið. Stórir vasahnífar geta verið liver öðr-
ÐAVÍÐ