Þjóðviljinn - 12.09.1951, Qupperneq 6

6 — ÞJÓÐVILJINN — Miðvlkudagur-12. september 1951
Kjöliðziaðarnámskeið
Framhald af 8. síðu.
Nemendur á námskeiði þessu
höfðu allir starfað að kjötiðn-
aði áður, enda var öllum s'átur-
leyfishöfum gefinn kostur á
þátttöku. — Utan Reykjavíkur
voru newendur frá Sigiufirði,
Akureyri, Hxisavík, ísaf'.rði,
Vestmannaeyjum og Hafnar-
friði.
Félag kjötiðnaðarmanna var
stofnað í febrxíar 1947 og sóttu
meðiimir þess þá þegar uir að
fá iðnréttindi. En þótt undar-
legt kunni að virðast hafa þeir
enn ekki hlotið þessi réttindi þó
Iðnþing hafi tvisvar samþykkt
að mæla með því. Vonast kjöt-
iðnaðarmenn eftir því að úr
þessu fáist bætt mjög bráNega,
er þeir hafa nú notið kennslu
hinna færustu manna í iðn-
grein sinni.
D&nskiz Ja-bandakfs-
sinnaz iðzasl
Framhald af 5. síðu.
að verða sprengd í loft upp í
höll?“
Sléttarbazátlan er
kjarni málsins.
„Ég ætla að herða upp hug-
ann og segja það afdráttarlaust
— þetta, sem hverri hugsandi
manneskju er Ijóst, það eru
ekki austur og vestur, sem eig-
ast við, ekki einræði og lýðvæði
— að halda því fram er að
reyna að hlaupa í felur undan
sannleikanum. Við á Veslur-
löndum vitum vel, hvar eldur-
inn brennur heitastur — og sá
dagur kemur, að hann brýzt
fram í björtu báli. Etgi að
bjarga fólkinu frá eimyrjunni,
— fólkinu í vestri og fólkinu
í austri — þá verðum við á
Vesturlöndum að taka upp bar-
áttuna, baráttuna gegn þeim,
sem vilja fá að sitja einir að
gæðum jarðarinnar“.
Stefna sósíaldemo-
krata.
Di\ Jaccbsen segist frá naga
aldri hafa verið sósíalisti og
hún á’ítur, að úrslitaatriðið í
óheillaatburðum síðustu ára-
tuga hafi verið klofningurinn í
röðum verkalýðsins.
,.Af grernju yfir þeirri tví-
skiptingu, sem vofði yfir fyrir
tilstilli vinstrisinnaðra ung-
kommúnista, sneru hinir g'irnlu
og grónu sósíaldemókratar í
reiði sinni baainu við kommún-
istunum og nálguðx.st einka.vuð-
valdið, og víða — einso' hér
í Danmörku — gerðu þeir við
það bandalag. Með þessu feng-
ust fram miklar umbætur á kjör
um verkamanna, en verðið, sem
greittvar: afsal um fyrirsjáan-
íega fraiiitíð á framkvæmd raun
verulegs sósíalisma, var of hátt
(að mínu viti) ekki riauð-
synlegt, það hefði verið hægt
að komast eins langt og lengra
með því að notfæra sér tillits-
lausar vald meirihlutans ásamt
sósíalistisku menntamönnunum
úr borgarastétt".
Grein sinni lýkur Lis Jacob-
sen á þessa leið: „Er ekki tími
til kominn, að hefja á ný sam-
fylkinguna á grundvelli sósíal-
jsmans? Eða er bara ein leið
fær, sú að framleiða í sam-
starfi við klerklegt, félagslegt
og efnahagsiegt afturhald sí-
fellt hryllilegri gjöreyðingar-
taki? Er það ,,sá breiðí kon-
ungsvegur lýðræðisios" sem við
eigum að ganga ?“
Og útkoman er hrun, útburður á götuna, lokuð isund. lofa ég ekki, en þetta tækifæri gef ég yður. Ef þér sýnið góða
Já, berið mig út á götxma, endilega hreint. Þá er ég laus viðieitni þá getur verið 'að við komumst að skmkomulagi. Ég
við þetta allt saman. er sannarlega þolinmóður maður-------
Þér eigið tvö börn, frú Stordal — —
Mikil ósköp.
Já, á morgun er mánudagur.
Svo kemur þriðjudagur, miðviikudagur, fimmtudagur — —
Þetta er ágætt, prýðilegt, segir Harðkúluhatturinn fagn-
andi og slær á lærið svo að undir tekur.
Það er hægðarleikxir að þagga niður í yður, maður minn.
Hvar vinnið þér eiginlega? Við höfnina hérna, er það ekki?
Það kemur yður ekkert við.
Ekki það ? Buck fer ósjálfrátt að tala sænsiku líka, svo
hneykslaður er hann: Við skulum nú sjá til. Það á eftir að
koma í ljós. Það er hreint enginn skortur á vinnukrafti þe3sa
stundina. Þvert á móti.
Farið til fjandans.
Þakka yðxxr fyrir.
En maður eins og Buck er hafinn yfir það að eiga orða-
skipti við mann á borð við Harðkúluhattinn. Bxick býst til brott-
Hann þagnar, bíður eftir svari. Ekkert svar kemur. Katiaka
ber tómt glasið upp að mxmninum og setur það harkalega frá
sér aftur.
Eigur við eikki að telja samtalinu lokið í bili? segir Gjör:
Það er tilgangslaust að halda því áfram. Frú Stcrdal er mið-
ur sín þessa stxmdina. Frú Stordal er örmagna af þreytu. og
þarf fyrst og fremst á hvíld að halda. Hún-----
Hvíld? Já, þegar fólk flækist á fótum dag og nótt, þar iþað
vissulega hvíld. Miður sín, segið þér? Hvenær er hún annað
en miður sín? Ég hef óljósan grun um að það sé ár og dagur
síðan hún var síðast með réttu ráði. En ef þér getið komið
vitinu fyrir hana, ritstjóri, væri það mér afar ljúft. Ef yður
tekst að koma henni heim, svo að hún geti hvílzt og farið
að vinna aftur, gerið þér henni vissulega mikinn greiða. Sjálfur
er ég reiðubúinn til að sýna henni þolinmæði enn um stund,
gefa henni enn eitt tækifæri. Það er almannarómur að hún geti
saumað, þegar henni sjálfri sýnist, — hafi jafnvel óvenju
ferðar og hann er ekki blíður á svip, síður en svo. Vei þeim
s'em á í brösum við hann. Það fer hroliur um frú Krane við
tilhugsunina. Og Larsen og Sönstegárd hugsuðu eitthvað þessu
Jikt, eftir því sem þær sögðu seinna.
En svo kemxxr í ljós að hann er ekkert ómenni. Hann :geng-
ur að borðinu sem hún Katinka situr við, styður sig fram á það
og segir: Heyrið þér nú, frú Stordal. Þér vitið að ég er sann-
gjarn maður, svo sanngjam að það gengur út í öfgar. Það
er hlegið að mér fyrir það. Og samt gef ég yður enn eitt tæki-
færi til að losna úr þessum vandræðum. Því að nú eruð þér
í vandræðum. Farið heim og setjizt við að sauma. Ljúkið við
þessa kjóla, sem þér hafið lofað að saxima. Gerið síðustu til-
raun til að koma fram sem heiðarleg, skyni borin koua. Það
eru enn nokikrir dagar til hátíðahaldanna og þér getið saumað,
á því er enginn vafi. Og þá skulum við sjá hvað setur. Meiru
Skolamál líthverfanna
Framhald af 3. síðu.
’skólanum, hafa forráðamenn
bæjarins huggað foreldra og
kennara með því, að leikskóli
þessi mundi verða notaður til
kennslu fyrst í stað. Grunnur-
inn er þó ekiki kominn enn.
k Of seint — of lítið.
Fyrir mörgum árum voru
íka á prjónunum fyrirætlanir
Lm að byggja barnaskóla í
jangholtshverfi. Þær bygging-
rframkvæmdir eru að vísu
lafnar en eru föndur eitt.
ieinagangurinn við þá bygg-
ngu sýnir hversu gersamlega
illitslaus bærinn er gagnvart
DÚum úthverfanna og þörfum
æirra. Það hefði verið leikur
inn að fullgera þennan skóla
yrir haustið, ef vilji og áhugi
æfðu verið fyrir hendi. Og
tvað er þessi skóli stór ? Er
>ar framsýnin með í verkinu?
Er hann miðaður við framtíð-
ina? Nei, í hann munu komast
aðeins 450 börn, og það því að-
eins að tvísett sé í hverri stofu.
Það er reglan sem gildir:
Hið óhæfa ástand
hrópar á skjótar og
góðar framkvæmdir.
Hið óhæfa ástand, sem ríkir
í skólabyggingarmálum úthverf
anna, hrópar á skjótar og góð-
ar framkvæmdir. Ég veit, að
allir hv. bæjarfulltrúar geta
tekið undir með' kennurum
Laugarnesskólans, að hraða
verði byggingu Langholtsskól-
ans svo sem auðið er, og ég
veit að bæjarstjómin ætti öll
að geta verið sammála urn að
tryggja verði nægan og góðan
bílkost til flutnings á böriiun-
xim, sem lengst eiga að, í sikól-
ann. __ ijýllfl
mikla hæfileika til þess. Síðan í gær hef ég------
Já, þessir kjólar, segir Harðkúluhatturinn.
Buck svarar þessu engu. Hann eyðir ekki orðum á siðlaus-
an. óviðkomandi mann, sem slettir sér fram í allt milli himins
og jarðar. Hann verður gremjulegur á svip, en stillir sig.
Eg vona hið bezta, ritstjóri. En ef hún byrjar ekki að vinna
strax í fyrramálið, eða jafnvel fyrr — ég hef ekkert við helgi-
dagavinnu að athuga — er þolinmæði mín á þrotum, fyrir fullt
og allt.
Ef Katinka hefði haft vit á að þegja. En það er nú eitthvað
annað, hún segir frekjulega: Þolinmæði mín er löngu þrotin.
Farið þér norður og niður.
Augu Bucks verða hör'ð, eins og tveir litlir gljáandi steinar.
Hann þegir andartak. Svo segir hann: Þér farið áreiðanlega
þangað. Fyrir fullum seglum.
Og um leið snýst hann á hæli og skundar út. Og nú virðist
helzt sem lögreglan gæti komið á hverri, stundu. Frú Krane
tvístígur bakvið afgreiðsluborðið, fitlar í blindni við það sem á
því stendur, spennir greipar og stynur. Larsen gengur til
hennar og klappar á handlegg hennar: Takið þetta ekki svona
nærri ýður, frú Krane, takið þetta ekki svona nærri yður —
Larsen er góð sál. En hamingjan góða, augnaráð Bucks var
hræðilegt.
I þetta sinn er það Stordal sem inn kemur.
Hann rýfur hina lamandi þögn, rennvotur, úfinn með vand-
ræðasvip á andlitinu.
Hann gengur beint inn á prívatið. Þær heyra að hann segir:
Þetta á auðvitað að vera einhvers konar hefnd, er það ekki?
Hefnd? Ætti ég nú líka að fara að hugsa um að hefna
mín? Ég hef unnið nógu mörg verkin til einskis gagns.
Þú þykist alltaf vera svo fullkomin. Öllum öðrum fremri.
Miklu betri en við hin.
Ég er eins og ég er. Loksins eftir langa mæðu. Og mér stend-
ur alveg á sama um ykkur. Ég er laus undan yfirráðum ykkar.
Allt í einu hrópar hún: Öll andstyggilegu kvöldin á þessari
ljótu, óvistlegu saumastofu. Ekkert hljóð heyrist, engin manns-
rödd, ekki ómur af neinu. Tvinnaspottar, afklippur, títuprjón-
ar út um allt. Ljótir kjólar hangandi alls staðar sem ég varð
að ljúka við. Ef fallegur kjóll slæddist með, sem gaman var
að fást við, þá þurftu Ijótu kjólamir alltaf a'ð ganga fyrir. Og
kuldinn læddist að mér — f>að var, slökkt á ofninum — —-