Þjóðviljinn - 07.09.1950, Blaðsíða 6

„íiððj: .-J'i&s
'3(ítáí

ss«:',ao?*»'SEí?aL' :s
6 .; - - ÞJÓÐVILJIN N , . . . ■ , ■ Pimmtud.gdr 7. /sépt. 1950.
. x. ''ií. - ■: .5- . 5 A. • ...i- .'-k.V- H-i, ui.'.#.•* •=: .». . •. 1- l'/íí '. ;■*
TBOÐ
ifimm ára 6% sérskuldabréfalán
til vatn s veitnf ramkvæmda
í Hafnarfirði
Bæjarstjóm Hafnarfjarðarkaupstaðar hefir ákveðið
að bjóða út einnar milljón króna sérskuldabréfalán til
vatnsveituframkvæmda í Hafnarfirði.
iSérskuldabréfin eru í þremur flokkum, að fjárhæð
eitt hundrað krónur, eitt þúsund krónur og fimm
þúsund krónur hvert skuldbréf.
Skuldabréfin eru tryggð með ábyrgð ríkissjóðs,
ársvextir eru 6% — sex af hundraði — og eru vextir
fyrstu þriggja áranna greiddir fyrirfram, þannig að
sá, sem kaupir 100 króna bréf greiðir fyrir það 82
krónur, sá sem kaupir 1000 króna bréf greiðir fyrir-
það 820 krónur, og sá sem kaupir 5000 króna bréf
þarf aðeins að greiða fyrir það 4100 krónur.
Lánið endurgreiðist á árunum 1953 — 1955 með
árlegri greiðslu eftir útdrætti skuldbréfanna, sem
notarius publicus í Hafnarfirði framkvæmir í apríl-
mánuði hvert áranna 1953 — 1955. Skuldabréfalán
'þetta, sem er aðeins til fimm ára er því í alla staði
hið hagkvæmasta fyrir hvern þann sem fé hefir til
ávöxtunar, hvort heldur eru einstaklingar eða sjóðir.
Skuldabréfin eru þegar komin á markaðinn og er
aðalútsala þeirra í bæjarskrifstofunni í Ráðhúsinu við
Strandgötu.
Eiinfremur eru skuldabréfin seld á éftirtöldum stöðum:
Landsbanki íslands
Útvegsbanki Islands h.f.
Kauphöllin, Nýja Bíó, Lækjargötu 2.
Bæjarstjórinrí í Hafnarfirði, 1. september 1950,
Heki Ilannessofi,

Akurgerði h.f.
Bæjarútgerð Hafnarfjarðar
Loftur Bjarnason j;
Einar Þorgilsson & Co. h.f. :■
Gunnlaugur Stefánsson (Gunnl.búð) ■:
Stefán Sigurðsson (Stebbabúð)
Kaupfélag Hafnfirðinga
Ingólfur Flygenring (íshús Hafnarfj.)
Jón Gislason (Frost h.f.)
Óskar Jónsson (Fiskur h.f.)
Sparisjóður Hafnarfjarðar
Hafnarskrifstofan.

Gerlind Lilja:
l V
Hamingjuleitin

43. DAGUR.
Auk andlegrar og líkamlegrar þreytu hafði það
sjálfsagt stafað af þeirri óreiðu sem fylgir oft
húsbóndaskiptum. Borgström rektor hefði getað
haft tilefni til að hælast um, hefði hann verið
viðstaddur. Þeir höfðu verið eins 'og hópur
þreyttra, skapillra smákrakka, jsem 'flugu hver
á annan í fjarveru föðurins.
Hinrik var sjálfur örþreyttur, andlega og iík-
amlega. Þegar hann kom að húsi sínu, leit hann
upp í gluggana af gömlum vana. Allt var dimmt.
Hilla var sjálfsagt háttuð, klukkan var tólf.
Það var brauð á borðum handa honum í
borðstofunni, Þegar hann leit inn í svefiiherberg-
iö, var það autt.
Ester kom. inn með teið, dálítið syfjuleg.
Hann spurði um Hillu.
,.Er frúin ekki heimá? Ég hélt að hún hefði
farið að hátta“, sagði Ester undrandi. „Hún
var heima klukkan tíu. .. .“. Það var engin
forvitni eða hnýsni í svip hennar, hann var
gagntekinn trúargleði og rósemi eins og venju-
lega.
„Hún hefur sjálfsagt ætlað að ganga á móti
mér og við höfum farizt á mis“, sagði Hinrik.
Þetta var frambærileg skýring, sem Ester
trúði á. En Hinrik ekki. Andartak datt honum
í hug að fara að sofa, svo ákvað hann að bíða
heimkomú Hillu.
Klukkan varð eitt. Hann gat ekki lengur set-
ið kyrr. Hann gekk fram og aftur um gólfið,
hljóðlega til þess að ónáða ekki fólkið á næstu
hæð fyrir neðan. Honum fannst hann hafa upp-
lifað þetta áður, og mundi að það var þegar
Hilla lá á sjúkrahúsinu og Mats var að fæðast.
Hann hafði beðið eftir simhringingu. Alla nótt-
ina hafði hann gengið fram og aftur, hljóðlega,
á inniskóm, og ósjálfrátt varazt að rekast á
húsgögn, orðið gramur yfir hvað hann þurfti
oft að snúa við, látið fallast niður í stól andar-
tak, blundað, hrokkið upp, glaðvaknað og hafið
gönguna á 'nýjaleik. Um það leyti sem hann
átti að fara í skólann um morguninn, hafði sím-
inn hringt. Hilla vissi ekkert um nóttina þá.
Hann hafði skammast sín fyrir. hana, eins og
maður skammast sín fyrir tár, þegar sársaukinn
er liðinn hjá.
Klukkan varð hálftvö. Var forsvaranlegt að
bíða aðgerðalaus. Það var mögulegt að hún
hefði orðið fyrir slysi. Hann nísti tönnum. Hann
gat ekki fengið sig til að fara út um miðja nótt
til að ■ leita að eiginkonu sinni á götunum....
Hvenær kemurðu heim?. hafði hún spurt við
kvöldverðinn. Ég veit það ekki með vissu, sjálf-
sagt ekki fyrr en seint, hafði hann svarað.
Vonaðist hún eftir að fundurinn stæði yfir alla
nóttina ? Éða stóð henni á sama um allt ?
Klukkan þrjú lokuðust útidyrnar á eftir Hillu.
Um leið óg hún stóð alein í ytri forstof-
unni, vaknaðí hún. Hvít og brúntíglótta gólfið,
kunnuglegur stiginn, hvert þrep var vinur eða
óvinur eftir því í hvaða hugarástandi maður
var í — allt hörfaði þetta uhdan, dró sig í
hlé, afneitaði henni. Þögnin var framandi og
ógnþrimgin.
Hefur afbrot nokkru sinni verið framið ? Hegð-
aði afbrotamaðurinn sér ekki eftir því sem
honum fannst eðlilegast og rökrétt þá stund-
ina? Það var ekki fyrr en róleg og dómbær augu
annarra litu á gerðir hans, að þær urðu af-
brot.
Þegar Hilla stóð í neðsta stigaþrepinu með
höndina á handriðinu, , sá hún sjálfa sig með
augum Hinriks, augum Mörtu, Rolfs, Moniku og
auk þess með augum hinnar marghöfðuðu skepnu
sem kallaðist almenningsálitið. Andartak datt
henni í hug að snúa við, fara út, ganga og
ganga þangað til hún félli til jarðar. Hún sett-
ist niður á neðsta þxepið. Hún heyrði fótatak á
götunni fyrir utan, henni fannst það staðnæm-
ast við dyrnar, og hún reis snögglega á fætur,
af ótta við að einhver kæmi að henni. Og loks
lagði hún hægt af stað upp tröppurnar. Hinrik er
ekki kominn heim hugsaði hún. Og ef hann er
kominn heim, þá er hann sofnaður. Þetta gaf
henni frest, stund milli stríða.
Hinrik tók á móti henni í anddyrinu.
Hún leit ekki á hann. Heilsaði ekki. Hún fór
hægt úr kápunni, tók af sér hattinn, og hann
tók þögull kápuna úr höndum hennar og
hengdi hana upp á herðatré, eins og hann var.
vanur að gera, ef hann var heima til að taka
á móti henni.
Hann gekk á undan henni inn í dagstofuna.
„Hilla?"
Hann stóð fyrir framan hana.
Hún svaraði ekki.
„Hilla, hvar hefurðu verið?“
Augu hennar voru svo ráðþrota og full af
angist, að hann rétti ósjálfrátt hendumar í
áttina til hennar.
En hún vék sér undan.
„Snertu mig ekki.... Ég.... ég er ó-
hrein....“.
Hann hrökk við. Hann horfði á hana, á fölt
andlit hennar, á titrandi varir hennar, á úfið
hár hennar, og á kragann hennar, hreina hvíta
kragann sem var skakkur.
Hann sneri hægt í hana bakinu, gekk imi í
herbergi sitt og lokaði á eftir sér.
Hilla horfði á lokaðar dyrnar. Hún lét fallast
niður í stól og einblíndi á dyrnar. Lokaðar dyr?
Dyr Hinriks? Dyr sem opnuðust aldrei fram-
ar?
Hún rétti iir sér.
Á morgun stæði hún fyrir framan aðrar dyr.
Síldadeysis-þankar
Framhald af 5. síðu.
alþm. Sigurði Ágústsjgyni.
Það er mín skoðun að hvorki
Finnbogi í Gerðum né öðrum
sem væri alvara í að leyta
réttar framleiðendanna og ráð-
ást inn í herbúðir þess valds
sem nú ætlar að drepa athafna
líf landsmanna verði mikið á-
gengt með ræðuhöldum og
blaðaskrifum. En ef 'Finnbogi
og hans samstarfsmenn hefðu
manndóm í sér til að gangast;
fyrir samtökum framleiðenda í
Iandinu, útgerðármanna og sjó-
manna með það fyrir augum
að losa. um útflutningshömlurn-
ar afnema einokun á útflutn-
ingnum og að framleiðendurnir
sjálfir nytu ágóðans af verzl-
uninni með þeirra eigin gjald-
eyri, þá myndi fljótt lækka
risið á þeim Dr. Oddi, Magnúsi
Jónssyni og Birni Ólafssyni en
á sama tíma þeim sem við
framleiðsluna störfuðu, vaxa
fiskur um hrygg.
Og þarna hafið þið það góðir
hálsar. Á þessum löngu og öm-
urlegu nóttum í síldarleysinu
getur hugsanagangurinn orðið
svo fjarstæðukenndur að mað-
ur færir annað eins og það í
letur að framleiðendur sjávar-
afurða vinni saman gegn sam-
eiginlegu oki. En vill einhver
svara mér. Hvað er heillavæn-
legra?
Annars er nóttin reyndar
liðin og sjálfur höfuðdagur við
ský.
Sjómaður.