Þjóðviljinn - 22.04.1951, Blaðsíða 6

6) — ÞJÓÐVILJINN — Sunnudagur 22. apríl 1951
Stræfisvagnarnir
Frarahald af 8. síðu.
strætisvögnunum myndi verða
mjög örðugt að viðhalda ])eirri
stefnu, sem ríkt hefur um
rekstur vagnanna til þessa, þ.
e. að eitt og sama gjakl gildi á
ölíum leiðum, og að þeim sem
búa í úthverfum bæjarins verði
framvegis tryggt það fjárhags-
lega hagræði sem af því Ieiðir.
Þá verður að telja það mjög
vafasamt að einkarekstur tæki
tiliit til hinna háværu krafna
alniennings um aukinn vagna-
kost og nýjar akstursleiðir.
Loks viljum vér benda á það
að ef gripið yrði til þess óyndis
Látið okkur annast
hreinsun á fiðri
og dún úr göml
tim sængur-
fötum.
Fiðurhreinsim
Q
Hverfisgötu 52,
úrræðis að svifta almenning
yfirráðum yfir strætisvöguun-
'um, þá er það gert gegn ein-
dregnum mótmælum vagnstjór-
anna, en slíkt myndi geta leitt
til alvarlegra árekstra milli
vagnstjóranna og hinna nýju
eigenda.
Mcð skírskotun til þess er
áður segir vill FuIItrúaráðið
mjög eindregið mælast til þess
að bæjaryfirvöldin Iáti strætis-
vagnana ekki af lierdi til ein-
staklinga, og telur FuIItrúaráð-
ið sig hafa fulla ástæðu til að
ætla að krafa þessi sé borin
fram í nafni akra la'unþega í
bænum og fyrir hönd hinna 35
verkalýðsfélaga sem skipa
FuIItrúaráðið.“
Gefmun
Framhald af 8. siðu.
daginn fyrsta og afhenti sögu-
maður í leikritinu bömunum
verðlaunin á leiksviði að lok-
inni sýningu. 1. og 2. verðlaun
voru ævintýri H. C. Andersens
bundin í skinnband og 3. verð-
laun voru 2 áðgöngumiðar í
leikhúsið. Þessi hlutu verðlaun-
in:
1. verðlaun: Auffur Aðalsteins-
dóttir, Sandgerði 13 'ára, 2.
Kristín Lárusdóttir, Garðav. 4
Reykjavík 10 ára, 3. Guðrún
K. Magnúsdóttir, Skarphéðins-
götu 2 Reykjavík 11 ára.
Innbrof
Framhald af 8. síðu.
ingaveski af drukknum raanni.
Segir eigandinn að í því hafi
verið 1100,00 kr. í pehingum,
,en sá, sem veskinu stal (rann-
sóknarlögreglan hefur þegar
haft uppi á honum) segir, að
í því hafi aldrei verið meira
en 400,00 kr., en sú upphæð
var í þvi, þegar það var af hon
um tekið. Loks var stolið loð-
kápu úr bifreið, en eigandinn
og lögreglan fundu hinn seka
fljótlega, enda var hann á
gangi um göturnar, — í hinni
nýstolnu loðkápu.
Málverkasýnin
Péíur Fiiðnk Sigurðsson
sýnir olíumálverk og teikningar í Listamanna-
skálanum.
OPIN DAGLEGA KLUKKAN 11—23
v____________________________y
Skóvinnustofa
mín er flutt úr Aðalstræti 6 í
ÞinghoiSssfircGti 9.
FRIÐJÓN SIGURÐSSON.
Undlr eilífðarstiörniiEft
Eftir A. J. Cronin
DAGUR
hafði hún þjáðst vegna Önnu; nú mátti Anna
þjást hennar vegna.
En Marta varaðist að minnast á þetta í bréf-
um sínum til Samma; hún lét eins og ekkert
væri í bréfunum til hans. Hún var nógu skyn-
söm til þess. Hún sendi honum fleiri böggla en
nokkru sinni fyrr; hún sendi Samma dásamlega
böggla; hún vildi að Sammi lærði að meta
hana. Hún fékk laun Samma í hverri viku og
fyrir þau gat hún gert það sem liún vildi. En
hún hefði aldrei komizt af án þeirra peninga.
Dagarnir liðu og vikurnar liðu. Það gerðist
fátt í Sleescale. I Neptúnnámunum var verið að
sprengja nýju göngin inn í Paradísina. Jenný
bjó enn í Tynecastle hjá fjölskyldu simii og
Marta héyrði aldrei neitt frá henni. Harry Ogle,
sonur Toms gamla Ogle, hafði verið kosinn í
bæjarstjórn. Frú Grét hafði búðina sína opna
tvo daga í viku. Jack Reedy var nýkominn
heim af vígstöðvunum með slæma gaseitrun.
Davíð skrifaði bréf í hverjum mánuði. Tíminn
þokaðist áfram.
Og Anna Macer hélt áfram að ganga um göt-
urnar og selja fiskinn sem hún og faðir 'henn-
ar veiddu í morgunsárið. Allir sögðu að það
væri til skammar áð Anna þyrfti að ganga um
og selja fisk, en Anna átti ekki um margt að
velja. Pug, bróðir Önnu, sendi ekki launin sín
heim, og Anna og faðir hennar höfðu ekki ann-
áð að lifa af en fiskinn. Og Anna hélt áfram
þrátt fyrir skömmina og hneisuna.
En einn daginn kom Anna ekki. Það var 22.
marz og þann dag birtist Anna ekki með körf-
una sína og bjölluna. Marta skimaði árang-
urslaust eftir henni og hugsaði. Er nú komið
að þvi? Er tíminn loksins kominn?
En tíminn var ekki kominn. Um kvöldið gekk
Marta meðfram ströndinni og á hæðina. Bæði
var hún farin að venjast þessari göguferð og svo
var henni forvitni á að vita hvort Anna væri
þar. En Anna var þar ekki. Marta stóð um stund
og horfði eftir stígnum og hugsaði með sér að
nú væri stund Önnu runnin upp, nú ætlaði hún
að fara að ala lausaleikskrakkami.
En stund Ömiu var ekki runnin upp. Meðan
Marta stóð þarna kom hún allt í einu auga á
Önnu sem var á leiðinni upp stíginn.
Anna gekk hægt upp stíginn og Marta beið
með augnaráðið tilbúið handa Önnu þegar hún
kæmi upp. Þetta kvöld var Anna lengi á leið-
inni. Ilún gekk liægt, afar hægt, eins og hún
bæri níðþunga byrði. En loks komst hún upp á
hæðina. Og Marta sendi henni augnaráðið. En
Anna lét sem hún sæi ekki augnaráð hennar.
Hún nam staðar fyrir framan Mörtu, óvenjulega
föl og móð eítir gönguna og hún var dálítið
álút eins og hún væri þreytt eftir þessa þungu
byrði. Hún starði á Mörtu, síðan leit hún út
á sjóinn, eins og hún var vön að gera, — leit
til landsins þar sem Sammi var. Síðan sagði
hún með mestu ró:
,,Við Sammi voru gefin saman í ágúst".
Marta kipptist við eins og hún hefði orðið
fyrir hnífsstungu. Svo rétti hún úr sér.
„Það er lygi“, sagði hún.
Anna hélt áfram að einblína út á sjóinn. Hún
sagði dapurlega, næstum angurvær:
„Við Sami vorum gefin saman í siðasta léyf-
inu haajs í ágúst“.
„Það er ekki satt“, sagði Martá. „Það getur
ekki verið satt“. Svo kom sigurhrós í rödd
hemiar: „Ég fæ peningana hans vikulega“.
\
Anna hélt áfram að horfa. út á sjóinn og
sagði,:
„Við vildum að þú fengir peningana. Við
Sammi vildum ekki áð þú liættir að fá þá“.
Marta stóð hnakkakert og náföl af reiði.
Þetta var harður hnekkir fyrir stórmennsku
hennar. Svo sagði hún og nísti tönnum:
„Ég trúi því ekki. Ég skal aldrei trúa því“.
Anna sneri sér hægt frá sjcnum. Ilvarmar
hennar voru þurrir. Það lá dimmur skuggi yfir
andliti hennar, það var eins og byrði hennar
væri að sliga hana. Hún rétti Mörtu símskeyt-
ið sem hún hélt á í hendinni.
Marta tók við skeytinu. Það var stílað til
frú Önnu Fenwick. I símskeytinu stóð: Okkur
tekur sárt að þurfa að tilkynna yður, að eigin-
maður yðar, Samúel Fenwick, liðþjálfi, féll á
vígstöðvunum hinn nítjánda marz.
44
24. april 1918 var hegningartími Arthurs út-
runninn, og klukkan níu sama dag gekk hann
út um fangelsisliliðið, klæddur sínum eigin föt-
um. Hann gekk álút-ur út um hliðið og gekk
hægt. Veðrir var rakt og kaldranalegt, en Arth-
ur var heillaður af allri þessari birtu og allri
þessari víðáttu. Hann skildi þetta varla, hann
depláði augunum hvað eftir annað. Hvers vegna
var þarna enginn fangaklefi, enginn veggur til
að stöðva hann? Han gekk hraðar og skildi
allt í einu að veggirnir lágu að baki. Hann vildi
fjarlægjast þé.
En brátt varð hann að hægja á sér; hann
þoldi ekki að ganga hratt. Hann var eins og
maður sem er nýkominn af sjúkrahúsi, veik-
burða og óþolinn, lotinn og fölur. Auk þess
var hérið allt rakað af honum — Collins fanga-
vörður hafði séð um það fyrir nokkrum dögum,
svona rétt í kveðjuskyni — svo að hann leit
út eins og maður sem hefur gengizt úndir lieila-
uppskurð, alvarlegan heilauppskurð á stóra
spítalanum sem hann var að koma af.
Það var ugglaust þessi heilauppskurður,' sem
gerði það að verkum að hann leit flóttalega á
alla sem hann mætti, til áð sjá, hvort þeir
horfðu á hann. Var fólk að horfa á hann?
Var það að virða hann fyrir sér?
Hann röiti áfram hálfan annan kílómeter þar
til hann kom i nágrenni Benton, og þar fór hann
inn 'á kaffistofu: Góður áningarstaður fyrir bíl-
stjóra stó3 á spjaldinu fyrir utan. Hann settist
niður með hattinn á höfðinu til að hylja nauð-
rakaffa höfuðið og bað um kaffi og tvö steikt
egg. Hann leit ekki á manninn sem afgreiddi
hann, en hann sá skóna hans, skítuga svuntuna
og gula fingurna. Maðurinn bað um borgunina
um leið og hann kom með kaffið og eggin.
Arthur sat lotinn með hattinn á höfðinu
meðan hann drakk kaffið og át steiktu éggin.
Hann átti erfitt með að beita þungum hnífapör-
unum eftir tiniáhöldin í fangelsinu og fötin héngu
losaralega utaná honum. Hann hafði lagt af á
þessum stað sem hann hafði dvalizt á. En hann
hugsaði — ég er frjáls.... ég er frjáls. Guði
sé lof,' ég er frjáls.
Kaffið og eggin hresstu hann og hann treysti
sér til að horfa á veitingamanninn um leið og
hann bað hann um sígarettupakka.
„Tuttugu stykki?"
Arthur kinkaði kolli og lagði shilling á borð-
ið. '
DAVÍÐ
Rauðhærði maðurinn varð ísmeygilegur á svip.
„Hefurðu setið lengi inpi ?“ gpurði hann.
Þá vissi Arthur að máðurinh vissi að hann
hefði verið í fangelsi — sennilega komu flest-
ir fangarnir við á þessum stað á leiðinni úr
fangelsinu — og hann varð eldrauður i fram-
an. Hann svaraði engu og gekk út úr kaffi-
stofunni.
Fyrsta sígarettan var ekki mjög góð, hann
svimaði lítið eitt en honum fannst hann ekki
eins áberandi á götunni. Lítill drengur á leið
í skóla sá þegar hann opnáði pakkann og kom
hlaupandi til hans og bað hann um miðann úr
pakkanum. Arthur þreifaði eftir miðanum með
sfirðum' fingrum og rétti dréhgnum hann. Hon-
um var óskiljanlegur styrkur að því að þessi
i litli drengur skýldi ávarpa hann og snerta hönd
ihans. Honum fannst hann aftur vera orðinn
[mannleg vera.
Við endastöðina í Benton tók hann spor-
Ivagn til Tjniecastle og á leiðinni sat hann í